Dit kan toch geen puberaal gedrag meer zijn ?

En verder

Zoek uit voor je zoon waar er een goede mogelijkheid is om onder begeleiding zijn gewicht onder controle te krijgen. Beloof je zelf en zoon dat hij dat zelf mag aangaan en alleen jou hulp krijgt als hij er zelf om vraagt. Jij gaat hem daar niet in controleren, dat wordt niets.
Als je dat weet ga je daarmee naar de huisarts. Dan vraag je of de huisarts wil uitzoeken wat er mogelijk medisch met hem zou kunnen zijn dat hij zo toeneemt. Voor de zekerheid controleren of er geen sprake is van suikerziekte, schildklier- of nierproblemen.
En dan een doorverwijzing naar een gespecialiseerd centrum voorstellen aan de huisarts wat je gevonden hebt. En misschien kent de huisarts zelf wel een gespecialiseerd centrum.
Samen met je zoon. Dat is jou taak, dat uitzoeken en aanbieden.
Het opvolgen is de taak van je zoon. Al is het maar dat hij er meer van te weten kan komen. Het zou fijn zijn als dat nu nog kan.
Omdat hij nog in de groei is kan hij ook zonder fors dieet vanzelf wat slanker worden.
Maar het zou goed zijn als hij zelf wat meer kennis krijgt over gezond eten en zichzelf daarin kan leren hanteren. Dat kun je hem meegeven.
Maar verder zou ik toch proberen zijn obesitas niet te scherp te stellen. Ja, ik kan me je zorgen voorstellen maar obsessies helpen hier echt niet en het is een taai probleem.
Dat echt niet opgelost wordt als jij met iedereen het conflict aangaat of gaat dwingen.
Het is het probleem van je zoon en je probeert hem te helpen er zo goed mogelijk mee om te gaan doordat je hem steunt en zelfvertrouwen geeft. Hij zal genoeg commentaar krijgen op zijn omvang in de buitenwereld. Neem jij daar afstand van.
Sommige mensen zijn dik, jammer dan, je kunt er nog wat doen en het belangrijkste is gezond eten en goed voor jezelf zorgen maar ook dik is hij je kind en gun je hem een goed leven.

Obesitas huishouden

Het kan ook helpen als je jezelf gaat verdiepen in een gezonder huishouden en zorgt dat er lekkere en gezonde producten te krijgen zijn thuis zonder dat jij de hele tijd het voedsel innemen van je zoon micromanaged.
Geen of zelden ijs en bagels, maar wel vers gekookt voedsel met groenten en fruit. Lekker beleg op brood, rookvlees of ei, sla en tomaat, of brood met aardbeien, mag best met een schepje suiker.
Gevarieerd maar wel vers.
Misschien kun je je zoon laten helpen met koken, zelf pizza maken is gezonder dan pizza kopen. Of misschien kan je zoon op een kookcursus als hij dat leuk vind. Weten waar je mee bezig bent geeft een kind meer controle over zichzelf.

het hem zelf doen inzien...

Beste mensen, ik zou me echt niet tot een forum wenden indien ik al niet alle mogelijkheden zelf had uitgeput.

Ik heb al verschillende keren met hem een goed gesprek gehad. Ik, zijn vader, zijn stiefvader,.. we hebben allemaal al de aandacht gegeven aan hem en hem uitgelegd waarom het bewegen en opletten op de voeding belangrijk is. Dat we dat niet zomaar zeggen om hem te pesten, maar dat we dat doen uit bezorgdheid. Dat we hem niet kunnen dwingen. Dat hij dat zelf moet willen. Dat we hem wel zullen helpen.

Hij wilde een bewegingscoach. Die kwam er dan. Kreeg nieuwe schoenen, moest een hartmeter hebben. Alles werd voorzien. Hij had vertrouwen in die man (het was een vriend van zijn vader). En hij ging tot wel 4 keer met die man bewegen. Ik stelde voor om samen met hem al eens te gaan lopen, of te gaan fietsen,... wat hij maar wilde. Niemand anders uit de omgeving die dat voor hem over had. Hij heeft het exactgeteld 1 keer willen doen. Ik begrijp niet waarom, want ik liet de volledige bepaling van het tempo aan hem over.

Hij gaf aan die man aan dat het examen was en dus stopten ze even. Sinds de eindexamens in juni jongstleden is er niets meer van gekomen. Ik heb hem er nog op gewezen, maar de repliek was : hij belt me niet meer.

Alles ligt altijd aan iemand anders, nooit aan hem...

hij wilde een baantje nemen. Ik heb met hem samen gezocht en we vonden geen baantje via interimbureau's, dus ik stelde voor dat hij een aantal tuinaannemers zou contacteren. die zoeken altijd wel iemand. Hij was gemotiveerd en ging langs bij één van hen. De man in kwestie was niet thuis, maar hij liet zijn gegevens achter. Ik vraag er al eens naar, maar het antwoord is snel duidelijk : ja, die man heeft niet teruggebeld, hè. Ik heb er hem aan herinnerd dat ze niet op hem staan te wachten dat hij initiatief moet nemen. Dat ze het niet zullen in zijn schootje gooien, maar dat je in het leven achter de dingen moet aangaan. je doelen moet je nastreven e daar moet je iets voor doen.

Dit zijn een paar voorbeelden beste mensen waarmee ik denk te kunnen aantonen dat er toch een aantal dingen van hierboven al in de praktijk werden gezet, maar die vergeefs bleken en geen soelaas brachten.

jouw conclusie

In je lange mail vind ik goed verwoord. Ik blijf erbij dat ik vind dat jouw ouders ver over jouw grenzen gaan als opvoeder. Jouw zoon weet hier handig gebruik van te maken. Hij neemt straks het gedrag van je vader over als je hier niets aan doet. Ik ben het niet eens met anne j die zegt dat je niet alle opvoeders moet betrekken. Vader moet zeker wel betrokken worden, jouw relatie met hem is ook goed genoeg, lees ik. Vader kan de grootouders ook een halt toeroepen als hij zich actief opstelt. Ik lees dat zoon naar de grootouders gaat als het hem bij jou niet bevalt. Op deze manier ben je kansloos, al praat je nog zo goed met hem. Er komt altijd wel weer een moment dat hij het even niet met je eens is, en dan zal hij zich weer bij jouw ouders zijn gelijk laten aanpraten.
Ik wens je sterkte!

gezonde voeding

Bij ons is er soms iets te snoepen, maar steeds wordt er vers gekookt.

Pasta kopen wij niet, maar maken we zelf. Er komt al eens een slaatje op tafel. Er komt regelmatig vis op tafel.

De kast telt welgeteld 1 zak chips die daar al 2 maanden ligt, 1 doosje koekjes die onaangeroerd is gebleven,...

Dus.. we staan er achter AnneJ

de consequentie

Je kunt een kind van 15 jaar wel motiveren maar niet dwingen. En natuurlijk heeft motiveren ook een grens. Maar de manier waarop je het formuleert is in 'strijd'. Ziejewel hij doet het toch niet.
Het lukt je zoon niet en hij laat het er bij zitten omdat het hem teveel is.
Ik ben benieuwd want als het makkelijk zou zijn zou er hier niet zo'n discussie over ontstaan.

Hmm, als je al iets aan de grootouders wil 'doen'

dan zou ik het in het positieve trekken. Je schrijft dat je respect voor je ouders hebt maar wel een hele strenge opvoeding hebt gehad. Blijkbaar compenseren zij dat nu met jouw zoon, dat zie je overigens wel vaker.
Ik weet idd ook niet of ik daar wel iets mee zou gaan doen. Je geeft zelf al aan dat dat waarschijnlijk niet in goede aarde zou vallen. Dus of het zin heeft, ik vraag het me af.
Als je het wel wilt proberen zou ik het doen vanuit bezorgdheid, ga als het ware met hen in een overlegsituatie, jongens ik maak me zo'n zorgen, we willen uit deze negatieve spiraal komen, maar het lukt niet zo. Vraag ze mee te denken. Mocht je daar op deze manier een hard hoofd in hebben, zou ik denk ik deze confrontatie ook niet aangaan. Voor je zoon is het denk ik erg fijn om deze grootouders te hebben, even los van of ze hem te veel verwennen of niet. Ouders gescheiden is altijd lastig, ook al is het al lang geleden. Ik zou hem dit toevluchtsoord laten...
Jouw zoon is nu 15 schreef je. Dat is echt nog wel jong. Ik zou op deze leeftijd eerlijk gezegd het initiatief nog niet bij hem leggen, wel overleggen natuurlijk, maar als zoals je schrijft deze bewegingscoach niets uithaalt vanuit hemzelf, dan zou ik er achteraan bellen.

Overigens: een van onze kinderen (zoon, nu 16) was ook op weg dik te worden. Hij is binnen een half jaar enorm afgeslankt en is nu de dunste. Helemaal vanzelf, uit zichzelf, zonder dwang. Ineens. Wat bij ons wel is gebeurd (want wij waren ook wat ontgoocheld, leuk woord trouwens) is dat wij een soort knop hebben kunnen omzetten. Het negatieve is losgelaten, en daarna ging alles met sprongen vooruit. Alles dus: schoolwerk (wat bij ons een drama was), sociaal gebeuren, sfeer in huis, enz. enz.

Nog iets, als hij niet wil zou ik hem echt geen dingen met het gezin of broertjes en zusjes dwingend opleggen hoor. En heeft hij een eigen computer, zodat de anderen geen 'last' meer van hem hebben. Of eigenlijk, is er nog een andere computer voor je andere kinderen? Ik zou die ergernis er zeker proberen uit te halen. En als je je zoon niet altijd op het net wilt hebben, je kunt via je modem instellen op welke tijden elke individuele computer internet mag hebben (als je ze tenminste via de WLan aansluit). Vraag hem wel uit te leggen hoe je andere kinderen op bepaalde servers kunnen, zodat die het ook zelf kunnen. Mijn zoon van 10 kan alles zelf. Is voor kinderen helemaal niet moeilijk, dat net.

Kortom: probeer frustratiemomenten weg te nemen, zorg ervoor dat je hem weer fijn kunt benaderen. En ik vraag me wel af, als jullie gezond eten en er is niets ongezonds in de kast, hoe komt hij dan zo heel zwaar? Krijgt hij geld mee naar school, eet hij al deze kilo's er alleen bij zijn grootouders bij? Misschien is er inderdaad wel iets lichamelijks aan de hand. Op suikerziekte zou ik zeker laten controleren. Is hij snel zo dik geworden, of was hij altijd al een beetje chubby?

Een ding is zeker: hij zit er zelf echt wel mee, maar laat dat natuurlijk stoer niet merken. En hij proeft jouw ontgoocheling, reken daar maar op, en daar moet hij zich ook nog tegen weren.

Paal en perk, en grenzen stellen, zoals ik hier ook wel lees, lijkt mij eerlijk gezegd onmogelijk aan het worden, daarvoor is hij al te oud. Veel beter werkt een positieve instelling, laat het probleem waar het hoort. Zorg ervoor dat de relatie tussen hem en de anderen niet verziekt wordt. Want jouw ontgoocheling met hem proeven ook de anderen. Probeer te sturen door mee te buigen. Als het op school niet slecht gaat, dan ben je al een heel eind.

Ik ben het helemaal eens met de adviezen van AnneJ, trouwens. Wat is je doel: een fijne relatie met je kind en binnen het gezin, een zoon die goed in z'n vel zit.

manipuleren

Ben het zeer eens met AnneJ en Mirreke.
Wat betreft het manipuleren: ach, dat doe jij ook, toch? Alleen noemen we dat vaak opvoeden en dan is het wel geaccepteerd.

Ik heb erover zitten denken

Ik denk dat jouw zoon eigenlijk heel ongelukkig is...

Ik zou per direct stoppen met sancties (toch al een bewijs van onvermogen vind ik zelf). Zakgeld en computer weg, kom nou toch...

Er moet echt iets gebeuren, maar niet op deze manier.

Ga niet straffen maar belonen. En achter zo'n joch aanzitten, aan tafel ook nog, zodat 'ie gaat huilen. Eigenlijk vind ik dat best zielig. Dat doe je niet aan tafel, daar zitten toch ook die anderen bij...?

Ik weet het niet. Snap dat je wanhopig bent, zou ik ook zijn. Probeer die knop te vinden...

Zet m op nul en begin (voor jezelf) van voren af aan. Beetje vaag gesteld, maar voor mij heeft het ineens gewerkt.

Zie je zoon weer, het kind, het jongetje waar je zo mee kon knuffelen, die zo lief tegen je deed, die zo blij was met z'n kleine broertje en zusje... Probeer dat weer te zien, onder dat puberachtige te dikke lijf. Echt, hij zit er nog!

Ongelukkig

Natuurlijk is die jongen doodongelukkig en gefrustreerd. Het is een puber; dat is al lastig genoeg en dan is hij nog veel te dik. Dat is funest voor het zelfvertrouwen. En dan moet je wel manipuleren en liegen als je niet erkend en/of begrepen wordt. Niet omdat je het leuk vindt om je zo te gedragen, je kan niet anders want je weet niet hoe. Dwang en straf helpen niet; integendeel. Afvallen heeft niets met doorzettingsvermogen en wilskracht te maken. Als iemand zelf niet veel te dik is (geweest) weet je niet hoe dat is en benader je zo iemand waarschijnlijk op de verkeerde manier.
Het is echt zaak om hier professionele hulp voor te zoeken en een andere benadering binnen het gezin; door het hele gezin en de andere familieleden. Hem vernederen en publiekelijk aan het huilen krijgen is niet de manier. Hij zit er zelf ook erg mee en als je niet uitkijkt, raakt hij nog zwaar depressief. Ga samen op zoek naar de oorzaak en ga met zijn allen positief en constructief aan het probleem werken. Eerst naar de huisarts en door laten verwijzen voor deskundige psychische en fysieke hulp, ondersteuning en begeleiding. Niet alleen voor hem, ook voor de ouders en de rest van het gezin. De basis moet eerlijk, open, oprecht en constructief zijn. Hij moet zich veilig en gewenst voelen. En van daaruit kan je verder.

http://www.bondmoyson.be/wvl/gezond-actief/ZiektesBehandelingen/Ziektes/Pages/Obesitas.aspx#tab=ctl00_PlaceHolderMain_hreftab3

http://www.eetexpert.be/bezoekers/tips-gezin

eens met veel voorgangers

Vooral met Mirreke uit nummer 38.
Net als AnneJ ben ik van een koude kermis terug gekomen ivm dwingen en straffen. Dat zou ik dus niet doen.

Ik lees dat je zoon diep en diep ongelukkig is.

Wat ik zou doen: Het gewicht vooralsnog loslaten. Gezond eten aanbieden, beweging aanbieden, pikt hij het niet op, dan is het zo. Daar moet je je nu even niet op richten. Dat is maar bijzaak.

Werken aan jullie relatie. Zorg dat hij ziet dat jij om hem geeft. Ga niet meer tegenover hem staan, maar naast hem. Stop met zeuren, zaniken en emotionele chantage. Niet te veel praten en vooral op een ontspannen, vrolijke toon met hem praten. Interesseer je voor zijn interesses, ga samen met hem dingen doen, die hij leuk vindt. Bijvoorbeeld samen koken, samen gamen, samen ergens heen.

Ik vermoed ook dat hij niet naar het zwembad wil, in verband met schaamte. Onze zoon (15) ziet er slank en breed uit. Hij is zelfs zelfbewust als hij naar het zwembad gaat. Hoe zou dat dan voor jouw zoon voelen?

Ik zou hem niet meer verantwoordelijk maken voor zijn broertje en zusje. Op geen enkele wijze. Want hij voelt zich rot en reageert dat op hen af. Omdat hij tegen de volwassenen niet durft. Dat is heel begrijpelijk en heel logisch. Zo doen kinderen dat. Maar dat is voor de andere kinderen heel erg vervelend. En daarom moeten ze gewoon niets met elkaar te maken hebben.
Allemaal een eigen minecraft account, geen gezamenlijke activiteiten, bij elkaar uit de buurt blijven, elkaar met rust laten.

Het is trouwens heel goed mogelijk dat de jonge kinderen hem (on) bewust trouwens ook frustreren. Daar heb je als ouder geen idee van, hoe je kinderen elkaar onderling af kunnen breken. Met een blik, een gebaar, een opmerking. Gelukkig kan het ook de positieve kant op gaan, dat ongemerkte. Maar omdat ik lees dat de onderlinge relaties al behoorlijk verstoord zijn in jullie gezin, zou ik van dat positieve niet uitgaan.

Ik zou dat hele gedoe met opa en oma compleet loslaten. Hij is heus niet zo zwaar omdat opa en oma hem naar school brengen. Dat is dus niet de oorzaak van het probleem, maar een gevolg. En hoewel het niet wenselijk is, vind ik het nog minder wenselijk als jij de relatie met je ouders ook nog op het spel gaat zetten, om je zin te krijgen. Laat hun dat lekker zelf uitzoeken.

Je zou, als je over een paar maanden het gevoel hebt, dat je weer met je zoon kunt communiceren op een positieve manier, hem kunnen voorlichten over gezonde voeding en gezond gedrag en dan SAMEN met hem, daar opa en oma ook in betrekken. Maar ik zou daar nu zeker mijn pijlen niet op richten.

Eerst de grote vis bakken in je pannetje, je kunt ze niet allemaal te gelijk bruin krijgen. Dus eerst: die relatie met jouw, de onderlinge banden in je gezin en zijn zelfbeeld.

maar

hoe komt hij dan aan het overgewicht? Koopt hij snacks op school, krijgt hij teveel bij zijn grootouders? Anders is het wel handig om daar andere afspraken over te maken of naar de huisarts te gaan hoe het komt dat hij te zwaar is.
Ik vind dat wel zorgelijk, hij kan er ernstige gezondheidsproblemen door krijgen en hij wordt er vast niet vrolijker van.

overgewicht

Ik weet natuurlijk ook niet hoe hij aan dat overgewicht komt. Ik denk dat hij meer eet, dan hij verbrand? Het zal niet van de komkommers en appeltjes zijn.
Maar ik weet, dat afvallen erg moeilijk is. En afvallen lijkt mij onmogelijk als je ongelukkig bent.

Eerst wat beter in je vel komen, je gewaardeerd voelen, je gesteund en geliefd voelen door je moeder. Wamt eerlijk gezegd vind ik 'ongelukkig zijn' en een negatief zelf beeld veel en veel ongezonder dan te zwaar zijn.

Hij staat nog aan het begin van zijn leven, nu is het nog mogeljk om het tij te keren, om een relatie met hem op te bouwen. Over een paar jaar is hij volwassen en dan sluit hij de volwassenen misschien definitief buiten zijn gevoelsleven. Zorgelijk.

meer inspraak voor je zoon

Moeilijke situatie, maar een puber in huis is denk ik nooit gemakkelijk. Ik denk dat je hem niet meer de les kan voorschrijven, dat laat hij niet meer toe. En dat hoort zo, hij vormt zijn eigen mening en ontdekt zijn eigen identiteit. Dat is waar de puberteit ook om draait. Ik denk dat je wel duidelijk je grenzen moet blijven aangeven, maar hoe die ingevuld worden meer in samenspraak met je zoon. Laat hem een oplossing bedenken die bij hem past. Als je wilt dat hij meer verantwoordelijkheid neemt en met zijn broer en zus naar het zwembad gaat, dan bespreek dat. Kijk wat zijn visie is en neem zijn mening serieus. Je wilt toch dat hij leert dat zijn mening belangrijk is? Als je wilt dat hij meer beweegt, op welke manier voelt hij zich wel prettig? Kijk samen hoe je dat kan invullen, meer samenspraak. Let wel, ik zeg niet dat je hem de dienst laat uitmaken, hij blijft te maken hebben met regels, maar op een andere manier. Succes.

Zitten rare adviezen tussen

Sommige adviezen komen mij vreemd voor. Ik geef een voorbeeld:Anne J. komt aanzweven met adviezen over gezond eten. Zonder eerst te informeren bij Krisje wat daar op het menu staat, gaat ze er voetstoots van uit dat daar nog wel wat te verbeteren valt, kennelijk. Of dat er behoefte is aan extra kennis op dat gebied. Ik vind dat raar en nogal betuttelend.
Ik wil liever ingaan op de vragen die worden gesteld. En dan lees ik: overgewicht, manipulatief gedrag en de familie zit niet op één lijn. Daar zijn de kwesties waarover advies wordt gevraagd. Bovendien de vraag: wat voor eisen kan ik aan deze jongen stellen? Ik lees dus niet: ik weet niet welk eten ik kan serveren, bijvoorbeeld.
Wat betreft de aangedragen kwesties: zolang de grootouders deze jongen volstoppen met voedsel, hem naar school rijden en last but not least de opvoeders proberen de wet voor te schrijven, wordt het niks. Obesitas bestrijden is iets van de lange adem en de grootouders zullen elk programma frustreren.
Ik zou toch proberen de grootouders vriendelijk doch beslist duidelijk te maken dat ze hier de plank mis slaan. En dat het nodig is om samen te werken. Ze zijn op deze manier zowel letterlijk als figuurlijk een giftig adres. Ze brengen de gezondheid van hun eigen kleinkind verder in gevaar, dat zullen ze toch niet willen. En inderdaad overleggen met de vader, gelukkig kan dat. En zoon duidelijk maken dat je naast hem staat, maar ook dat je je niet door hem laat manipuleren. Hij mag dus niet zijn zusje chanteren, bijvoorbeeld. Gewoon omdat dit een huisregel is. Dus ja, zorg dat hij minder macht krijgt over die computerspellen. En vergeet niet hem te complimenteren met zijn schoolresultaten die goed zijn. Zoek zoveel mogelijk gelegenheid om hem complimenten te geven "Heel goed dat je vandaag bent gaan fietsen". " Fijn dat je je zus hebt geholpen met x...." Enzovoort. Maar hou ook vast aan je grenzen, zowel tegenover zoon als tegenover de grootouders. Sterkte, been there, done that.

Tegeltje

Dat manipuleren wordt aangeleerd. Je denkt zelf blijkbaar ook dat 'dwang' tot gewichtsvermindering en minder 'manipuleren' leidt.
Dat lijkt mij nou juist een illusie.
Een puber is op zoek om de greep op zijn leven te vergroten. Dat kun je als ouder behoorlijk in de weg gaan zitten als dat voor jou betekent dat je dan juist meer gaat 'dwingen'.
Zou wijs je de weg naar een spiraal naar beneden met je puber.

Anne j

Nee, ik heb het nergens over dwang gehad. Ik hou alleen niet van die centrum-voor-jeugd-en-gezin-achtige zweefadviezen zoals eet geen ijs en bagels. Dat is alles.

Ijs en bagels Tegeltje

http://www.foodlog.nl/artikel/vet-versus-suiker-het-tweelingexperiment/

Komt uit een experiment van twee artsen. De combinatie van 50 procent hoog kalorisch vet en 50 procent hoog kalorisch zoet, die combinatie dus, zoals in ijs en bagels, er voor zorgt dat je door blijft eten en dat je zelf je ingebouwde 'rem' het besef dat je 'vol' zit gaat negeren. Omdat we dat zo lekker vinden.

"Hun eindconclusie? Als je wilt afvallen, vermijd dan bewerkte voedingsmiddelen met suiker en vet. Deze hebben een geniepige invloed op je brein waardoor je heel gemakkelijk te veel eet. Wring je zelf dus niet in allerlei bochten over wat je eet en maak het je vooral niet moeilijk. Eet gewoon 'natuurlijk' bereid voedsel en vermijd de zgn. highly processed foods. Zo makkelijk kan het zijn."

Helaas is de aflevering alleen beschikbaar op NPO plus
http://www.tvgids.nl/Suiker_of_vet%3A_kiezen_tussen_twee_kwaden%3F/artikel/68119/

wil niet zeggen

Ook de wetenschap kan de plank misslaan of door nieuw onderzoek ingehaald worden. Daarom beoordeel ik dat dan zelf ook nog maar eens of dat bij mijn perspectief past.
Dit onderzoek en de uitkomsten daarvan klinken mij plausibel in de oren. En ik koop heus weleens een keer een bak ijs en voor gasten heb ik ook weleens een pak bagels, mijn eigen kinderen houden daar niet van het is te 'fluffy', maar als regel hebben we dat niet in huis.

Je mist het punt Anne

Er was geen dieet- of huishoudadvies gevraagd.

Het punt

Inderdaad. De focus lag op 'hoe dwing ik de rest te doen wat ik vind'.

Zo heb ik het niet begrepen. Krisje zit met een moeilijke puber en met grootouders die niet willen los laten wat ze los horen te laten. De grootouders zijn niet meer in de positie om te bepalen, hun kinderen zijn volwassen en ten aanzien van hun kleinkinderen hebben ze nu eenmaal geen ouderlijke macht.
Voor jou geldt ook dat je niet in de positie bent om te bepalen waar de focus moet liggen. Dat doet degene die de vraag stelt en die de draad begint. Als die focus je niet bevalt, hoef je niet te reageren. Oordelen over iemand die hulp vraagt en ongevraagd dieet- en huishoudadviezen uit te delen zonder eerst eventueel te vragen ( als het aan de orde zou moeten komen) wat er eigenlijk op tafel komt daar, past ons niet. Ons was een andere vraag gesteld. En het past ons ook niet om Krisje te betichten van het pleiten voor dwang, waar ze gewoon advies vraagt. Ik blijf het jeugdzorgmethoden vinden, die je hanteert. Namelijk niet luisteren, niet verder kijken hoe het zit, wel zelf poseren als iemand die het weet. Bij dit forum is het de bedoeling elkaar als ouders bij te staan. Dat doe jij niet, je normeert in plaats van mee te denken. Hetzelfde geldt voor het onderzoek dat je aanhaalt "ik kijk eerst nog of ik het wel plausibel vind........" Iets dergelijks doet zo'n centrum voor jeugd en gezin ook: "werkt een methode niet" nou, maar wij kijken toch eerst wat wij persoonlijk het belang van het kind vinden.........
Je zal het niet willen zien, maar het gebrek aan een open mind is exact hetzelfde.

De vraag Tegeltje

Nog preciezer: Dit kan toch geen puberaal gedrag meer zijn?
Krisje kan uit de antwoorden halen wat ze zelf wil. Ik woon niet in Belgie en ben ook geen jeugdzorger. Ik kan alleen maar aangeven wat ik er van vind. En dat heeft te maken met je eigen visie op opvoeding.
Het conflict draait om het manipuleren van de zoon en zijn obesitas.
Ik heb de truc ook niet hoe je daar een ouder in coacht. Ik zeg het ook maar zoals ik het zelf vind.
Ik kan hier misschien een invoelbare coachende Socratische methode proberen, maar dat is niet mijn invalshoek.
Uiteindelijk gaat Krisje er over. Je kunt wel invoelbaar met haar meebewegen en vinden dat dwang, het opleggen van jou 'redelijke' opvoeding, met straf en consequenties, jou plicht is als ouder en dat het heus helpt. Dat het geheel terecht is dat Krisje door de grootouders gerespecteerd moet worden en door zoon gehoorzaamd. Dat is je eigen mening.
Daar is een forum toch voor?

AnneJ - Bagels: bedoel je niet donuts?

AnneJ, wat is er precies zo vet en zoet aan bagels?!
Bedoel je misschien donuts?

Omdat ze meestal van witmeel zijn gemaakt, lijkt een bagel me geen broodje voor iedere dag, maar bagels kunnen ook met volkorenmeel gemaakt worden.
Het speciale aan bagels is de bereidingswijze: eerst koken, dan bakken in de oven.

Donuts valt voor mij onder koek en snoep, al zit er niet zoveel suiker en boter in als in cake.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Bagel
Qua vorm lijkt de bagel veel op de donut en wordt hier vaak mee verward. De bagel ligt echter veel zwaarder op de maag en wordt niet gefrituurd. Bagels hebben een gezond imago; ze worden zonder boter of margarine gebakken.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Donut
Een donut is een zoet, gefrituurd broodje met een gat in het midden. Het kan worden gevuld met een beetje jam, chocolade of iets anders, bedekt met een laagje glazuur of bestrooid met poedersuiker.

http://rubriek.nl/koken/bagels.php
De bagel wordt oorspronkelijk gemaakt van eenvoudige ingrediënten: bloem, gist, suiker, zout, water en olie. Maar je kunt er oneindig mee variëren.
Bagels hebben de naam gezond te zijn om dat er geen boter, alleen wat olie aan toegevoegd is.

http://www.bagelsbeans.nl/bagelrecept.shtml
Bagelrecept
Om thuis bagels te maken.
Het deeg:
2 koppen lauw water
2 eetlepels gerstemout siroop
1 eetlepel instant gist
2 theelepels keukenzout
5 koppen bloem (hard bloem: hoe meer gluten, hoe beter!)
Om te koken:
1 pan water
2 eetlepels gerstemout siroop (of suiker of aardappelwater gebruiken)

Meer recepten:
http://www.okokorecepten.nl/recept/brood/bagel/klassieke-bagels
http://allrecipes.nl/recept/376/de-betere-bagel.aspx

Donuts inderdaad Wikka!

http://www.dailymotion.com/video/x1mpbt3_bbc-horizon-2014-sugar-v-fat-720p-hdtv-x264-aac-mvgroup-org_news

Gevonden en inderdaad in de documentaire worden er op straat donuts uitgedeeld en geen bagels.