Dochter 19 liegt en doet stiekem wat verboden was, ouders in scheiding en vader laat t gaan

Laten

Ik zou zeggen: met belangstelling volgen, haar vragen geven om over na te denken, maar haar inderdaad zelf beslissingen laten nemen en (helaas voor haar) ook daar zelf de gevolgen van dragen. En ondertussen mag je ook wel op het juiste moment je zorgen kenbaar maken, maar dan als een ik-boodschap: ik maak me zorgen als je 's nachts niet thuis komt, kunnen we daar niet iets voor afspreken, bijvoorbeeld dat ik je dan bel of dat je me een appje stuurt?

Tsjor

M, wat goed!
Zal niet 123 gaan of makkelijk worden, maar als de wil er is ben je al een heel eind. Succes!

Wat een mooie stap M

Natuurlijk voelt het onnatuurlijk. Want ze doet wat jij misschien minder deed, nl haar vrijheid claimen. En jij besluit nu tegen je eigen opvoeding (ze moeten doen wat ik zeg) in te gaan en dat valt niet altijd mee. Het is hier makkelijker geschreven dan gedaan, maar als je het jezelf voorneemt heb je al de eerste stap gezet.

Want je intentie is er. En wie weet, kun je haar ook vertellen dat je haar de vrijheid gunt die bij haar leeftijd past. Soms gaat het dan goed en soms gaat het dan totaal mis - en dan leert zij (of leer jij) wat.

Succes!

Wat goed M.

Heel knap dat je zo naar jezelf kunt kijken en stappen zetten, ook al gaan ze tegen je gevoel in.

Ik (wij) bespreek (bespreken) ook regelmatig met de kinderen hoe ik over dingen denk, en bespreek ook vaak mijn twijfels over wat een goede aanpak zou zijn. We benoemen dan waar wij problemen mee hebben, of wat we niet fijn vinden, wat we graag anders zouden willen zien. Gewoon vanuit onszelf. En dan gaan we in gesprek met de kinderen over hoe we dingen kunnen veranderen, wat ze er zelf van vinden. En dat levert vaak wel wat op. Natuurlijk loopt het niet allemaal van een leien dakje, en we ontploffen ook heus nog wel eens. Maar he, wij zijn ook maar mensen. En soms levert het toch (even) wat op. Maar de basis is dat we 4 (bijna) volwassenen in 1 huis zijn, en dat betekent aanpassen en rekening houden met. Ook van ons als ouders. Autoritair opvoeden kan op deze leeftijd echt niet meer.

En weet je wat ik er zo mooi aan vind? Dat wij ook nog altijd leren van dit soort gesprekken. Namelijk dat er andere manieren zijn om tegen dingen aan te kijken, en dat de kinderen soms eigen oplossingen hebben die óók prima werken. Of die voor hún prima werken. En soms willen ze gewoon de ruimte hebben om hun eigen fouten te maken. En dat recht hebben ze natuurlijk. Ook al omdat je van je eigen fouten het meeste leert....

Loslaten

is het moeilijkste wat een ouder moet doen, maar ook het belangrijkste.

Sommige dingen werken ook heel goed als je zelf een bepaald voorbeeld zet. Zo geef ik altijd in onze groepsapp aan als ik later thuiskom dan gepland. Dat doet mijn vriend ook. Mijn dochter gaat dat nu ook doen in die app, zo weten we het van elkaar.

Ik vind het erg sterk dat je het op een andere manier gaat proberen. Misschien helpt het als je voor jezelf (voordat je ergens op reageert) denkt, wat zou ik doen als het niet mijn dochter betrof, maar een huisgenoot? Tegen een huisgenoot die je dierbaar is zou je ook zeggen als je ongerust bent, maar je zou hem/haar niet vertellen dat het niet mag.

Heel veel succes! Je zult zien dat de band met je dochter een stuk beter zal worden.

Ja precies

Ik herken het wel. Een andere mindset omdat je kind groter wordt/tijden veranderen/nieuwe fase. Dat valt niet mee, maar belangrijk en goed dat je dat doet.
Misschien is je dochter oud genoeg om het met haar te bespreken?

Oh, en...

... ook heel belangrijk: we zeggen ook vaak waar we wél blij mee zijn. En soms is dat echt zoeken . Maar er is altijd wel iets positiefs te vinden. Dat werkt ook voor jezelf heel goed, jezelf dwingen om iets positiefs te vinden. Het verandert je 'filter', waardoor je gewoon ook minder heftig reageert op dingen die niet fijn zijn.
Afgelopen weekend was zoon chauffeur voor ons en zijn zus toen man en ik een avond weg waren en zus naar een feest. Heel erg fijn! Dat de tafel niet was afgeruimd was natuurlijk niet leuk, maar ach, hij had toch zijn zaterdagavond in onze dienst gesteld. Hij had ook naar zijn vriendin kunnen gaan tenslotte. Dus dan krijgt hij een dikke knuffel en ik ruim zonder mopperen op thuis. Ik benoem het na verloop van tijd wel, maar dan is de emotie er al lang uit en heb ik eerst laten merken hoe fijn het was dat hij ons op kwam halen. Zo proberen we toch steeds een goeie balans te vinden.

En nog even een opmerking die ik me herinneren van een therapiesessie lang geleden: er is niets zo moeilijk als NIET te doen wat je ouders deden. Ook al vond je dat toen zelf verschrikkelijk. Het is zo 'op je harde schijf' terecht gekomen, en dus is dat je automatisme. Dat vond ik een troostrijke gedachte. Afwijken van je eigen opvoeding, hoe graag je dat ook wil, is gewoon heel erg moeilijk. Het vraagt doorlopend aandacht en bewustzijn. Ik benoem dat ook naar de kinderen. Dat ik soms wel anders wíl, maar dat het af en toe gewoon lastig is omdat ik het zelf anders gewend was.

M, ik heb er veel bewondering voor hoe je onder het bombardement aan adviezen hier bereid bent je mening te herzien en met nieuwe moed aan de slag te gaan in een nieuwe richting.
Echt knap!
Niemand vindt het makkelijk om op te voeden. Maar je ideeën loslaten voor nieuwe ideeën dat is nog een stuk moeilijker. Chapeau en veel succes!
En vergeet niet te genieten van de goede momenten...

wat een moedige stap

M, wat knap dat je deze stap durft te zetten.
En wat lees ik hier veel mooie adviezen en bemoedigende woorden. Heel fijn om dat zo te zien.

Te snel loslaten kan ook

Heel zinvol om alle tips en adviezen aan M. te lezen. Het zet ook mij zeer aan het denken. Belangrijk vind ik ook dat iemand schreef dat het erg van de situatie en het kind zelf afhangt, hoeveel vrijheid het aankan.

Daarom wil ik ook mijn eigen verhaal laten horen. Ik denk dat ik mijn dochter juist TEVEEL heb losgelaten en dat het daardoor erg mis liep.
In goed overleg mochten mijn kinderen altijd behoorlijk veel. Echt gekke dingen hebben de oudsten gelukkig nooit gedaan. Tot mijn schrik ging de jongste (van toen 16, nu 17) opeens wel alle grenzen te buiten. Niet een beetje alcohol drinken, maar meteen half in coma. Niet een beetje blowen, maar meteen elke dag 3x. Spijbelen. Haar geld erdoor heen jagen. Niet een keer te laat thuiskomen, maar helemaal niet meer (of ’s nachts juist het huis uitsluipen).

Via vriendinnen en via opvoedwebsites kreeg ik adviezen dat ik niet zo beschermend moest zijn en haar los moest durven laten. Toen heb ik haar met pijn in het hart, de vrijheid gegeven die zij kennelijk zocht. Helaas werkte dat helemaal averechts. Haar gedrag bleef hetzelfde, maar ze kreeg steeds meer woedeaanvallen en huilbuiten en onze relatie werd ijs- en ijskoud (of erger). Ik was zo stom om te denken dat het meer aan mij lag dan aan haar, dat ik te overbezorgd was.

Gelukkig zagen huisarts/instanties/school na een tijd ook dat dochter geen ‘normale experimenterende tiener’ was. Was ik eerst te overbezorgd, nu kreeg ik kritiek (hoera!) dat ik dochter juist meer vrijheid gaf dan ze aankon. Loslaten goed is, het is ook goed de regels weer wat strakker te trekken als blijkt dat een kind er niet aan toe is. Ik was heel blij dat te horen.

Dochter vond het beslist niet leuk, nieuwe regels (die we in overleg met school hebben opgesteld). Ze houd zich er ook niet helemaal aan. Tegelijk merk ik duidelijk een soort opluchting bij haar. Al was het alleen maar omdat ze nu tegen haar vrienden kan zeggen: “Nee sorry, mag niet van mijn moeder.” Ook mij helpt het dat ik nu naar regels kan verwijzen. We zijn er nog lang niet, maar ik hoop dat we op de goede weg zijn – en dat we straks samen lossere afspraken kunnen maken.

(Ik moet er wel bij vertellen dat dochter een Iets Aan De Hand kind is met meerdere issues).