U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Dochter (14) is down, verliest vrienden, hoe helpen
Hallo allemaal
De laatste tijd wordt mijn 14-jarige dochter steeds somberder. Op de basisschool was ze vrolijk en had ze genoeg vrienden. Eén beste vriendin, al sinds groep 1, en een heleboel andere kinderen waar ze regelmatig mee speelde.
In de eerste twee jaar van het VO had ze ook weer een (andere) beste vriendin en een groepje er omheen waar ze regelmatig activiteiten mee ondernam.
Sinds ze in de puberteit is (12/13 jaar) is ze minder vrolijk dan toen ze nog klein was en ook erg emotioneel soms, wordt heel boos of verdrietig om eigenlijk kleine dingen. Maakt zich, zoals vele ander pubers, druk om hoe ze eruit ziet, of ze niet anders is dan anderen, en vindt elk klein dingetje dat dan anders is een grote ramp. Niet bijzonder voor een pubermeisje natuurlijk 
Maar nu sinds een paar maanden heeft ze het gevoel dat ze het contact met al haar vrienden verliest. Ze zit nu in een klas met een hoop nieuwe kinderen, maar toch ook wel een hoop van haar oude klas.
Ze weet niet wat ze moet zeggen als ze bij iemand thuis is, of bijvoorbeeld in de klas, en dan vallen er stiltes. En het lijkt of dit een vicieuze cirkel aan het worden is: ze voelt zich ongemakkelijk, dus is ze stil en somber, dus gaan vrienden en klasgenoten haar negeren/vermijden, dus voelt ze zich nog ongemakkelijker... Ook denkt ze dat iedereen al vrienden is met elkaar en dat zij daar niet meer tussen kan komen.
Nu ben ik zelf niet iemand met veel vrienden (zeg maar erg weinig), maar dat is grotendeels mijn eigen keuze, ik vermaak me meestal prima op mezelf en heb geen behoefte aan voortdurend met vriendinnen af te spreken, naar feestjes te gaan etc. Wel kan ik prima met mensen (ouders van vriend(inn)en van kinderen, collega's) praten, over koetjes en kalfjes of over diepere dingen als dat aan de orde is. In een groep ben ik meestal niet op mijn best 
maar op mijn leeftijd heb ik toch wel manieren gevonden om ook daarmee om te gaan.
Maar ik vind het nu wel lastig om haar te helpen met mijn dochter's 'vrienden maken en houden'-probleem. Het is vooral haar houding die moet veranderen, niet zo somber en bang voor ongemakkelijke situaties zijn, want dan creer je juist wat je niet wilt.... dat heb ik ook gezegd (en nog wat meer tips) maar ik denk niet dat dit voldoende is....iemand nog ideeën? Herkenning?
eigen ding doen
ik denk niet dat je haar veel kunt helpen, en je moet in ieder geval niet met haar je eigen inzichten hierin bespreken denk ik, want jij bent geworden zoals je bent en zij is nog aan het worden wie ze wil zijn.
Zeggen dat ze minder bang of somber moet zijn zal inderdaad niet werken, ik denk dat je daar groot gelijk in hebt.
Maar je kunt haar wellicht wel helpen door haar te stimuleren dingen te doen die zij graag wil, boeken te lezen die ze wil, hobbies te ontwikkelen, meningen te vormen, haar wereld te vergroten etc. Dat helpt haar misschien om zichzelf te zien als iemand met iets dat van haarzelf is, waar ze anderen niet voor 'nodig' heeft en waar ze meer zelfvertrouwen door krijgt. En dat maakt dat ze zich in gezelschap wat makkelijker kan staande houden, wat 'autonomer' kan zijn. Dat ze zich minder afhankelijk voelt van waar anderen over praten, wat anderen vinden /doen. Het kan zijn dat ze dingen leuk vindt die de gemiddelde vriendenkring niets vindt, maar hé dat is dan ook een conclusie.En dan kan ze zelf bekijken wat ze soms belangrijker vindt.
gr Angela
beetje zorgelijk
Ik vind het toch een beetje zorgelijk. Je verhaal wekt bij mij de indruk dat je dochter onzeker en ook wat somber is inderdaad. Als je dochter dat wil zouden jullie eens met de mentor kunnen praten hierover of met een coach? Misschien dat een weerbaarheids- of persoonlijke effectiviteitstraining haar kan helpen. Het is inderdaad normaal dat pubers onzeker zijn. Ik ben er wel voor dat je dochter hulp krijgt als die nodig is, zodat ze niet verder wegzakt. Een keer met een professional hierover praten kan daarbij helpen. Die kan vast helder krijgen met je dochter wat er reëel is aan haar gedachten over zichzelf en de klas en wat niet en ze kan handvatten geven voor hoe je zo op de ander overkomt, als je graag zou willen. En dan bedoel ik natuurlijk wel 'echt'. Als de ander weet wat je bezig houdt, kan die er ook begrip voor hebben namelijk. Veel sterkte met je dochter en suc6!
Juliette Velraeds
Hier
Hier heeft het heel erg geholpen om naar een psycholoog te gaan.
Als het een prettig iemand is, kan het heel goed zijn dat je kind iemand heeft waarmee het zonder reserves over haar problemen kan praten.
Bij mij dochter bleek ook dat ze ADHD heeft. Dat dachten we eigenlijk wel al, maar voor de manier waarop ze over zichzelf denkt, is het een verbetering, nu ze weet waarom bepaalde dingen noet gaan zoals zij wil.
Bedankt
Bedankt voor jullie reacties!
Angela, wat jij schrijft over jezelf ontwikkelen als persoon had ik ook al bedacht en besproken met dochter.
Julliete, onzekerheid is absoluut een punt!
En Pimpelpaars, een psycholoog zou inderdaad misschien een idee zijn.
Puur toevallig kreeg ik vandaag een lijstje onder ogen met kenmerken van sociale faalangst. En die waren erg herkenbaar! Bijvoorbeeld: -veel piekeren; -negatief over jezelf denken; -verlegen en gesloten zijn; -slecht tegen kritiek kunnen; -te veel waarde hechten aan de mening van een ander; -overmatige verdediging bij gemaakte fouten.
Ik ga dit ook eens aan dochter voorleggen.
Niet voorleggen
Ik zou dat niet zo met je dochter bespreken. Ik denk dat ze daar nog veel onzekerder van wordt, kijk er is (inderdaad) iets niet in orde met mij. Ik zou een plan maken (bv met een jeugdpsycholoog) en dan tegen haar zeggen dat je haar gaat helpen ervoor te zorgen dat ze zich niet zo sip voelt. Als jij het al niet weet (en met haar moet overleggen) hoe moet zij het dan weten?
Mwah
Ik vind dat ze wel zelf moet willen, naar een psycholoog toe gaan. Mijn dochter heeft er toch wel een paar weken rustig over nagedacht. Hier kreeg ze uitleg van mij hoe het dan gaat bij een psycholoog, uitleg over privacy en dat ze bij die psycholoog alles mag zeggen, wat haar dwars zit, ook over mij en mijn man. Ook dingen die ze tegen mij eventueel niet durft te zeggen.
Pimpelpaars
Ja, natuurlijk moet ze zelf naar een psycholoog willen! Uit de post (#5) kreeg ik de indruk dat Rachel met haar dochter wilde bespreken dat ze iets had gelezen over sociale faalangst met allerlei kenmerken en dat ze dacht dat dat wel bij dochter past! Maar, misschien heb ik dat verkeerd gelezen!
Oohww, zo!
Misschien heb ik jou wel verkeerd begrepen. Hihi