U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Hier voel ik mij rot over
Hallo. Pohhh… moeilijk. Zit met iets in mijn maag. Ik heb 2 dochters, de jongste (15) is wel een beetje een probleem in haar gedrag. Lang verhaal, dat zal ik jullie besparen voor nu. Ik heb daar altijd mee kunnen dealen, maar afgelopen zondag ben ik mijn ‘cool’ verloren. Ik had haar telefoon afgepakt en die probeerde ze fysiek van mij terug te pakken. Dat heb ik niet geaccepteerd en ik heb haar toen geduwd. Hard genoeg om te vallen, zacht genoeg zodat zij zich niet echt bezeerde. Ik had het gevoel dat ik een grens moest stellen. Voel mij er slecht over. Dat wij deze grens zijn overschreden. Ik voel mij hier soms zo machteloos in.
René
Je bent een mens. En mensen maken nu eenmaal fouten. Het spreekt voor je dat je je er zo rot over voelt. Spreek dit uit naar je dochter. Maak het goed met haar.
En ja, een puber kan het bloed onder je nagels vandaan halen. Weet er alles van. Hier gaat het ook af en toe mis tussen dochter en man. Probeer de rust te bewaren, evt. weglopen uit de situatie en wat ze zegt vooral niet teveel op jezelf te betrekken.
Eens met Tango
Bespreek het, laat merken dat dit niet is wat je wilt.
praat erover
ik zou mijn excuses aanbieden en aangeven dat ze je tot wanhoop brengt af en toe en dat je het ook niet zo wilt... mensen maken fouten, zei ook, alleen denkt ze nog niet na over de gevolgen.
Zelf vind ik een telefoon afpakken bij mij thuis geen goeie straf.. straffen met huisarrest en dingen afpakken werkt bij mij echt averechts maar goed ik ken je dochter niet misschien werkt dat bij jullie wel
ach...
Ik herinner me nog goed dat ik als puber (in de tijd dat slaan voor ouders nog redelijk normaal was) vooral mijn moeder kon treiteren tot ze een rood waas voor haar ogen kreeg. Toen ik een jaar of 15 was, was ik fysiek groter en sterker dan mijn moeder. Ze probeerde me een keer een klap te verkopen, maar ik pakte haar pols en zei treiterig dat ze daar te slap voor was. Mijn vader was altijd de zachtaardigheid zelve, maar dit ging hem veel te ver. Ik zag hem op me afkomen, trok een sprint rond de tafel en rende naar mijn kamer, die ik op slot deed. Mijn vader was ZO boos dat hij de deur intrapte. Ik zat gillend om mijn bed, in afwachting van een enorm pak slaag. Hij keek naar me en de minachting en afschuw dropen van zijn gezicht. Hij draaide zich om en liep weer naar beneden.
Als hij me daadwerkelijk hardhandig had aangepakt was ik dit voorval allang vergeten. Ouders en pubers maken ruzie, en dat daarbij af en toe wordt geduwd of getrokken verdient niet de schoonheidsprijs, maar het gebeurt. Ik heb mijn puber ook één keer bij haar arm van een stoel gesleurd omdat ze echt veel te ver ging. Mijn vingerafdrukken stonden in haar bovenarm. (Slaan is tegenwoordig een ander verhaal.) Maar die minachting van mijn vader, alsof ik het niet waard was om nog naar te kijken, dat hakte erin.
Ik zou proberen in gesprek te blijven met je dochter, maar ze mag ook best weten dat je grenzen hebt. Telefoons afpakken heb ik zelf nooit gedaan, maar als dat jouw straf is, dan moet ze natuurlijk ook niet proberen die weer fysiek van jou terug te pakken. Ik zou ook niet zozeer excuses aanbieden, meer benoemen dat je het een heel vervelend incident vond waarbij jullie allebei anders hadden kunnen en moeten reageren. Mijn dochter was heel goed in het verdraaien van feiten. Als ik sorry zei, vatte zij dat op als 'jij had helemaal gelijk en hebt totaal geen fouten gemaakt'.
Dochter is trouwens inmiddels bijna 20 en een heel leuke jonge vrouw geworden. Ruzie maken doen we allang niet meer.
linda
"ik zou mijn excuses aanbieden en aangeven dat ze je tot wanhoop brengt af en toe en dat je het ook niet zo wilt..."
Beter gewoon je sorry zeggen en zeggen dat je het niet had moeten doen. Door het zo te stellen als jij doet suggereer je in feite dat het de dochter's schuld is dat ze haar geduwd heeft. In het algemeen kun je het beter simpel houden in plaats van diep in de oorzaken te duiken.
"mensen maken fouten, zei ook, alleen denkt ze nog niet na over de gevolgen."
'zei ook'?
zei, zij
typfoutje... en ja zij maakt ook fouten.. zowel moeder als dochter... dat is mijn mening. en ik vind het geen gekke opmerking dat je zegt dat ze haar tot wanhoop dreef want dat was toch ook zo??
Linda.
Nee, want dat je kind je tot wanhoop brengt is geen excuus voor fysiek geweld, zoals Ad aangeeft.
En geen uitvoerig gesprek.
"Sorry, dat had ik niet mogen doen", is voldoende.
Pubers.
Ze kunnen inderdaad het bloed onder je nagels vandaan halen.
Omdraaien en weglopen is meestal het beste om je kalmte te herwinnen, maar dat lukt wel eens niet, ouders zijn net mensen.
eens met Linda
Ik vind dat een puber best mag weten dat je met je gedrag soms mensen tot wanhoop kunt drijven, en ja dan is het ook een beetje jouw schuld dat zoiets gebeurt.
Dat kan in het "echte leven" ook gebeuren...
Meningen verschillen.
En dat mag.
Persoonlijk vind ik dat je nooit het recht hebt tot fysiek geweld, of je moet zelf of je dierbare aangevallen worden.
Ook zal je het in dit geval als vader altijd winnen van je dochter, je bent nu eenmaal sterker.
Dat leer ik mijn zoon ook. Hij is bijna 2 meter en beresterk. Hij kan wel een vriendinnetje krijgen die hem soms "tot wanhoop drijft". Afblijven van dat meisje, omkeren en weglopen.
En ik kan hem misschien ook wel eens tot wanhoop drijven, maar hij zal mij met geen vinger aanraken. Dan mag hij zijn koffers inpakken.
dank
Dank voor jullie reacties. Toch even toelichten. De situatie ontstaat vanuit iets onbenulligs (hoe verrassend). In dit geval over naar een verjaardag gaan. Het vertrekpunt is geen zin. Ze hangt serieus tegen. Er ontstaat een verbaal conflict over. Ze negeert mij. Reageert niet. Verschuilt achter telefoon en doet daar wat ze daar doet. Toen heb ik haar telefoon afgepakt. Ik wilde de aandacht op mij. Het afpakken van dingen werk niet. Snap ik. Maar soms voel ik mij onmachtig. Wat is de goede manier om regels te stellen die je ook kunt bekrachtigen. Toen ze mij fysiek de telefoon terug probeerde te pakken had ik het gevoel een grens te moeten stellen. Als ik dit toesta, waar sta ik dan nog als ouderlijk gezag? Woorden waren niet genoeg.
Ik wil geen sorry moeten zeggen (zou het echt wel doen om het goed te maken), maar ik zou willen zeggen dat het mij spijt dat het zover gekomen is. Proberen ruimte te maken voor gesprek.
Nog niet uitgepraat?
Is er sinds dinsdag geen gesprek meer over geweest? Dan zou ik het zo'n beetje zo zeggen zoals je hier zegt: ik voel me er rot over. Misschien is dat al opening genoeg voor een gesprek.
Zelf zou ik sorry wel in de haak vinden overigens, vanuit het principe dat fysiek geweld een wezenlijke grens overschrijdt. (Terwijl je juist zelf een grens had willen stellen.)
Dikke kans dat ze dan zelf ook sorry zegt, denk ik, of niet?
vervelend hoor
Maar een sorry zal je van je dochter niet krijgen.. neem dat van mij aan... ik zou idd ook zoiets zeggen dat je je er nog rot over voelt en dat je niet meer wilt dat dit gebeurd en dat je een volgende keer op een normale manier wilt praten erover en " eisen" dat als je met der praat dat ze dan even der telefoon aan de kant legt... maar ja... in ons hoofd weten we het allemaal wel... maar in de praktijk...
sterkte hoor... het gaat over... ooit