huisregels

Herkenbaar!

Ook het jaaahaaaaa zeur niet zo en desondanks toch verwachten dat ik 4 agenda's in het oog kan houden en onthouden en vragen waarom ik ze ergens niet aan heb helpen herinneren.

Ik ben het in mn eentje structuur worden gewoon een beetje moe. Gelukkig staan ze op uitvliegen wat dát betreft, al verwacht ik echt nog wel op de gekste tijden telefoontjes waarbij verwacht wordt dat ik gelijk een oplossing verzin omdat ik daar "zo goed in ben". Ik hoop dat ik ze iets meer vaardigheden heb bijgebracht, man was helaas al opgevoed door 2 dezelfde type mensen als hijzelf toen ik m overnam ;-P

structuur worden?

bieden.

Ik heb er heel lang tegen gevochten

Maar pas sinds het kwartje gevallen is dat het echt van mij moet komen, is het beter te verteren.

De grap is dat de ouders van mijn man allebei super gestructureerd zijn/ waren. Al verdenk ik zijn moeder wel van overgestructureerd zijn tegen de eigen chaos. Werd vroeger wel eens moe van haar, maar nu (jaren na haar dood) snap ik haar steeds beter. De ziel....

Herkenbaar draadje

Afspraak ortho vergeten, sleutels kwijt, tassen laten slingeren, komt me allemaal bekend voor. Deze week ging het al weer lekker, gisteren jas bij een vriendin laten liggen, vandaag een handdoek bij een andere vriendin (met zwembad in de tuin). Dochter moet nog steeds een nieuwe kluissleutel op school regelen omdat ze de oude kwijt is en er nog spullen in liggen. Heb haar nu gezegd dat dit morgen moet omdat volgende week maandag haar laatste echte schooldag is. Heeft ze dus nog wel even de tijd, want ze komt nog wel een paar keer op school daarna.
Verder maak ik me ook maar niet meer druk over rommel in de kamer. Als ik zin heb ruim ik op en anders moet ze het toch echt zelf doen en ook zelf stofzuigen want ik zuig geen vloer die vol ligt met spullen. Wasgoed pluk ik ook af en toe uit haar kamer om de wasmachine vol te krijgen. Meestal legt ze het wel zelf op de zoldertrap (de wasmachine staat op zolder) maar er blijft weleens een setje kleding liggen dat 1 keer is gedragen en daarna niet meer omdat het ineens te warm hiervoor was. Haar zelf laten wassen zou ik erg raar vinden, duurt heel lang voordat ze een machine vol zou hebben, zeker als je op kleur wast en bovendien zou het dan w.s. niet in mijn wasprogramma passen.
Het enige dat dochter nog steeds niet begrijpt is dat handdoeken niet drogen als je ze als een prop neer gooit, dat nat zwemgoed toch echt uit een tas gehaald moet worden. En dat er niet gelogeerd kan worden op doordeweekse dagen, ook niet als zij dan al wel vakantie heeft maar haar broertje dus nog niet. Toevallig net een flinke ruzie over gehad. Ik gaf een duidelijk argument, zij vond me arrogant! Een echte puber!

Gelukkig ben ik niet alleen....

Jeemig, in veel reacties lees ik zo mijn eigen verhaal/frustraties/pubers.
Kleren op de grond ipv van in de wasmand (ja, die trek ik nog een keer aan, echt niet...) vaat in hun kamers, heel moeilijk om vaat in de vaatwasser te zetten, er bovenop is toch ook goed?
Maar wat ik het moeilijkste vind en dat lees ik niet echt in jullie berichtjes, is het zich afzonderen, hele dagen op hun kamer, pas naar beneden gaan als ik naar bed ga. De toch vaak onaardige reacties, zo kortaf en soms voelt het haast als expres om te kwetsen (kun je nu mijn kamer uit gaan?)
Ik moet eerlijk bekennen dat het me de laatste tijd zwaar valt, het hebben van twee dochters en een man. Ik voel me heel vaak eenzaam.

oh Etjeep

Dat is heel herkenbaar! Ook ik heb dit heel duidelijk bij periodes. Bij mijn zoon valt het momenteel mee, maar kort geleden had ik zo'n periode da hij niks van mij moet hebben, mij alleen afsnauwt en lelijk doet en het liefst weg is. En dat je aan zijn hele houding voelt; ik moet weg, ik wil weg, ik ga zo weg of ik ga naar bed...
Ik vergelijk het ergens ook met een soort liefdesverdriet, het gevoel dat je steeds afgewezen wordt. Kan inderdaad heel pijnlijk zijn hoor. Maar echt er komen weer betere periodes...

Maar dat het je met je man zwaar valt klinkt niet geod. Heb jij geen steun aan hem?

Moreen

Nee, totaal geen steun aan mijn man. Hij is er wel, maar hij is er niet. Hij wil wel zich ermee bemoeien hoor, maar hij is echt heel streng. Dan legt hij de bom, gaat lekker op stap met zijn vrienden en dan mag ik de scherven oprapen. Daar bedank ik voor, dus regel (probeer) ik het zelf te doen. Van huis, tot geldzaken, tot kinderen. Beetje eenzaam zoals ik al zei.

etjeep...

Maar dan kan ik me voorstellen dat het je af en toe echt te veel wordt.Hij laat het escaleren en laat jou met de brokken zitten. Gaat notabene zelf lekker op stap?
Heb je het er wel eens met zo veel woorden over gehad met hem, dat jij dit patroon ziet? Je hebt kans dat als je hem dit duidelijk kan maken dat hij ook wel inziet dat dit wel naar is voor jou. Misschien dat hij allicht dan iets aardiger voor je kan zijn...
Mijn man steunt me echt en dat kan enorm schelen. Als ik helemaal stuk zit troost hij me en fluistert in dat ik echt wel een goeie moeder ben, dat het over gaat, het een periode is en dat hij juist zo lelijk tegen mij doet omdat ik hem het meest na sta. Want bij ons is het voor het eerst zo dat zoonlief eigenlijk beter door een deur kan met zijn vader momenteel. Terwijl hij vanaf dat hij praat al riep ' Mama doen!!!' (niet dat we daar in meegingen)
Mar goed. Zo'n gebrek aan steun maakt het nu wel dubbel lastig voor jou.Is er iemand anders bij je steun kan zoeken? Want je moet echt een beetje lief zijn voor jezelf momenteel hoor...

Niet persoonlijk bedoeld

Tijdens de meest heftige puberbuien heb ik me altijd maar voorgehouden dat ze het niet persoonlijk bedoelde. Meisjes zijn daar naar hun moeder toe vaak heftiger in. Ik heb altijd maar geprobeerd haar zo min mogelijk op de nek te zitten, en niet op alle slakken zout te leggen. Als ik had gewild had ik 20 keer per dag ruzie met haar kunnen krijgen.
Bij haar vader was ze lang zo opvliegend (noem het irritant) niet. Daar trekt ze zich vooral terug op haar kamer, vermoedelijk omdat hij altijd wel overal bovenop zit en een 'pffff sjesus' al opvat als vreselijk brutaal gedrag. Ik heb dus ook maar weinig steun van mijn ex (niet dat ik daar op zit te wachten overigens), want hij vindt dat ik veel te veel pik en ik vind dat hij haar wel wat meer ruimte mag geven om te rebelleren.

Herkenbaar hoor

Mijn zoon (16) kan zich ook "opsluiten" en heel onaardig uit de hoek komen.
Mijn dochter (18) is al helemaal over de puberteit heen, heeft daar sowieso weinig last van gehad. Als zoon dan weer eens bokkig is verzuchten mijn dochter, mijn man en ik: "o, wat is-ie weer het zonnetje in huis!". Maar zoon kan ook heel gezellig en vriendelijk zijn, vooral als er geen stress meer is, het vakantie is en niets hoeft.
Dat maakt het dragen van zijn buien heel wat gemakkeijker.

Ejteep

Als ik het zo lees is niet zozeer het puberen het probleem, maar vooral de houding van je man... En niet alleen qua opvoeren, als ik je goed heb gelezen.

Mijn man..

Helaas inderdaad niet alleen qua opvoeden. Pffffff, ik weet het niet meer hoor. Ik zou willen dat het makkelijker was.

Jouw man

Die zal uit zichzelf niet veranderen. Aan jou de kunst om daar mee om te leren gaan. Accepteren dat jij degene bent die de kar moet trekken met bepaalde dingen. Of je eigen weg gaan.

Ik kan niet oordelen hoe de situatie verder is, of hij verder ook gewoon echt positieve kanten heeft en dit een irritatiefactortje dat in elk huwelijk kan opduiken terwijl het verder best wel gezellig is, of dat dit een chronisch probleem is waar je regelmatig tegenaan loopt en een chronische stempel op jullie leven en de sfeer drukt...

Sterkte ermee!

Basis regels

Wij hanteren alleen een paar basisregels (afspraak is afspraak, op tijd komen). Hoe meer regels hoe minder ze onthouden en ook de basis vergeten is onze opvatting.