Ik erger me aan mijn puberdochter

loslaten

De puberteit is de fase waarin kinderen zich losmaken van hun ouders. En jij moet dat toelaten, terwijl je toch wat controle houdt.
En, nee, ze hoeft dingen niet op jouw manier te doen. Ik heb zes kinderen en er zijn dus in ons huis acht manieren waarop iets kan. Dat wil niet zeggen dat mijn manier de beste is (al vind ik dat stiekem natuurlijk wel:-))
En over die groepjes. Een dochter van mij wil alleen maar met zoveel mogelijk mensen tegelijk dingen doen, de ander vindt met twee vriendinnen tegelijk afspreken al moeilijk. Dus je moet haar laten doen wat zij prettig vindt.

begin

Begin er nu eens mee, om al haar leuke, lieve eigenschappen op te schrijven.

Verder, je verhaal doet mij denken aan mijn dochter met adhd. Op haar kamer wordt je echt naar van de rommel. Soms verplaatst het zich naar beneden en dan zeg ik daar wat van.

Ik ben blij dat ik geen controlfreak ben, want ik denk dat een controlfreak zich slecht verhoudt tot ad(h)d. Want hun chaos is enorm en oncontroleerbaar. Dat is iets wat je los moet laten. Anders zal het er niet beter op worden.

Er zijn bepaalde dingen die je noemt, waar ik mijn wenkbrauwen bij optrek. Waarom zal een moeder zich bemoeien met de vriendschappen van een puber? Of wat een puber draagt? Of hoe haar kamer eruit ziet? Ik heb nu een volwassen dochter en nog twee pubers (alledrie adhd) en mijn ervaring is, dat je op deze prive aangelegenheden begeven, een mijnenveld is. Je wilt toch ook niet dat zij zich met jouw vriendschappen bemoeid? Hoe vond jij het toen je veertien was, als jouw moeder commentaar had op jouw vriendschappen? Niet doen hoor!

Het werkt het beste, als ik alleen maar dingen met haar bespreek, als ik rustig, ontspannen en kalm ben. Als ik zelf geergerd en gestresst ben, dan valt alles wat ik zeg verkeerd.

Het is logisch dat een puber met ad(h)d, in bepaalde opzichten jonger lijkt dan een 'normale' puber. Het is bewezen dat de executieve vaardigheden bij ad(h)d enkele jaren achterlopen. (onze zoon kon pas toen hij 15 jaar was, zelf zijn schooltas inpakken, hij zit op vwo, aan zijn slimheid lag het niet) Je zult wel zorg op maat moeten geven. Hulp geven bij dingen waar hulp bij nodig is. Maar verder toch echt je handen op je rug en je mond op slot.

Nou ja: kalm blijven (alleen praten als je rustig bent, niet gaan kijven, niet gaan schelden, pro-actief zijn, actief naar haar luisteren), positief blijven (benoem wat goed gaat, doe gezellige dingen, benoem haar goede eigenschappen, vraag wat je wel wilt, geen starre regels, geen straffen, benoem gewenst gedrag), georganiseerd blijven (dat zal bij jou niet zo moeilijk zijn, maar het houdt ook in, dat je prioriteiten stelt, sommmige dingen zijn het gewoon niet waard om je er druk over te maken, daar kun je zelf voor kiezen, om dingen te laten gaan), en door blijven gaan (zorg dat je een eigen leven hebt, zorg dat je een uitlaatklep hebt, vergeef jezelf als je weer een fout bezig bent, vraag ook om vergiffenis bij je kind, vergeef je kind als die weer eens onuitstaanbaar was). Die vier dingen helpen hier enorm.

Oh ja, en humor, knuffels en werken aan de emotionele bankrekening.

Loslaten

Het begint al bij het doorknippen van de navelstreng. In het begin heel geleidelijk en later soms met behoorlijk geweld. Jouw puber gebruikt behoorlijk geweld. Toch zal puberella moeten helpen om het leefbaar te houden voor iedereen.

Ik weet natuurlijk niet of het bij jouw dochter ook zo is, maar mijn beste vriendin heeft ADD. Meer dan twee mensen is voor haar moeilijk te volgen. Grote groepen vermijdt ze het liefste. Ze heeft weinig vriendinnen. De meeste mensen haken af, daar het bij haar altijd een rommeltje is en ze niet makkelijk naar je toe komt.
Huishouden is voor haar echt een probleem. Afspraken onthouden ook.

Als ik met die wetenschap jou verhaal volg begrijp ik je dochter, maar ik begrijp jou ook. Wat betreft haar sociale leven: laat dat los. Als zij behoefte heeft om af te spreken, dan gebeurt dat wel.
Wat de andere zaken betreft, kijk wat je denkt dat ze zelf kan. Laat het haar proberen, ga die overstap maken van leider, naar begeleider en later adviseur en coach. Het is haar leven, zij zal er zelf vorm aan moeten geven.

Liever

Een goed zelfbeeld en zelfvertrouwen dan een opgeruimde kamer. We doen die dingen hier nog steeds samen. En soms nemen de kinderen het initiatief, dan help ik even mee en bedank ze.

Die irritatie

Ik denk dat je niet alleen je dochter maar vooral ook je irritatie los moet laten. Bemoei je niet met privé-zaken als kleding en vriendschappen. Prima als gespreksonderwerp, maar niet om te vertellen dat ze het verkeerd doet en dat ze het moet doen zoals het jou voor ogen staat.

Volgens mij weet je dit best. Je zegt zelf dat het probleem grotendeels bij jou ligt. De post van pimpelpaars staat bol van de uitstekende tips.

Wat mij zelf heeft geholpen om minder bemoeizuchtig te zijn is een inzicht. Je bemoeit je zo veel met je dochter omdat je het beste voor haar wil. Maar op een dag zie je dat jouw bemoeienis juist NIET het beste is voor haar. Als je werkelijk het beste voor haar wilt, dan laat je haar haar eigen fouten maken. Wellicht een open deur voor jou, maar toen ik me dat realiseerde, kon ik makkelijker loslaten.

Pimpelpaars

Wauw, dank je wel voor je inzicht.
Heb gisteren een fijn gesprekje met haar gehad en haar uitgelegd waar mijn regeldrang richting haar vandaan komt. Haar ook gezegd dat ik mijn best ga doen hier echt op te letten.

Aan haar gevraagd of ze op bepaalde andere zaken willen letten.
Bij de meeste pupermoeders waarschijnlijk niet onbekend: het telefoongebruik. Man man man, ze is er echt verslaafd aan. Hierdoor is ze vaak afwezig, en hoort dingen die gevraagd worden amper. Ze stelt vaak iets uit en vergeet het dan. Iemand met ADD kan moeilijk dingen uitstellen. Ze weet dat ze het dan vergeet. Niet op de laatste plaats omdat ze teveel met haar telefoon bezig is. Ook in gezelschap. Ik vind dat echt niet kunnen. Loop jij daar ook tegenaan?

Paddington

Het verhaal van jouw vriendin, dat is precies waar ik bij haar bang voor ben. Daarom heb ik het gevoel dat ik een deel van haar sociale leven "over moet nemen". Het liefst zou ik soms uit haar naam reageren op social media, zodat men haar niet verwijt nooit interesse in andere te hebben. Daarom zit er ik zoveel (teveel) bovenop. Waar zij "tekort" schiet ga ik het overnemen. I know, niet slim, maar ik wil gewoon niet dat ze door haar ADD ergens op wordt afgerekend......

Afgerekend?

Mijn kinderen met ADHD en mijn man trouwens, hebben niet zo veel sociaal contact. Dat is hun keuze en daar zitten ze echt geen moment mee. Ik snap niet waarom jij dat als een probleem ziet en waarom je dat wilt overnemen. Als je dochter er zelf geen zin in heeft en ze gaat toch antwoorden op soc.media, of afspreken, dan is ze onoprecht. Ze doet zichzelf dan geweld aan om jou en plezier te doen. Ik vind dat niet oké.

Weet je, het is best lastig om je te handhaven met ADHD. De prikkels die op je af komen, de inwendige chaos, de negativiteit van de omgeving (vooral mensen met verwachtingen en normen die niet die van jouw zijn en die ze toch bij je op willen leggen). Dat is zwaar.

Mijn man en mijn kinderen hebben moeten leren om hiermee om te gaan. Het is een continue balans van inwendige drijfveren en overbelast raken. Omdat mensen met ADHD zich erg moeilijk kunnen ontspannen, is het van groot belang om te leren om de energie op een andere manier te reguleren. Om op andere manieren op te laden. Kijk, hier kunnen ze niet een dagje op het strand liggen, of een boek lezen in bad, of genieten van een uurtje stil zitten op een bankje, of.. Als die andere dingen die mensen doen om te ontspannen. In slaap vallen is lastig, het leven is soms frustrerend en belastend als je ADHD hebt.

Hoe ontspannen ze dus? Hyperfocus en activiteit. Dus sport, dingen maken (tastbaar of digitaal), maar ook de 110 afleveringen van een anime kijken, een computerspel doen wat genoeg prikkelt, schermstaren. Dan worden de hersenen toch geprikkeld, maar kan de geest zich ontspannen. Ze trekken zich dus terug in een eigen wereld met scherm en oortjes in. Dat is voor hun vakantie. Ik snap dat wel. Ik vind het een slimme keuze. Ze zitten niet te wachten op sociale contacten als ze vrij zijn, Ze willen lekker doen waar ze zin in hebben.

Ik vind het belangrijk dat mijn kinderen naar school gaan, dat ze leren. Dat vraagt veel van ze. En als het vakantie is, dan zijn ze de mensen van school zo zat. Dan mogen ze zich lekker afsluiten. Ze hebben vaak geen zin in sociaal gedrag, omdat het te veel van hen vraagt. Prima.

Ze mogen natuurlijk dingen uitstellen, wat is daar op tegen? Ze vergeten het dan, tot het weer boven komt. Haha, mijn zoon heeft een speciaal toontje, dan zegt hij 'oh', op een bepaalde manier en dan weet ik dat er iets belangrijks vergeten is. Ach, het komt altijd wel weer goed. Ik zit daar niet mee, het hoort erbij. Ik herinner ze ook vaak aan dingen. Ik zeg altijd: 'jullie zijn je eigen directeur, ik ben het ondersteunend personeel.' Ik herinner ze dus aan doktersafspraken, de ortho, die toets, etc. Zoon van 17 gaat nog regelmatig naar school, terwijl zijn tas bij de voordeur staat. Dan zeg ik dat natuurlijk. 'Pipo, je vergeet je tas' en hij dan :'oh', op dat toontje. Hihi

En natuurlijk worden mijn kinderen en mijn man afgerekend op hun ADHD. Dat is onvermijdelijk. Het is onderdeel van hun zijn. Dus het is niet te negeren. Dat vind ik logisch. Dat is ook helemaal niet erg. Mensen zijn ook vaak jaloers op hen. Mijn dochters zijn ongelooflijk creatief, die kunnen echt de prachtigste dingen maken. Vol fantasie en zeer zelfstandig. Mijn man heeft een succesvolle baan, die hij erg leuk vindt. Zijn werk is zijn hobby. Ik weet zeker dat hij voor zijn werk gebruikt maakt van ADHD. Zijn manier van denken is chaotisch, maar hierdoor ook vernieuwend en om te zetten in zakelijk succes. Ze zijn allemaal een kei in het NU leven. Dat bewonder ik en zou ik ook willen. Opgaan in het moment, het verleden los laten.

Ik vind dat ADHD een lastige stoornis is, die verder ingrijpt in het leven dan je op eerste blik zou denken. Maar ik zie ook de voordelen en mooie kanten. De nadelen maken dat we hier soms struikelen over problemen, waar we oplossingen voor bedenken. De voordelen omarmen we. Ik wil mijn kinderen graag meegeven dat ze goed zijn, zoals ze zijn. Ze hoeven niet net te doen of ze geen ADHD hebben.

Dank je

voor je heldere uitleg. Ik heb hier echt heel veel aan!

Ik denk dat ik het idd best moeilijk vind te accepteren dat ze anders is dan het gemiddelde kind. Waarschijnlijk ben ik ook zo'n "moet in het plaatje passen" muts. Dat vind ik dan weer zielig voor mijn kind. Ik wil zo graag leren los te laten, of te leren "go with the flow". In dat opzicht zit het probleem in mij. Ik verwacht de dingen zoals ik ze voor me zie. Maar.....zomaar een knop omzetten dat kan ik niet....

Ik snap dat zich terugtrekken in haar telefoon dus een rustmoment is voor haar. Maar....het gaat bij haar zo ver dat ze de wereld om zich heen vergeet.

Ze heeft een huisdier waar voer voor gekocht moest worden. Manlief in de ochtend nog een keer herhaald en haar geadviseerd het meteen even te doen om te voorkomen dat ze het vergeet. Jaha, doe ik echt zo. Vervolgens gaat ze met haar telefoon aan de gang en komen we 's avonds thuis, en geen voer voor het arme beest. Ik word daar boos om. Ik bedoel, ze hoefde de hele dag verder echt niks te doen. Ik zie dat echt als nalatigheid en desinteresse. Het gaat wel over een levend dier. Haar telefoon zal ze nooit vergeten. Moet ik dit dan allemaal maar accepteren want ach, ze kan er niets aan doen? Ze zal toch ook moeten leren verantwoordelijkheden te nemen en dragen. Toch?

Een adhd-er

wordt aangetrokken door het helderste licht. En dat is dus geen dierenvoer, maar de telefoon.

Verder ben ik tiploos, maar ik lees met belangstelling, mijn adhd-meiske is pas 7.

Huisdier

Puberella heeft hier ook een huisdier waar ze vergeet voer voor te kopen.

Kijk, als er zoiets gebeurt, zorg ik altijd dat het niet weer kan gebeuren. Ik vind dat huisdier niet mag lijden, dus ik geef hem stiekem eten als dochter het vergeet te kopen, uit mijn privé voorraad.
En dan stuur ik haar de volgende dag weer naar het dorp. Ook haal ik regelmatig even voer voor haar dier. Dan stort ik op mijn emotionele bankrekening bij haar. Dan maak ik er een geintje van :' jeetje, wat heb jij och een geluk zeg, dat jij zo'n lieve moeder hebt, die altijd bereid is om iet voor jou te doen om jou leven makkelijker te maken. Ik hoop dat je dit niet vergeet jongedame, want ik wil nu wel een super gaaf moederdagkadootje!' Dan rollen die ogen naar boven en dan zegt ze iets als: ' ja vast'.
En dan hebben we weer een leuk momentje. Win-win.

Mijn neef van 20 heeft add en mijn zus zegt vaak tegen hem op een lieve toon:' dit ga je vergeten...' Dan lacht hij en soms gaat hij het dan toch maar gelijk doen.

De truc is, dat je accepteer dat er een hoop vergeten wordt en dat je ze dat niet kwalijk neemt. Ik denk dat daar de crux zit. Accepteren dat die stoornis er is, inzien hoe diepgaand die stoornis in het leven ingrijpt en zien dat boos worden om een stoornis, begrijpelijk is, maar ook zinloos en kwetsend.

Ik heb heel veel gehad aan het lezen van boeken en stukken die geschreven zijn door mensen die zelf ADHD hebben. Zoals het boek 'hoera ik heb adhd' . Deze verhalen zijn vaak gericht op 'hoe is het nu? Hoe kan ik er mee verder?'
Boeken door 'profs, die zelf geen ADHD hebben, maken me vaak wat hopeloos. Omdat ze meestal uit het 'wat gaat er allemaal mis, en wat is er ziek/gestoord'-0perspctief zijn geschreven. Daar kan ik niks mee. En mijn ADHD-res al helemaal niet. Die raken er ongeduldig van. Ze willen vooruit, verder. Niet terugkijken of analyseren. Een praktische, probleemoplossende houding, werkt het beste.

Dierenvoer halen.

Dat heeft hier echt wel gevolgen voor zoonlief. Zeker valt dat ook onder desinteresse, hyperfocus of niet. Zoonlief mag dan 's avonds nog regelen dat er eten is voor het beest, al moet hij 10 km. fietsen naar de supermarkt. Daarna krijgt hij zelf eten.
Als er duideljk een afspraak is gemaakt, het memoblaadje zit knalgeel op de koelkast en hij heeft mij beloofd het te halen, dan zijn er geen excuses. Geen straf of gezeur van mij, hij mag het oplossen.

Ginger

nee, ze vergeet de wereld om zich heen niet, die sluit je buiten omdat je hoofd al vol genoeg zit met andere dingen.

Ik herken het wel. Ik kan ook alleen uit mijn wereldje gehaald worden door me aan te raken.

Jullie zullen als gezien methoden moeten vinden/bedenken/ontwikkelen om het werkbaar te maken voor jullie situatie. Daar is geen handboek voor helaas.

In mijn huis draait het alleen met lijstjes en een tot in detail uitgewerkt exel schema. Kom niet aan met wijzigingen want dan past het niet en vergeten we van alles. Voorbeeld: normal heb ik een afspraak met de pedicure donderdags om half 1. Nu was er 1 verschoven naar woensdags. Stond keurig in mijn agenda, maar zit net in mijn system dus vergeet ik die. Ik leer nu om daar mijn telefoon voor te gebruiken en een reminder te laten komen.

Je kunt ook gebruik maken van die telefoon van je dochter door haar bv te appen ook al zit ze naast je, daar ligt haar focus.

De truc

Is inderdaad het accepteren, so far so good.

Maar....ik mag toch wel vragen om haar telefoongebruik te minderen zodat ze wat meer in het hier en nu leeft? Want geloof me, ze zit er echt de hele dag op. En juist daardoor vergeet ze denk ik dit soort kleine simpele dingetjes. Is alleen met haar telefoon bezig.

Is het fout om haar te leren met haar "handicap" om te gaan? Haar te leren (adviseren)dat ze dingetjes meteen doet om te voorkomen dat ze het vergeet? En haar telefoon wat vaker weg te leggen zodat ze ook oog heeft voor de omgeving om haar heen?

Ik denk dat ze anders straks bij alles gaat zeggen en denken: ik kan er niks aan doen, ik heb add. Dat lijkt me te makkelijk.

Waarom niet: ik heb add dus ik moet een manier vinden om hier mee om te gaan i.p.v. ik heb add dus ik kan er niets aan doen?

Buitensluiten

Dat is het ja, Taruh.

Dan zit mijn zoon te chatten met vrienden uit Zweden en wijntijden tv. Ineens begint hij dan te lachen om een grapje dat op tv wordt gemaakt. Hij hoort alles wat er gebeurd. Geen wonder dat zijn hoofd zo vol zit.
Mijn man zegt, dat als we in een restaurant zitten, hij alle gesprekken aan de om ons heen staande tafels hoort. Hij moet iedere keer bewust kiezen om die info te negeren. Dat gaat niet vanzelf. Heel vermoeiend lijkt me dat, maar hij weet niet beter.

Ginger

Natuurlijk mag je haar vragen om haar telefoon gebruik te minderen. Maar dan zou ik dat wel op een concrete manier doen: zo van onder het eten geen telefoon en een half uur voor slapen geen telefoon of iets dergelijks. Telefoon gebruik minderen is natuurlijk vrij vaag en weinig concreet over hoeveel minder dat dan moet zijn.

En dat ze adhd heeft betekend natuurlijk niet dat je geen regels mag hebben of dat je niks kan eisen. Ook kinderen met adhd kunnen leren zich aan bepaalde regels te houden en bepaalde dingen te doen.

De telefoon niet vergeten en diervoer wel vergeten is iets wat veel tieners zouden kunnen doen. Veel tieners hebben een bepaald soort egoisme voor zaken wat buiten hun directe belang ligt. Gelukkig wordt dat wel minder als ze ouder worden. Je hoeft het ook niet te accepteren. ook een ADHD' er kan best leren om dat soort zaken wel te doen. Het duurt alleen langer (soms veel langer)

Mijn vriendin

ziet het ook niet als een probleem. Ze is gelukkig met de contacten die ze heeft. Ze heeft een hele leuke lieve hond waar ze lekker mee wandelt en haar wel verteld wanneer hij naar buiten moet.

Als mensen haar niet kunnen accepteren zoals ze is, dan hoeft het van haar ook niet. Haar moeder blijft ook pushen en ze is erg blij dat haar ouders niet in Nederland wonen. Mijn vriendin wist jarenlang niet dat ze ADD had en het was voor haar een verademing om erachter te komen dat zij niet gestoord is.

Wat jij als ouder kunt doen is je dochter handvatten geven hoe zij zich in de wereld staande kan houden. Er zullen dingen zijn die je dochter niet of echt heel moeilijk leert. Kijk naar wat zij wel kan en benadruk dat. Ze heeft het nodig dat jij in haar gelooft. Probeer samen met haar te zoeken naar zaken die haar kunnen helpen. Als je kind met 1 hand wordt geboren kun je ook niet verwachten dat ze met 10 vingers blind typen. Ze kunnen wel leren andere oplossingen te vinden voor het missen van die hand. Dus ja, ze heeft ADD, daar kan ze niets aan doen. Ze kan wel zorgen dat ze ondanks haar ADD zo goed mogelijk kan meedraaien in de maatschappij en de hulp die er is weet te gebruiken en/of weet te vinden.

maar

als ik het telefoongebruik aan zou willen pakken, zou ik dat wel op een niet veroordelende manier doen. Ik vind dat jij negatief over haar praat. En dat snap ik best, want ze is een puber en die kunnen al de beste negatieve gevoelens oproepen. Als ik gedrag bij mijn kinderen wil veranderen, dan lukt het nooit als ik dat met een negatieve mind-set doe. Dan gaat het niet.

Mensen met adhd hebben een kleiner werkgeheugen. En zij zijn sneller, heviger emotioneel. Als je hun irritatie/boosheid/schaamte/onzekerheid/afkeer oproept, gaat hun kleine werkgeheugen vol zitten met emoties. Er kan dan niets meer bij en ze kunnen niet beslissen, niet leren. Ze gaan out. Mijn zoon wordt (werd) dan boos en sluit zich af. Mijn dochter kijkt me dan wazig aan en zegt niets. Het ziet er heel anders uit, maar de oorzaak is hetzelfde.

Het lukt hier het beste, als ik eerst mijn best doe, om hun standpunt te begrijpen. Dus waarom zit ze veel op de telefoon, wat doet ze op de telefoon?

Als ze op de telefoon zit, om dat ze jou wil buitensluiten, omdat jij haar overprikkeld, is het een andere situatie, dan als ze op de telefoon zit, omdat ze verslaafd is aan een spelletje.

Pas als wij snappen wat het standpunt van het kind is, leggen wij onze zorgen op tafel. Het is belangrijk om dat waardevrij te doen. Voer voor haar huisdier kopen, lijkt misschien voor jou een 'klein dingetje'. Voor mijn 15-jarige dochter is het een hele onderneming.
Ze moet eerst het juiste moment vinden (de winkel is niet altijd open), ze moet regelen dat ze geld heeft (zakgeld is altijd op), ze moet haar fietssleutel vinden en haar banden moeten lucht hebben, ze moet opgemaakt zijn, met haar haar oke (je zou een bekende tegen kunnen komen), ze moet leuke kleren aan, die passen bij het weertype (je zou een bekende tegen kunnen komen). En dan is ze nog steeds de deur niet uit. Elke handeling gaat gepaard met nadenken en mogelijke afleidende factoren. Hahaha

Maar als ik dan tegen haar zeg dat het een 'klein dingetje' is, dan voelt ze zich veroordeeld door mij. Wordt ze boos. Krijg ik verzet. En vanuit haar perspectief snap ik dat best.

paar kleine tips

Er zijn al veel goede tips gegeven maar ik zou inderdaad vaker 'gebruik' maken van die telefoon. App haar ieder uur met de vraag of het diervoer al gekocht is bijvoorbeeld. (je kunt een reminder in je eigen telefoon zetten) en als eerste schreef je dat je huis door haar rommeltjes zo rommelig is. Ik heb voor mijn kinderen een bakje in de keuken staan (leuk decoratief ding) maar daarin belandt alles wat ik onderweg in huis tegenkom wat van hun is. Dus zijn ze iets kwijt, ligt het daar. Huis blijft netjes op die manier. En volgens mij blijft het netter in huis, (rommel trekt rommel aan, lijkt het wel)
Wordt het bakje te vol, laat ik ze het legen. Doen ze dat niet, dan leeg ik het bakje op hun kamers.

Negatief

In welk opzicht?
In de dingen die ik van haar vraag, of de manier waarop?

eens

Met AD(H)D kun je alles wel leren, maar het kost veel meer tijd vaak.

Daar moet je rekening mee houden. Telefoon is leuk, maar niet altijd idd. Dat kan ze prima leren, maar jij zult haar moeten helpen daarmee.

Dat kleine dingetje als het halen van voer voor het huisdier is bij haar niet 1 dingetje op een kort lijstje zoals bij jou. Maar 1 op een heel lang lijstje.
O, ja is zo'n herkenbaar zinnetje bij ADD-ers. O,ja zou ik doen, O, ja heb je gevraagd, o, ja ik moet mijn linker sok aantrekken, o, ja en mijn rechter, o, ja ik moet diervoer halen, o, ja, ik moet mijn kleren in de was doen, waar is die sok nou, o er ligt ook nog een gum naast die zal ik eerst even op mijn buro leggen. o, dat biebboek, heb ik er nog meer...... waar was nou dat tijdschrift, die knuffel kan ook wel aan de andere kant van mijn bed, waar is mijn kussen nou, wat roept mijn moeder nou, wat was ik aan het doen, o een vogel buiten, laat ik mijn raam even open zetten, kijk het plantje in de vensterbank moet water, laat ik mijn haar even kammen nu ik toch in de badkamer sta, waarom sta ik eigenlijk in de badkamer

zie je het patroon? En dat dan de hele dag.
het is niet dat je het niet onthoud, het blijft alleen niet voorin je geheugen zitten.

Ik houd me nu al 45 jaar staande, maar heb mezelf wel wat trucs aangeleerd natuurlijk. Maar dat werkt voor mij.

Je dochter zal haar eigen strategie moeten ontwikkelen en daar zullen jullie haar bij moeten helpen.

In dat stadium zit jouw dochter nu en daar moet je samen doorheen.

Paddington: ik herken het gevoel van je vriendin. Ik weet het nu een jaar of 2. En in eerste instantie besef je nog niet eens dat jij echt de gene bent die anders is. Die confrontatie heb ik pas dit jaar gehad en ik ben er echt wel een week van ondersteboven geweest. Dat gevoel kan ik nu 4 maanden later nog prima oproepen zo intens was het.

Negatief

Ik vind dat jij negatief over je dochter praat. Het is maar een beeld van een forum en ik ben wel de laatste die jou erom zou veroordelen. Maar ik wil het toch niet negeren, want ik denk dat het daar mis gaat. Dat denk ik, omdat ik daar ben geweest. Het is herkenning van mijn kant. Mijn zoon maakte op een gegeven moment allemaal filmpjes van mij. Ik keek ze terug en toen ben ik enorm geschrokken van de manier waarop ik tegen hem sprak. Vermoeid, geïrriteerd, zeurend, zeikerig, brrrrrrrr. Daar ben ik van wakker geschrokken. Ik zou ook niet luisteren naar iemand die zo praat.

Wat ik negatief vind? Ik zal even terug kijken naar je posts:
Je noemt haar spullen bijvoorbeeld 'zooi'. Dat is nogal een negatieve benaming, zij is er waarschijnlijk aan gehecht. Mijn zoon legde mij eens uit, dat hij de omgekeerde LEGO op zijn kamervloer niet zag als troep, maar als allemaal afzonderlijke blokjes die hij nog nodig heeft. Iets wat voor hem heel waardevol is. Mijn man ziet de spullen in de schuur ook niet als zooi, maar als ' een georganiseerde chaos'. Je kunt leren om dingen neutraal of positief te benaderen. Dus niet ' ruim je troep op', maar ' ik vind dat er nu wel veel spullen van jou beneden liggen. Ruim je ze even op.'
Je zegt ook een paar keer dat je bang bent. Bang dat ze geïsoleerd van haar vrienden raakt, omdat zij er in jou ogen te weinig moeite voor doet. Bang dat ze haar add als excuus gaat gebruiken. Bang dat je alles maar moet laten gaan en haar niet mag corrigeren. Je vertelt dat ze niet volwassen genoeg is, dat ze makkelijk is, dat ze kleine dingetjes niet wil doen.

Het klinkt niet zo vol vertrouwen en positief als zou kunnen.

Mijn ervaring is, dat het juist heel erg helpt, om de dingen op een positieve manier te verwoorden. Om vertrouwen te hebben eb begrip.

Ik heb geen add, maar kan me nog goed herinneren hoe ik in mijn vakanties vroeger echt tot niks kwam. Ik lag alleen maar stomme boekjes te lezen en alles wat ik moest doen, vond ik een opgave. Dus daar kan ik me bij je dochter prima in verplaatsen. Geen grote karakterfout, maar gewoon typisch lamlendig pubergedrag. Daar mag je ze echt wel op wijzen, maa ook dat kan op twee manieren. Boos worden, of iets zeggen als:' lekker is dat, als je op vakantie bijna niks hoeft. Maar maak je het wel erg bont, arme Blubje, die heeft nu geen eten.'

Nou ja, snap je een beetje wat ik bedoel? Die irritatie van jou, maakt dat haar aandacht, vaardigheden en energie weglekken. Precies weg van hetgeen wat jij wilt bereiken.

Pfoe

Ik schrik wel van je post hoor.

"Na alles wat we voor hun doen en wat ze krijgen vind ik dat het minste wat ik terug mag vragen."

Wat je denk ik van je kind mag verwachten is dat het ook een beetje rekening met jou houdt. En dat is bij een puber die de zon in z'n eigen universum is moeilijker en met een add puber nog moeilijker. Praat met je kind, zeg dat zij misschien onrustig wordt van x, y en z, maar jij van rommel. Laat haar meedenken wat voor haar haalbaar is. En temper je verwachtingen.

Je lijkt een heel duidelijk beeld te hebben van wat een goed en gelukkig leven is. Als ik het zeggen mag een vrij rigide beeld zelfs. Blijf je dochter proberen in dat malletje te stoppen en het verzet zal toenemen.

Praat niet tegen maar met haar. Jij hebt het over wat jij verwacht, maar wat verwacht zij? Wil ze dat je haar zo ontzorgt? Of ervaart ze dat ontzorgen vooral als er bovenop zitten? Waar zou je haar blij mee maken? Een beetje begrip? Een ruimte die niet netjes hoeft?

Praat eens met iemand facetoface. Andere mensen hebben ook geen perfect plaatje, pubertijd is vaak pittig, je zal herkenning krijgen, maar ook relativering. Het klinkt ook alsof het zoveel erger kan!

En kom uit die slachtofferrol. Lach eens een beetje, om jezelf, om haar. Over een paar jaar is ze weg en staat alles weer in het gelid. En wat voor relatie heb jij dan met je dochter? Aan de leiband is voorbij, het is aan jou om er nu iets moois voor in de plaats te krijgen.

Dank dank dank

Voor alle inzichten. Ik zie ze echt niet als een veroordeling, maar als opbouwende kritiek. Daar heb ik tenslotte zelf om gevraagd.

Hmmm, ik vind het inderdaad moeilijk om soms niet enorm geïrriteerd te raken. Aan de andere kant wil ik natuurlijk niet dat zij het gevoel heeft dat ik negatief over haar ben of haar niet goed genoeg vind. Sjemig, i love her to the moon and back.

Ik wil zelf ook graag ombuigen op dat gebied. Zou het liefst willen dat ik een knop om kon zetten. Weet dus niet zo goed hoe ik een inmiddels door behoorlijk wat jaren heen opgebouwd karakter, zo maar kan ombuigen. Lukt dat met praten? Kan me dat zo moeilijk voorstellen......

Negatief?

Ja, negatief. Want ik heb nog nergens iets gelezen wat positief over komt. Dingen die ze wel goed doet. Ik heb drie kinderen die autisme hebben, dus ik herken de zaken waar je tegenaan loopt. Je vind dat ze volwassener moet omgaan met van alles. Maar...ze is niet volwassen. En ze heeft ook nog eens ADD. Ze groeit vanzelf in allerlei zaken. Haar steeds vergelijken met de gemiddelde puber is niet eerlijk. Je straalt uit dat je teleurgesteld bent, en dat voelt zij ook. Als je van je eigen moeder al niet mag zijn wie je bent...dat is echt heel naar. Tip: kies een paar dingen die je heel belangrijk vindt en help. Niet vitten, mopperen, etc maar helpen herinneren. Mijn kinderen vergeten dingen niet om mij te pesten, maar omdat hun brein zo werkt. Dus ik help ze herinneren. " Doe je nog even die trui in de was? Welterusten! " werkt beter dan gemopper. En het kost veel energie. Maat ik zie echt vooruitgang. En omdat ik niet snel mopper of loop te vitten, krijg ik inmiddels ook veel terug.