Ga ik dit goedvinden?

Savon

Hoewel je niet reageert op het feit dat ik hiermee ervaring heb, wil ik je nog vertellen dat ik mijn man leerde kennen op mijn 26e, en wij volgend jaar 30 jaar getrouwd zijn.
In tegenstelling tot An Louise heb ik helemaal niet de indruk dat ik een verloren jeugd heb, we zijn samen opgegroeid en hielden onze vrienden en vriendinnen. Tot op de dag van vandaag.

Maar tureluur

Je man op je 26e leren kennen is toch een totaal ander verschil dan je man leren kennen op je 15e? Mijn vriendin is met haar schoolvriendje getrouwd, ze kennen elkaar inderdaad vanaf hun 15e. Het gaat goed maar ik zou nog steeds het gevoel hebben iets gemist te hebben hoor (al is het maar de ervaring van andere vriendjes hebben of een tijdje vrijgezel te zijn bijvoorbeeld) Of met je vriendinnen op vakantie, niet dat dat niet kan als je een vriendje hebt, maar dat doe je al gauw niet meer (mijn vriendin dus niet)

Merel

Ik denk dat Tureluur 16 bedoelt, anders zou haar stukje nergens op slaan.

Babette123

De serieuzerigheid van de verkering stoort je. Er is nog zoveel meer. Aha. Dat ís het hem nou juist bij groter wordende kinderen: er is zoveeeeel wat ze zouden kunnen doen. Er liggen hele wérelden voor hen open. En tóch kiezen ze er voor om te tutmutsen met een vriendje op de bank.
Of ze kiezen er voor om urenlang te gamen. Of om urenlang te shoppen. Of om eindeloos in disco's te hangen. Mijn oudste, bijvoorbeeld, beoefent nogal fanatiek een sport. Dat zorgt er mede voor, dat ze nauwelijks tijd heeft voor vriendinnen en al zeker niet om uit te gaan. Ook maar mee stoppen dan, dat serieuze gesport? Mijn jongste gamet. En doet dat vól overgave. Tja. Stoppen en verplicht naar de scouting schoppen 'want er is nog zoveel meer' in het leven?
Waarom is geconcentreerd bezig zijn met Je Grote Liefde overdreven serieus getutmuts en sneu omdat je zoveel mist, terwijl geconcentreerd bezig zijn met shoppen, game, studeren, scouting, uitgaan, vrienden géén overdreven gedoe en sneu omdat je andere dingen mist?

Tirza

Klopt

Was een tiepvout. Ik heb dat gevoel dus niet, toen ik hem net kende ging hij ook met een vriend op vakantie. (Hij was overigens mijn derde vriendje)

Klopt

Het is altijd lastig als je puber ,andere keuze's maakt dan hoe jij het graag zou zien.Mijn puber,geniet van haar jeugd,hangt met jongere,gaat uit,geeft al haar geld uit aan kleding,oorbellen en make-up.Heeft nog wel een baantje,naast school.Ze is gestopt met sporten en ik denk ook......doe het anders,doe iets nuttigs.
En inderdaad net wat Tureluur zegt,mijn vriendin leerde haar man kennen op haar 14de.Zij vindt ook dat ze niets gemist heeft,alles war wij deden met vriendinnen deed zij met haar vriend.Ze zegt het enige wat ik niet meegemaakt heb is liefdesverdriet en ze vindt het niet erg dat ze dat gevoel niet kent.

Tutmutsen en sport (n.a.l. tirza)

Ergens vol overgave voor gaan hóort misschien wel bij de jeugd, maar de vergelijking gaat niet helemaal op.
Vol overgave sporten of gamen hóort meer bij 'jeugd' dan tutmutsen op de bank.
Gamen en sporten zijn dingen die je als je ouder bent en je eigen centen moet verdienen en een gezin misschien aan het stichten bent of opleidingen aan het afronden bent en werken bent niet meer 'mogelijk' zijn.
Je hebt er de tijd niet meer voor en je conditie gaat naarmate je ouder wordt altijd achteruit.
Op je 50ste kán je niet meer serieus met sport bezig gaan omdat je dan wel tijd hebt (kinderen groot ga ik maar even van uit)hoogstens op amateurniveau. Gamen oké, dat kan misschien nog wel maar je kan op je vingers natellen dat je dat qua uithoudingsvermogen (gebrek aan slaap) niet gaat redden tegen je veel jongere leeftijdsgenoten.
In tutmutsen op de bank daarintegen zijn 50jarigen stúkken beter dan pubers! Dat houden mensen van die leeftijd héél veel beter vol dan een gemiddeld puber, qua conditie e qua uithoudingsvermogen en qua geduld.
Daarom vinden wij het zonde, jammer en er is zoveel meer in het leven.
Dat tutmusten kan je nog tientalle jaren.
Dat gamen en sporten zal er op een gegeven moment écht bij in gaan schieten op dit niveau.
groeten albana

Wat een onzin albana

Alles wat ik noem kun je tot op hoge leeftijd blijven doen, wie heeft het over niveau? Waarom wordt de ene activiteit meer gewaardeerd dan de andere? Waarom is samen op de bank zitten met je verkering tutmutsen voor bejaarden terwijl op diezelfde bank met vriendinnen filmkijken wél goed is? Waarom is met vriendje op je kamer zitten suf en met een vriendin de hele middag aan je haar klooien niet?

Is het niet gewoon zo dat wij allemaal met vertedering, spijt en verwrongen geheugen terugkijken op deze periode? Ach ach ach, wat was het leven tóen toch zorgeloos en prachtig. En dan vinden we het jammer dat onze kinderen Er Niet Alles Uithalen.
We zijn blijkbaar vergeten dat het leven toen helemaal niet zorgeloos en prachtig was. Je dag was al verpest door een pukkel. Of we verveelden ons te barsten. Of mochten dingen niet. Láát die kinderen toch - in plaats van ze ons gevoel van 'je leeft maar één keer' op te dringen. Dat hoort bij ónze leeftijd, niet bij de hunne. Zij mogen en kunnen leven alsof de wereld van hen is en ze álle tijd hebben.

Tirza

En of. Wat Tirza zegt.

En hoeveel van 'onze leeftijd' ken jij die vol overgave gamen of sporten?
Ik ken wel een heleboel die sporten, maar die doen het allemaal voor 'erbij' niet vol overgave. Omdat ze ook al vol overgave moeten werken en de andere dagen dan ook wel eraan toe zijn om te tutmutsen op de bank omdat ze moe zijn of aan hun relatie willen werken.
Ik ken ook wel mensen die gamen van onze leeftijd, maar daarvoor geld hetzelfde.
gr. albana

Alles op zijn tijd

ik weet dat mijn moeder zich ook ergerde als ik in haar ogen onzinnge dingen deed. Mijn agenda volkleuren, plaatjes uit bladen knippen, breien met oude panty's (en het werd niks, het was gewoon een Project). Dat is nou eenmaal zo. En in de ogen van pubers doen volwassenen dingen die nergens op slaan. Als ze lekker de boel glad hebben, gaan ze ineens een hele kast leeghalen. Of ze wassen de auto terwijl die over een week weer vies is. Of ze lezen de krant - morgen is het alweer oud nieuws.
Alles op zijn tijd.

Er zijn allerlei dingen waarvan ik nu denk - tjonge, waarom heb ik daar zoveel tijd in gestoken, waarom vond ik dat toen zo belangrijk. Maar het vormt je leven, het hoort erbij.

Ik herinner me best de irritie over rondhangen en steeds maar filmpjes kijken. Maar waarom is fanatiek sporten per definitie 'beter'? Alleen maar omdat je dat later niet meer zal doen? Ach...

Ja albana

Je hangt op details. Ik ken zat mensen júist van onze leeftijd die weer enorm gaan sporten. Die ineens aan marathons mee willen gaan doen.
Vrijwel geen enkele jongere zit hele dagen met zijn of haar verkering op de bank (of sport hele dagen of gamet hele dagen). Ze moeten naar school of studie of baantje, duhuh. Ik noem deze twee dingen omdat ik die van dichtbij zie. Maar Kaaskopje heeft bijv. kinderen (of eentje in elk geval toch?) die heel actief zijn in/bij/op/met de scouting. Vergooit die ook haar leven? En zo nee, waarom niet? En waarom zou wat zij doet beter zijn dan op de bank zitten met een verkering?

Omdat dat dingen zijn vanuit *onze* optiek. *Wij* vinden scouting met een grote groep mensen leuk en geweldig en gezellig en nuttig en lekker bezig zijn en contacten en leren en lachen en en en en (en ik mag hopen Kaaskopje's dochter ook ). Maar waarom is dat *beter* of te verkiezen boven op de bank zitten? In jouw redenering: omdat wij niet meer naar de scouting kunnen maar wel op de bank kunnen zitten. Ja, en dus? Moeten kinderen doen wat wij zouden willen doen? Of wat wij willen dat we gedaan zouden hebben?

Tirza

Scouting en zo

Oh, ik durf zelfs te zeggen dat mijn dochter via Scouting aan haar toekomst werkt omdat ze enorm aan het netwerken is, haar cv er alleen maar indrukwekkender uit komt te zien louter vanwege haar activiteiten bij scouting (ze zou gek zijn als ze die er niet uitgebreid op noemt) en ze trainingen ondergaat die zelfs onder medescouts als 'poeh poeh!', worden gezien omdat het best intensief is (ze is nu naar Duitsland voor een soort overlevingskamp voor ook weer diverse BELANGRIJKE vaardigheden). Het is dus een zéér nuttige hobby, waar ze niet zonder kan, omdat ze het er zo gezellig heeft:-) Zij is een meisje die niet van bankhangen houdt. Nooit van gehouden ook. Na een minuut of 5 komt het "Ik weet niet goed wat ik moet doen." Zodra ze uit school of werk komt "Nou... niks te doen..". En dan gaat ze enorm haar best doen om 'matties' te vinden die ook niks te doen hebben. En het 'grappige' is dat ik juist dat soms wel eens lastig vind. Lastig in de zin van 'kind ontspan nu eens!' Je kunnen vermaken zonder dat je geëntertaind wordt of zonder vrienden of activiteiten, is op zijn tijd ook 'nuttig'.
Mijn dochters vallen niet meer in de pubercategorie, maar mijn jongste bijvoorbeeld werkt (baan en oppas'baantje') en voetbalt. Deze week kwam de verzuchting dat ze zo'n vol programma heeft dat ze amper vrij heeft. Dit kind houdt wel van bankhangen, maar komt er niet aan toe door haar bezigheden. Dat wringt. Een scholier/student mag zich af en toe gewoon nutteloos verpozen. Het puber zijn kost al genoeg energie en in de toekomst zijn zat verplichtingen waar die nutteloze jeugduren ruinmschoots door worden gecompenseerd.
Mijn motto is om kinderen gewoon hun gang te laten gaan, ze hebben op zich genoeg aan school. Alles wat ze er vrijwillig naast doen en nemen is prima en aan te moedigen, zonder een 'moeten'. Vervelen is bovendien nuttig, dat ook nog eens. Ik vind wel dat er vanaf 16 jaar actief moeite gedaan moet worden voor een eigen inkomen. Of dat nou oppassen is, de tuin voor de buren aanharken of een 'echte' baan, dat doet er niet zo toe.
Ik doe overigens ook spelletjes op de bank en de computer. Heel zinloos, ik weet het:-)

Eens met tirza

Ik ben het eens met Tirza, en ik ken heel veel leeftijdsgenoten die behoorlijk fanatiek sporten, neem alleen al de hardloopdraadjes hier op OO.

Misschien

Is de inhoud van het 'ergens vol overgave voor gaan' ook niet eens wat 't 'm doet. In mijn ogen dan. Het is gewoon als je ergens vol overgave voor gaat en de hele andere rest aan de kant schuift...zoals sommigen doen als ze een enorme 'hobby' hebben dat bij mij wringt. Niet dat ik er 'last' van heb of er wat dan ook van zou zeggen of me ermee bemoeien...welnee, iedereen doet maar lekker waar ie zin in heeft. Het is alleen dat als je 1 ding hebt waar je zo enorm gefocust op bent en wat álleen je vermaak is en je gezelschap dat er dan bij mij altijd zo'n stemmetje in mijn hoofd praat dat zegt dat je nooit op 1 paard moet wedden. En in tegenstelling tot sport of gamen zie je bij tutmutsen op de bank de bijkomstigheid voorkomen dat andere vrienden/vriendinnen op een gegeven moment er de brui aan geven omdat de tutmutsen alleen nog maar tutmutsen en niets meer zonder elkaar willen doen. En áls ze dan al samen mee gaan....dat ze dan ook nog zich niet sociaal opstellen naar anderen. En juist omdat ze qua leeftijd nog zo jong zijn en er nog 'van alles' kan gebeuren en zich ontwikkelen lijkt mij dat niet zo verstandig. Niet dat de pubers hier dat doen of ooit gedaan hebben, maar de hele rest qua 'sociale contacten' even vergeten opeens omdat je wil tutmutsen dat zou ik niet goed vinden (denk ik, wie weet denk ik er als het zou gebeuren wel heel anders over) of in ieder geval zou ik het aanmoedigen om omgang met anderen wél te blijven doen. Oudste heeft dat in haar vriendenkring een paar keer meegemaakt en nu pas geleden met een meisje dat zij beschouwde als toch 1 van haar 'beste vriendinnen'. Beste vriendin heeft verkering, dik verkering en met echt best wel een prima jongen. Maar vriendin doet amper nog een stap buiten de deur zonder hem. Ja naar school....en verder dus niks. Idem dito die vriend. Dat is voor een tijdje ook nog wel prima...oke hopeloos verliefd, laat maar even gaan...Maar dat duurt nu al bijna 1 jaar en oudste heeft een beetje genoeg van de gefriemel aan elkaar en er dan bij 'moeten' zitten. Dus ziet haar amper nog en meevragen met uitgaan doen ze al helemaal niet meer...want ze wil toch niet mee of alleen met vriend en dan zitten ze de hele avond aan elkaar 'gekleefd'. Laatst hadden ze een feestje van een gezamelijke vriendin en daar zouden ze samen voor 'shoppen' en vriendin had beloofd ze zou alleen komen. En ze kwam toch weer met vriend...want vriend kwam 'onverwachts' langs...oudste teleurgesteld en het shoppen werd dus niks. Op het feestje kwam ze uiteindelijk ook niet opdagen.
Dit is ook niet de eerste vriendin die dit doet, het is de 3de al. Die vorigen hebben hun tutmutstrelaties al weer verbroken en wilden na een jaartje of 2 zomaar weer 'inhaken' in de vriendschap die er ooit 'was'. En dat heeft echt wel moeite gekost. Met 1 is het nooit meer wat geworden. Die had hun laten zitten met een vakantie die al wel geboekt was en nog betaald moest worden...De extra onkosten moest de rest dus erbij betalen. Want vriendje vroeg haar mee...en dat was belangrijker dan een al geboekte/afgesproken vakantie met haar vrienden/vriendinnenclubje.
Mochten ze dus hier willen tutmutsen...dan zou ik daar w.s. niks van vinden mits ze de rest van hun sociale contacten niet verwaarlozen. Dáár zou ik wel moeite mee hebben. Niet eens dat je alles op hetzelfde niveau en qua tijd hoeft te doen, maar helemaal niks meer ernaast ....terwijl zoiets toch nog vrij onstabiel en pril is. Nee. Dat lijkt me niet gezond en verstandig.
groeten albana

En eigenlijk

Bewijs je met deze posting dat het misschien wel zo hoort te gaan: verliefden gaan totaal in elkaar op, verwaarlozen vriendenkringen, verkering gaat uit en dan moeten ze hun best gaan doen voor hun ouwe vrienden. Tja, misschien is dat wel een les die iedere puber gewoon op de ouderwetse manier moet leren: door hem door te maken.
Je kent er zo al een paar en hier op het forum komt het ook regelmatig voorbij. Misschien hoort het er wel gewoon bij.

Tirza

Maar het 'hoort erbij' hoeft niet altijd op te gaan. Er zijn ook genoeg jongeren/pubers die wél een relatie hebben/verkering daar een tijdje mee tutmutsen intensief, maar als de eerste 'flow' over is toch ook wel inzien dat alleen tutmutsen niet 'alles' is en dan weer (partime) inhaken bij hun vrienden/vriendinnen. En het dan succesvol weten te combineren. Zulke voorbeelden zie ik ook bij pubers. En ik denk ook dat dit soort relaties meer toekomst hebben en bestendiger zijn dan de intensieve tutmutsrelaties die zich afsluiten voor de hele buitenwereld.
Ik heb 2 vriendinnen die ik al van 'jongs' af aan heb. En wij hebben alledrie succesvolle al tientalle jaren durende relaties. Die alle tutmutsperiodes (ook ervoor toen wij nog vrijheid blijheid vierden) hebben overleefd juist omdat wij na een eerste intensieve periode tot 'onszelf' kwamen en weer inhaakten op de buitenwereld en onze sociale contacten. Oudste heeft ook verkeringen gehad en een periode tutmusten, maar dat was altijd maar van 'korte duur' en erna werd het een veel bestendiger iets dat er net zo bij hoorde als die sociale contacten. En zulke vriendinnen heeft ze ook. Je kan dus op 2 manieren verkering hebben. Op de tutmustmanier en op een anders verlopende manier. De laatste vindt ik verre te preferen en als het enigzins kan zal ik het aanmoedigen.
groeten albana

Tirza tonny

Wat Tirza en Tonny zeggen heeft me aan t denken gezet. Er is voor beiden wel iets van te zeggen.
Wij ouders weten het allemaal 'zo goed', laat de jeugd het dan ook ontdekken. Oke. Ondertussen ga ik het maar es wat minder zwaar bekijken.

Precies babette123 :-)

Ervaring kun je niet overdragen. Elke generatie opnieuw maken ze dezelfde fouten. Zonde eigenlijk he :-)
En ja, wij willen ze behoeden voor hartzeer, schade en andere ellende - maar dat gaat niet lukken. Ze krijgen een splinter in hun vinger, ze vallen met hun fiets, ze gaan iets verliezen/kwijtraken en ze gaan hun hart breken. We kunnen alleen maar hopen dat ze er een beetje op voorbereid zijn.

Tirza

Oke mijn visie

Ik als 15 jarig meisje met serieuse verkering..
Ja de jongen in kwestie mocht na 7 maanden blijven slapen, en wat voelde wij ons groot (vriendje was toen 18).. En ja ik ging met mijn verjaardag spullen voor mijn uitzet vragen/sparen. En ja we gingen helemaal in elkaar op, maar bleven ook wel onze vrienden zien.
Wat wel makkelijk was, dat we in dezelfde vriendengroep zaten..
En ja hij mocht mee op vakantie, en ik mocht weekendjes mee met zijn familie.
de ene kerstdag bij mijn ouders de andere kerstdag bij zijn ouders. oud en nieuw met vrienden op stap.
Dus ja eigenlijk speelde we al vroeg: man en vrouw
En ja toen na 3,5 jaar werd ik zomaar verliefd op iemand anders, en ja dan heb je dus een probleem, zowel ik met mijn vriendje als binnen mijn eigen gezin.
Want vriend was dus kind aan huis, zeer geliefd door mijn ouders en broer. Ons hele gezin was wel even ontregeld..
Maar daar hebben we (zowel ik, als vriend als ouders) wel van geleerd. Mensen doen vaak zo negatief, maar het was wel een ervaring die mij ook vormde niets negatiefs aan.. Ja natuurlijk was er het verdriet, maar wat heb ik een leuke tijd met vriendje gehad. Ja hij stond op mega veel foto's, nou en?? DIe hoef je later echt niet te verknippen of verscheuren hoor.. Die horen bij die tijd!!
Die foto's liggen nu bij mijzelf op zolder, als aandenken aan een mooie tijd met een mooie jongen.

En nu als moeder, mijn meisje is 13, alle jongens die naar haar lachen vind ze leuk!! Maar ik denk dat wanneer ze 15 is en inmiddels langer dan 6 maanden verkering heeft, dat slapen wel mag.
En ja het risico zit erin dat het weer uitgaat, tja ik denk echt dat je daar als kind/puber maar ook als ouder van leert. We kunnen wel wachten totdat ze 18 zijn, maar wie geeft dan garantie??
Ik denk dat die puberrelatie's ons vormen, ervaring opdoen voor de toekomst..