Ga ik dit goedvinden?

Hondstrouw (savon)

Maar óók als hij hondstrouw is zal hij tóch moeten leren om op een zeker moment voor zichzelf op te komen ten bate van zijn eigen geluk.
Dat maakt het alleen maar 'nuttiger' eigenlijk.
En juist 15 bied nog álle kansen. Het was veel erger geweest als hij pas op z'n 21 ste een echte relatie kreeg en daarin meteen zo serieus was en ook nog hondstrouw. Dan had de hele omgeving het óok veel meer 'voor altijd' gezien. Nu is het nog doodgewoon en in het verwachtingspatroon als het een keer ook weer 'uit' raakt. Dat is op je 21ste heel anders.
groeten albana

Precies

Je zoon is pas 15. Hondstrouw of niet, als hij niet gelukkig is in de relatie, dan zal hij het uiteindelijk toch moeten uitmaken. Maar denk je dat hij dat dan wil? Gedraagt hij zich met haar zo anders dan dat hij zich anders gedroeg/gedraagt? gedraagt hij zich nu tegennatuurlijk?
Ik heb mijn dochter steeds gezegd (ook toen ze nog geen verkering had): uit een relatie moet je energie krijgen, het moet je niet alleen maar energie kosten. En bij haar was dat op het laatst zo: de problemen van hem waren te groot. Hij claimde haar teveel. Het kostte haar veel energie. Zij werd er doodongelukkig van (dat zagen wij ook). Toen is ze zo dapper geweest het zelf uit te maken. Ze zag in dat ze hem niet kon helpen, veranderen etc
Jij: ´Ze doen ook verder zo weinig, ze hangen maar op die kamer.¨ Dat deed mijn dochter ook maar dat was wat haar uiteindelijk ook benauwde: zij is levenslustig, wil nieuwe dingen ontdekken. Dit was voor haar geen natuurlijk gedrag. Dat hield ze dus daarom niet vol. Zij zag geen ontwikkeling meer, zij zag zich al zitten op haar kamer, op de bank oud(er) worden, terwijl het leven voorbij trekt. Ja, ze is wijs voor haar leeftijd.
Misschien dat je je zoon ook eens kunt vragen hoe hij de relatie ziet, hoe hij zijn toekomst ziet. Het antwoord kan je erg verrassen.
En wij en dochter hebben jongen met open armen ontvangen, het was geen onwil maar ze pasten gewoon uiteindelijk niet bij elkaar. Hij was interessant voor haar, aanvankelijk, mooie jongen, mysterieus, dichter maar uiteindelijk bleek het mysterieuze een lege dop te zijn.

Maar waarom wéét je dat niet (sex)

Ik weet niet hoe jongste zal omgaan met eventuele sexualiteit, maar oudste was en is hier altijd heel open over sex. Niet dat ze vertelt wát ze precies doen (dat wil ik ook helemaal niet weten) maar wel ongeveer 'hoe ver' ze zijn en ze heeft wel eens vragen waaruit ik het kan afleiden. Nu heb ik geen enkel verstand van jongens, maar ik kan me zo voor stellen dat die makkelijker met hun vader over zoiets praten. Hoe doe je dat dan met voorbehoedsmiddelen? Of laat je dat van hun afhangen? Hier 'verstrekken' we ze altijd. Dus zijn ze in huis, en dring ik zelfs aan dat ze ze meenemen (condooms) en zich beschermen (de pil of wat anders). Oók als ze nog niet 'zo ver' zijn, in ieder geval als de káns er ook maar enigzins op is. Ik wil niet dat er dadelijk problemen komen in de vorm van een zwangerschap of een soa omdat ze nu net toevallig ná sluitingstijd en totaal onverwachts omdat ze er 'nog niet aan toe zijn' of met een lege portemonee daar op dat moment ineens enorme behoefte aan hebben. Dus dáár richt het zich meestal op. Op waarschuwingen en aanwijzingen dat ze ze mee moet nemen ook al is ze niks 'van plan'. Dat interesseert me niet. In een zeer verliefde bui kunnen dingen zomaar uit de hand lopen....en als de gelegenheid zich voordoet...opeens toevallig wat dan? En de vragen komen soms n.a.l.v. 'iets' ....iets dat ze gezien hebben (bij die ander dus) en vragen opriep of of je zwanger kunt worden van 'iets'.Of zoiets simpels als kunnen condooms kapot gaan als je ze in je portemonee hebt? En waar stop je ze anders in? Dus hoe pak je dat stukje voorbehoedsmiddelen aan??? En zelfs mét alle voorbehoedmiddelen is er wel eens onzekerheid. Opeens een dag later ongesteld...zomaar en je dan ongelukkig en onzeker voelen, want zat dat condoom wel goed? En van die zenuwen zomaar nóg een dag later. Dan is het wel handig dat je in ieder geval kan uithuilen bij je moeder en dat die verteld dat dat ook heel goed van de stress kan komen, toch? Want die meiden onderling die kunnen zo dramatisch doen en dan wordt het alleen maar erger, dus aan vriendinnen heb je op zo'n moment ook niet veel.
Overigens niks vreemds, want bij ons thuis ging het 'vroeger' niet anders.
groeten albana

Savon

Mijn zoon heeft drie jaar in een dergelijke relatie gezeten. Uiteraard hebben wij zo voor en na onze mening gegeven en merkte hij zelf op gegeven moment dat zijn ambities en levenslust en haar nulfactor op beide gebieden niet bij elkaar pasten. Het was een leerschool voor hem, hij weet nu heel goed wat hij niet wil! Je kunt niet meer doen dan een beetje praten, je mening geven, en hem aan het nadenken zetten. Dingen verbieden omdat je hun relatie niet zo ziet zitten zullen hun relatie niet beinvloeden, en misschien zelfs versterken!

En slapen?

Nou ik ga echt zeker weten geen toestemming geven op zo'n leeftijd om bij elkaar te 'slapen' als ik niet héél zeker weet dat ze voorbehoudsmiddelen hebben en gebruiken. Die 2 gaan wat mij betreft samen.
En dan niet een beetje ' mmmm dat weet ik wel man...' Nee, ik wil het zien, of een bonnetje of weet ik wat.
En horen waar ze dat (praktisch) stoppen of verstoppen of hoe ze het bij zich dragen zodat ze het elk moment tevoorschijn kunnen toveren. Gewoon zéker weten.
Als ik oudste mag geloven zijn jongens trouwens erg 'laks' in voorbehoedsmiddelen. Op een enkeling na. Ook door zijn ouders geínstrueerd:)
En toen ze pas begon en nog onwetend was dacht ze ook nog dat dát de 'taak' van de man was....Pffff...Nou reken daar maar niet op. Tegen mijn broer deden mijn ouders wat dit betreft trouwens niet anders (weet ik nu, toen niet).
groeten albana

Savon

Ik geloof echt dat je spijkers op laag water zoekt, voor zover ik dat kan beoordelen zonder jullie te kennen. Je zegt voor de tweede keer dat je gelóóft dat je zoon smoorverliefd is. Wat is er op dit moment dan zo erg aan de verkering dat jíj erover wakkerligt? Ze zijn 15 jaar. Het komt voor dat een verkering die op die leeftijd gestart is standhoudt en eindigt in een huwelijk tot de dood. Dat kán. Maar de andere werkelijkheid is dat het vaak níet standhoudt en dat ze er na 10 jaar op terugkijken met 'ach gossie, ja de eerste blijft je toch bij...'
Als je niet uitsluit dat ze nu al seks hebben met elkaar, wat kan jou het dan schelen dat ze huisje boompje beestje spelen op dit moment. Laat ze lekker. Ze zijn officieel nog te jong om uit te gaan, de stad heb je ook wel een keer gezien, wandelen is niet echt een puberhobby bij uitstek. Kortom wát moeten ze van jou doen om jouw gevoel van superburgerlijkheid op te jonge leeftijd weg te kunnen nemen?

Relatie

Als de relatie inderdaad met 15 jaar al erg klef is (amper nog omgang met anderen) dan zou ik zelf ook minder enthousiast zijn om nog meer samen zijn te stimuleren. (met weekendjes weg enz) tenzij het maar om een weekendje gaat op een heel jaar, waarom dan niet. Het kan inderdaad zijn dat de ouders van die dochter het heel fijn vinden dat ze zo'n leuke vriend heeft. Hier hielden dochter en vriendje wel hun andere sociale activiteiten aan, meerdere keren per week zagen ze hun andere vrienden dus kreeg ik dat kleffe gevoel niet zo. Ik geloof dat ik er anders ook niet zo blij mee geweest zou zijn hoor, ze missen anders zoveel van hun jeugd, door meteen al zo serieus met verkering om te gaan.

Slapen en logeren

Ik bedenk me dat ik een dochter heb die met slapen en logeren ook echt slapen en logeren bedoelt, ook al slaapt ze met jongens in 1 tent. Verkering?... pfff. Vriendschap is veel meer waard.

Ja vrienden

In aanvulling op mezelf, begrijp ik dat je het niet leuk vindt dat ze haar vrienden verwaarloost. Dat is ook niet leuk, maar dat is háár levensles.

Tirza

Dat is het ook wat mij stoort aan serieuze verkering op deze jonge leeftijd. Het gaat allemaal op n te volwassen manier, maar er is nog zoveel meer. Uitgaan, vriendinnen/vrienden uitjes e.d. Ik denk dat ik dat in mijn postings toch wel duidelijk heb gemaakt.

Babette

Meisje en zoon zijn 15 jaar. Ze mogen dan officieel nog niet naar een café of zaak waar gedanst kan worden.
En waarom mag een 15-jarige geen serieuze verkering hebben? Dat hoort er toch ook bij op die leeftijd? Hád ik maar verkering gehad op die leeftijd, dan had ik mijn energie niet zo vreselijk verspild aan onbeantwoorde verliefdheden.
Ik zie in bezwaren zoals deze toch vooral de schrik van ouders omdat hun kinderen verder zijn dat ze schattig vinden.

Dat - dan

'dan' ze schattig vinden.

Verder

Het gaat wat mij betreft nog verder. De lievelingsbroer van mijn moeder kreeg vroeger verkering met zo'n introvert beetje angstig meisje. Het bleef aan en het werd een bijzonder gezin. Inderdaad een kindje wat naar mijn inzicht lief maar autistisch bleek te zijn, sliep tot zijn 13e bij zijn moeder of vader of allebei. Moeder was niet erg outgoing maar je kwam haar altijd wel even vriendelijk lachend, beetje verlegen, tegen op verjaardagen. Mijn moeder is het altijd zonde blijven vinden van haar broer. Inmiddels is tante overleden en zoon en vader wonen bij elkaar. Bij het kijken naar familiefoto's stond ik naast mijn oom die naar zijn vrouw wees op een gezellig avondje waar ze verkleed was en een voordrachtje had gedaan. Hij glom van trots en wees met trots en liefde naar de foto van zijn vrouw. Het is voor hen allebei een fijn huwelijk geweest. Jammer dat de omgeving er toch vaak achterlangs afwijzend op bleef reageren en er niet van genoten heeft dat ze het zo goed hadden samen.

Annej

Ik lees in je reactie dat je eigenlijk meer begrip had voor je oom en tante dan de familie. Toch lijk je ongemerkt (je gebruikt het woord 'inderdaad') de introverte ietwat angstige tante verantwoordelijk te stellen voor een kind wat naar jóuw idee autistisch was. Natuurlijk niet expres, maar omdat ze apart was, heeft ze haar aparte genen dus doorgegeven aan haar kind. En dan vind ik toch dat ook jij wel veronderstellingen doet, net als de familie gedaan heeft. Volgens die gedachtengang had ik ook een apart gezin moeten krijgen, want ik ben vroeger ook wel eens getypeerd als angstig en verlegen door een GAK-arts. Dat zei hij niet hoor, maar ik las het later in zijn rapport. Die heb ik een aantal jaren later opgevraagd. En met dat aparte van ons gezin loopt het wel los:-)
Ik bedoel bovenstaande niet als vervelende kritiek, maar eigenlijk meer om aan te geven dat de mening van of beoordeling door anderen niet altijd hoeft te kloppen. De vriendin van de zoon van ma van 3 mag nu misschien introvert en verlegen zijn, maar ze is pás 15. Ze kan zich de komende jaren nog tot een hele interessante vrouw ontwikkelen. Mogelijk niet een die op tafel danst, maar wel een fijne vrouw om als moeder en partner te hebben.

Annej 2

AnneJ, ik bedenk me na het overgelezen te hebben dat jij het mogelijk net zo bedoelde als waar ik mee afsloot, maar ik reageerde vooral omdat jij zei dat je tante verlegen en ietwat angstig was met daaropvolgend "...Inderdaad een kindje wat naar mijn inzicht lief maar autistisch bleek te zijn,..." Dat kun je naar mijn idee niet zo zeggen. Tenzij je weet dat die diagnose gesteld is en bewezen is dat je neef het van je tante heeft meegekregen.

Ja maar savon

Ik breng het in de geest van zoals je vraagt : "Heb je je (fiets)lampjes bij je? " als ze weg willen en w.s. wel thuis zijn voor het donker, maar misschien ook niet. En zoals je vraagt; "Neem je je jas mee?" op een warme dag waarvan voorspeld is dat er misschien een regenbui komt...
Nou en als er iets in de 'lucht' hangt van een naderende mogelijke verkering of prille relatie vraag ik dat dus net zo. En misschien op een handiger moment dat ik nog even vraag hoe lang die al in haar tas zit (i.v.m. houdbaarheidsdatum en evt. slijtage).
En of ze het gebruiken en goed gebruiken? Dat check ik inderdaad niet. Maar dat gaat w.s. net zo als met die lampjes en die jas. Als je ze bij je hebt is het toch wel errug handig dát je ze hebt en er niet op een bepaald moment om verlegen zit. En misschien vervloek je je moeder dan wel 10 keer om haar 'gezeur' maar dat is dan maar zo. De 11de keer ben je je moeder dankbaar dat ze altijd maar zo aandringt daarop.
Zo gaat het met die lampjes, met die jas en w.s. met die condooms ook wel:) En met de manier waarop ze razendsnel die fietslampjes erop kunnen zetten zie ik dat ze er i.e.g. stukken handiger in zijn geworden dan ik (vaste verlichting).
Zo verging het mij en zo vergaat het mijn kinderen omdat het 1 van de dingen is waar ik mijn ouders juist wél dankbaar voor ben. En écht, ik ben de oudste en ik vondt het soms vreselijk dat gezeur van mijn ouders....maar ik was ze er ook dankbaar voor. Vooral toen ik sexueel actief werd.
groeten albana

En logeren bij jongens (kaaskopje)

Oudste heeft een gemeleërde vrienden/vriendinnengroep. Een stuk of 6 meiden en 4 jongens. De samenstelling wisselt wel eens zo'n beetje er komt er soms 1 bij en soms valt er weer 1 af....(gaat studeren en komt amper nog thuis ofzo of heeft verkering en trekt dan op met partners vriendengroep etc.etc.).
Maar het verschil tussen slapen bij deze vrienden of slapen bij een potentiële lover is écht hemelsbreed. 1tje is er zelfs homo dus dat is al helemaal geen mogelijke minnaar.En aan hun gedrag als ze samen zijn kun je wel aflezen dat ze écht, écht geen sexuele relaties hebben. De jongens behandelen hun meer als een soort 'zusje-vriend' dan als een mogelijke kanidaat voor een relatie. Iemand waar je mee kan keten en lachen en uitgaan en feesten en waar je op kan rekenen dat die je steunt. Zoiets. En waar je dan nét iets voorzichtiger mee moet zijn dan met een jongensvriend. Ze wijzen elkaar zelfs op mogelijke kanidaten van hetzelfde geslacht. Nou dat doe je met je verkering écht niet. Dus wat betreft slapen, als het zúlke vrienden betreft mag dat ook wel zonder condoom. Want dan slapen ze ook écht, zonder dat er wat anders bij komt kijken. Dat gebeurd ook wel eens....maar dat is heel anders. En dat is al járen zo, dus de kans dat het nog anders wordt lijkt me wel erg klein.
groeten albana

Verloren jeugd

Eén van onze dochters was ook pas 15 toen ze haar eerste vriendje leerde kennen,ik was eerst was terughoudend omdat ik haar véél te jong vond,maar uiteindelijk ging iedereen het gewoon vinden dat die jongen vaak hier was.Ik dacht dat we het beter een beetje van dichtbij in de gaten konden houden.Dochter had geen gewone jeugd,ging weinig weg met vrienden,was meteen al volwassen,leefde als een getrouwd koppel,terwijl ze eigenlijk nog een puber was.Jaren later kwam de breuk en kwam ze tot de vaststelling dat ze de mooie jaren had weggegooid.Pas nu is ze klaar voor een volwassen relatie en toekomst.

Gaat over jezelf

Uiteindelijk gaat het dus over jezelf. Ik denk niet dat mijn zoon een stuk jeugd overslaat omdat hij al meer dan een jaar verkering heeft. Elke keuze heeft ook beperkingen en mogelijkheden. En die keuze laat ik graag bij mijn kinderen. Het zou wat zijn als ze door een verbod of tegenwerking van mijn kant later tot de conclusie komen dat ik hun jeugd verpest heb door het afkeuren van hun relatie. Mijn zoon en zijn vriendin groeien op met elkaar en hebben elkaar om van te leren en om samen te leren balans te brengen in hun leven met hun ouders om hen heen. Het hangt van je eigen perspectief af. En Kaaskopje, het autisme zit ook aan mijn kant van de familie. Ik kan niet verwachten dat daar diagnoses liggen, zo was dat niet in hun tijd, maar ik zie de patronen wel en het communicatieprobleem en de stress daardoor. Maar gelukkig ook de acceptatie, het is toch je familie. En ik vind troost in die worstelende en onbegrepen moeders die zogenaamd hun kinderen verwenden waar ik dat herken als de balansdans die ik hier ook met mijn kinderen heb.
Bij mijn kinderen komt het dus van 2 kanten en de kans is groot dat als ze ooit kinderen krijgen dat dat met eenzelfde karakter zal zijn. Ik ben blij dat mijn kinderen zichzelf kennen en als ze ooit kinderen willen dat ze dat van zichzelf mee kunnen geven aan hun kinderen. En ik ben blij dat ik ze kan opvoeden met de verhalen van hun families.