Ik erger me aan mijn puberdochter

add puber

Hier ook een moeder van een add puber.
Ik heb jaren terug al geleerd haar te steunen, ik zag hoe ongelukkig het haar maakte. Ik wil wel maar waarom lukt het me niet. Het lijkt me zo frustrerend te weten dat je slim genoeg bent, mensen ook zaken van je verwachten want iedereen weet toch dat je slim genoeg bent maar het lukt je maar niet. En je moet maar steeds sorry zeggen want het is toch achterlijk dat je nog niet eens kunt onthouden dat je dierenvoer moet halen. Mijn dochter liet me laatst een filmpje zien op youtube van iemand die liet zien hoe het is om te leven met een hoofd wat niet wil stoppen met denken. Zo voelt het voor mij zei ze. Oh ja dierenvoer. Ehh wacht even, dan voordat ik dat ga doen moet ik wel nog even dat en dat pakken, naar boven lopen. Halverwege zie je iets liggen. Oh ja dat zou ik ook nog doen. verder met dat, 15 minuten later, oh ja dierenvoer. Weer terug naar de eerste opdracht. Wacht, ik krijg een appje binnen. vriendin vraagt iets. Oooh foto van huiswerk, zal ik even doen. weer terug naar onder. Mijn dochter kan die opdrachten niet van elkaar splitsen. Er zijn te veel gedachten in haar hoofd.
Haar kamer opruimen is voor haar een bijna onmogelijke taak. Ze heeft over de hele vloer tekenspullen liggen. Als ik haar vraag om dat op te ruimen bedenkt ze zich opeens dat er potloden geslepen moeten worden, gaat ze haar stiften op kleur sorteren, komt een gedachten in haar op voor een nieuwe tekening. Meestal ruim ik haar kamer op als ze zelf naar school is. Ik ben binnen een uur klaar met iets waar zij 3 uur over doet omdat ze steeds andere dingen gaat doen.
Ik zie haar maar als een puber met de executieve vaardigheden van een kleuter, daar help ik haar dus mee. Ik wordt er niet boos om. Meestal tenminste niet, maar probeer haar te helpen. Daar leert ze van, bouwt ze eigenwaarde mee op en zo komen we ieder jaar een stapje verder.

ginger

herkenning alom . . ook dat je je eigen gevoel, insteek, wilt veranderen maar niet weet hoe.

Bij mij werkte het inzicht goed dat ik niet zozeer 'perfectionistisch' ben (dat dacht ik 'altijd'), maar dat ik missie-drang heb/had . . . ;-)
Ik wil(de) een soort van controle uitoefenen op de wereld om me heen opdat het er dan zo uitzag zoals ik het kende/herkende/ermee kon dealen.

De 'controledwang' herkende ik niet want ik vond 'gewoon' dat ik gelijk had, dat het toch normaal was dat je xxxx etc.

Ik ben er echt nog niet vanaf en "compleet verlicht" zal ik nooit worden op dit gebied..... Maar het inzicht dat het * alleen maar mijn mening is * en niet de absolute waarheid, dat heeft me veel geholpen. Niet alleen naar mezelf en mijn (werk)omgeving, maar ook naar mijn kinderen.

Lezen op O&O zodat ik heel veel verschillende meningen zie helpt goed.

Overigens hier ook een zoon met ADD en ikzelf sinds kort ook diagnose

Nickname

trouwens

mijn dochter is ook niet het type van social media, tig vriendinnen om haar heen. Ze heeft 1 goede vriendin en dat is voldoende. Meer is te druk zegt ze ook. Daarbij vreet school met al die mensen zoveel energie van haar dat ze echt kapot is als ze thuis komt. Ze wil dan niet nog meer mensen om zich heen.

Veranderen

Veranderen gaat langzaam en met vallen en opstaan. Het begin is dat je constateert dat er een probleem is.

Ik heb mijn reacties leren veranderen door:
Mezelf te dwingen om me te richten op alle goede mooie en leuke dingen van mijn kinderen. Iedere dag opnieuw. Vier die leuke dingen, benoem ze, tegen jezelf, je kind, je partner.
Ik heb een lange tijd een dagboek bijgehouden. Vooral om mijn frustraties en gezeur af te reageren, zodat ik mijn kinderen fris te gemeot kon treden.
Ik ben weer op zoek gegaan naar mijn hobbies, zodat ik een gedachte bubbel had waarin ik me terug kon trekken.
Ik ben iedere dag een op een tijd met mijn zoon en dochters door gaan brengen, waarbij ik zweeg en zei dus uiteindelijk wel dingen gingen vertellen over hun leven.
Ik laat ze merken dat ik van ze hou, niet alleen door het te zeggen, maar ook door dingen voor ze te doen, hun leven makkelijker te maken. Dan zeg ik dat er ook bij. ' ik lijk gekke henkie wel, dat ik dit voor jou doe, je kunt het zelf, ik moet wel heel veel van je houden.' Haha

Maar het gaat er vooral om, dat ik mijn kinderen leerde begrijpen. Als individuen zien, die compleet andere keuzes maken dan ik. En het besef dat anders ook goed is.

De krachten en kwaliteiten boven je kind onderkennen. Dat is mooi. Bij een therapeut speelde ik met mijn zoon ooit het kwaliteiten spel. Dat is een stapel kaarten met allemaal kwaliteiten. Het is zo mooi om te zien, dat alle kaartjes op een gegeven moment wel op zijn stapeltje pasten.

Addfamilie

Wat leuk om te lezen allemaal . Mijn dochter van 15 heeft een add-diagnose. Ik herken erg veel van mijzelf. Mijn vader had het ook, dat weet ik zeker, en mijn broer en zus ook. Add valt niet zo op als adhd. Mensen met add worden vaak weggezet als aardig, creatief, kwetsbaar en bescheiden en dat was het dan. Als je het herkent kun je er mee leren omgaan en je leven beter op de rails krijgen. Het laatste wat je dan nodig hebt is een volwassene die oordeelt.

Ik ben altijd een snelle lezer geweest en ik was handig met omzeilen en ontwijken. Dat geldt voor de hele familie. Mijn dochter heeft ook ernstige dyslexie, automatiserings- en rekenproblemen en dan wordt het een heel ander verhaal. Bij haar gaat niets vanzelf, en als ze iets ontwijkt valt ze genadeloos door de mand. Het heeft mij jaren gekost me in te leven in haar manier van leren en in de ondersteuning die zij nodig heeft. Leren gaat nu beter, maar nu speelt de puberteit mee. Het blijft een issue voor mij, maar ik krijg er veel voor terug.

Ze is nu zelf begonnen haar kamer op te ruimen, als ze me nodig heeft roept ze me. Ik zal af en toe iets lekkers te drinken brengen, zo houden we het gezellig. Dit wordt dus een project van minimaal een hele dag, maar ik laat haar ook wel voldoende alleen met haar spulletjes. Van mezelf weet ik dat dat, mits je er de tijd voor hebt, erg rustgevend kan zijn.

We doen vaak samen boodschappen in de supermarkt en dan raken we altijd ons karretje kwijt, een typisch add-ding waar we iedere keer weer hard om moeten lachen )

Herkenbaar

Goh, jouw posting zou die van mij - maar dan van drie jaar geleden - kunnen zijn. Toen was onze oudste 14 en was het een grote worstelpartij met zijn ADD en onze controledrang. Dus allereerst een hart onder de riem: ja, je houdt zielsveel van haar. En zo'n puber is zwaar, en je wilt echt het allerbeste voor haar.

En dan de koude douche: maar het allerbeste is niet wat jij het beste vindt. Het beste voor haar is misschien een aanpassing van wat ze nu doet, maar dan doet ze het nog steeds niet op jouw manier. Er is echt maar een oplossing, en dat is niet dat zij zich aanpast. Dat is nl dat jij op een andere manier gaat kijken. Dat is niet makkelijk of eenvoudig maar hee... dat was bevallen ook niet. En het is het wel waard.

Bijvoorbeeld haar sociaal gedrag. Ze zit de hele dag achter haar telefoon. Misschien doet ze een simpel spelletje omdat haar gedachten vol zitten. Maar voor hetzelfde geld heeft ze allerlei media waarop ze wel contacten heeft. En heb jij geen idee van de intelligente snapchat uitwisselingen, haar geheime instagram account waar ze haar diepste ziel bloot legt en/of dat ze een PokemonGo in jullie achtertuin heeft verstopt. Veroordeel haar daarom niet. Natuurlijk mag je afspraken maken, maar maak die dan ook samen. Niet tijdens het eten werkt hier prima. En als ik met je in gesprek ben liever ook niet. Maar... ik moet er dan wel op letten dat ik niet 15 vragen in een 5 minuten gesprek afvoer. Want als ik dat doet haakt zoonlief af, en is de telefoon een welkom afleidingsmechanisme.

Vind je dat ze te weinig vrienden heeft? Dan is dat volgens jouw maatstaf. Of die van de media, waarin je grote groepen meiden gezellige dagjes ziet hebben. Tsja, voor andere mensen is dat gewoon te veel. Die trekken het niet, al die onderhuidse gevoelens die niet uitgesproken worden, de vele geheime vragen en agenda's en dan ook nog alles wat wel gezegd wordt. Vergeet niet: je dochter krijgt het allemaal binnen en het kan zomaar zijn dat ze er zich daarom voor afsluit. Misschien komt het alsnog. En misschien ook niet: zolang zij zich niet eenzaam voelt is er geen issue.

Over dat met elkaar praten (had je al gemerkt dat ik misschien wat lang van stof was, dus je kunt je voorstellen wat ik hier zelf over geleerd heb): Wij introduceerden de vraag van de dag. Inderdaad, dat 15vragen-in-5minuten mechanisme had ik erg goed onder de knie. Ik was veel te blij dat hij wat aandacht voor me had, dus wilde meteen alles inhalen. Fout. Voor hem voelde het als een mitrailleurvragenvuur. Zijn gedachten gingen met elke vraag aan de haal, waardoor hij zich volkomen overvoerd voelde. Sindsdien: 1 vraag per keer. Dan weet hij dat hij daarna klaar is en het geeft hem de ruimte om na te denken.
Willen we echt ergens over doorpraten (zoals in het afgelopen jaar welke studie hij wil gaan doen), dan plannen we een huisvergadering. Die maximaal 15 minuten mag duren, waar we iets lekkers bij hebben, en waarbij we uitleggen waarom we het erover willen hebben. Wat bleek dan goed te werken: uitleggen, vraag stellen en de dag erna erop terug komen.

Dingen voor je doen? Dingen kun je vergeten. Actielijstjes zijn alleen maar naar, omdat ze een grote lijst zijn van alles wat je had moeten doen en wat niet gelukt is. En voer vergeten te halen is wel vervelend, zeker voor het huisdier, maar met verwijten los je het niet op. Zij voelt zich slechter omdat ze heus wel wist dat ze voer moest halen maar ja, er 'stak een kip over'... Dat laatste is inmiddels thuis spreektaal voor dat alle gedachtes weer eens met hem op de loop waren gegaan.
Is het dan een excuus om maar niets te doen? euh nee. Dus: ik vraag het 's avonds. Hebben we een echte afspraak, dwz: hij heeft aangegeven het ook echt te doen, dan vraag ik hoe vaak hij eraan herinnerd wil worden. Dat doe ik dan ook. Via de App. En als ik thuiskom, geef ik hem de kans het alsnog te doen. Geruststelling: tegenwoordig vraagt hij soms zelf of ik hem wil herinneren. De volgende stap is dat ik hoop dat hij ooit zelf de reminders in zijn telefoon wil zetten. Ach, dat kan nog als hij 100 wordt.

Wat dan wel? Misschien wil ze soms iets leuks met je doen. En nee, een dagje weg is echt errug lang voor een puber. Een keer lunchen is ook al positieve aandacht - of een keer gezamenlijk online een jurkje uitzoeken. Dat haar gedachten dan regelmatig weer op de loop gaan: tsja, dat hoort bij haar. Glimlach erom. Net zoals je af en toe ook om je eigen controledrang mag lachen. Maak het luchtiger. Het hoort bij haar om alles te vergeten, het hoort bij jou om alles te willen plannen en jullie zijn samen op zoek hoe je daar een balans in kunt vinden.

En dan ben ik nog niet helemaal klaar met mijn preek. Wat ik zelf heb gemerkt is dat een deel van mijn controle drang een soort 'compensatiegedrag'bleek te zijn. Ooit vond ik blijkbaar ook dat de wereld te veel indrukken en impulsen bevatte, en ben dmv een strakke controle proberen mijn omgeving te beheersen. Inmiddels ben ik erachter dat ik daarmee toch ook een "Add-erig"trekje probeerde te beheersen. Zou dat voor jou ook zo kunnen zijn? Misschien is dan het afsluiten wat je dochter doet wel een mooi voorbeeld en een les die je van haar kunt leren.

Ik wens je veel wijsheid in je zoektocht. En dat je de liefde voor je dochter maar mag blijven voelen.

Eye opener

Dank voor al jullie eerlijke tips en adviezen.

Werk aan de winkel. Vooral voor mij ;-)
Ik heb alle adviezen geprint en zal ze regelmatig doorlezen.

Nog een laatste adviesvraag; add of niet, ze gaat ook wel eens een keer te ver in bepaald gedrag of wat dan ook, los van haar add. Hoe "straffen" jullie? Bij ons is dat tot nu toe de telefoon inleveren. Andere tips?

Straf

Als mijn kinderen echt te ver gaan, dan negeer ik ze. Dat is hier heel effectief, maar alleen omdat we na jaren en jaren, een goede band hebben. Ze gaan bijna nooit te ver. Het afgelopen jaar is dat 1 keer gebeurd.
Enerzijds omdat wij flexibel zijn en niet veel regels en verwachtingen hebben.

Anderzijds omdat we er wel boven op zitten. Als er gedrag is wat niet wenselijk dreigt te gaan worden, pakken we het gelijk met ze op. Meestal is het genoeg om het even kort te noemen :' je doet druk met je zus, straks heeft een van jullie pijn, ga maar...' Soms vereist het meer aandacht. Dat gaat dan ongeveer zo: 'Wij zien dit en dat, wat is er aan de hand? Wij dat vinden wij niet wenselijk want... Hoe kunnen we het voorkomen, veranderen?'
Dat doen wij vlgs de methode van 'het explosieve kind'.

Straffen werkt hier niet omdat een van onze kinderen een stemmingsstoornis heeft, hij is snel somber en heeft een negatief zelfbeeld. Als wij straffen wekt dat depressie op bij hem, met de nodige gedragsproblemen.

Straf

Ik hoef oudste eigenlijk nooit te straffen, ik stuur haar hoogstens een keer naar haar kamer om af te koelen. Vaak is het ook een manier om haar uit de situatie te halen. Maar ze is eigenlijk maar zelden vervelend. Daarbij heeft ze een dysthyme stoornis. Beetje zelfde verhaal als pimpelpaars eigenlijk

Ik geef ook geen straf

Vaak is de pubers erop wijzen al genoeg. Hier ook twee 'speciale' pubers. Dat kost iets meer tijd, daar je het voor hen meermaals moet herhalen. Uiteindelijk kan alles vaak opgelost worden met een goed gesprek.

Wat vooral heel goed werkt is 'samen'. Als kinderen die een deel voelen van het gezin, dan voelen ze ook de gezamenlijke verantwoording. Soms helpt het ook om ze een spiegel voor te houden en dan overdreven, of hun gedrag op te nemen en terug te laten zien.

geen straf

Ik zeg gewoon dat ik het echt vervelend vind en waarom ik dat vind. Meestal helpt dat wel. Niet altijd meteen, maar dat doet straf ook niet. Uiteindelijk zie ik altijd wel verbetering.

Als het je kind echt niets kan schelen dat je boos of verdrietig bent, dan is er iets aan de hand met haar, jou of jullie. Dan zou ik daar allereerst aan werken. Maar meestal roepen ze alleen maar dat het ze niks kan schelen om stoer te doen en geen "sorry" te hoeven zeggen tegen iemand die toch in een gezagsrelatie tot ze staat. Maar het gedrag verbetert wel en daar gaat het om.

Ik geef wel straf. Niet heel vaak maar soms wel. Mijn zoon kan ook echt heel bewust soms regels overtreden. Zoals bijvoorbeeld als ik heb gezegd dat hij om 22h thuis moet zijn en hij wil perse naar een film die pas om 0h00 is afgelopen en dan stiekem toch daar heen gaat. Dan krijgt hij gewoon straf.
Ik geef hem niet voor elke overtreding straf. Veel dingen vergeet hij oprecht en dan vind ik het ook niet eerlijk om daar echt hard voor te straffen. maar bij bewust overtreden van regels, bij brutaal/onbeleefd gedrag en soortgelijke situaties doe ik dat wel.
soms huisarrest, soms niet op de pc mogen, playstation inleveren of klusjes rond het huis opknappen.

Ook niet echt straf

Wel soms consequenties dragen van gedrag. In het voorbeeld van Nur zou ik me kunnen voorstellen dat ik dan zeg: dan ga je maar even helemáál niet meer uit hoor.

Mijn dochter heeft wel eens geen zin in iets waarvan ik vind dat ze het dan maar tegen haar zin moet doen. Bij oma langs, of een klusje in huis, een cadeautje kopen voor een jarige, dat soort dingen waarbij soms ineens de lamlendige puber het wint van het lieve meisje. Gooit ze echt haar kont tegen de krib, dan heb ik, de eerstvolgende keer dat ik 'Mama wil je even.....' ook ineens 'geen zin'. Dat klinkt misschien klein maar komt hard aan bij haar.

Een losse straf zoals huisarrest of telefoon innemen of zo heb ik nooit gedaan.

Sociaal leven en straf

Hier twee kinderen, waarvan de oudste ADD heeft. Op school verbruikt hij al zijn energie om aangehaakt te blijven, er is dan na school niets of nauwelijks wat over om zijn huiswerk te maken en er een sociaal leven op na te houden. Daar maak ik me met regelmaat druk en zorgen om, maar dat helpt niet. Ik heb geleerd om dat los te laten. Hij valt op school nog steeds niet buiten de groep, en ook op zijn sport is hij geen buitenbeentje gelukkig. Daar hou ik me maar aan vast. Afgelopen week, op vakantie met een groepsreis waarbij heel veel pubers waren, kon ik zien hoeveel energie hij nu ineens over heeft. Ik heb hem niet gezien, hij was hele dagen op pad met de andere kinderen/pubers. Dus hij kan het wel, vind het ook leuk, maar niet naast school. Dat is jammer, maar we kunnen er niets aan veranderen, dus ik laat het los. Want erop hameren dat het niet 'goed' is, zorgt alleen maar voor een verminderd zelfvertrouwen.
En dan is er dochter. Die is (zonder etiketje overigens) zeer vergelijkbaar met jouw puberella. Haar kamer lijkt alsof er een bom is ontploft, en als we niet oppassen de rest van het huis ook. Verder is ze ook vergroeid met haar telefoon. Dus als er iets gebeurt dat echt niet door de beugel kan (ze kan vreselijk chagrijnig en (daardoor) brutaal zijn, en in de vakantieweek was ze met haar 13 jaar een paar keer pas om 02.00 uur terug) dan krijgt ze wel degelijk straf, en dat is dat ze haar telefoon kwijt is. Hoe lang hangt af van het vergrijp. En natuurlijk pas nadat ik eerst een gesprek met haar heb gehad over waarom ik dit gedrag niet acceptabel vind, en wat ik dan wel graag zou zien. Maar dat helpt allemaal maar zelden. Wat ik dan wel weer mooi vind is dat ze dan uiteindelijk de straf accepteert. Dus blijkbaar vindt ze het zelf ook wel goed dat er grenzen worden gesteld.

Ik ben zelf heel zorgzaam, dus ik doe heel veel voor ze. Ik ga eens proberen zelf ook 'nee' te verkopen als madame (en heel soms ook meneer) het teveel vinden wat wij ze vragen te doen (en dat gaat echt niet verder dan tafel afruimen, hond uitlaten, kamer opruimen en af en toe een boodschap, dus dat is echt geen kinderarbeid!).

pennenstreek

Even iets anders.

Wist je dat vrouwen veel vaker met ongediagnostiseerde adhd rondlopen dat mannen. Omdat meisjes hun problemen met concentratie, impulsiviteit en hyperactiviteit (onrust) op een andere manier uiten, wordt het door de omgeving veel minder vaak als problematisch gezien. Veel kletsen in de klas, een chaos in de kamer, van de ene bezigheid in de andere, veel vriendschappen, dingen eruit flappen zonder dat je er bij nadenkt, dingen kopen zonder dat je ze nodig hebt, iedere keer weer dezelfde fout maken....

En dat het dus funest is voor het zelfbeeld van deze meiden, omdat ze denken dat iedereen zo is als zij en dus nemen ze zichzelf kwalijk als het weer eens niet lukt.

Ik heb twee dochters die heel verschillend zijn en ook weer heel anders dan hun broer met forse problemen en adhd. Toch blijken deze twee dochters zelf ook adhd te hebben. Ze wilden zelf kijken of het zo was, omdat ze allebei tegen dingen aan liepen in hun leven, die door adhd te verklaren zouden zijn. Doordat hun broer zo in de gaten liep met zijn problematiek, zag ik hun problematiek minder.

Ze zijn nu allebei toch wel blij met hun diagnose. Vooral oudste dochter haar zelfvertrouwen is echt enorm gegroeid. Ze studeert en sinds ze die diagnose heeft, haalt ze veel hogere cijfers, omdat ze anders omgaat met haar problemen. Ze was veel energie en tijd kwijt met het boos zijn op zichzelf als iets weer eens niet lukte.

Nou ja, ik wil niet zeggen dat het bij jouw dochter ook zo is, maar ik wilde het toch even vertellen, zodat je het in je achterhoofd mee kunt nemen. Ik heb jaren geroepen dat mijn twee dochters NADH kinderen waren. hahahahaha, een mens kan zich vergissen.

Pimpelpaars

Grappig, hier zijn we net ook via een zelftest op een diagnose ADD gekomen voor een zogenaamd NADH kind. Inderdaad, vergeleken met haar broer stelt het niks voor, en ze doet het verder goed, maar het verklaart wel de vele stiltes in gesprekken (als ze de draad kwijtraakt) en het niet aan het werk kunnen komen, wat tot veel frustratie leidt. We hebben nu een totaal saaie werkplek voor haar gemaakt, ze is er heel blij mee. Weg met de frutsels, fratsels en troep. Misschen ook iets verder kijken, wellicht Ritalin voor schoolexamens? Toch maar eens naar de psyh.

Mijn dochters gebruiken allebei geen medicatie.

De dochter die op het vo zit, kan wel gebruik maken van tijdsverlening bij de pta's. Dat is sowieso handig voor haar, want ze komt vaak tijd te kort bij toetsen.

De dochter die studeert gebruikt haar diagnose alleen maar om zichzelf te vergeven als er weer eens iets niet lukt. Zichzelf leren accepteren. Slim om leren gaan met haar energie en aandacht. En haar vriend kan door de diagnose beter begrijpen waarom ze af en toe bijzondere dingen doet.

En die vorige alinea, dat vind ik persoonlijk het belangrijkste. Je hele leven moet je met jezelf door. Als je adhd hebt, zul je voor problemen komen te staan, waar je een oplossing voor moet verzinnen. Als je in staat bent om te begrijpen wat er mis gaat en waardoor het komt, lukt het beter om vanuit de fase: het gaat niet zo, naar de fase: wat kan ik er aan doen? te stappen. Omdat je begrijpt waarom het niet gaat en wat er mis gaat.

Vooral mensen met adhd zijn vaak geneigd om in momenten te blijven hangen. Voor hen is het vaak moeilijk om de stap te maken naar probleemoplossen. Als er een verklaring is voor wat er mis gaat, kunnen ze de emoties eerder laten gaan en de volgende stap maken. Ten minste, dat is mijn observatie.

zichzelf vergeven

dat lukt hier nog niet zo, helaas...ze wil in alles de beste zijn, is slim zat maar voelt zich gefrustreerd door wat haar tegenhoudt. Zeggen dat het niet nodig is de beste te zijn, voldoende is goed genoeg, helpt niet. Hier dus nog een weg te gaan.

Pimpeloaars

Ja, wij hebben ook sterk het vermoeden dat ze (een lichte vorm van) ADHD heeft. Vooral vanwege de impulsiviteit (ze kan echt dingen doen...). Maar ze wordt er veel minder door beperkt dan zoon. Wel proberen we haar wat studeren betreft hetzelfde te benaderen als zoon. En straffen doen we zoals gezegd echt alleen in zware gevallen.
Dat zichzelf leren vergeven is heel herkenbaar, ook voor mezelf. Ik zit namelijk ook niet voor niets onder werktijd op OO . Is ook iets waar ik regelmatig met haar over praat. En ik let erg op de positieve dingen benoemen, tijd vrijmaken om 1-op-1 dingen te doen, het gedrag en niet het kind af te keuren.
Maar man man man, wat kan ze het bloed onder mijn/onze nagels vandaan halen. Zo moeilijk om dan positief te blijven, niet boos te worden, niet mezelf als slachtoffer te zien (dat ze dat niet eens voor me over heeft, terwijl ik zoveel voor haar doe; ik herken dat gevoel van TS helemaal!), geduldig te blijven. Ze accepteert en vraagt ook geen hulp. Ik vind het heel moeilijk om daarmee om te gaan. Zoon is wat dat betreft, het accepteren van hulp, een stuk makkelijker. Niet kunnen vragen hoort heel erg bij AD(H)D, dus dat herken ik. Daarom hamer ik er zo op bij ze. Ik moet het zelf nog leren, en dat is op je 46e een stuk moeilijker (denk ik) dan op de 13e/16e.

Ook ik heb weer veel aan dit draadje. Ga ook alle adviezen uitprinten en lezen (fijn, nog wat voor op de stapel zelfhulpboeken ). En hopelijk helpen alle kleine beetjes en lukt het me ooit nog eens de moeder te worden die ik graag zou willen zijn...

Pennestreek

Het uitprinten en teruglezen helpt echt! Ik merk tenminste zelf dat het me goed doet. Dan word ik weer even herinnerd aan hoe het moet zeg maar, hahahah. Het ene moment gaat het goed, het andere moment irriteer ik me weer mateloos. Tja, wij ouders hebben ook nooit de mama opleiding gevolgd, dus gaandeweg valt er heeel veel te leren. Ik denk dat zeker in deze puberfase de grens tussen "lukt me niet ivm add" en lamlendig pubergedrag (lees geen zin) heel dicht bij elkaar liggen. Ik vind het dan persoonlijk erg moeilijk om de juiste diagnose voor dat moment te stellen....
En zo pedagoogle we maar een eindje raak

Mijn meisje heeft ook een tijdje medicijnen geslikt. Sjemig, ik had een totaal ander kind. Ging spontaan uit zichzelf naar boven om huiswerk te maken, etc. Maar......'s avonds kon ze niet in slaap komen, en als de medicatie was uitgewerkt voelde ze zich niet fijn. Zelfs een beetje depri. Nou, dat wil toch niemand? Ze heeft zelf besloten ze niet meer te willen slikken, en wij kunnen haar daar natuurlijk alleen maar in steunen. Vooral mijn man heeft die medicijnen nooit zien zitten. Bang voor negatieve gevolgen op lange termijn. Dus...fladdert ze zonder medicijnen, struggle we lekker verder af en toe, en komt ze er op haar manier vast ook!