dochter negeert mij

Sylvie

Het is een schrale troost, maar je maakt dit niet alleen mee. Je dochter zit heel 'des pubers' met zichzelf in de knoop en reageert dat op jou af.

Ik zou tegen je dochter zeggen dat een pleeggezin zoeken geen goed idee is. Jullie moeten er sámen uit zien te komen omdat je graag een fijne toekomst met haar wilt hebben. Ze mag tegen je schreeuwen, ze mag lelijk tegen je doen, maar dat verandert niets aan dat jij haar nooit weg zult sturen en nogmaals dat je geen last van haar hebt. Ze blijft je dochter waar je veel van houdt. En als ze met een ánder wil praten, is dat prima. Stel voor om daarmee naar de huisarts te gaan om de mogelijkheden te bekijken.

Ik had vroeger net zulke gesprekken met mijn dochter. Ze begreep niet waarom ze zo deed, moest huilen, ze haatte ons heuz niet echt en de vrede was daarna weer even getekend. Tot de volgende ronde. Hier is ook wel eens héél kort ter sprake gekomen dat een uithuisplaatsing misschien rust zou geven, maar ik was van mening dat dat wel het láátste was wat we moesten doen.

Dat gedrag is na haar 16de verdwenen. Haar hormonen kwamen misschien tot rust en ik heb iets beter met haar gebruiksaanwijzing leren omgaan. Op school viel ook op dat het niet helemaal van een leien dakje ging met haar en die hebben haar aangemoedigd om te laten testen of ze misschien add had. Het onderzoek is geweest en inderdaad vond de psychiater dat ze add had. Mijn dochter ervaarde dat als een enorme erkenning. Zie je wel, er is iets waardoor ik anders reageer. Ze was toen 18.

Ze is inmiddels 23. Ze is een hele leuke meid, maar ach, ze heeft zo haar gebruiksaanwijzing. Wie niet?:-) Ik ben nog steeds blij dat we er samen uit zijn gekomen.

heuz = heus

...

Wat het afwasincident betreft

Helpen je kinderen nooit met de afwas?
Ik zeg eerlijk dat de afwas bij ons een 'faalpunt' is. Mijn dochters zullen nooit zomaar uit zichzelf afwassen als mijn man en ik thuis zijn en het dus kunnen doen. Misschien kun jij het tij nog keren en voortaan álledrie de afwas een keer per week laten doen. Of doen jouw kinderen wel eens de afwas?

Ik zie dat je in termen van 'mijn zoontjes' praat. Sylvie... ze zijn 13 en 14! Kan het zijn dat daar een pijnpuntje zit voor je dochter? Jouw 'zoontjes' aan de ene kant en zij als obstinate dcohter aan de andere kant.

Tot slot: Misschien heeft je dochter meer duidelijkheid nodig. Geef haar taken waardoor het overzichtelijk voor haar wordt. "Wat heb je nodig voor die opdracht? Pak het bij elkaar en leg het vast op tafel." Misschien kan ze alvast wat zelf doen, maar dat jij op afstand met haar meedenkt. Als je maar betrokken overkomt.

Hoe komt ze op het idee van een pleeggezin?

Redelijk onrealistisch om zoiets uit te kramen.

Je wilt haar vriendin zijn, maar je bent haar moeder, een moeder die leiding moet geven, en in de regel voel je jezelf meer haar politieagent.
Een fase waar je ook wel weer uit komt.
Zet het gezellig samen winkelen met je dochter van 15 maar even uit je hoofd, (komt vanzelf als ze deze fase voorbij is) laat je niet verleiden tot eindeloze discussies, kap ze af, en neem de leiding.

OT
Heb zoiets ook wel eens naar mijn moeder geroepen.
En ook wel, volgens mij ben ik niet een kind van jullie, dat kan niet, ik lijk helemaal niet op jullie.
Haar antwoord was: Nou meisje, als je denkt dat het daar beter is voor je, zoek je maar een andere moeder.

x jaar na dato, ben ik mijn ouders, (en het zijn genetisch echt wel mijn ouders:), verschrikkelijk dankbaar voor wat ze in mijn leven hebben betekend en nog betekenen.

misschien

Zo heb ik het nog nooit bekeken van "mijn zoontjes". Het is ondertussen wel zo dat ook de jongens, zoals ik ze ook noem, zich tegen haar keren omdat ze haar niet aardig vinden. Ook hen zit ze vaak te irriteren. Zij reageren daarop zoals ieder ander kind zou doen. Wel probeer ik ze duidelijk te maken dat ze het misschien moeilijk heeft met de puberteit. Vwb de afwas...ze hebben ieder een afwasbeurt per week. De enige die het vertikt is zij. En zoals ik eerder aangaf kan ik haar heel moeilijk "straffen". Ze heeft altijd een smoes om niet de afwas te doen. ..dat proberen natuurlijk wel meer pubers. Maar onder dwang lukt het ook niet. Geen zakgeld, dat is misschien wel het beste. Maar dan moet ik heeeel sterk in mijn schoenen staan want ze is in staat om er een gigantisch drama van te maken. Ik denk dat ik dit wel MOET gaan doen. Ik heb het al eerder gedaan maar dan moest ze voor school weer van alles kopen. .verplicht zgn. En idd ik moet niet haar vriendin zijn en de leiding geven. Het is alleen verschrikkelijk moeilijk als je zelf niet zo'n leiderstype bent en een dochter hebt die altijd gelijk wilt hebben. In ieder geval heb ik haar vanochtend gezegd dat ik van haar hou en dat een pleeggezin geen oplossing is, maar als ze daar een oplossing in ziet het haar keuze is. Ze moet dan ook maar zelf zoeken naar informatie hierover.

leiding geven

Ik begrijp niet zo goed hoe zoiets er nou uit moet zien.
Leiding geven. Ik zou hier toch wat meer gaan puzzelen waarom je dochter zo aangebrand reageert. Heeft ze last van stress? Kosten de dagelijkse dingen haar veel moeite en moet ze wat meer rust in haar leven hebben?
Mijn kinderen, met autisme, hebben ook moeite als ze op mij moeten wachten. Zelfs aan tafel gaan gaat hier nog op de minuut precies en pas zodra ik concreet aan het opscheppen ben komen ze erbij. Ze vallen er nog over als het 3 minuten te vroeg is.
1 keer in de week afwassen zou hier ook niet werken. Wel haalt dochter elke dag de afwasmachine leeg en brengt zoon bijna elke dag vuilnis naar de container. Dan zit het in de dagelijkse routine en kost het geen stress.
Ik ken een meisje dat inderdaad zelf een pleeggezin heeft gezocht en gevonden. Later bleek er een vorm van autisme bij haar te zijn.
Bovendien zouden mijn kinderen ontregeld raken als ik reageer met huilen of boos worden.
Ik zou wel op een rustig moment bespreken hoe je dochter kan voorkomen dat ze zo lelijk gaat doen. Dan kan ze beter zichzelf even tijdig verwijderen om tot rust te komen. En zich dan hernemen.
Dan moet je haar ook de kans geven om even weg te gaan.
Je zal de ouders de kost moeten geven die eisen dat een kind niet wegloopt uit een conflict.
Emotioneel worden draagt bij aan de stress. Dus ik zou het ook niet teveel op mezelf betrekken maar eerder wat analytisch kijken wat er nu eigenlijk gebeurt en meer luisteren dan reageren.
En niet in discussie gaan als ze zich eens uitleeft maar een neutrale opmerking dat ze even naar haar kamer mag om rustig te worden dan komen jullie er later wel op terug.

consequenties

Hier werkt het niet zo goed als je overal consequenties achter zet. Dat leidt maar af van de realiteit. Of ze voelen zich gekleineerd of gemanipuleerd. Mijn kinderen snappen vaak niet de relatie tussen de straf en een vergrijp omdat ze met dit gedrag uiting geven aan een onderliggend probleem als stress en dat adresseer je dan niet maar je bestraft het.
Je gedraagt je aangenaam naar jezelf en naar anderen. Punt.
Lelijke woorden houdt je maar voor je of je gaat ze ergens anders uiten, op je kamer in een tekening of een tekst.

Jasam

"Hoe komt ze op het idee van een pleeggezin?

Redelijk onrealistisch om zoiets uit te kramen."

Het mag dan onrealistisch zijn, maar ik vind je toon hierin nogal negatief. Dochter van Sylvie weet niet wat jij weet en ziet het als een serieuze uitweg. Het kan zinnig zijn om er op die manier over te praten met dochter.

"Je wilt haar vriendin zijn, maar je bent haar moeder, een moeder die leiding moet geven, en in de regel voel je jezelf meer haar politieagent."

Ik weet nog dat ik wel eens verzuchtte dat ik meer op een politieagent leek, dat is waar:-)

"Zet het gezellig samen winkelen met je dochter van 15 maar even uit je hoofd, (komt vanzelf als ze deze fase voorbij is) laat je niet verleiden tot eindeloze discussies, kap ze af, en neem de leiding."

Hiermee ben ik het dan weer niet eens. Het streven moet toch zijn om elke keer weer de positieve insteek te zoeken. Pak het moment als die zich voordoet. En discussies afkappen is ook niet mijn stijl. Je moet proberen om een puber zo volwaardig mogelijk te behandelen. Zou jij afgekapt willen worden? Als een gesprek écht helemaal nergens toe leidt mag je dat best eens aangeven, maar ook weer met de gedachte "hoe zou ik het zelf willen?"

Wat je ot betreft: ik heb achteraf ook meer begrip voor mijn ouders gekregen, terwijl ik als 18 jarige bijna moordneigingen had naar mijn vader toe. Maar begrip is wel iets anders dan gelijk geven. Er is weinig wat ik hetzelfde doe.

@Kaaskopje

Een gesprek is heel wat anders dan een eindeloze discussie.
Zal een gesprek dan ook niet afkappen.
Wel een discussie waarbij er al een standpunt is ingenomen.

b.v. je komt 01.00 uur thuis van dat feestje, met als gevolg een discussie van maar zij mag ook en ik mag nooit wat, en jij bent altijd.. en ik vind je een...enz.enz

Daar sta ik dus boven en ga ik pertinent niet op in.

(Moeder van 4 dochters en 2 pleegdochters in de leeftijd 33, 31, 23, 22, 20 en 17, heb ondertussen alles wel gezien en gehoord :)

je laten leiden

Als ik je verhaal zo lees, krijg ik het gevoel dat je je veel te veel laat leiden door haar gevoelens en je mee laat slepen door wat dat bij jou oproept. Het zou je helpen als je in staat zou zijn er iets nuchterder tegenover te staan. Je reageert nu steeds maar adhoc op haar grillen en buien. Terwijl je als haar moeder zijnde toch zelf voor ogen moet hebben hoe je de omgang met elkaar in huis wil hebben. Jouw visie op hoe er met elkaar omgegaan wordt.
Zodoende zou je ook wat rustiger kunnen reageren.
Want even een praktisch puntje. Denk jij nou heus dat als zij maar roept dat ze naar een pleeggezin wilt, dat dat dan zo geregeld wordt of zo? Heb je enig idee, heeft zij enig idee wat daarbij komt kijken? Je zou ook dat soort vragen aan haar kunnen stellen i.p.v. emotioneel geraakt te zijn en vanuit die emotie te reageren.
Je schrijft 'met alle liefde en geduld'..... ik krijg daardoor het idee dat je het haar op allerhande wijze naar de zin wilt maken. En dat moet je vlg. mij nu net niet willen. Vlg. mij moet jij veel meer je eigen koers varen en handelen zoals jij denkt dat goed is en niet hoe jij denkt dat je dochter het graag ziet. Want op deze manier dwing je ook absoluut geen respect af. Dat doe je wel door je eigen koers te varen en de rots in de branding te zijn.
En hoe gaat het tussen je man en jou? Heb je hem al zo ver gekregen dat hij je meer steunt?

Tijd

Sylvie, heb je wel eens bijgehouden of er enige regelmaat zit in de incidenten? Kan het bijvoorbeeld te maken hebben met ongesteld worden?

Tsjor

blijft moeilijk

Bedankt voor alle reacties. Ik dacht even dat het weer wat beter ging. Totdat een paar dagen geleden de bom bij mijn man weer barstte. Onze relatie is gewoon niet oké. We zijn al 24 jaar samen en steeds komen dezelfde problemen terug. Ik ben te soft (vindt hij), en hij wil alles vastleggen in regels. Oké dan heb je best een probleem. Maar hij mag toch niet de boel onveilig maken? Voor de duidelijkheid. ..we gingen eten en onze dochter had geen honger. Ze wilde tv kijken. Van hem moest ze toch aan tafel komen eten. Ik steunde hem wel gedeeltelijk nml ook van mij moest de tv uit. Maar vwb het eten. ..je kunt iemand toch niet dwingen te eten. Hij vond dus dat ze aan tafel moest komen. Maar voordat we er erg in hadden was zijn frustratie meter gestegen en begon te schreeuwen tegen haar van moet ik je eerst in elkaar slaan. Tja en dan grijp ik in van er wordt hier niemand geslagen! Dit soort agressieve woorden vallen hier eens in de 3 maanden. Hij heeft ondertussen een agressie preventie training gehad en dus had ik hem nog een kans gegeven om te veranderen. Ik vind dat dit niet kan! En onze dochter lijdt hier onder. Het liefst wil ik in ieder geval tijdelijk uit elkaar maar hij heeft telkens zooon spijt en doet dan veel moeite om het goed te maken. Hij weet heel goed dat hij te ver is gegaan. Ik heb dit in mijn eerdere berichten niet vermeld omdat ik (weer) dacht dat hij veranderd was. Maar dit speelt een grote negatieve rol denk ik.

Los van de reactie van je man

maar je dochter van 15 moet toch gewoon aan tafel komen en mee-eten? Waarom niet? Vind ik geen ingewikkelde starre regel hoor, maar gewone dagelijkse gang van zaken.

stel voor

Als je man zo explosief is aan tafel, voor mij een bekend moment dat ex en kinderen overprikkeld kunnen zijn, kan hij misschien uit voorzorg ergens anders eten om tot rust te komen en zich niet te ergeren aan tafelgenoten.
Leg je man uit dat voor hem ook rustiger is als een kind even niet mee-eet.
De regel moet zijn: bij overprikkeling zoek je rust voor jezelf en afzondering.

geluiden in de kamer

Het gaat hier ook nog weleens fout en dat komt dan omdat rond etenstijd iedereen het zo'n beetje gehad heeft. Als er dan teveel geluid is van televisie, zoon maakt muziek, er wordt wat bozig gediscussieerd, dan is de zaak al snel explosief.
Wij hebben hier expliciet afgesproken dat dochter met vriend bij drukte op haar kamer mag eten, dan dekt ze daar. Zoon mag in de keuken eten met zijn visite. En ik mail liever dan dat ik telefoneer, dat bewaar ik voor als ze naar school zijn. En als er gebeld wordt dan bel ik terug ik ga rond etenstijd geen gesprekken aan waar de kinderen bij zijn. Het is dan al snel teveel.
Kinderen kunnen ook elders tv kijken of anders met koptelefoon op of op de laptop met koptelefoon. Geen geluid.

Wel jammer

Het lijkt wel alsof die agressietraining bij jouw man niet heeft geholpen. Als hij zo snel ontploft..
Misschien is het een idee om dit opnieuw te doen of een vervolgtraining te doorlopen (geen idee hoe dit zit)? Of een gezinstherapie te volgen?

Spijt achteraf heeft dan geen zin meer, het is dan gebeurd.D e relatie tussen jouw dochter en man gaat hierdoor kapot. Zelfs jullie relatie lijdt hieraan.

Verder sluit ik mij aan bij AnneJ.

1x in de 3 mnd

1x in de 3 maanden een ontploffing met woorden?
Ik weet niet hoe het hiervoor ging maar misschien zit er toch wat vooruitgang in? (in het kader van: bekijk het positief).
Pubers zijn natuurlijk bij uitstek goed in de vinger op de zwakke plek te leggen. Ik kon dit vroeger ook erg goed bij mijn vader

Je man zal niet zozeer boos zijn op zijn dochter, maar op zichzelf dat hij dit niet kan handelen en zijn woede niet de baas is. Komt nog schaamte bij.

Je kan hem zelf het beste het goede voorbeeld geven, door rustig naar je dochter toe te gaan, vlak voor het opscheppen; we gaan zo eten, doe jij de televisie alvast uit?
Zo niet, dan gaat ze maar boven zitten. Dan zit ze misschien ergens mee en is dit blijkbaar haar manier van aandacht vragen. Maar jullie willen eerst eten.

verbaal geweld

Nou ja...een ontploffing met woorden. ..zo klinkt het niet erg idd. Maar geloof me..als hij zo tekeergaat worden wij hier in huis allemaal bang. Zoals hij loopt te schreeuwen dat hij hier de baas is anders zal hij wel even de boel kort en klein slaan. Maarja misschien hoort dit bericht overigens niet hier thuis? Hoedanook is het fijn om hier mijn hart te kunnen luchten. Mijn mening is dat hoe verschillend je ook kunt zijn...veiligheid moet voorop staan toch?

er tussenin

Mijn ex laat de opvoeding van de kinderen meestal aan mij over of vraagt mijn toestemming. Vreemd maar nuttig. Hij moppert weleens en noemt mij dan de ' advocaat'. Maar gelukkig snapt hij dat het de beste oplossing is.
Ik signaleer ook een gebrek aan duidelijkheid hoe het bij jullie toegaat In je hoofd beoordeel je dat dochter dan wel de televisie uit moet zetten maar niet aan tafel hoeft te komen.
Omdat je man denkt dat hij daar over gaat heeft hij daar ook zo zijn eigen idee over en dat blijkt dan anders te zijn?
Je kunt dan beter tegen je man zeggen: laat dochter maar aan mij over. Dan hoeft hij er niet meer over na te denken en kan zich met zichzelf bezig gaan houden. Jij kan switchen maar zij kunnen dat waarschijnlijk niet. Dus, of je houdt je met je dochter bezig, of je houdt je met je man bezig. Maar dan ook met alle aandacht die je hebt. En probeer te voorkomen dat je er tussenin komt te staan. En neem zaken over van je man die hij niet meer kan mannen aan het einde van de dag. Los het praktisch op.
Misschien is er wel wat voor te zeggen om voorlopig vroeg te eten met de kinderen en dan jij samen met je man later. Dat kan een hoop rust geven, mits de kinderen dan naar hun kamer gaan en zonder gezeur hun eigen dingen doen. En komt er gezeur dan ben jij degene die het oplost niet je man. Die kan zich dan bemoeien met zijn eigen zelfbeheersing. Rust in de tent kan het verschil maken.

v eiligheid

Dat spreekt natuurlijk vanzelf dat de veiligheid voorop moet staan. Maar hoe bereik je dat? Niet door te hameren op de onveiligheid die je man veroorzaakt, dat weet je al, hij waarschijnlijk ook. Veiligheid bereik je door te voorkomen dat zaken escaleren. Gelukkig heeft je man een training gehad dus daar kun je hem op wijzen.
Het is belangrijk dat jij je juist op zo'n moment met jezelf bezig houdt en bedenkt wat je kunt doen om jezelf te kalmeren.

Bij ons heeft man - normaal gesproken een echte heer - in een vlaag van woede de TV kabel kapot geknipt, zodat ze niet meer konden kijken tijdens het eten. Niet echt nuttig, want nou zitten ze natuurlijk op hun mobieltjes. Maar van dat negeren kunnen zelfs de rustigste mensen echt hels worden. Niet OK natuurlijk, maar ook weer niet verschrikkelijk. De kinderen weten dan in elk geval dat ze echt te ver zijn gegaan. Maar als iedereen bang wordt, is het natuurlijk niet goed.

Het is trouwens heerlijk rustig zo zonder TV...en het scheelt 20 euro per maand, ook niet verkeerd. Wij zelf hadden toch nooit tijd om te kijken. En gek genoeg lijken de kinderen het ook niet zo te missen.

AnneJ

"Emotioneel worden draagt bij aan de stress. Dus ik zou het ook niet teveel op mezelf betrekken maar eerder wat analytisch kijken wat er nu eigenlijk gebeurt en meer luisteren dan reageren.
En niet in discussie gaan als ze zich eens uitleeft maar een neutrale opmerking dat ze even naar haar kamer mag om rustig te worden dan komen jullie er later wel op terug."

Helemaal mee eens. Volgens mij moet de OP zich op haar hoofd krabben als haar zoontjes haar vervolgens moeten troosten. Als je kind emotioneel en onredelijk wordt moet jij je juist terugtrekken en wat afstandelijk reageren. Desnoods met straf of even naar de kamer sturen om de rust terug te laten keren.

Je emoties moet je maar laten lopen als de kids in bed liggen (da's lastiger bij een puber, dat begrijp ik). Als ik je dochter goed inschat (en mijn zoon) geeft jouw reactie haar juist een gevoel van macht over je. Het wordt een dominatiespelletje.

Ik geloof heus wel dat het erg is. Ik had ook een schuimbekkende explosieve vader. Wij hadden een open keuken waar we rondjes om konden rennen. Maar 1x in de drie maanden vind ik gek genoeg niet zo vaak. Ik weet alleen niet (zoals ik schreef) hoe vaak het eerder was en of het nu minder vaak is.
Heeft hij die buien ook tegen jou, of voornamelijk tegen je dochter?
Je zoons hebben er nog geen last van begreep ik, maar dat kan nog komen. Het ene kind daagt uit, de andere trekt zich terug.

Goed advies van Annej, zo bedoelde ik het ook: neem jij je dochter voortaan over, voor het escaleert. Bespreek dit nu met je man, zodat hij het ook kan aangeven. Om hem te helpen z'n agressie te beheersen.
Ik vind het trouwens wel top dat hij zo'n cursus heeft gedaan.

in dit geval

denk ik wel een beetje dat je man gelijk heeft dat je wat soft bent. Je bent in elk geval onduidelijk naar je dochter, de tv moet uit van jou, maar ze hoeft van jou eigenlijk niet aan tafel te komen.In dit geval vind ik het een normale zaak dat zij gewoon aan tafel moet komen. Eten kun je niet afdwingen, aan tafel komen wel. En zo lang een kind niet ziek is o.i.d., zou ik daar ook duidelijk over zijn: je wordt gewoon aan tafel verwacht.
Em juist jouw onduidelijkheid wekt natuurlijk ook de woede van je man. Dit voorval maakt eens te meer duidelijk dat jij met je man om tafel moet om afspraken te maken. Om te beginnen de afspraak elkaar door dik en dun te steunen naar dochter toe. Je kunt de vinger wijzen naar je man en zijn woede uitbarsting maar je kunt ook kritisch kijken naar je eigen gedrag en de relatie die jullie samen hebben. De samenwerking bedoel ik eigenlijk.

De manier waarop jouw man dreigt met geweld is natuurlijk niet goed. maar de manier waarop jij erop reageert is ook niet handig. Het doet alleen nog maar meer olie op het vuur gooien omdat jij hem aanspreek t aals een klein kind. Ik zou proberen hem rustiger aan te spreken. Meer in de zin van; 'Naam....; probeer even rustig te blijven, dit helpt ook niet'. En vervolgens je dochter te sommeren te doen wat vader zei.

ik heb juist het idee

dat je best eens een uitzondering kunt maken met een meisje van bijna 16. In zijn ogen ben ik misschien te soft . maar volgens mij gaat het om grenzen aan geven en dat doe ik wel. Mijn grenzen liggen alleen wat verder dan die van hem. En het punt is dat hij er ook vaak niet is of er helemaal niets van zegt. Ik ken zat mensen waar een kind van 16 zo n beetje als volwassene wordt behandeld en mag eten wanneer en wat betreffende persoon wil. Dat vind ik zelf te ver gaan. Nogmaals vind ik geweld (ook verbaal) niet kunnen. En hoe bedoel je polletje piekhaar dat ik hem aanspreek alsof hij een kind is? Omdat ik zeg dat hier niemand wordt geslagen? Iig we hebben het weer uitgepraat en gaan met frisse moed verder. Met weer iets duidelijkere afspraken. ...