Doe ik mijn kinderen tekort?

nee. fred

Een kind moet het uiteindelijk op school toch zelf doen. Hij moet zelf zijn presentaties doen. Zelf zijn toetsen leren. Zelf tekeningen maken etc. Bovendien zit zoon niet door onze hulp op het gymnasium maar in een mavo/havo brugklas. Om naar de havo te kunnen zal hij toch zelf moeten presteren. Daar zal af en toe helpen met een verslag echt niet zoveel aan mee helpen.

En je merkt ook dat door onze uitgebreide uitleg en begeleiding van a tot z op de basisschool nu alles steeds makkelijker gaat. Ik ben er zeker van dat hoe ouder hij wordt des te minder hulp hij nodig heeft.

Bovendien weet ik uit ervaringen met onze andere kinderen dat er echt verschillen zijn. Het ene kind kan het wel zelfstandig en het andere niet. Ik laat kinderen niet bungelen omdat ze niet weten hoe ze iets moeten aanpakken. Ik geloof namelijk niet dat je op 12 jarige leeftijd al kan bepalen welk niveau een kind heeft aan de hand van het maken van spreekbeurten of boekverslagen.

Overigens heb ik een vriend die vroeger met een heleboel bijlessen en begeleiding het gymnasium heeft gedaan. Hij werkt nu al jaren als huisarts.

via een omweg

Ik heb vroeger geleerd dat kinderen met autisme vaak via de LOMschool naar de universiteit gaan. Het is handiger als dat ook iets korter kan. Een aantal vaardigheden zijn ze pas later rijp voor bovendien kun je veel doen met het explicieter en routinematig aanleren tot het kwartje valt. En bovendien is het wel erg beperkend als je eist dat alle kinderen overal zelfstandig vaardig in zijn en anders stromen ze maar af of gaan van school. Ze moeten naar school en onder je niveau leren is ook niet fijn en demotiverend.
Zoon is nu grotendeels zelfstandig, hij weet in elk geval ook wanneer hij hulp aan mij of anderen kan vragen en hoe hij hulp kan krijgen als het nodig is. Dat is ook een goede vaardigheid. Alles alleen moeten doen tot het je niet meer lukt om maar zelfstandig te zijn kan ook demotiverend zijn.

Zoals ik het las

Het kwam op mij over alsof alles werd voorgekauwd, en de ouders mee werkten aan de werkstukken. Dat is wat anders dan een kind wat helpen met plannen, overhoren of aansporen tot huiswerk.
Ik heb het dan verkeerd gelezen denk ik,

wel helpen

in de zin van advies geven hoe iets het best gedaan kan worden. Of Maar echt als ouder hele werkstukken en spreekbeurten in elkaar draaien heb ik nooit gedaan. Wel nalezen en eventueel punten ter verbetering aangeven.

Steeds minder nodig

Wij hebben altijd wel geholpen, in de zin van overhoren (op de BS: topo, woordjes, geschiedenis, VO: van alles) en een beetje sturen bij het maken van werkstukken. We hebben nooit echt dingen overgenomen, of je moet het corrigeren van spelfouten en kromme zinnen in een werkstuk ook als zodanig zien. Bij werkstukken was onze hulp in het begin vooral zaken als hoe zoek je informatie, hoe maak je een presentatie etc. Inmiddels bestaat het helpen alleen nog maar aan af en toe vragen of ze geen grote opdrachten hebben die plotseling over 2 weken af moeten (boekverslag of zo), daar kunnen ze beter op tijd aan beginnen. Tot mijn aangename verrassing beginnen ze zelfs dat nu helemaal zelfstandig te doen (4 en 5 VWO).

Sollicitaties zijn hier nog niet aan de orde, bijbaantje hebben ze geen behoefte aan en willen ze geen tijd voor vrij maken (ze doen ook al heel veel). Beiden hebben voor een buitenschools project zelf sponsors gezocht en gevonden, dus ook de formele mails lukt inmiddels zelf. Uiteraard hebben we daar in de onderbouw wel mee geholpen als er eens een docent gemaild moest worden.

Over helpen gesproken:-)

Zoals ik zei help ik vooral op verzoek. Tot mijn verrassing appte mijn dochter deze week een hulpkreet. "Wat moet ik zeggen ma?!" In het kort: dochter overweegt van school over te stappen, omdat de opleiding bij de andere school mogelijk net wat meer aansluit bij haar interesses. Ik kreeg de vraag om in het kort te zeggen hoe ze erin staat. Ach heden, ik voelde me bijna betrapt. Ik weet amper wat ze wil, omdat ze daar niet zo enorm veel over vertelt, hoe moet ik dan formuleren hoe het zit. Dus ik maar eens terugappen: wat kun je ook alweer worden op je huidige opleiding? Door het antwoord snapte ik precies waarom ze het over een iets andere boeg zou willen gooien en kreeg ik als reactie: Jaaa, zo bedoel ik het! Dochter is 22 jaar, natúúrlijk blijf je helpen als dat nodig is. Maar ik heb daar nooit echt het voortouw in genomen.

Ligt aan het kind.

Onze oudste deed en doet veel zelfstandig.Onze jongste heeft heel veel hulp en begeleiding nodig. Niet alleen met schoolwerk, maar met alles.
Als we van hem nu verlangen zelfstandiger te worden zou hij zich niet veilig voelen en het op school niet redden. Wij doen echter wel ons best om hem nu op 14 jarige leeftijd los te krijgen van ons.Laatst alleen naar de kapper, zelf laten bellen voor plekje maatschappelijke stage enz enz.
Ik denk dat kinderen en pubers alleen sterker worden om ze zoveel mogelijk zelfstandig ta laten zijn. Als ze maar hulp krijgen waar nodig. En een juiste reaktie van ouders als het misgaat!

Begeleiding van kind

Ik ben het met velen eens dat je je kind moet begeleiden en dat het per kind verschilt op welke leeftijd je het kind met wat moet begeleiden.

Mijn zoon heb ik op de basisschool eindeloos geholpen met het maken van speelafspraakjes. Hij wilde dolgraag, maar durfde het niet zelf aan de jongetjes te vragen. Heb hem natuurlijk "uitgedaagd", aangeboden het samen te doen etc., maar hij durfde niet.

Tja, dan doe ik het toch voor hem. Vond de straf dat hij dan dus maar geen speelafspraakjes zou hebben wel erg zwaar.

Uiteindelijk (pas richting einde basisschool) is dat goedgekomen en ook nu op het VO regelt hij zijn chillafspraken helemaal zelf .

Ook wat school betreft: het ene kind kan van alles zelf, de andere (nog) niet.

Ik geloof dat Barvaux (sorry als het iemand anders was) zei (kort gezegd): "als je het niet zelf (of met slechts een beetje hulp) kan, dan is dat niveau van de school kennelijk niet het niveau van het kind".

Daar ben ik het pertinent mee oneens.

Op sommige vlakken (iq) kan het niveau zeer goed bij je kind passen (bijv VWO), maar op andere vlakken moet het kind gewoon nog leren en is het wat later in zijn/haar ontwikkeling. In dat geval begeleid je toch gewoon je kind op die vlakken waar het nog wat extra begeleiding nodig heeft?

Natuulijk binnen je eigen mogelijkheden en je hoeft niet alles (al het huiswerk, verslagen, werkstukken en opdrachten) over te nemen.

Als het goed is begeleid je in het begin wat meer en help je vooral het kind leerstrategieën en aanpak aan te leren, en kan je langzamerhand wat meer loslaten en het kind dingen zelf laten doen. En soms gaat dat "langzamerhand" behoorlijk snel, en soms duurt het even.

Maar ik ben ervan overtuigd dat er kinderen zijn die misschien - met de juiste intelligentie - op het vwo zitten en misschien wel 3 of 4 jaar lang begeleiding nodig hebben voordat ze het (nagenoeg) zelf kunnen en gewoon netjes het VWO afmaken. Dan was VWO (in mijn ogen) echt het juiste niveau.

Om ze dan in de brugklas of de 2e maar naar havo te laten afstromen lijkt mij voor het kind zeer demotiverend en voor de maatschappij (die volgens mij bij voorkeur toch liever meer hoger opgeleiden met beter betalende en meer belasting betalende burgers wil) onwenselijk.

Ik moet er niet aan denken dat mijn kind omwille van "teveel begeleiding nodig hebbend" onder zijn niveau op school zou moeten zitten en qua inhoud van de stof daardoor te weinig uitdaging zou hebben. Overigens zie ik een snelle ontwikkeling bij mijn kind in de brugklas, maar gelukkig vraagt hij nog wel af en toe om hulp - zolang dat hem helpt lijkt me dat alleen maar goed.

nou dank je wel

Ik geloof dat Barvaux (sorry als het iemand anders was) zei (kort gezegd): "als je het niet zelf (of met slechts een beetje hulp) kan, dan is dat niveau van de school kennelijk niet het niveau van het kind".

Dank je wel, want dat was ik dus pertinent niet. Als je het niet zeker weet kun je toch ook geen naam noemen of even terug zoeken?

Beetje vreemd ook aangezien ik mijn jongste enorm veel help en mijn oudste in de brugklas ook enorm op weg heb gezet en zelfs op de basisschool moest ik aan de bak.

Barvaux

Je hebt gelijk, ik had jouw naam niet moeten noemen (ik had even geen tijd om terug te zoeken). Zal het niet meer doen .

Blijft lastig

Ik blijf het, ook na lezen van al jullie reacties, een lastig onderwerp vinden. Ik heb toch maar met zoon samen die online matchtest is ingevuld. Ik leg de accenten net wat anders dan hij en na discussie heeft hij steeds het in zijn ogen juiste antwoord ingevuld. Het sollicitatiegesprek moet hijzelf doen, hij is in ieder geval uitgenodigd. Ik zal een paar vragen met hem langs lopen. Zijn zussen voelen wat meer aan wat sociaal wenselijk is, zoon vindt dat veel lastiger.
Verder had hij een spreekbeurt. Hij wist geen onderwerp. We zijn samen achter de pc gaan zitten, binnen een minuut had hij zelf een onderwerp gevonden, heeft de rest zelf gedaan en had uiteindelijk een 7,5. Jongste dochter heb ik geholpen met het vinden van klassieke muziek. Daar is ze echt niet in thuis. Ik heb haar wat zeer bekende stukken laten horen. Maar na 2 stukken is ze zelf al verder gegaan via youtube.
Ik blijf het lastig vinden. Ik deed dit op verzoek van de kinderen. Maar ik weet nog steeds niet of ik nou te weinig doe en hen op achterstand zet. Ach, uiteindelijk kunnen ze zich prima redden.

Mijn ervaring is dat ouders altijd wel aspecten overnemen, al dan niet bewust. De een legt de nadruk op bepaalde zaken en de ander weer op andere zaken. Zo vind ikzelf het bijv best belangrijk dat kinderen zelf leren nadenken. Dus ben ik vaker bewust terughoudend met het geven van mijn mening of een pasklare oplossing, iets dat ik ouders veel zie doen. En andere ouders vinden misschien weer dat ik veel overneem omdat ik bijv lang billen heb afgeveegd om maar iets te noemen.
Ik vind het zelf belangrijk naar kind te kijken. Ik ben niet zo heel zorgend en overnemend en regelend etc waardoor kinderen al snel op zichzelf teruggeworpen worden. Anderzijds doe ik juist praktisch heel veel voor 1 van mijn kinderen omdat dat kind het mi nodig heeft.
Wat ik soms een gemiste kans vind is als kinderen dingen zelf willen proberen en dat tegengewerkt wordt. De meeste kinderen willen denk ik heel graag heel zelfstandig worden op eigen tempo. Maar ze moeten daar wel de kansen voor krijgen en de ruimte.
Ik weet nog zo goed dat ik als puber graag mijn kamer opnieuw wilde behangen maar ik wist niet goed waar te beginnen dus gaf ik dat aan aan mijn ouders. De dag erna bleek mijn vader, *verrassing* mijn kamer behangen te hebben. Lief bedoeld maar ik was teleurgesteld, had het zelf willen doen. Nu was ik niet een bijster zelfstandig kind dus jammer dat ze me niet betrokken hebben.
Ik zie hulp vragen van een kind of puber vaak ook juist als zelfstandig gedrag. Hulp vragen is een belangrijke vaardigheid.

maar Rianne

Maar als het prima is met je kinderen dan is het toch prima? Als het niet goed gaat met een kind lijkt het me een prima start om eens te kijken of kind niet meer hulp kan gebruiken maar dat is toch niet het geval?

gesprekken

Misschien ben ik een uitzondering maar ik heb me zelden rechtsreeks bemoeid met het schoolwerk van mijn twee zoons. Wel voeren wij aan tafel veel gesprekken over van alles en nog wat. Ik weet zeker dat de kinderen daar veel van geleerd hebben. Vanavond nog hadden we het over de vrij zeldzame vormvan kanker waaran mijn vader 20 jaar geleden is overleden. Oudste studeert nu scheikunde en het had meteen zijn interesse. Leuk onderwerp voor je scriptie over een paar zeiden we hem. Zo komen ze wel op ideeën, en hun wereld wordt hierdoor weer groter. Helpen met huiswerk is hier nooit echt nodig geweest, ze maakten hun werkstukken zelf, soms ' 'nachts als ze te lang gewacht hadden, dat wel. Maar ook daar leer je van. Ik moet zeggen dat ik zelf ook nooit hulp heb gehad bij schoolwerk. Jullie wel of was dat vroeger toch minder gewoon?

Vroeger niet

Bij mij thuis werd er wel gelegenheid gemaakt om huiswerk te maken, alles werkte mee, maar hulp bij het maken van het werk was er niet.
Maar op school werd er ook minder van je verwacht. Een spreekbeurt kreeg ik pas voor het eerst in de brugklas en een werkelijk iets substantieler verslag in mijn beroepsopleiding en een echt serieus onderzoek met verslag pas op de universiteit.
Mijn hersenen groeiden gewoon mee, zonder dat ik daar erg in had. Verder was het geheel overzichtelijk, niet elke 8 weken een ander rooster of een stortvloed aan andere wijzigingen.
De organisatiegraad van het onderwijs speelt ook een rol. Vroeger werd de VU beschouwt als georganiseerder dan de UvA waardoor studenten ook sneller en beter konden studeren. Logisch als de planning beter klopt en er geen gaten vallen.
Bij mijn dochter is het nu een chaos op school. Er is inmiddels een electronische leeromgeving. Iedereen doet goed zijn best. Maar omdat het midden in een tranisitie zit is het toch een puinbak.
Volgende week heeft dochter proefwerkweek. 3 van de 8 vakken weten we niet wat ze daarvoor moet doen en 1 vak is vergeten in te plannen in het proefwerkrooster.
Had ze maar in de afgelopen week moeten vragen. Maar dochter is al sinds aanvang van dit jaar duizelig van het gedoe en de nieuwe soort leerlingen en de toegenomen drukte in de klas en ik heb er elke dag bovenop gezeten maar ik krijg weer jeuk om mee naar school te gaan, want het lukt haar gewoon niet. Komt ze thuis weet ze toch weer niet wat er voor Frans gevraagd wordt. De aardrijkskundeleerkracht blijkt ziek te zijn zonder dat de proefwerkinhoud al in de leeromgeving staat.
De moed zakt haar in de schoenen. Nou ja, samen even op orde gebracht en met de mentor gemaild wat er niet klopt.
En dan maar leren wat er wel bekend is. Het is niet leuk en chaotisch en iedereen worstelt ermee.
Echt, dat had ik vroeger niet. De hele samenleving is chaotischer en onvoorspelbaarder en dat geeft een hoop onrust en vraagt een zelfstandigheid waar veel kinderen gewoon niet aan toe zijn. Steeds meer ouders zie je hun kind dat het anders niet redt bijstaan.

AnneJ, er hoort nog meer bij je verhaal

Jouw dochter zit al in de bovenbouw. Gemiddeld genomen mag je verwachten dat die leerlingen dit soort gebeurtenissen zelf oplossen. Daar hebben ze hun ouders niet bij nodig. Voor brugklas of tweede klas kan dat anders zijn.
Jouw dochter zit op het speciaal onderwijs. Daar mag je terecht meer begeleiding verwachten. En als ze op regulier onderwijs zou zitten, dan heeft zij meer begeleiding nodig dan de anderen. Dat moet dan geregeld worden door school en/of ouder.
Maar ik zou niet zomaar stellen dat de organisatiegraad voor alle leerlingen een groot probleem is.

Waarom zijn er tegenwoordig dan zoveel ouders die hun kind wel helpen? Ook ouders van kinderen die geen speciale begeleiding nodig hebben?

Ik denk dat die in de onderbouw zitten

zie titel
In de bovenbouw vragen ze echt wel zelf aan de leraar wat ze moeten leren, of mailen de mentor dat de leraar ziek is maar ze niet weten wat de stof is voor het proefwerk, etc.

school is hier geen puinbak

Nou anne, dat klinkt niet goed, die school van je dochter. Je zou van SO toch juist meer voorspelbaarheid verwachten. Bij mijn jongste op school is het meeste echt wel duidelijk. Alleen feestjes worden soms op het laatste moment aangekondigd, nou daar kunnen we mee leven. Ik kan me in jouw geval wel voorstellen dat je je dochter moet helpen. Maar heb je daar dan altijd tijd voor?

Gewenning Jutta

Het is een kwestie van gewenning en gewoonte hier. Gelukkig ben ik zelf wel flexibel om even te schakelen of even alles te laten vallen.
En nee, ik ben niet tevreden over school, maar ik zie dat ze daar ook geen keus hebben, alles in het kader van 'passend onderwijs'.
Ik kan die klassen niet kleiner maken en ook niet zorgen dat de populatie weer teruggebracht wordt tot kinderen met autisme. Dat kan de school ook niet. Je hebt het er maar mee te doen. Gelukkig zijn de leerkrachten nog steeds creatief en elke oplossing is er een.
Dus zit ik er maar weer bovenop met dochter. Het is nog even doorbijten. Gelukkig hebben we een goede 'werkrelatie' want anders zou ze het niet redden en dat zou jammer zijn.

helpen met schoolwerk

Ik denk wel dat wij als ouders steeds meer helpen met school. Kinderen worden veel meer en strenger beoordeeld en sneller afgeserveerd. Als reactie daarop willen ouders hun kinderen laten voldoen. Toevallig heeft mijn dochter vooral vriendinnen die het prima doen op school. Maar ook die ouders zijn bezorgd en helpen, oefenen met cito etc.
Misschien dat kinderen daardoor soms een niveau hoger komen, met meer afstromen als gevolg, waardoor scholen weer strenger worden etc.
Ik wilde helemaal niet meedoen aan dit proces. Met als gevolg dat dochter op bs ook af en toe lager scoorde dan het niveau waar ik haar vind passen. Toen ik me goed ging realiseren dat ze de cijfers echt hard nodig heeft om maar op dat niveau te komen heb ik toch wat ingezet. Een serieuzere houding naar dochter toe, minder 'als je je best doet is het prima'. Actiever gezocht naar hiaten, af en toe een cito geoefend, dochter gewezen op consequenties van scoren. Ik had het liever niet gedaan, maar je moet haast wel wil je je kind op passend niveau krijgen en houden.

(Ik had het liever niet gedaan omdat ik dochter nog helemaal niet wilde opzadelen met dit soort zorgen en prestatiedrang etc, niet omdat ik er geen zin in had.)

Zelf in stand

Annabel, maar dan is het toch een proces dat ouders zelf in stand houden? De betere prestaties komen door de ouders, dus wordt de norm wat ouders presteren, en niet wat kinderen zelf presteren.

Tsjor

nou nee

Niet de ouders houden dit in stand naar mijn idee, maar de wisselwerking tussen ouders en school.
Ouders kunnen trouwens hoogstens hun kinderen zetjes geven te presteren, maar ze kunnen natuurlijk niet presteren *voor* hun kinderen.

annej

Ik ben het wel met je eens dat "school" anders is dan in onze tijd. Kijk ik alleen al naar de roosters. Ik heb vroeger hoogstens 3 tussenuren in mijn vaste rooster gehad. Dochter 1 heeft standaard 9 tussenuren en zij zit iedere dag van het 1e t/m het 8e uur op school en dat met een standaar ng-profiel. Verder is ze om de haverklap aan het printen voor weer een verslag/werkstuk/praktikum etc. Ik heb dat nauwelijks hoeven te doen vroeger. Dochter 2 heeft met een iets minder standaard cm-profiel op een andere school 6 tussenuren. Eigenlijk heeft ze er 9 maar ze mag een uur per week overslaan waardoor ze daarna 3 uur tussenuur kwijt is. Ze heeft dan de 1e 4 uur vrij, wat ook niet bevorderlijk is. Ook zij print heel wat af maar wel wat minder dan haar zusje.

rianne

Dat printen begrijp ik echt niet hoor, wat verschrikkelijk ouderwets. Ik heb al moeite met de paar printjes die mijn zonen moeten maken maar waarom niet gewoon inleveren via de mail?

Denkt school niet aan het milieu en de kosten van printen?