Dochter zit met iets...

Protocol

De zorgmelding is protocol en heeft niets te maken met het krijgen van hulp. Daar moet je goed op letten dat ze dat alsnog wel krijgt.

De zorgmelding heeft te maken met een verkeerd gevoel voor 'veiligheid'. De dochter is niet 'veilig'. Dat haalt je de koekkoek.

Jammer dat deze dochte haar ouders niet genoeg heeft vertrouwd om daar hulp te zoeken. Ik weet het, het gebeurt. Ze schamen zich, of weten dat ze iets nagelaten of gedaan hebben waar hun ouders ze voor gewaarschuwd heeft. Wat voor reden dan ook.

Je kunt er alleen maar naast gaan staan en zo betrouwbaar en goed mogelijk er voor je dochter zijn. Maar als je er hoogte van hebt let dan ook goed op dat ze echte hulp krijgt als ze dat nodig heeft. VT is geen hulp, het is justitie.

Oester

Oester, ontzettend veel sterkte gewenst.

Ik wil je vragen of je mijn excuses kunt accepteren, door mij ging je vraag off topic, en dat komt vooral door de rol van de begeleider die in m.i. verdacht overkomt. Vervelend als mede lezers mijn woorden niet goed kunnen snappen.

Als het gaat om een zorgmelding bij VT heb ik daar weinig verstand van. Kan iemand mij uitleggen hoe zoiets tot stand komt en wat je als ouder het beste kan doen?
Gaat dit vaak over de thuissituatie? Waarmee kunnen we deze moeder nu concreet helpen? We weten natuurlijk niks inhoudelijks maar wat welke consequenties heeft een zorgmelding?

Ajb geen boze reacties, ik zit niet in deze materie en hoop er ook nooit in terecht te komen

Eenmoeder41

Misschien eens draadje Veilig Thuis lezen om een idee te krijgen en te begrijpen dat je niet in paniek moet raken, hoe moeilijk ook.

Oester heeft m.i. nu wel andere dingen aan haar hoofd.

De relatie

Wat je hoopt is de relatie met je dochter sterk aan te halen. Het gaat er om wat zij nodig heeft en wat jij daarin kunt bieden. Anderen kunnen daarin een steun zijn maar ook een stoorzender. En omdat ze al 16 jaar is heeft ze daar dan ook zelf behoorlijk de hand in en sta je er echt naast.

Als een jeugdige in aanraking komt met de politie, als slachtoffer maar ook als melder of bijstander, dan volgt er automatisch een melding naar Veilig Thuis. Veilig Thuis moet er dan wat mee. Daarnaast komt er een melding in de VIR. Beiden tandeloze tijgers maar wel bureaucratische werkelijkheden waar je soms weinig van merkt maar soms heel veel last van kunt hebben.

Dat met de politie is nog niet zo lang. Wij konden vroeger gewoon naar de wijkrechercheur zonder dat je gelijk andere instanties over de vloer kreeg. Daardoor kon ik het zelf beter in de hand houden.

Zoek stichting KOG mocht er werkelijk ook contact gezocht worden vanuit Veilig Thuis. en neem dat serieus. Deze instanties zijn er niet om te helpen en je kunt daar beter niet naief in zijn.

Denk altijd na wat de dochter nodig heeft en werk daar mee. Gelukkig heeft ze wel goed contact met de mentor. Daar zou ik dan ook zelf goed contact mee houden.

Beetje hysterischwat de politie betreft

Oester verteld (zeer terecht) niets over de werkelijke toedracht. Alleen dat er een zorgmelding is via politie. Er kan een andere minderjarige erbij betrokken zijn (met strafbare dingen bezig) en dan komt er altijd politie bij kijken. Het zou fijn zijn als sommigen van ons wat minder argwanend waren. Als er een minderjarige bezig is met (ik noem maar wat) afpersing/uit de hand gelopen sexting/naakte foto’s, drugs etc) dan is de politie er zeer terecht bij betrokken. We weten niets van de situatie.
Sini

Helaas maakt het niets uit Sini. Rijp en groen wordt tegenwoordig doorgeschoven. Dat verhoogt de effectiviteit van dit soort instanties niet.

En uiteraard hoeft de TS hier niet de melden wat de kwestie is. Maar dat instanties betrokken zijn zegt ook niet veel. Behalve dat je vanaf dat moment heel goed op moet gaan letten of je kind wel goed geholpen wordt.

En dan toch terug naar de beginvraag

Oester, wat een ontzettend ingewikkelde situatie. Ik hoop voor jullie dat jullie er samen uitkomen. Ik weet niet of je al antwoord hebt op je beginvraag, maar ik wil mijn visie daar wel op geven.
Misschien is het voor jou niet meer nodig, maar voor meelezers mogelijk wel.
Je vraag was A: "- is het verstandig om mijn dochter ertoe te bewegen haar geheim met mij te delen? En zo ja, hoe pak ik dat aan?"
Ja, dat is verstandig. Maar dat zal niet eenvoudig zijn. Tegelijkertijd hebben jullie als ouders nu ook een geheim voor haar. Haar begeleider heeft verteld dat er "iets" is. Je kunt het gesprek beginnen met het delen van dat "geheim".
Angstig om elkaar heen blijven draaien en toch maar niks zeggen, helpt de situatie niet vooruit.
Het is verder inderdaad belangrijk om te weten dat 16 jarigen niet verplicht zijn informatie over hun welzijn met hun ouders te delen.
In de praktijk komt het erop neer dat jeugdhulpverleners die regel gebruiken om de dingen die zij met jongeren bespreken en plannen geheim te houden voor de ouders. Zelfs als een 16 jarige expliciet toestemming geeft (schriftelijk met een handtekening), willen politie en jeugdhelpers de dossiers toch nog wel eens gesloten houden.
De begeleider heeft nu alleen buitenkant informatie versterkt. "er is iets". Dat mag. Meer mag hij zonder haar toestemming niet vertellen. Dat "er is iets" kan wel de aanleiding zijn om een gesprek te beginnen.
B: "- zie ik beren op de weg als ik het contact tussen de begeleider en mijn dochter "vreemd" vind?"
Het is heel normaal om beren op de weg te zien in deze situatie. Er is tenslotte iets. Zoveel is duidelijk. Je probeert met alles wat je weet over je dochter te analyseren wat dat kan zijn en dan komt logischerwijs die begeleider op de proppen.
Maar zodra je een beter inzicht hebt in het hele plaatje, zou die begeleider weer naar de verre achtergrond kunnen verdwijnen en kan dat "iets" op een nu nog onverwachte andere plek liggen.
Ook dit is een argument in het gesprek dat je met dochter zou moeten hebben, zie A.

Oester

Ik heb hier helemaal geen verstand van maar wil je gewoon even een hele dikke virtuele knuffel geven.

Goede bedoelingen

Aagje, geloof mij, ik ben echt overtuigd van de goede bedoelingen van iedereen. Maar ik denk ook dat goede bedoelingen soms een andere uitkomst hebben dat het goede en soms eigenlijk ook een andere motivatie hebben dan het goede.
Met een andere uitkomst bedoel ik wat er nu gebeurt lijkt te zijn: begeleider, mentor, die samen, politie en zorgmelding (dus komt Veilig Thuis om de hoek kijken, met alle risico's van dien). Je hebt dan met alle goede bedoelingen meegewerkt aan een proces, dat een heel vervelende uitkomst kan hebben. En daar moet je je vanaf stap 1 al van bewust zijn.

Tsjor

Gesprek dochter

Het zou fijn zijn als een gesprek met dochter alles op zou lossen. Maar er kunnen redenen zijn waarom dat niet gaat lukken. Bijvoorbeeld: dochter weet dat haar vehaal niet klopt en ze weet dat de ouders dat weten. Ze zal dan niet geneigd zijn om haar verhaal te vertellen. Of: het verhaal gat over zware beschuldigingen, vader en seks bijvoorbeeld. Dochter is dan bang voor alle gevolgen voor het gezin, bang dat ze zelf niet geloofd zal worden, bang voor boze moeder. En ook dat verhaal kan niet waar zijn.Maar het kan ook waar zijn. In deze situaties zal dochter niet haar verhaal vertellen.
Ik zou de situatie dus iets anders benaderen:
- dochter wil het niet vertellen, dat zou ik respecteren (en ik had liever dat de begeleider dat ook gerespecteerd had);
- ondertussen weet ik wel iets, door de begeleider en blijkbaar ook op een of andere manier dat het allemaal verder is gaan rollen, tot en met de zorgmelding. Daar moet ik dus wel iets mee, ook zonder het verhaal van dochter. Er is iets gaande, wat mijn gezin raakt.
- als je de reden weet is het gemakkelijker, anders moet je gaan speculeren: de politie is ingeschakeld, dus: is er sprake van een strafbaar feit? Is er een aangifte gedaan (daarvan word je niet op de hoogte gesteld)? Dat zou ik dan willen weten. Ik zou dus vooral van de betrokkenen willen weten wat ze gedaan hebben en op grond waarvan en wat zij nu verder gaan doen; en daarbij de vraag stellen of de betrokkenheid van ouders niet nodig is en waarom dan niet.
Even uitgaande van het meest vervelende: er is sprake van een mogelijk strafbaar feit. Het lastige kan zijn dat er twee processen naast elkaar kunnen lopen: de politie kan een onderzoek doen naar waarheid; en veilig thuis kan een onderzoek doen naar veiligheid van het kind thuis; en die twee processen zijn niet afgestemd op elkaar. Dus de politie kan oordelen dat het verhaal niet waar is, terwijl veilig thuis kan vinden dat het kind beschermd moet worden en dus uit de thuissituatie moet worden gehaald. Dat afstemmen op elkaar gaat niet gebeuren. Het enige dat je kunt doen is goed weten wie wat aan het doen is en waarom en wat het resultaat is etc. en waar mogelijk alles op elkaar afstemmen en vragen of iedereen nog even helder kan nadenken.

Tsjor

je hebt geen recht op informatie

tsjor "Het zou fijn zijn als een gesprek met dochter alles op zou lossen. "
Het is groter dan dat.
Als ouders van een 16 +er kun je maar op één manier te weten komen wat er werkelijk aan de hand is en dat is door te praten met je kind.
Als het kind niet wil, dan stopt het daar.
"de politie is ingeschakeld, dus: is er sprake van een strafbaar feit? Is er een aangifte gedaan (daarvan word je niet op de hoogte gesteld)? Dat zou ik dan willen weten."
Je kunt wel zoveel willen weten maar je hebt net zoveel recht op die informatie als de buurvrouw.
Als je kind jou niet zelf wil informeren dan is het aannemelijk dat het ook geen toestemming geeft aan de politie of instanties om jou informatie te verstrekken. In de praktijk is het bovendien zo dat dit soort organisaties niet actief toestemming vragen aan de 16+er. Ze informeren de ouders gewoon niet. Dat is, hoe pijnlijk soms, eigenlijk logisch, want als kind zou willen dat de ouders van de hoed in de rand weten, dan kan het zelf de ouders informeren.
Ik herhaal nog eens de beginvraag van TS "- is het verstandig om mijn dochter ertoe te bewegen haar geheim met mij te delen?"
Ja, dat is verstandig. Zij is namelijk de enige die haar geheim met jou mag delen. Anderen mogen dat niet en zullen dat ook niet doen. Tegelijkertijd zijn de ouders de enigen die kind kunnen voorbereiden op wat er gaat komen uit de hoek van hulpverleners en instanties. Op voorwaarden natuurlijk dat ze weten wat er aan de hand is.
Je strategie moet dus zijn dat je je kind duidelijk maakt hoe de vork hier in de steel zit. Dat beschermers ook kunnen besluiten het kind tegen de ouders te beschermen, ook als er feitelijk in die relatie niet zoveel mis is.
Als het niet lukt om kind te laten vertellen wat er aan de hand is, dan sta je als ouders van een 16+er buiten spel. Je kunt bij kind en instanties vriendelijk om informatie blijven verzoeken, al is het maar buitenkantinformatie, maar mer kun je niet doen.