Gezond gewicht en lijnende moeder

pubermoeder

Als ik naar dat doveplaatje kijk en vergelijk met de foto erboven, vallen ze volgens mij allemaal binnen het groene.

On topic, als je je zelf niet tevreden bent met je lichaam, geef je bewust en onbewust aan je dochters mee dat je een ideaal gewicht moet hebben om "goed" te zijn. Ik wil dat mijn dochter mij ziet met mijn rondingen en ziet dat ik gelukkig ben, zelfverzekerd en blij met mijn lichaam. Zo leert zij dat als zij later ronder is dan het ideaalbeeld het geen probleem is. Mijn dochter zal later genoeg invloed krijgen van tv, reclames, vrienden en lompe vreemdelingen, maar van mij zal het niet komen!

nou dc,

Wat vind jij dan 'ideaal' ? Met mijn lengte ( 1m 69) en leeftijd ( bijna 50) moet mijn gewicht ergens tussen de 52 en 71 kilo liggen. Bijn 20 kilo bandbreedte! Ik weeg ongeveer 60 kg, al zolang ik me herinner trouwens, en dat is voir mij een prima gewicht. Het varieert bar weinig. Zak ik een enkele keer een onder de 58 ( stress, druk) dan voel ik me echt minder fijn ( slapjes, eerder koud en zo) en ik weet zeker dat 70 kg bij mijn bouw te dik zou zijn. gevoelsmatig ligt mijn 'goede' gewicht echt ergens tussen de 59 en 62 kg. Klaar. Al zegt de bmi meter dat ik nog vele kilo's meer of minder mag wegen, dat us voir mij niet oke. En dat heeft niks te malen met perse in maatje 36 willen passen, maar puur met wat bij mijn lichaamsbouw past.

Ik heb geen idee of voor pubers de marges net zo ruim zijn, maar mijn tenger gebouwde kinderen bungelen allemaal vast ook onderaan de bmi curves. En daar horen ze ook. Overigens is niemand hier in huis met diëten bezig, en is eten eigenlijk alleen een onderwerp van gesprek als het gaat over gezind/ gevarieerd, en biet over hoeveel, hoevaak of calorieën. Maar mochten mijn kinderen om wat voir reden dan ook naar mijn idee te dik of te dun worden, dan zou ik niet de bmi grenzen als richtlijn nemen, maar mijn eigen ( en hun) gezonde verstand.....

Net even gecheckt voor sochter

Die is 13, bijna 1.60 lang en ( toevallig stapte ze vanochtend even op de weegschaal) bijna 41 kg. Tenger, maar ze heeft het laatste half jaar echt heupen gekregen en zo. Volgens de bmi index heeft ze ondergewicht, ze zou tussen de 41,5 en 57 kg mogen wegen voor een gezond bmi......57 kilo!!!!!!! Dat is bijna 50 % meer dan ze nu weegt. Dat zou bij haar tengere postuur echt veel te veel zijn......

Ingridt

Je hebt geen kinderbmi gebruikt! Ze zit juist in het gezonde vlak tussen 14,58 en 22,58

http://www.zuivelonline.nl/?PageID=968

Realistisch beeld

Ingrid:"Al zegt de bmi meter dat ik nog vele kilo's meer of minder mag wegen, dat us voir mij niet oke. En dat heeft niks te malen met perse in maatje 36 willen passen, maar puur met wat bij mijn lichaamsbouw past."
Dat kun je makkelijk zeggen, maar dat is de realiteit niet. De realiteit is dat jouw gevoel prima overeenkomt met wat zoal gezond gevonden wordt en wat in de praktijk ook het beste werkt: makkelijk te kleden, bewegen, om aan te zien, etc.

Dat is geen schande, dat is fijn.
Volgens mij staat of valt het allemaal bij dat realistische beeld.

Wat ik wel gek vind is dat er bij anorexia wel over verstoord lichaamsbeeld gesproken wordt, terwijl dat bij zwaarlijvigheid veel minder ter sprake komt.

Ik vond dit http://kennisbits.nl/bits/onbewust-verstoord-lichaamsbeeld-anorexiapatienten

Anorexiapatienten zijn tot op het bot doordrongen, tot in het onbewuste, van de gedachte dat ze dik zijn. Dat blijkt uit het feit dat ze zich smal maken om door een poortje te passen, terwijl er ruimte zat is.

Als deze gedragstest het verstoorde beeld bevestigt, dan moeten ook (veel) zwaarlijvigen aan zo'n verstoord beeld lijden. Niet door de deur passen, met de kont de tafel leeg vegen, vazen omver stoten, niet weten hoe groot je werkelijk bent. Het zijn klassieke moppen over dikkerds (Ollie and Stan).

Zelfbeeld.

Dat zie ik ook van dichtbij. Een kennis die blijft roepen dat ze maat 44 heeft, terwijl het 48 is. Of neerploft in een stoel en bij het opstaan de hele stoel meeneemt op haar zwembandjes.
Ook roept ze dat ze praktisch niets eet terwijl ik ladingen eten naar binnen zie gaan.
Ook begrijpt ze niet waarom ze "stevig is", ze beweegt toch echt veel? Een ritje van 1 km. naar de bakker gaat nog met de auto.

Ook vindt ze vrouwen met een normaal postuur "erg mager".

Zijn dit excuses of ziet ze echt niet dat ze veel te zwaar is? Ik neig naar het eerste, maar ze klinkt oprecht verbaasd.

Ik denk dat Miriam gelijk heeft, het is een omgekeerde maar eigenlijke vorm van anorexia. Niet zien dat je te dik bent waar de anorexiapatiënten niet zien dat ze te mager zijn.

Acceptatie

Mijn kinderen hebben, met name toen ze jonger waren, een verkeerd beeld gehad van hun uiterlijke verschijning. Kleine oneffenheden als een pukkeltje op je bil werden extreem uitvergroot. Wat hielp was niet er een 'realistich' beeld tegenover te zetten. Maar wel het vergroten van hun zelfvertrouwen en focus op ontwikkeling en wat je wel kan doen. Mijn kinderen geloven soms wel, soms niet, dat het beeldjes van kinderen zijn, dat zijn ze, maar ze hebben hun lichaam om ze door het leven te dragen en van te genieten en er goed voor te zorgen.
Dik of dun. Bewegen en gezond eten. Bespreken wat 'gezond' kan zijn, hoe discutabel soms of hoe gemanipuleerd door de media en fabrikanten, en door voedselgoeroe's.
Acceptatie helpt. En wijzen op de nationale obsessie met gewicht waarna iedereen maar steeds dikker wordt. Niet aan meedoen.

Barvaux

Ja, ik denk ook idd dat je zelfbeeld zich 'aanpast", naarmate de kilo's erbij komen. Je wordt ook niet plotseling wakker met 30 kilo erbij, meestal duurt het jaren.

Als kennis een foto ziet van haarzelf van 15/ 20 jaar geleden dan zegt ze:" jeee, moet je zien hoe mager ik daar was!" Terwijl ze op die foto een normaal postuur heeft.

indicator

"Je wordt ook niet plotseling wakker met 30 kilo erbij, meestal duurt het jaren."
Je wordt ook niet plotseling wakker met anorexia.

Wat mij verbaast is dat er een vrij algemene consensus is over 'het gevaar van' gedachten over lijnen met het mogelijke gevolg anorexia. Ik vind het ook gek om het in dat verband over eetproblemen te hebben. Volgens mij gaat het over beeldproblemen.

Zwaarlijvig zijn, je omvang kennen en weten (ook onderbewust) en daar happy mee zijn, lijkt mij geen probleem.

Jezelf en je eetgedrag telkens maar verkeerd inschatten, lijkt me wel problematisch. Dat lijkt me bovendien net zo'n slecht voorbeeld voor je kinderen, als overmatig lijnen. Overmatig lijnen begint trouwens niet pas als het ondergewicht bereikt is. Ook daar is het zelfbeeld denk ik een betere indicator.

Die poppetjes op die site helpen denk ik om het over zelfbeeld te hebben met pubers. Hoewel het natuurlijk wel volwassen poppetjes zijn.
Het zou wel handig zijn om ook zoiets te hebben van meer androgyne puberlijven.

"Ik wil dat mijn dochter mij ziet met mijn rondingen en ziet dat ik gelukkig ben, zelfverzekerd en blij met mijn lichaam. Zo leert zij dat als zij later ronder is dan het ideaalbeeld het geen probleem is. "

Mooie gedachte, maar ik denk niet dat pubers zich aan hun moeders spiegelen. Zij kijken naar vriendinnen, klasgenoten, leeftijdsgenoten en vergelijken zich daarmee. Dat is in elk geval beter dan dat ze zich spiegelen aan modellen, zangeressen en filmsterren met een personal trainer.

eetstoornissen

Dat kinderen zich alleen aan hun klasgenoten, vriendinnen en sterren spiegelen is onjuist. Vaak hebben ouders een veel grotere invloed op het gedrag rondom eten dan ouders zelf vermoeden. Ook heeft niet "iedereen" met anorexia een vertekend lichaamsbeeld. Dat verschilt heel erg per persoon.

Dat kinderen door lijnen gelijk doorslaan in een eetstoornis, is naar mijn mening ook een onjuiste opstelling. Een eetstoornis gaat niet puur over het eten. Het gaat over het niet kunnen omgaan met emoties en dat op een verkeerde manier uiten (dus door heel veel te eten of door niet te eten). Vaak zijn dat meisjes (soms ook jongens) die onzeker zijn over zichzelf, erg perfectionistisch zijn ingesteld en controle zoeken op een verkeerde manier door zich op het eten te richten. Het is eigenlijk gewoon een coping mechanisme, waarbij de weegschaal en het eten de uitingsvorm van de onderliggende problematiek is.