U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Ik ben liever op mijn werk dan thuis
Ik moet even van me afschrijven, want het lukt me niet zo goed meer om de positieve kanten te zien.
Wij hebben twee puberzoons van 16 en 13 jaar en het ouderschap valt me zo tegen!
Ik merk dat ik tegen de weekenden op zie en liever op mijn werk ben. Thuis is het niet gezellig en ik heb er moeite mee om iedere dag in mijn eentje de gezelligheidskar te trekken.
Ik ben op zoek naar harmonie, maar dat is al een jaar of 5 niet meer te vinden. De oudste doet niets aan school, is afgestroomt, doet nu examen mavo, maar doet nog steeds niets. Hij ligt in het weekend de hele ochtend in bed, komt zich vervolgens beneden vol eten, met telefoon in de buurt, sloft naar boven en moet met 300 keer aansporing onder de douche gestuurd worden. Sporten doet hij niet meer, maar gamen en hangen des te meer. Het is een verschrikkelijk lief kind, maar hij hangt alleen maar.
De jongste is veel pittiger. Hij kan echt zuigen en treiteren en verschrikkelijk vloeken om ongeveer alles. Als hij de kans krijgt poetst hij zijn tanden niet en houdt drie dagen dezelfde onderbroek aan.
Samen zijn ze goed voor enorme zooi! Tas op de deurmat, remsporen in het toilet, (sport)kleren overal behalve in de wasmand, overal kruimels en etensresten, je kamer niet op willen ruimen, de afwasmachine uitruimen is een standaard klusje maar moet iedere dag 3 keer gevraagd worden evenals het uitlaten van de hond. De enige communicatie met mij is ongeveer de vraag wat we eten en als het eten op tafel komt eet er standaard 1 kind niet want het is niet lekker. Drankkartons laat je altijd op het aanrecht staan, verpakkingen van vleeswaar, koekjes of noem het maar op leg je leeg terug in de (koel)kast. In de badkamer laat je alles van je kont zakken en daar laat je het liggen. Tandpastaklodders op de grond voor de wastafel en die laat je gewoon liggen.
Over telefoon- en computergebruik zal ik het maar niet hebben, want dat is het enige wat ze doen en daar krijgen we maar geen rem op.
Ik kan het opbrengen om de jongens te roepen en vriendelijk te vragen of ze dit of dat willen opruimen. Dat doet de oudste zonder morren, maar de jongste moet er alleen bij vloeken. Mijn man kan ondertussen alleen nog maar met iets te hoge en te harde stem politieagent spelen. Daar word ik ook weer heel nerveus van.
Natuurlijk spreken we met elkaar, maken plannen en proberen het op te lossen, maar het is gewoon niet leuk.
Nogmaals; ik had me dit 17 jaar geleden echt niet voorgesteld. Dat ik liever op mijn werk ben dan thuis, me een totaal mislukte ouder voel en baal van mijn eigen gezin.
Dusssssssssssss......
Grappig draadje is dit
Hier een grote puber die lekker zn gang gaat en een puberella die regelmatig uit de bocht vliegt. Ik probeer het me niet zo aan te trekken. Vaak zit er ook stress onder. Maar een grote mond accepteer ik niet: daar reageer ik direct op. 'Je hoeft niet zo tekeer te gaan, ik praat ook normaal tegen jou' en 'ik sta vlak naast je, ik hoor je ook wel als je normaal praat' zijn gevleugelde uitdrukkingen hier in huis. En ik ga ook direct in staking bij een grote mond.
Zeker ook omdat jongste dat wel stoer vindt en graag het gedrag kopieert.
Maar voor de rest zijn het maar buien. Ze is nu eenmaal een kind van uitersten. Van 'Ik hou van je' naar 'Ik haat je' in 5 minuten en weer terug. Ze heeft nu toetsweek en ze sputtert bij het minste of geringste, maar ze zei gisteravond ook: jullie helpen mij zo goed en doen zo veel voor mij. Dat doen niet alle ouders. Kijk die is weer in de pocket.
Ik denk altijd: het is maar een fase....
herkenbaar!
OOO wat ben ik blij te lezen dat ik niet de enige ben die dit zo voelt! Ik denk ook zo vaak, als ik dit had geweten was ik er nooit aan begonnen (een kind bedoel ik). Waar is die gezelligheid gebleven van samen leuke dingen doen, over alles kletsen, etc.
Heel langzaam komen er af en toe weer eens momenten dat de aardige jongen terugkeert, maar heel vaak denk ik ook, je bent gewoon geen leuk mens!
En niet dat hij heel naar tegen mij doet (ik voed hem alleen op)maar hij leeft gewoon compleet zijn eigen leven, langs mij heen. Ik mag blij zijn als ik af en toe hoor waar hij uithangt en met wie.
En al ben ik wel blij dat ik mijn eigen leven weer terug heb (kan afspraken en weggaan als ik dat wil), ik mis het gezinsgevoel. Ik heb het gevoel dat er een holbewoner (van 17 jaar) mijn huis deelt.
Ik blijf hopen dat het een fase is en dat ooit de leuke jonge man tevoorschijn komt die ik hoopte op te voeden.
jullie puber is mijn puber!! ook bijna 14 en precies hetzelfde gedrag. Ik word er gek van. Vanochtend weer gedoe. Ondanks dat ik het al een miljoen keer heb gezegd, al meerdere keren er boos om ben geworden, wederom met de schoenen naar boven. Gevolg: overal zwarte aarde. In badkamer, slaapkamer, twee trappen, echt ik baal hier inmiddels zo van. Vanaf vandaag ben ik eens een dag of wat in staking, ik krijg zo vaak een rotantwoord of negatief antwoord op normale vragen dat hij het eens zelf mag uitzoeken. En dat gemopper op alles: wat er aan eten in huis is of niet, wat er op tafel staat. Tegenwoordig zeg ik: eet op of lijdt honger in stilte!! Nou ja, dat stilte lukt dan nog niet zo goed.
Ik probeer wel eens wat leuks met hem te doen, of man, maar ja, hij is echt van mening dat niets leuk is om met je ouders te doen. Dus een bioscoopje zit er niet in, stel je voor, dat je vrienden je zien met je vader of moeder!!!
Kortom, ik ben nog geen fan van de puberteit!!!
geen herkenning
Sorry..hier op misschien een heel enkele puberale uitbarsting of iets wat daarop lijkt na geen herkenning. Dochter is 17,5 en het zal dus ook wel niet meer komen. Is erg gedisciplineerd met alles..heeft dit van haar vader..niet van mijn opvoedkundig talent ;)
Het gaat hier eigenlijk allemaal erg relaxed...kan aan tafel wel lekker klieren met haar vader..en zit ook wel regelmatig gezellig bij ons beneden tv te kijken
Dat bovenstaand gedrag bij het puberen kan horen weten we..of we het moeten accepteren is een ander verhaal..ik denk dat ik dan net als Puck gewoon niks zou wassen als het niet in de wasmand ligt..vloeken en een grote mond (ok het kan er een keer uitglippen) zou ik zeker niet accepteren..en als er klodders tandpasta op de grond lagen of telkens remsporen in de wc..zou ik ze het onmiddellijk op laten ruimen..en anders heeft het consequenties (zakgeld, uitgaan, telefoonabo's)..strenger aanpakken die hap..zijn ze nou helemaal gek geworden
vader
Wat die zaterdagbesteding betreft..die van mij laat ik ook op zaterdag lekker liggen..moet er de hele week al om 6 uur uit...sporten doet ze vrijdagavond. Kan jou man niet op zaterdagmiddag wat gaan ondernemen met je oudste zoon..of met beide..verschillende activiteiten proberen..misschien vind hij wel iets leuk..vaak is alleen al de aandacht fijn..of eens samen naar een concert of sportwedstrijd..survivalweekend..kajakken..mountainbiken..mogelijkheden genoeg..
Heeft hij ook vrienden?
JesusmySavior
Zo'n makkelijke puber was ik zelf ook. Niks kont tegen de krib. Best gezellig, sociaal en meegaand.
Mijn zus niet, die puberde voor 3 tegelijk, iedere dag strijd. Dus er speelt meer mee dan direct corrigeren of "anders aanpakken". Ik zie het om mij heen ook, in één gezin, makkelijke en moeilijke pubers.
Hormonen, karakter, overal verschillend, met toch ook weer raakvlakken bij een bepaalde leeftijd.