Dit kan toch geen puberaal gedrag meer zijn ?

Wat een verhaal

Ik lees geen heel afwijkend pubergedrag. Blijkbaar moet zoon allerlei dingen doen waar hij geen zin in heeft, en hij wringt zich in allerlei bochten om daar onderuit te komen. Sommige pubers zijn daar wat volhardender en creatiever in dan anderen.
Je kunt hem beter niet meer tegen zijn zin afspraken laten maken voor dingen die 'leuk' zouden moeten zijn. Daar hebben de andere kinderen alleen maar onder te lijden. Straffen zou ik ook niet doen. Het is nu eenmaal een puber en die mogen zelf ook invloed uitoefenen op hoe ze hun vrije tijd doorbrengen (en dat is vaak met niets).

ik sta versteld en ben nu zelf verward..

Ik ben heel dankbaar voor je reactie katniss, maar erg verbaasd. Want ik ben als ouder toch verantwoordelijk om hem een goede opvoeding te geven, denk ik dan ?

is het mijn taak om hem in alles zijn zin te geven ?

Moet ik hem iedere 6 maand 4 kg in gewicht zien toenemen en hem rustig laten volharden in zijn activiteit van het computerspelen ?

Moet ik hem ongestraft zijn broers en zussen laten chanteren zodat hij toch zijn zin krijgt ?

nu weet ik het echt niet meer.

Wat vindt hij er zelf van?

Wat vindt hij er zelf van dat hij zoveel aankomt? Ik zou toch samen met hem naar een oplossing zoeken en hem niet te manipuleren of dwingen om dingen met zijn broer en zus te doen. Mijn 15-jarige heeft er ook geen zin meer in om dingen met ons te doen, hooguit als we een heel leuk uitstapje doen maar niet het standaard boswandelen of zwemmen. Jammer, maar ze heeft er ook de leeftijd voor. Bovendien, als ik haar zou dwingen wordt het er niet gezelliger op en/of zal ze waarschijnlijk net zoals jouw zoon op allerlei manieren proberen er onderuit te komen. Zo af en toe moet ze natuurlijk wel dingen doen die ze niet wil (verjaardag van oma of opa o.i.d.), maar daarvan snapt ze dan zelf ook wel dat dat er een beetje bij hoort.

Krisje

Ik denk dat je makkelijker met je zoon kan omgaan als je wat meer begrip voor hem toont. Jij ziet zijn smoesjes om onder het zwembadbezoek uit te komen als leugens. Ik denk dat hij er niet heen wilde omdat hij daar niet graag wilde uit gene voor zijn lijf. Fietsen is ook zwaarder als je 100 kilo mee moet zeulen dan 70, zijn conditie zal met zoveel kilo's ook wel niet top zijn. Hoe zwaarder je wordt, hoe meer je in een vicieuze cirkel komt. Het is dus niet (alleen maar puberale) luiheid dat hij niet wil fietsen.

Ik zou wel met je (schoon)ouders afspreken dat ze hem echt niet meer halen en brengen, elke dag 10 km fietsen is hartstikke gezond. Samen met gymles op school krijgt hij zo al aardig wat beweging. Verder zou ik hem niet straffen met het afpakken van zijn computer. Probeer leuke dingen te verzinnen als alternatief, maar zonder dwang. Hij moet het zelf leuk gaan vinden om ook andere dingen te gaan doen buiten computeren. Misschien is er een sport die hij leuk vindt, waarbij wat meer gewicht juist een voordeel is, zoals rugby? Misschien kan hij een bijbaantje zoeken waarbij hij beweging krijgt, zoals een folder- of krantenwijk. En ga af en toe wat leuks doen met je grote zoon, een lekkere strand- of boswandeling maken, of winkelen. Zijn zusje en stiefbroertje zijn jonger en nog in een andere fase, voor hem zijn het ukkies.

skik

incroyable mais vrai

Het laat hem koud. Of zo laat hij het graag uitschijnen.

Hij heeft rode striemen, borsten, ... enfin een lichaamsbouw van iemand van om en bij de 100 kg. Kan geen 5 treden omhoog gaan of staat te hijgen. Kan geen 5m fietsen of is los in het zweet. Bewegen helpt niet, de voeding aanpassen lukt natuurlijk wanneer hij bij ons is en al de anderen (oma en papa) beweren dat hij gezond eet, maar daar geloof ik nu eens niets van. Als ik 3 dagen na mekaar bij oma moet eten krijg ik steevast de commentaar dat ik te weinig eet en kan ik ook niet meer eten omdat ik zelf last krijg aan mijn maag (ik verdraag nl. niet teveel vet voedsel). Hij weet onderhand dat het thuis gezond, maar lekker is en wordt er ook op gewezen wanneer het genoeg is. Bij ons thuis hoeft dat ondertussen niet meer gezegd en eet hij normale porties (ttz net iets meer dan de volwassen man die in huis woont en niet dat wat die volwassene eet + 1 volledig bord). Maar dit brengt allemaal geen soelaas. Zonder bewegen, wordt het alleen maar erger.

Dat hij teveel weegt, ongezond is en totaal niet geïnteresseerd om er iets aan te doen. Het baart me zorgen, Dat geef ik grif toe. Maar tenzij het uit hemzelf gaat komen, zal daar geen verandering in komen en dat besef ik.

maar dat liegen en vooral chanteren van zijn zus in zodanige mate dat het kind blij is wanneer hij niet thuis is, daar vind ik mezelf als moeder tekort in schieten. Van die onnozele dingen zoals : de fles water is leeg. Hij geeft haar de opdracht om die te vullen en als ze dat niet doet, dat ... neemt hij haar rechten weg om een server van Mindcraft. Als hij de tafel moet zetten, probeerde hij dat ook. Hij heeft ondertussen door dat het er bij ons iets anders aan toegaat dan in de andere omgevingen waarin hij vertoeft. Bij ons thuis ruimt hij mee de tafel af in tegenstelling tot bij oma en papa. Wanneer je dochter van 11 je na lang aandringen toevertrouwd dat ze zich het slaafje van broer voelt. Ik kan je zeggen dat dat dwars door je hart gaat als moeder. Niemand mag dat je kind aandoen. Maar wanneer je ene kind het je andere aandoet... mijn hart bloedt vanavond.

Ik vind eigenlijk niet dat ik dat gedrag moet accepteren en heb het gevoel dat moest ik dat accepteren, dat ik mijn jongste serieus tekort doe. Ook de stiefzonen komen onder zijn "macht" te staan. Die durven het, wanneer ze met ons alleen zijn, dan nog toegeven en vertellen ons de ware toedracht.

een welgemeende dankjewel

Maar toch een welgemeende dankjewel om even naar mijn uitlaatklep te luisteren.

ik hoop dat er nog mensen zullen reageren, want dit is een moeilijke noot voor mij.

Op de één of andere manier krijgt mijn oudste iedereen voor zijn kar gespannen.

Wanneer ik bvb. mijn ouders aanspreek op het met de fiets naar school gaan (wat ik gedaan heb) krijg ik te horen dat dat manneke daar helemaal van in het zweet staat en dat dat niet aangenaam is om zo rond te lopen. Ik kan dan nog repliceren, dat ik het wil aannemen, maar indien hij toch iets beweegt, dat hij daaraan gaat wennen en dat hij niet de tour de france snelheid moet volgen, maar gewoon rustig naar school moet fietsen. met enige rust fietsen en dat gedurende een paar dagen volhouden en dat zweten stopt. Maar daar willen de grootouders niets van weten, want ocharme het manneke :
hij gaat niet meer naar de mama willen komen als die grote boze heks hem gaat verplichten om naar school te fietsen (dan denk ik bij mezelf : zou ik niet beter eens de statistieken opzoeken van hoeveel gemiddelde middelbare schoolkinderen gaan er met de fiets en hoe ver rijden ze gemiddeld per dag ?) En ik weet wel hoe die statistieken gaan uitslaan, maar ik ken de emotionele barometer van de grootouders (hij gaat niet meer willen komen want ze lachen dat manneke uit en hij staat dan in het zweet).Dus : mama heeft ongelijk en moet bijgestuurd worden (eens een dochter, altijd een dochter, niet ?
Jammer genoeg kent hij ook de emotionele barometer en daar speelt hij op om zijn gelijk te halen....

men zegt : kleine kinderen, kleine zorgen ; grote kinderen, grote zorgen.
ik ga het moeten geloven.

Zal door de appel moeten doorbijten, kort nachtje beleven en hopen dat de morgenstond morgen goede raad in zich draagt...

Goeienacht iedereen...

Krisje

Hallo Krisje, ik snap heel goed dat je je grote zorgen maakt om de gezondheid van je zoon en dat je uit alle macht dingen verzint om daar iets aan te doen. Daarnaast speelt zijn manipulatieve gedrag richting broertje en zusje, waar je ook iets aan wilt (of moet) doen. Goed van je, want natuurlijk is het op deze leeftijd nog voor een belangrijk deel jouw verantwoordelijkheid. Maar ik denk dat je zelf ook wel kunt concluderen dat, alhoewel je van alles hebt geprobeerd jouw aanpak niet succesvol is. Ik denk dat het goed is als je dit voor jezelf vaststelt en dan gaat onderzoeken welke tips of ideeën je leest die voor jou uitvoerbaar zijn. En lees dan nog eens de suggesties van bijvoorbeeld Katniss. Wat jij totnutoe hebt geprobeerd werkt in ieder geval niet, dus hiermee door gaan of er een schepje bovenop doen gaat ook niet helpen. Er moet iets heel anders gebeuren!
Het zal in elk geval helpen als jij zelf en daarmee je gezin op een positievere manier tegen zoon aankijken. Wat hij ook uitstraalt, hij zal heus niet blij zijn met zijn situatie. En als dan ook nog eens je eigen moeder zo duidelijk laat merken dat zij niet blij met je is, dan ga je uiteindelijk steeds negatiever over jezelf denken. Dat maakt de vicieuze cirkel steeds moeilijker te doorbreken. Kortom: bejegen je zoon met zorg en liefde, niet met negativiteit en kijk wat je zelf wel kunt doen en niet wat hij en anderen niet moeten doen!

eens en macht

De 'macht' die hij uitoefent over de jongere kinderen geef jij hem. Houd daar dus onmiddelijk mee op. Dat hoeft toch niet? Kunnen de anderen niet zonder hem zwemmen? Of ergens naar toe fietsen? Zorg dan voor vervanging op een andere manier, een oppas, die opa en oma voor mij part of een vriendin.
Voor de rest ben ik het met voorgangers eens. En praat met je ouders!
groeten albana

Minecraft en hulp

De gelegenheden tot manipulatie moeten verminderd worden. De jongere kinderen moeten dus hun eigen Minecraft server krijgen, of toegang tot Lichcraft of iets dergelijks. Er is vast wel een andere puber die dat voor je kan regelen, en anders vraag ik mijn pubers wel even hoe dat moet. Uitjes naar het zwembad begeleid je voortaan zelf, of je wisselt uit met een andere moeder.

Ik snap best dat je hem wil laten bewegen, mijn hart zou ook breken als mijn kind zo zwaar was! Maar ik denk dat het nu zo ver is dat er professionele hulp bij nodig is. Even met de kleintjes naar het zwembad gaat hier niet meer helpen. Dat naar school fietsen lijkt me wel prima, want hij moet daar toch zien te komen en iedereen doet het. Het is gewoon een handige manier om van A naar B te komen. Maar als hij bij Opa en Oma gaat bedelen om opgehaald te worden...poe, dan zit hij wel erg met zichzelf in de knoop! Het kan best dat hij wanhopig is omdat hij merkt dat fietsen ook niet meer lekker gaat, en dat al zijn smoezen bedoeld zijn om zijn wanhoop te verbergen. Ik zou eens beginnen bij de huisarts, desnoods eerst zonder hem.

Is het probleem eigenlijk bespreekbaar, of kapt hij elke discussie af?

Hulp

Volgens mij is die jongen doodongelukkig. Waar zit hij mee? Heeft hij wellicht nog last van de scheiding? Is er iets anders? Dat overgewicht zal hem ook heel onzeker en ongelukkig maken; zeker als puber. En de meeste mensen overeten om maar niet te hoeven dealen met bepaalde negatieve emoties.
Jouw aanpak werkt niet; iedereen wordt er ongelukkig van en sowieso gaat dit jullie boven het hoofd. Hup naar de huisarts dus en eventueel dan door naar een dietist en/of een psycholoog oid.
En jij moet je niets aantrekken van de vader of de grootouders; jij bent de moeder. Het is jouw taak om het probleem aan te pakken en voor je zoon zijn welzijn te zorgen. Als zij het er niet mee eens zijn, ook niet na redelijke communicatie, jammer dan. Maar zij mogen de aanpak van het probleem niet in de weg staan. En voor je zoon zou het het allerbeste zijn als iedereen als een lijn er achter staat. Probeer inderdaad eerst met je zoon een goed gesprek aan te gaan. Hij vertoont dit gedrag niet omdat hij wil.

Elisa

als vader nog in beeld is zul je je daar toch wel iets van moeten aantrekken. Je hebt toestemming nodig van beide gezaghebbende ouders voor behandeling bij psycholoog.

krisje

Ik vond je eerste posting wat warrig in hoe het verhaal nou in elkaar steekt maar inmiddels heb ik dat min of meer helder. Hij is als enige in het gezin regelmatig weg naar vader en de andere kinderen heb je met je nieuwe man?

Hoe dan ook. Wat volgens mij het belangrijkste is, is dat jij eens flink de regie pakt over jouw gezin. Dat wil zeggen, laat je niet zo manipuleren en zorg dat de zaken lopen zoals jij wenst! Dus wat ik zou doen:

Goed gesprek met grootouders. Leg ze uit dat je je ernstig zorgen maakt over zijn gezondheid en dat je hun medewerking nodig hebt en hem anders zal moeten verbieden bij hen te komen. Zij zullen zich moeten houden aan in elk geval stoppen hem heen en weer te brengen... (zijn ze nou helemaal betoeterd)en stoppen hem vol te proppen. Liefst hem daar ook niet laten eten, maar dat is aan jou.

Zoon goed gesprek over zijn gezondheid. Eigenlijk denk ik dat het veel verstandiger is om dit deskundig aan te pakken, met hulp dus. Op deze leeftijd nemen ze vaak van anderen beter iets aan. En dat is gezien het verhaal echt niet overdreven.

Zorg dat hij geen macht meer heeft over de computer en het account van anderen. Is sie nou helemaal betoeterd anderen zo te chanteren?En sorry dat ik het zeg: ben jij betoeterd om dat toe te staan?☺

En dan zijn autonomie. Ik vind persoonlijk niet dat je van kinderen mag eisen dat zij andere kinderen op sleeptouw nemen en als een soort oppas fungeren. Het is misschien gemakkelijk voor jou, maar dit is niet terecht; niet eerlijk naar zusje en niet naar oudste. Dus ook niet eisen dat hij samen met zusje naar jeugdbeweging fietst. Dat je dan vervolgens zelf zusje met de auto brengt is niet een supervoorbeeld, maar goed: het was misschien laat geworden.

Zo haal je al de angel eruit; door hem minder macht te geven en te zorgen dat grootouders in jouw lijn van opvoeden handelen. Maar je moet wel even van een hogere toren gaan blazen. Een zoon van 15 kan heel wat lijken, maar hij is minderjarig en je moet hem echt nog sturen/opvoeden.

Ik zou daarbij ook gerust straffen gebruiken als het nodig is. Zoals het stoppen verminderen van zakgeld; en het computergebruik beperken. Afnemen van telefoon kan behoorlijk heftig uitpakken en is geen eerste hulpmiddel. Maaqr je hebt de regie al lang geleden los gelaten en nu moet je hem terugpakken voor het te laat is. Dat geeft geheit eerst een huis vol herrie maar dat moet maar even.

gedrag ouders

Beste Krisje,

Het gedrag van je ouders vind ik eigenlijk erger dan het gedrag van je zoon. Ik zou als eerste je ouders zeggen dat je absoluut niet meer wilt hebben dat ze jouw kind van school halen. Zij zijn namelijk niet zijn ouders dus met hen hoef je ook niet te dealen. Je kunt hen ook dingen verbieden.
Met vader zou ik proberen op 1 lijn te komen; jullie zijn samen ouders en zolang jullie verschillend denken manipuleert je zoon er lustig op los. Misschien heeft hij dit wel geleerd door deze situatie. Maak dus duidelijke afspraken met vader, zet deze op papier en bespreek ze met je zoon. Vertel hem ook hoe jullie hem aan de afspraken gaan houden (consequenties).
Verder vraag ik me af hoe het op school gaat. Doet je zoon op school wat hij moet doen? Manipuleert hij daar ook, of gaat het juist veel beter op school? Dit kan ook informatie geven over de aanpak; als het moeilijke gedrag op meerdere plaatsen speelt dan is de behoefte aan hulp nog groter en dan kan school wellicht helpen.

Controle

Dat zou ik nou toch echt met rust laten. Grootouders hebben hun eigen overwegingen, vader ook. Het probleem lijkt hier nou juist dat iedereen over iedereen gaat en zich ermee bemoeit.
Deze jongen is in de pubertijd te dik. Erg vervelend voor hemzelf. Hij is dus degene die daarbij steun en uitleg verdient, geen controle of dwang.
Als hij daarvoor open staat zou ik hem aanmelden bij een gespecialiseerde kliniek om het zo goed mogelijk te krijgen met zijn gewicht, zodat hij zelf daar de best mogelijke argumenten en kennis voor gezondheid bij krijgt. En dan gewoon verder accepteren en hem helpen zich goed te kleden en goed en gezond te voelen

Dik zijn als obsessie

http://www.ranker.com/list/most-successful-obese-americans/ready-to-startup?format=SLIDESHOW&page=18

Het dikzijn en dik worden wordt nu door deze puberjongen als alles absorberend beleefd en ook door zijn omgeving hem opgelegd. zo'n obsessie kan niet gezond zijn.
Dik zijn en dik worden is geen makkelijke zaak en het is nog maar de vraag of het ooit een slank kind zal worden, denk het eigenlijk niet.
Maar om uit die worggreep te komen zou ik het toch meer loslaten.
Er zijn ook dikke succesvolle mensen, er is meer in het leven dan dik zijn. Gaat het wel goed op school? Of moet er van opleiding veranderd worden? Wat zou deze jongen zelf graag ondernemen? Heeft hij wel vriendschappen? Is er een dieetkamp? Waar hij onder lotgenoten kan zijn? Lijkt me zo een eenzaam bestaan. Kan me voorstellen dat hij zich in een fantasiewereld op de computer gaat terugtrekken.
Maar ook in virtuele gemeenschappen kan hij zichzelf modelleren naar de interessante of aardige jongen die hij wil zijn en daarmee oefenen en is hij niet de afgewezen dikzak, dus er is ook een positief aspect aan zijn aanwezigheid op zijn computer. Naast een vlucht, troost en afleiding.

medisch

En vooral zou ik met hem naar de huisarts gaan. Er kan ook nog een medische reden zijn voor overgewicht zoals iets met de schildklier of andere zaken, dat zou ik eerst willen laten uitzoeken.
En ik vraag me ook af. Het verhaal klinkt alsof er in een familie van slanke 'normale' mensen een tonnetje rond is dat opvalt. Maar kan het ook zijn dat het voor jullie allemaal een valkuil is omdat jullie allemaal aanleg hebben om dik te worden? En dat je die onzekerheid projecteert op degene die het dikste is geworden?
Er zit namelijk een heftigheid in, een obsessie die mij niet gezond lijkt.

uiteenlopende reacties en een dagje later

Een aantal kernpunten die ik uit de afgelopen reacties :

De zoon vertoeft net als zijn zusje regelmatig bij de vader.

Ik heb een voldoende stabiele band met de vader zodat ik dit met hem ga bespreken. Ik wil hem het verhaal meegeven en voorstellen om samen naar de huisarts of een psycholoog te gaan. Ik hoop dat hij zich zal openstellen voor de laatste optie.

De hardste noot worden mijn ouders, maar dankzij de verschillende reacties, besef ik dat het onhoudbaar is om daar niets aan te doen. Mijn zoon is nu naar daar gegaan en weigert nog terug naar hier te komen tot zondag, wanneer hij weer naar zijn vader gaat. Het lijkt me nuttig om volgende week, buiten het zicht van de kinderen, de discussie aan te gaan. Deze week moet ik nog werk maken van een gesprek met de vader. Ik weet dat als we aan eenzelfde touw trekken, dat we nog kunnen corrigeren.

Probleem is voor mij niet het gewicht. Hij is niet het enige tonnetje in de familie. Zijn grootouders mogen ook mee onder die ategorie gecatalogeerd worden. Ikzelf ben geen fotomodel, maar eet gezond en beweeg. Het manipuleren is voor mij een veel groter probleem dan zijn gewicht.

En wat dat zwembad betreft, ik begrijp jullie bezorgdheden, maar geloof me. Het is niet zo dat hij "als babysit" gebruikt wordt. Voor mij was dit een opportuniteit bieden om zijn verantwoordelijkheid eens te nemen. Ze spelen hele dagen samen op dat spelletje, dus dachten we : samen eens gaan zwemmen. Maar dit was de eerste keer dat hij die verantwoordelijkheid kreeg. Zeker geen gewoonte en niet de bedoeling om dat ervan te maken.

Er was ook een vraag naar zijn studieresultaten. Wel, in de lagere school, waren de punten op het einde van het jaar 90%. Hij moest van zijn vader de latijnse richting volgen (omdat dat de basis was volgens hem) en kon het niet aan. Tweede middelbaar dus de moderne richting en dat ging hem heel goed af. Voor het derde jaar verkoos hij een zwaar wiskundige richting, maar ook daar werd na 2 maanden duidelijk dat hij het heel moeilijk zou krijgen. Nu heeft hij een technische opleiding aangevangen in het vierde middelbaar. Zijn punten zijn iets beter en gemiddeld spreken we over 75%. Daar mag ik niet ontevreden over zijn.

dank jullie voor de opbouwende commentaren. Ik heb er voor een deel een bevestiging in gevonden van de dingen die me onzeker maakten - nl. is dit nog normaal en verwacht ik teveel of is dit niet normaal en moet ik actie ondernemen... Voor een deel heb ik hier mogen lezen de zaken die ik voor mezelf al geconcludeerd had in de loop van de dag nl. er is professionele hulp nodig en ik moet de papa betrekken en samen met hem proberen tot een oplossing te komen. Voor een deel las ik ook iets wat ik moest onder ogen zien : mijn ouders leveren contraproductief werk op vlak van de opvoeding van mijn kinderen en daar kan slechts 1 iemand paal en perk aan stellen en dat ben ik.

Je overschat jezelf Kris

De wens om 'paal en perk' te stellen bij een puber levert meer conflicten op dan oplossingen. Je ouders hebben ook jou opgevoed en daar mag je best respect voor opbrengen en de rol van grootouders is ook anders dan die van ouders.
Misschien is het voor jezelf handiger om naar jezelf te kijken. Je denkt nog steeds dat jij zaken bij je puber af kunt dwingen, hoe kan dat? Hoe was dat vroeger bij jouzelf? Liet je je toen makkelijk 'dwingen'? Denk je dat dat handig is bij opgroeiende kinderen?
Ook denk ik dat een 'psycholoog' een random gok in het duister is. Van een psycholoog verwacht ik niet veel op het gebied van gezonde voeding en afvallen. Is er in Belgie of waar je woont niet een gespecialiseerde kliniek zoals Heideheuvel in Nederland? Daar zou je kunnen informeren of er in jou buurt een gespecialiseerd centrum is met dietiste en psycholoog of andere gezondheidswerkers.
Dat kan genoeg zijn om het gewicht van je zoon beheersbaar te krijgen. En als dat niet zo is dan kan hij doorverwezen worden naar zo'n kliniek.
Maar het is ook vooral belangrijk dat het overgewicht niet het hele leven van je zoon in beslag neemt. Dat is treurig want stel je voor dat hij nou eenmaal zo dik blijft? Wat dan?

Wel paal en perk stellen bij de grootouders

AnneJ, Kris zegt niet dat ze dit wil doen bij haar puber. Ze wil wel grenzen stellen richting haar ouders. En terecht.
Als moeder en vader het eens worden dat zoon met de fiets naar school moet, dan zullen de grootouders zich daar bij neer moeten leggen. Dat heeft niets met respect voor de grootouders te maken. Eerder andersom. Zij handelen contraproductief.

Knap werk Kris om de belangrijkste punten uit alle reacties te halen en ernaar te gaan handelen.

veilige haven

Als je de grootouders dwingt, als zij zich al laten dwingen, om te doen wat jij en zijzelf niet belangrijk vind voor jou kind, dan is de zoon ook zijn veilige haven kwijt. Een wereld van dwang lijkt me niet de oplossing om hier uit te komen. Dat leidt tot slecht gedrag bij zoon. Om dwang te ontwijken. En dan ben je weer boos omdat hij 'manipuleert'. Lijkt mij dat je dat wilt doorbreken en niet verder laten escaleren.

uit respect voor mijn ouders vermijd ik discussies

AnneJ : ik heb respect voor de opvoeiding die ik gekregen heb.

Ik kreeg een zeer strenge opvoeding. Heb nooit moeten durven om in te gaan tegen het ouderlijk gezag, want dat werd bestraft Mijn vader was politieagent en op de één of andere manier wist hij me steeds een stapje voor te zijn, waardoor ik het zelfs niet durfde om een stap verkeerd te zetten.

Ik ging voor het eerst alleen naar de film toen ik zestien was. Mocht nooit met vriendinnen gaan winkelen in de stad. Ging naar mijn eerste fuif ongeveer 4 maanden voor mijn 18 jaar. Ik kan je echt wel zeggen dat ik een strenge opvoeding genoot. Maar ... het heeft me gemaakt tot een evenwichtige vrouw die op eigen beentjes kan staan. heb mijn eigen zaak uitgebouwd en maak deel van het management dankzij mijn harde werk en zelfdiscipline. Het heeft me sterk gemaakt. het heeft me die sterkte gegeven die ik nodig heb en had om er te komen in mijn leven..

Naar mijn kinderen toe heb ik steeds begrip opgebracht. het is niet mijn intentie hen op dezelfde manier op te voeden, maar erken wel de opvoeding die ik genoot. Kinderen mogen fouten maken. Hij mag sinds hij 13 is al eens samen met vrienden naar de film ; Hij heeft al zijn eerste fuif gekend en ik heb hem 's anderdaags rustig laten uitslapen, hij mag zijn idee zeggen, ik kan hen zeggen dat ik hen graag zie, geef hen graag een knuffel,...

Dus ik heb zeker respect voor mijn ouders, maar doe het op mijn manier en niet op hun manier. Zij hebben wel heel erg hun koers gewijzigd. Want als ik een sanctie opleg vb. met die fuif, komt mijn vader hier, in mijn huis roepen en tieren, omdat ik dat manneke om 12U ga halen. Ik bleef er rustig onder en gaf aan dat dit niet kon. Hij gaf opdracht dat mijn zoon zich zou rechtzetten en mee met hem moest komen. Dat hij hem naar de fuif zou brengen en zou gaan halen om 1U. Ik heb kalm gereageerd met een 'maar dit kan zomaar niet - dat gaat allemaal niet op deze manier'.

Toen hij bleef roepen heb ik hem op dezelfde wijze toegegooid dat wanneer wij beslissen dat ze met de fiets moeten gaan, en dat wanneer ze dan achter mijn rug om andere afspraken maken, dat ik me daar dan bij neerleg. Ik vind het niet aangenaam dat ze iedere actie die we proberen te stellen achter mijn rug om op hun manier invullen maw de actie wordt herleid tot niets. En wat het ik daar als reactie op gegeven : niets !

En daar ben ik in de fout gegaan. Ik had wel moeten reageren. Ik had met hen rustig aan tafel moeten gaan zitten. Ik heb het geprobeerd. Ik heb aangekaart dat ze hem daar geen dienst mee bewijzen. Dat duizenden kinderen dat iedere dag doen. Dat mijn voorstel niet zo uitzonderlijk is. Dat een fiets een vervoermiddel is als een ander. Dat hij dat eerder als zijn vrijheid kan zien, want het zal hem brengen waar hij naartoe wil gaan. Maar daar komt geen gehoor aan en ruzie.. tja... ik hou er niet van. Vrees alleen dat ik er nu toe gedwongen wordt. Mijn ouders hebben nl. niet echt een open communicatiekanaal... En net omdat ik hen zo respecteer, heb ik die confrontatie steeds uitgesteld.

Zoek het conflict op Krisje

Het gaat er om dat je zoon goed en gezond in zijn vel komt te zitten, en niet meer manipuleert of zich afreageert en hopelijk wat kilo's afvalt.
Daar zou ik op focussen.
Je moet je serieus afvragen of de confrontatie met je ouders aangaan je zoon gaat helpen.
Dat leidt alleen maar af.

wat is jouw voorstel

AnneJ : ik hoor vooral het doel van waar ik naartoe zou moeten. En ik kan me vinden in het verhaal, maar wat ik mis in je argumentatie zijn de wegen die een mens kan bewandelen om dat doel te bereiken.

maw : wat zijn volgens jouw de middelen om daar te geraken ?

contact met je zoon Krisje

Stoppen met dwang maar meer naast je zoon gaan staan en investeren in de relatie met je zoon als coach en degene die voor hem een klankbord is zonder dat er straf of dwang aan te pas komt. Je zoon meer controle geven over zijn eigen leven. Je gunt het hem dat het goed met hem gaat en zoveel is er nou ook weer niet aan de hand.
Het gaat goed met school. Hij heeft een goede relatie met zijn grootouders. Maar jullie zitten in dat conflict over zijn obesitas. En daar moet je vanaf. Dat is zijn probleem. Niet jou probleem.
Een moeizame relatie met je ouders is jou probleem.
Het is een illusie om alle opvoeders op 1 lijn te krijgen. Daar kun je een hoop nodeloze energie in kwijt.
Ik zou me liever met positieve zaken bezig houden. Heeft je zoon wel voldoende prettige kleding zodat hij niet zoveel last heeft van zijn overgewicht? Is hij naar de kapper geweest?
Hij ziet er zelf vast liever zo goed mogelijk uit en als je wat te dik bent kun je dat compenseren met extra goede verzorging.
Laat je zoon merken dat het er toe doet hoe hij zich voelt en hoe het met hem gaat.
Waar zou je zoon nog meer zelfvertrouwen uit kunnen krijgen? Heeft hij een baantje? Niet dat je dat dan nu op hem moet dwingen, maar als hij dat wil zou je samen kunnen zoeken. Samen is hier een toverwoord denk ik.

krisje

Ergens schrijf je dat je zoon weigert iets aan zijn gewicht te doen (minder eten, meer bewegen). Ik denk dat het geen onwil is van je zoon, maar onmacht. Daarom meet hij zich misschien een halsstarrige houding aan. Hij zit er waarschijnlijk nog meer mee dan jij. Een jongen met borsten van het vet wil echt niet in zijn zwembroek in het zwembad gezien worden, die schaamt zich rot. Als je begrijpt dat het voor hem heel vervelend is om zo zwaar te zijn, en hem laat weten dat je hem niet wil straffen of dwingen maar hem wil helpen waar hij dat wil en verder vooral een fijne relatie met hem wil, dan scheelt dat denk ik al een hoop.

skik