Ik word gek van die mobiele telefoons

Hier ook

Maar ik stoor me er niet meer aan. Inderdaad niet tijdens het eten, maar voor de rest? Ik werd van het verbieden alleen maar chagrijnig van, dus ik zie het niet meer. Maar: dat heeft wel wat moeite gekost!

Geen ervaring

Die van mij hebben weinig met hun telefoons. Ik herken het dus niet. Ik zie het wel vaak om mij heen. Dan vraag ik mij altijd af wat die kinderen continu doen op hun telefoon. Spelletjes, of steeds berichtjes/Facebook checken?

Ik denk vooral whatsapp

'Gesprekjes', ook in groepsverband. En vooral dat laatste is tijdrovend. Zeker in een grote 'groep', is er altijd wel iemand die iets bericht, dus telefoon 'piept' constant en dat moet worden gecheckt....
Bibi

vroeger...

...kreeg ik altijd commentaar omdat ik altijd zat te lezen. Zit je nou alweer op de bank? Ga eens naar buiten, het zonnetje schijnt! Zoek eens andere kinderen op! Je leest veel te veel!

Met die telefoons zijn ze tenminste nog met anderen bezig

haha hortensia

daar zit zeker wat in. Er is wel meer sociaal contact, als is het niet altijd life.
Bibi

detoxkamp

Er bestaat zelfs een detoxkamp voor :-)
http://www.gezondheidenco.nl/nomofobie-macht-smartphone-ben-verslaafd/
Bij huiswerk maken zou ik beneden een bakje neerzetten waar ze 'em in mogen doen. Ik zou ook de 'verslaving' ter sprake brengen, wat vinden ze er zelf van?

Regels stellen en loslaten

Ik herken het wel maar bemoei me er eigenlijk niet zo mee. Mijn dochter (13) heeft als enige telefoonregels: niet tijdens het eten en niet mee naar bed. En oja, niet als je live met iemand aan het praten bent. De rest van de dag brengt ze voor een groot deel lezend en typend op haar mobiel door ja, dat is waar. Maar hee, ze heeft reuze lol met haar whatsapp-groepjes. Dat is ook wat waard. Samengevat dus: regels stellen en loslaten. Tenzij je het gevoel hebt dat er iets misgaat in de zin van online pesten of zo, dan wordt het een ander verhaal.

laatst het verjaardagsdiner van dochter, en wie moesten er door de moeders aan tafel van de telefoon gehouden worden:

De enige man aan tafel, de vader van het jobje!
Niet alleen kinderen zijn vergroeid met die dingen, ook heel veel volwassenen. Ik krijg heel veel verbaasde blikken als ik meld dat mijn telefoon niet kan appen, internetten maar alleen bellen en sms-en en dat ik overweeg het hele ding de deur uit te doen omdat ik 'm toch niet gebruik. Hij ligt dan ook heel vaak thuis als ik elders ben. Alleen op vrijdag neem ik 'm nu bewust mee omdat dochter voor het eerst alleen naar huis fietst en ik (gezien alle werkzaamheden en haar dromerigheid) graag wil weten of dat goed is gegaan.

Oude Nokia 3310 van zo'n 10 jaar oud!

Heb jij ook zo'n oude Nokia, Amk? Die van mij is zo'n 10 jaar oud (pre-paid) en hij doet het nog steeds! Ik kan er alleen maar mee sms-en en telefoneren. En dat is voor mij genoeg. Voorheen nam ik hem ook nooit mee, maar sinds ik de kinderen alleen thuis moest laten deed ik dat wel, want dan konden ze mij bereiken als er iets aan de hand was.
En natuurlijk is het ook handig bij autopech. Je hoeft dan niet in de kou of donker naar een praatpaal te zoeken!

Van mijn dochter had ik een Samsung en daarna een Iphone overgenomen met een abonnement. Dochter is inmiddels overgegaan op een Iphone 5 S. Zij moest mij wel van alles leren (dat begreep zij niet, je kan dit toch wel zelf uitzoeken), en ik vind het fijn om er mee te werken. Altijd de foto- en filmcamera mee en je kan muziek downloaden + beluisteren. Whatsapp gebruik ik alleen als ik de kinderen ergens aan moet herinneren of door moet geven als ze op school/werk zitten. En in de trein lekker even internetten. Maar naast de mooie Iphone heb ik nog steeds de ouwe trouwe Nokia..

Anekdote: ik was bij een intakegesprek van een uitzendbureau. Zij vroeg wat het telefoonnummer van mijn referentie was. O, dat wist ik niet uit mijn hoofd, even op mijn telefoon kijken. Ik haalde de Nokia tevoorschijn om het nummer op te zoeken. De intercedente was heel verbaasd, kom ik met zo'n oude telefoon als ICT-helpdeskmedewerker!! Wij moesten daar heel hartelijk om lachen.

Wat het telefoongebruik van mijn kinderen betreft: de telefoon is aan hen vergroeid. Zoon verliest of vergeet van alles, behalve zijn telefoon. Maar waar ik wel een hekel aan heb is dat ze met hun telefoon bezig zijn als wij met elkaar in gesprek zijn. En als je afrekent met een verkoper in de winkel mag het ook niet. Verder is het een leuk speeltje voor de kinderen (behalve als het de spuigaten uitloopt als het buiten de bundel gaat)!

Lastig

Mijn oudste va 15 heeft nooit wat gegeven om whatsapp, hij wordt al gek als hij hoort hoeveel tijd anderen daarmee bezig zijn. Hij heeft zelfs laatst zijn smartphone weer vrijwillig ingeruild voor een oude Nokia omdat hij die niet zo vaak hoeft op te laden.

Mijn jongste in de brugklas heeft wel een smartphone maar hij appt er gelukkig niet mee, het leeft nog niet in zijn klas, wellicht door het niveau (basis) maar ik vind het prima.

Beide jongens hebben wel een ipod en spelen veel op de xbox maar het zijn geen chatters of facebookers

Monique (ot)

nee, ik heb geen Nokia.
Altijd een foto of filmcamera mee vind ik geen voordeel: ik leef mijn leven graag bewust en heb daar liever geen schermpje tussen.
We hebben er een goed fototoestel met een batterij lenzen voor, fotograferen is een hobby, de kwaliteit van bijna alle (ook de nieuwste) camera's in telefoons vind ik belabberd.

Muziek download ik niet want ik luister het nauwelijks, die sporadische keer dat ik in de auto zit hebben we cd's van de Toppers of gewoon de radio aan.

In de trein kijk ik naar buiten of lees ik heel ouderwets een papieren boek of ik maak een praatje met medereizigers die nog bereikbaar zijn ipv in hun eigen bubble.
Internetten doe ik thuis op de bank, wat blogjes lezen en hier op oo. Het interesseert me te weinig en op het werk zit ik al genoeg achter een pc om mensen uit te leggen hoe systemen werken.

Het wordt er allemaal zo druk van in je hoofd, geen ruimte meer om zelf over dingen na te denken, of te bedenken met al die prikkels en informatie.

Ik blijf dus voorlopig wel bij mijn oude Samsung, en als ie het niet meer doet, weet ik niet of hij vervangen wordt.

Toevallig

hadden we het er vanmiddag met een groepje mensen over. In leeftijd iets ouder dan ik. Ook zij konden zich flink ergeren aan het fenomeen. Zoals eentje zei: "Dan zit je in een treincoupé en iedereen staart naar dat schermpje. Zo asociaal! Er is geen gesprek mogelijk..." En dapper als ik was, biechtte ik op dat ik dat ook doe. Zodra ik in de trein zit.. hopla telefoon uit zijn hoesje en lezen maar. Ik zit niet in de trein om gezellig met andere reizigers te doen, maar om van a naar b te gaan. Het kan me dus echt niets schelen dat iedereen daar met een telefoon in zijn handen zit. Thuis zit ik ook heel veel met mijn telefoon in mijn handen. Maar als we eten, dan eten we. Ik erger me echt als iemand onder het eten nog met zijn telefoon bezig is. En ook als er visite is of wij op visite zijn, dan vind ik dat de telefoon niet prominent aanwezig hoort te zijn. Even iets opzoeken als dat zo te pas komt, maar meer ook niet.

Het zorgt soms ook voor gespreksstof als ik iets lees. Een leuke uitspraak op Facebook, of filmpjes. En ik hoef nooit door huis te schreeuwen dat eten klaar is. Even appen 'eten' en ik hoor voeten op de vloer boven mijn hoofd. Ik heb dus alle begrip voor jongeren die aan hun telefoon vergroeid lijken, maar dat heeft wel zijn grenzen. Als het de bedoeling is dat je iets gezamenlijks onderneemt, zoals eten, is zo'n grens, maar ook als je aan het verkeer deelneemt, lopend, fietsend of gemotoriseerd... geen telefoon!

Schermpjes in de trein

Ik snap het gemopper over schermpjes in de trein ook niet. Vroeger zat iedereen achter een krant. En als ik gezellig wil kletsen duik ik wel een kroeg in.

Ik vind de telefoon soms echt een zeurobject. Alsof vroeger alles beter, leuker en gezellige was!

Op facebook zag ik laatst een oude en een nieuwe foto van een groep wachtende mensen. Op de oude foto waren ze verstopt achter een krant, op de nieuwe achter een scherm. Moraal: er is niets nieuws onder de zon.

jongens/meisjesding

Ieder zijn heug, maar ik zit ook liever in de echte wereld. Volgens mij ontgaat je een hoop als je zoveel naar zo'n schermpje kijkt. Maar ik ben een ouwe zemelaar met een nokia :-)
Zou het ook een jongens/meisjesding zijn? Meisjes ouwehoeren meer en zie zitten meer te app-en wellicht waardoor ze meer met zo'n ding in handen zijn. Of in ieder geval voor kinderen met een groot ouwehoernetwerk?
Ik wil m'n kind in ieder geval later (hij is pas 9) leren dat zo'n ding ook uit kan en dat je je ogen goed de kost moet geven en geef daarbij zelf het goede voorbeeld :-)

Hortensia

"Ik snap het gemopper over schermpjes in de trein ook niet. Vroeger zat iedereen achter een krant."

En een krant neemt ook nog eens veel meer plaats in!

Barvaux

Toen had je ook nog eens geen tabloidformaat ;-)

Mijn twee centen

Oké, ik vind het ook niet leuk als iemand in gezelschap continu op zijn of haar scherm zit en volkomen onbereikbaar is. Maar in de praktijk kom ik dat niet zo vaak tegen.

Mijn ene kind zit ook graag te appen, heeft via "dat ding" zijn sociale netwerk opgebouwd en toen dat door omstandigheden (verhuizing, andere school) verviel kon hij dankzij "dat ding" weer aan een nieuw wennen. Vooral voor een jongen die sociaal niet zo sterk is (etiketje, ja) is het een zegen om het op deze manier te kunnen doen. Dit weekend is hij weer de hort op - zelf geregeld dankzij zijn telefoon!
Als we gaan eten of in gesprek zijn gaat zijn telefoon aan de kant. Nooit een probleem.

Zelf ben ik ook graag bezig met mijn telefoon. Ik maak foto's onderweg en dan is het een uiterst handig dingetje. Ik maak veel gebruik van Google Maps om een omgeving te verkennen. Binnenkort ga ik weer een stadswandeling maken en dan is het heerlijk, sommige VVVs hebben zelfs apps voor stadswandelingen (Amersfoort bijvoorbeeld)!
Mijn boeken staan erop, muziek, ik heb mijn browser gesynchroniseerd. Mijn werk doe ik er ook mee.
Als ik ergens moet wachten pak ik dat ding. Bij de dokter, de kapper, op het station. Even de krant lezen, mijn social media bekijken, het weer checken, een ebook, een leuk artikeltje of blogje dat ik volg, werk voorbereiden, mail afhandelen of zelf even een aantekening maken. Ik vind het een bibliotheek, kantoor en encyclopedie in één.

Ja, ik fotografeer ook graag. Niet dat ik de hele dag achter die camera zit, maar ik leg "journaals" aan. Dankzij de digitale revolutie zijn de mogelijkheden eindeloos geworden! Ik vind het leuk om die af en toe weer terug te zien. De gewone alledaagse dingen vastleggen, en die later terugbekijken en je realiseren hoeveel er veranderd is in die tijd. Prachtig!
Ik heb een goede compactcamera, maar voor dagelijks gebruik ben ik blij met mijn smartphone. Misschien is die kwalitatief niet perfect, maar voor mij goed genoeg.
Sommigen kunnen dat misschien uitleggen als "leven door een schermpje", ik ervaar dat toch echt heel anders.

En kinderen en beeldschermpjes? Ach, vroeger namen ze een boekje mee op visite, of een kleurboek om zich te vermaken, en nu een schermpje. Wat wil je anders? Dat ze zich mengen in het volwassen gesprek? Keurig al die tijd op de bank zitten te wachten tot iemand hen aanspreekt? Ik zie er niet zoveel kwaad in.

Maakt mij dat een asociale, in zichzelf gekeerde nerd? Ik vind van niet. Mensen zonder smartphone vind ik ook geen fossielen. Maar soms lijkt het er wel eens op dat mensen die graag met hun telefoon bezig zijn alleen maar negatief zijn. Tussen zwart en wit zijn echter een heleboel nuances!

We moeten niet doorslaan in telefoongebruik, maar ook niet doorslaan in het afgeven op mensen die er graag mee "spelen".

Overdaad schaadt, natuurlijk. Maar ik ken maar heel weinig mensen die zich letterlijk opsluiten in hun telefoon en alleen maar door hun schermpje leven. Dat zou juist een beperking zijn, terwijl zo'n telefoon ook een heel leuke aanvulling kan zijn.

sociale omgangsvormen

Om het houdbaar te houden hebben wij gewoon regels ervoor afgesproken.
Die hebben we samen afgesproken, dus de pubers zijn het ermee eens, dat scheelt een hoop denk ik.
Niet als er live-contact is.
Niet onder het eten.
En als ze in bed lang online zijn nadat ze zijn gaan ' slapen' is het op het aanrecht leggen.

Oudsts (20) is ondertussen het huis uit, maar hanteert nog steeds dezelfde regels. Ik (ook wel smartphone) moet het niet wagen bij haar op bezoek te komen en de hele tijd met dat ding in de hand te zitten. Dan krijg ik meteen wat te horen.
Die regels hanteren we wel met de nodige flexibiliteit. Hoewel de niet onder het eten regel alleen bij zeer hoge uitzondering wordt doorbroken.
Maar niet bij live-contact................als er b.v. de hele dag visite is (verjaardag ofzo) mogen ze best tussendoor even checken wat er allemaal online loos is. De hele dag met die telefoon in de hand en alle berichtjes beantwoorden weer niet.
En dat snappen ze online, in groepsgesprekken etc. ook best.............
"mijn moeder is jarig, dus ik ben even offline vandaag" .
Net als de niet-onder-het-eten regel best even aan de kant kan worden geschoven als je net geslaagd bent voor je diploma en iedereen je wil feliciteren on-line en wil langs komen om je te feleciteren.
En als er gewoon even visiste is dan houd je dat ding maar even in je broek, over een uurtje (of 2) kan je het wel weer inhalen.
Gewoon, gewoon doen met dat ding. Zoals de normale omgangsvormen vragen is echt niet zo moeilijk en dat kunnen pubers ook best snappen.
Onder het winkelen ook niet, maar daar hebben we nooit wat over afgesproken, dat doen ze eigenlijk niet.
groeten albana

Een moeder van een teamgenoot van mijn zoon (toen nog 14) klaagde vorig jaar dat ze zijn telefoon bij zich moest houden en gedurende iets meer dan een uur 200 appjes binnenkreeg! Waar gaat dat naartoe zeg? Dit is vooral 's avonds natuurlijk funest als je nog wat slaap wil krijgen. Ik denk dat je vooral daarvoor moet waken maar ja, als mijn zoon dit ook gaat doen heeft hij een probleem, hij kan hem niet beneden leggen. Hij heeft zijn smartphone nodig als wekker! Ik dus blij dat mijn jongste nog niet appt.

de cirkel gelezen?

Hoi allemaal,

De laatste bijdrage 'waar gaat dit naartoe?' deed me denken aan het boek De Cirkel (Dave Eggers)

Ik heb het deze zomer met plezier gelezen, het is een heel eenvoudig boek, je leest het zo uit, maar leuk om over na te denken/na te praten....

zelf ben ik overigens totaal niet bezig met sociale media etc., heb een oude Nokia (volgens dochter: een koelkast)

groetjes,
Dihanne

Plaatje

http://imgur.com/WkHHpZ1

Ik vind het ook wel eens sneu dat iedereen gebogen over een schermpje zit. Het is bijvoorbeeld langs de lijn van het sportveld van je kind toch leuker om met de andere ouders het spel te bespreken dan dat je foto's en tekst hierover via je telefoon naar anderen stuurt die er helemaal niet bij zijn. Of dat je een doelpunt mist omdat je ziet dat je een appje binnenkrijgt.

In het ov zou het me niet uitmaken, het is niet alsof we zonder die telefoons allemaal gezellig zouden babbelen met onbekenden. En het is een hele vooruitgang met een aantal jaar geleden, toen iedereen luidkeels 'raad eens waar ik ben!' riep en hele persoonlijke of domme gesprekken hield waarvan je wel getuige van moest zijn.

skik

Barvaux

Maar kan je niet gewoon een wekker voor hem kopen?

Ik maak mooiere foto's met m'n fototoestel dan met m'n mobieltje trouwens.

mijntje

Nee, we zijn juist daarvan afgestapt, de mobiel is betrouwbaarder en die kan ik eventueel per dag anders instellen. We zijn al van ver gekomen, hij kan geen klokkijken maar komt al vijf weken keurig op tijd op school en staat keurig op tijd op, ook als wij allemaal de deur al uit zijn. De wekkerradio liet hem in de steek, hij kon hem zelf niet instellen en soms stond tie niet goed op een zender en werd hij er niet wakker van deze zomer.

Maar goed, hij appt niet gelukkig. Als dat wel kom moeten we iets anders verzinnen of kijken of het geluid van de app uit kan 's avonds?

whatsapp-meldingen en smartphone-imago

Ik weet van de kinderen die ik ken dat die massale whatsapp-meldingen vooral van groepen komen. Die kun je in je instellingen uitschakelen.

Ik heb voor zowel werk als privé wel eens groeps-whatsapp. Ik heb die zo ingesteld dat er geen meldingen binnenkomen, anders word ik stapelgek. En dat heb ik die groepen ook verteld. Ik kijk af en toe, als ik tijd heb, maar weiger 24/7 beschikbaar te zijn. Als er echt iets dringends is moet iemand me maar even privé appen. In de praktijk is dat nog nooit voorgekomen.

Ik heb al langer een smartphone omdat ik dat voor mijn werk nodig heb. Al die tijd kom ik privé mensen tegen die menen dat ik dan ook 24/7 beschikbaar voor ze was. Niet leuk. Ik heb ze uitgelegd dat ik dat niet ben en dat ik niet alles uit mijn handen laat vallen als er iets binnen komt.

Verbazing! Want ik heb toch zo'n mooie telefoon, "dus" ben ik 24/7 beschikbaar/hoor ik beschikbaar te zijn? Dit wordt niet door één persoon gezegd, maar ik loop er al die jaren telkens weer tegenaan, zelfs nu een smartphone redelijk algemeen is. Blijkbaar associeert men een smartphone met continue bereikbaarheid. En een volgende stap is dan blijkbaar dat men denkt dat men door een schermpje leeft...?

Dat ik een hekel heb aan telefoneren wekt helemaal verbazing. Waarom heb je dan zo'n telefoon? Nou, ehm... Het is mijn bibliotheek, mijn werkplek, mijn hobby en mijn encyclopedie en dat er toevallig ook een telefoon in zit, tja...

Barveaux

Slaapstand op de smartphone?

Die van mij heeft een slaapstand. Je hoort geen geluidjes van wat dan ook dat binnenkomt.
De wekker hoor je wel.