U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ik denk dat mijn zoon rookt (17 jaar)
Ik kom uit een gezin waar vroeger iedereen rookte. Zo was dat toen. De woonkamer stond geregeld blauw. Mijn vader overleed op zijn 60e aan longkanker. Mijn moeder mist een paar tenen en moet mogelijk binnenkort haar onderbeen missen. Ikzelf ben gestopt toen mijn oudste 19 jaar geleden in mijn buik zat. Niemand rookt meer in mijn familie of vriendenkring, ook mijn moeder is gestopt. Toen iedereen nog rookte, was ik mij al bewust van de stank. Mijn vriendje rookte namelijk niet. Ik was altijd in de weer met kleding luchten, tanden poetsen, kauwgom eten. Wat was ik blij dat ik dáár van verlost was! Nog steeds haat ik de geur van verschraalde rook.
En nu rookt mijn tweede kind. Tenminste, dat denk ik. Zijn jas stinkt en zijn trui regelmatig ook. Volgens hem omdat hij rondhangt bij vrienden die roken. Dat kan.
Ik heb zijn adem en handen niet besnuffeld nog.
Gisteravond kwam hij thuis toen ik al in bed lag. Hij bleef om het hoekje van de deur staan om welterusten te zeggen. Ik denk omdat hij wel wist dat hij stonk. Toen ik hem vroeg, zei hij dat hij niet rookt. Maar met zo'n hese stem en ontwijkende blik.
Hoe nu verder?
En nu?
Goed gesprek, meer kan je niet doen. Als je iets wil doen natuurlijk, je kan 'm ook het voordeel van de twijfel geven.
Mmijn jongste (rookt 100% zeker niet zelf) speelt wel eens bij een kind waarvan de ouders roken. Als hij daar is geweest stinkt hij van top tot teen naar rook, zo erg dat ik z'n jas laat luchten en z'n kleren en haar meteen de was in kunnen. En zijn ouders roken niet eens waar mijn zoon bij is.
vertellen
Ik denk dat je je verhaal rondom het roken bij jou thuis (nog) eens moet vertellen aan je zoon. En dat je het niet leuk zou vinden als hij blijkt te roken, maar dat het zijn keuze is, en je houdt nog steeds van hem. Maar je wil niet dat hij in je huis rookt. En als hij dat wil, dat hij dan maar een blokje om gaat.
Tenzij je dat ontwijken eigenlijk wel goed vind, zonder wat te zeggen weet hij dat je er niets van wil horen.
vertellen
Ik denk dat je je verhaal rondom het roken bij jou thuis (nog) eens moet vertellen aan je zoon. En dat je het niet leuk zou vinden als hij blijkt te roken, maar dat het zijn keuze is, en je houdt nog steeds van hem. Maar je wil niet dat hij in je huis rookt. En als hij dat wil, dat hij dan maar een blokje om gaat.
Tenzij je dat ontwijken eigenlijk wel goed vind, zonder wat te zeggen weet hij dat je er niets van wil horen.
in aanvulling op annej
In dat geval mag er hier ook niet in de tuin gerookt worden (ik had namelijk ook last van de rook van de buurman die dat deed) en eventueel zakgeld wordt gestopt.
Gesprek.
Ik zou er een gesprek aan wagen, zonder enge filmpjes en een dode opa. Hij weet echt wel dat roken slecht is. Hij is nu nog jong en nog niet verslaafd neem ik aan. Daar zou ik over praten. Dat het steeds moeilijker wordt om te stoppen en dat een levenslange verslaving zonde van je geld is.
Alcohol, pillen, roken, alles komt voorbij in de pubertijd. We hopen allemaal dat onze kinderen het kunnen weestaan in de vriendenclub maar vaak is het ons zelf ook niet gelukt.
Ik zou
Er geen lugubere filmpjes aan wagen maar wel met wat schrikbarende feiten komen. Je moet ze nog ff checken maar ik geloof dat zelfs een matige roker 30% meer kans heeft om vroegtijdig te overlijden en dat 75% van de longkankergevallen niet te genezen is. Geen idee of het doordringt alleen. Oudste is hier 13 en ik merk dat het gevoel van 'dat soort dingen overkomt mij toch niet' heel groot is. Ook al zijn mijn beide ouders vroegtijdig aan kanker overleden na een rookzaam leven. Hij heeft ze niet eens gekend. Niet dat hij nu rookt maar ik merk gewoon dat ik niet doordring met dat soort feiten. Ik geloof dat 'je gaat er enorm van stinken em het kost bakken met geld' nog meer aanspreekt.
Desondanks zou mijn strategie toch blijven zijn: praten, echt ook vragen stellen over wat t hem brengt, denk ik...
Ik kan ook niks doen
Ook omdat hij blijft ontkennen. Ik laat het maar zoals het is. Hij weet ook héél goed hoe ik erover denk. En hoe het met opa ging en met oma gaat.
Maar ik denk ook dat horrorverhalen niet helpen. Als puber en jong volwassene denk je gewoon dat je onaantastbaar bent. En dat je moeder nergens verstand van heeft...
Mocht hij wel roken of gáán roken, dan niet binnen. Ik kan het hem niet verbieden. Het zou zijn eigen keuze zijn.
Voor nu heeft hij zijn eigen kleren moeten wassen en ophangen...
relatie
Mijn ex heeft deze 'horror' gezien tijdens zijn opleiding (geneeskunde) en toen wist hij dat hij dit nooit wilde.
In gesprek erover lijkt me ook beter. En idd zelf de consequenties dragen zoals zelf z'n kleren wassen. Wat ook zou helpen is een vriendinnetje/vriendje die vindt dat het stinkt. Hij is nu wel stukken onaantrekkelijker. Daar zou je wel een opmerking over kunnen maken.
Kleren wassen
Ja maar wat als hij nou ECHT niet rookt? Zou hij dan ook zijn eigen kleren moeten wassen? Ik begrijp het wel hoor, ik heb vroeger gerookt en mijn man nooit, die heeft altijd fijn mogen meegenieten van alle paffers om hem heen. Vreselijk heeft-ie het gevonden, en ja, hij stonk dus ook altijd enorm naar rook en kon daar niets aan doen, want alle vrienden rookten, overal en altijd: cafe, auto, thuis... Dus misschien je zoon toch het voordeel van de twijfel?