Het opvoeden van pubers gaat dat vanzelf?

Silone

Ik begrijp je bezwaren. Mijn zoon mag daar niet heen, terwijl hij wel met zijn broer van 18 naar een concert mag.

Hier

hier zijn ook zogenaamde frisfeesten.
er wordt uiteraard geen alcohol geschonken,en de tweede (voor ons)heel belangrijke maatregel is : iedereen die naar binnen wil moet blazen!
geen indrinkfeestje mogelijk dus.
Dochter vind het altijd erg leuk,het enige wat ze doet is giechelen met vriendinnetjes en dansen.

Waarom?

wat is de reden geweest om hem te laten overstappen naar digitale boeken?Gaat het niet goed op school?Is hij zelf met dit plan gekomen?of is er vanuit school op aangedrongen?
Ik begrijp het aan 1 kant wel van puber,nu komt moment dicht bij dat hij er ook echt mee moet gaan werken,dat hij daadwerkelijk met die laptop naar school moet.
Misschien is hij bang om te worden uitgelachen?
ik zou hier wel een grens trekken,hem uitleggen dat dit beter voor hem is,dat hij dit zelf heel graag wilde,en dat er niets anders op zit .Geen discussie mogelijk.
Zo help je hem over de drempel heen( ervaart hij dat het niet *raar* is.) en beseft hij ook dat hij niet zo maar dingen kan gaan kopen en regelen om ze vervolgens niet te gebruiken.
ik denk dat jij daar nu heel duidelijk in moet zijn.

Mijn mening

Ik vind alcohol op een schoolfeest niet kunnen. Op de school van mijn kinderen wordt er streng op toegezien. Bij de bovenbouw moeten ze allemaal blazen voor ze naar binnen mogen. Bij de onderbouw kijken de concierges er streng op toe. Die zijn altijd voltallig aanwezig bij de deur en op het terrein van de school.
Maar het kan natuurlijk dat het mis gaat en er toch iemand met drank naar binnen glipt. Volgens mij was dat laatst een keer gebeurd hier en de jongen is toen geschorst geloof ik.

Enne

O ja, met die digiboeken:
Nikus, ook ik zou hiermee niet toegeven. Hij heeft er zelf voor gekozen, om met digiboeken te gaan werken. Dan zal hij dat ook moeten doen. Het kost veel geld.
Misschien is er een specifieke reden waarom hij nu ineens niet meer wil. Is hij bang voor de mening van klasgenoten? Dan kan de mentor misschien de klas inlichten, zonder dat je zoon erbij is? Zodat hij geen vervelende opmerkingen gaat krijgen.

Lang volhouden

Dit is een puzzel Nikus. Dwingen kun je uiteindelijk niet. Als zoon echt niet wil dan blijft het probleem bestaan. Kinderen met autisme kunnen extreem koppig zijn. Wat mischien kan helpen:
Vragen aan zoon zelf een oplossing te bedenken. Wat moet er gebeuren om te zorgen dat je wel de laptop gaat gebruiken en daar dan zoveel mogelijk in mee gaan al is het extreem.
Een buddy aanwijzen in de klas die 14 dagen met hem mee de laptop opstart en meeleest. Leerkrachten op de hoogte brengen dat het zaak is op te letten dat 14 dagen consequent opgestart wordt. Niet onder uit de zak maar met een neutrale herinnering.
Uitleggen dat dit de toekomst is. Hij is nu de uitzondering maar uiteindelijk gaan de meeste kinderen met laptops werken. Het probleem van de te zware rugtassen is nu al onoverkomelijk. Jammer dat zoon last heeft van het gevoel een uitzondering te zijn, maar ook van geklets over informatica op school en de gevaren van pc en laptop. Dat nemen ze ook mee en ze willen geen onderdeel uitmaken van een controversiele zaak. Dus is het extreem belangrijk dat je jezelf ook positief uit over it.
En verder kan het een ingeving zijn.
Ik kreeg zoon bijna een jaar lang niet goed onder de douche. Drama. Tot zoon zelf aangaf 's morgens vroeg te willen opstaan zodat hij beter opgewassen was tegen de dag op school. Bij ingeving vroeg ik hem toen of hij zich dan ook eerst ging douchen. En dat werd em.
Elke dag legde ik alles voor hem klaar en hij stond zelfstandig op en volgde het pad en douchte. In groep 4 basisschool was dat. Creatief puzzelen dus.

Positief formuleren

Als dit de zoon is van de stickers dan kan het zijn dat hij je ontkenning van de toestemming stickers op de deur te plakken gewoon niet begrepen heeft. Bij: niet de stickers plakken, hoort zoon dan nog steeds stickers plakken. Dat zou dan iets anders moeten worden bijvoorbeeld: de stickers in een schrift plakken, de stickers opbergen in je kast. Of de stickers aan mij geven.

Grenzen

Oh jaaa, grenzen opzoeken staat volgens mij in hun taakomschrijving...ik ben er tegenwoordig altijd alert op, juist na een rustige periode vormt er vaak weer een tijd van grenzen opzoeken, is mijn ervaring.

Advocaat van de duivel

Ik kan hier ook behoorlijk koppig zijn dus als volgt. Stickers op de deur heb ik hier opgelost met plakgum. Zoon wil geen stickers op de deur om jou uit te dagen maar gewoon omdat hij dat leuk vindt. De manier waarop hij dat doet bezorgt jou een woedeaanval.
Als niets meer helpt concluderen dat kinderen grenzen opzoeken vind ik niet kwalificeren voor het vakje 'overigen'.
Het straffen en leuke dingen ongedaan laten maken kan woede opbouwen in je puber en de communicatie verder laten verslechteren.
Meebuigen en het beste eruit halen is dan toch een betere remedie denk ik. Maar goed dat is voor mij dan ook een vorm van sport geworden die ik tot in het extreme volhoudt. Ik zie vaak eerder het onbegrip en onvermogen bij zoon en probeer daar op in te steken.
Ben ik nu heilig genoeg?:-)

Nikus

Kijk, wat Anne schrijft: Het straffen en leuke dingen ongedaan laten maken kan woede opbouwen in je puber en de communicatie verder laten verslechteren.
Dat is dus ook wat ik bedoel.Hard tegen hard kan ook de boel doen escaleren.

Ik sluit me aan

Ik lees dit draadje steeds mee, en steeds denk ik: oef! als er zo met mij omgegaan zou worden zou ik ontploffen en een heel erg lastige puber zijn!

Anne brengt het mooi onder woorden, Fiorucci zegt hetzelfde nog eens in andere woorden, en ik kan niet anders dan het daarmee eens zijn.
Hier is de puberteit bijna geruisloos verlopen. Zo wil ik er nog wel 10 grootbrengen! Eén ding stond hier altijd hoog in het vaandel: verbieden om het verbieden kennen we niet. Met name voor mijn man kostte dit nogal eens moeite, die is nl. zelf wel zo groot gebracht en dacht dat dat (korthouden) de enige manier was. We overleggen met elkaar, en kijken naar mogelijkheden ipv onmogelijkheden. Maar daar staat wel tegenover dat we verlangen dat de pubers enige mate van verantwoordelijkheid toonden. Hier kon het, hier bleek het goed te werken.
Als ik Nikus was ging ik op zoek naar een andere begeleidster, die een beter bij pubers passende aanpak durft te hanteren.

Geduld

Over de laptop heb ik nog een gedachte. Soms zeg je eerst nee, maar later denk je dan toch ja. Dat heb ik zelf regelmatig. En dat is ook mijn ervaring met zoon. Onwilligheid en dwarsliggen kan omkeren in toestemmen en meewerken. Mits het niet te hoog oploopt en niet te dwingend opgelegd wordt. Als het tot hem doordringt dat de pro's de con's overstijgen. Dat kan even tijd kosten.
En de ervaring dat hij nu een oplossing heeft maar toch nog dagelijks gedoe met zijn huiswerk heeft.

En ja, ik ben ook begeleiders tegenkomen die de mond vol hadden van de baas spelen en afkappen en dat soort. Bij kinderen met autisme. Zal wel. En er zijn zaken waar ik vliegensvlug ingrijp maar die zijn zeer beperkt en hebben een topprioriteit zoals oversteken voor een aanstormende tram.
Door hun informatieverwerkingssysteem heb je veel meer aan concreet korte positief geformuleerde uitleg, de tijd geven om dit te processen, en controleren of kind het begrepen heeft. Zonodig op een volgend rustig moment herhalen. Een vraag stellen waardoor kind zelf gaat nadenken welke opties hij heeft. Dan komt het uit hemzelf en daar wil je uiteindelijk naartoe.
Ik ken overigens een moeder die wel met regeltjes en grenzen werkt en daar de strijd over aangaat. En dat kan ook voordelen hebben. Kind leert wel om te gaan met autoriteit en meebuigen in je voordeel. Maar buigen kan ook knappen worden. En daar kies je allemaal je eigen positie in. Dat is je ouderschap en je recht.

Net gelezen in andere rubriek

Voorleven is zo belangrijk :Kinderen doen wat jij doet, niet wat jij zegt. Ik denk dat dat waar is. Je denkt dat iets niet binnenkomt bij een puber, en dan later in een vergelijkbare situatie zie je dat het wel zo is, dat hij de vorige keer wel degelijk iets heeft geleerd.

Stickers - o.t.

Die mogen dus niet op de deur of op de muur. Waar mogen bij jou thuis stickers wel dan?

Ik snap je verbod trouwens wel, mijn broer had vroeger een deur vol stickers, en toen op een dag die deur geschilderd zou gaan worden was het een heidens karwei die stickers eraf te krijgen.

Ach, het hele huis staat er nu allang niet meer, waar maakt een mens zich druk om ;)