

Puberteit
U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

ma
11-08-2018 om 15:08
dit is toch niet zo'n gekke 'eis'?
dochter van 16.5 gaat met enige regelmaat met trein of bus naar vriendin/vriend.
dat mag ze, zeker in vakantie.
nu vraag ik haar om als ze aankomt eventjes een appje te doen 'ik ben er' (soms gaat ze ook 's avonds)
dat is toch niet te veel gevraagd?
elke keer moet ik er om vragen. ze 'vergeet' het steeds.nu ben ik boos.
zij vindt natuurlijk weer dat ik haar teveel beperk (waarin??).
vragen jullie ook om zo'n appje?

Ria
12-08-2018 om 12:08
Wat kost het
Ik denk niet dat jullie het begrijpen (zoals ik jullie reacties lees) maar het kost me wel degelijk wat, om op vakantie te appen.
Misschien een beetje aanstel, ik zal er eens over denken.
Maar mijn leven is overvol en mijn hoofd loopt meestal over. Ik ervaar een heleboel 'moeten' in mijn leven. Ook op sociaal gebied. Voor mij is iets op sociaal gebied eerder 'moeten' dan voor een ander, omdat ik zelf minder behoeften heb op dit gebied dan gemiddeld.
Ik ben, vind ik zelf, wel echt een sociaal dier en geniet intens van contact, maar niet van vluchtig oppervlakkig gepraat.
Zo houd ik me ook verre van een hoop social media terwijl schoonmoeder er van geniet 'alles' met 'iedereen' te delen. Dat schuurt al vaker want ook mij appt ze graag en ik zit dan steeds met het dilemma hoe en hoe vaak en hoe uitgebreid te antwoorden. Want voor mij hoeft het echt niet en ik voel me toch schuldig/onattent als ik niet antwoord.
Uiteraard heb ik dit ook met andere mensen.
Voor mij is het onrustig, ik zoek graag rust en het liefst deed ik mijn telefoon geregeld een week weg.
Vakantie is voor mij even naar een andere dimensie, alles thuis achterlaten en me richten op het leven daar. Nogmaals, misschien wel aanstel, maar ik ervaar het als een inbreuk in mijn rust als ik dan van thuis appjes ontvang.
Een van mijn kinderen is daar nog extremer in en bij dit kind calculeer ik in dat die nog eens gaat verdwijnen voor weken of maanden zonder taal nog teken.
Ik droom daar zelf ook nog weleens van maar heb minder ballen dan dit kind om het ook echt te doen.
Uiteraard probeer ik het contact zoveel mogelijk bij manlief te laten met schoonmoeder.
Maar schoonmoeder appt iedereen persoonlijk, dus ook de kinderen. Met bezorgdheid heeft het dus weinig te maken, van manlief krijgt ze wel braaf bevestiging van aankomst ed.
Ze vindt het gewoon leuk. Prima. Maar ik niet... Tsja.

ma
12-08-2018 om 15:08
hah dit groeit aardig uit
nee, ik vraag niet continu een appje, alleen als ze aan is gekomen of bijv . er iets bijzonders is en ze veel later uit school komt of zo.
het is niet voor controle, en ik weet dat je er niets aan kunt doen als er iets is.. maarja, bv bij een vermissing is het toch handig het snel te weten (en ja, dit komt niet veel voor...).
uiteraard probeer ik dit zo min mogelijk te vragen.. ik vind vooral als het 's avonds is wel fijn.,

IngridT
12-08-2018 om 18:08
Ik vind het heel normaal.
Niet alleen qua mijn kinderen trouwens, man en ik doen ook braaf mee. Als man ver op reis moet voor zijn werk appt of belt hij altijd even als hij er is. Ik app zelf echt altijd even maar huis als ik vertrek, maar dat is vooral om de pubers de kans te geven tosti ijzers op te ruimen en zo....
En kinderen appas s avonds laat idd even als ze op de fiets of in de auto auto stappen huiswaarts. Doen ze voor mijn gemoedsrust. Ik waardeer het zeer.
Overigens: is dit bij jullie ook vooral een moeder-dingetje? Of heb ik een heel onbezorgde ega? Die presteert het rustig om s avonds om 10 uur te vragen waar dochter eigenlijk is. Terwijl hij zelf als enige overdag thuis was en haar tussen de middag de deur heeft zien uitrennen. En we zonder haar gedineerd hebben. Ik heb dan wel een keurig appje gehad trouwens....
Ingrid

Ria
12-08-2018 om 21:08
Kan Ingrid
Dat het een moeder-dingetje is...
Maar dan ben ik (vrouw) de man in huis en mijn (mannelijke) partner de moeder!

Annemarie
12-08-2018 om 22:08
Hier was dit afgelopen week
ook een punt van discussie.
Zoon van 18 ging 4 weken alleen naar Thailand backpacken. Af en toe liet hij wat van zich horen op snap chat. Verder weinig. Dat ken ik van 'm dus ok. Maar op mijn vraag of ik z'n wachtwoord voor " find my iPhone" kan krijgen - voor geval van nood was t antwoord "nee". Hij wil ook niet instellen op snap chat of ergens aderspat we z'n locatie kunnen zien.
Het is niet dat ik 'm dan volg-maar t stelt mij enigszins gerust dat we bij vermissing tenminste een laatste verblijfplaats hebben.
Zoon voelt het als controle en wordt er zeer onwillig van.
Hij loopt niet in 7 sloten tegelijk maar ik vind dit niet prettig. Hij gaat overigens eind dit jaar voor een paar maanden terug naar Azië. Ik ga er toch nog es een goed gesprek tegenaan gooien;-)
En trouwens; dochter van 16 zou ik ook vragen te appen s avonds. Vaak denkt ze eraan.

Jesse_1
12-08-2018 om 23:08
Hoe was dat vroeger?
Nu lijkt het allemaal zo makkelijk omdat je 'even een appje' kunt sturen. Maar ik denk dat wij allemaal van het pre-mobieltjes tijdperk zijn. Toen belde je toch ook niet altijd als je ergens heen ging? Of moesten jullie dat wel van jullie ouders?
En dan heb ik het niet over dat je even belde als je ergens ging spelen of met iemand meeging uit school ipv naar huis, maar als je in het weekend vanuit huis naar een vriend of vriendin ging?
Hier wel de appjes van 'ik ben zo laat thuis' ivm het eten, of als iemand later dan normaal thuis komt. Mijn man appt bij een buitenlandse trip ook vaak even een foto van de hotelkamer . De 'controle' appjes "ik ben goed aangekomen" niet. Ik zie daar ook het nut niet van. Als je zo'n appje eist, en die komt niet, wat dan, ga je dan zelf appen? En als er geen reactie komt, wat doe je dan?
Maar nogmaals, ik heb zo'n "onbezorgde" instelling ook van huis uit mee gekregen. Ik slaap 's nachs ook heerlijk als de oudste nog niet thuis is.
Bij ingewikkelde of nachtelijke reizen kan ik me wat voorstellen hoor, maar ook dan, hoe ging dat vroeger? Slaan we niet een beetje door, door de mobiele telefoon?
@Ria, ik kan me je gevoel voorstellen hoor.

Ria
12-08-2018 om 23:08
Jesse
Dank voor je bevestiging, ik begon me door dit draadje toch wel erg vreemd te voelen;)
Ik vergeet ook gewoon altijd als puberella weg is, en ben dan altijd wat verbaasd als ze braaf belt over waar ze is etc....
Ik probeer dat dan wel te verbergen en bevestig haar in haar meld-gedrag omdat ze nog jong is en ik het verstandelijk dan wel verstandig vind maar gevoelsmatig hoeft het voor mij dus niet. Ik vertrouw haar volledig en weet ook dat ik haar zo nodig totaal niet kan beschermen op afstand.
Ik hoefde me trouwens als kind niet te melden maar mijn vader werd wel akelig woedend als ik met stappen te laat thuis was. Ik hoop mijn kinderen nooit zo'n rotgevoel te geven.. Ik kan niet zeggen dat ik van thuis uit dat onbezorgde heb meegekregen dus.
Overigens is dat dan ook wel weer makkelijker met mobiel: je verontschuldigen dat je te laat bent.

Triva
12-08-2018 om 23:08
Jesse
Ik hang er dus wat tussenin. Zoon hoefde van mij niets te laten weten vóór hij zijn rijbewijs had, nu vind ik het wel prettig. Een vriendin van hem heeft een hele overbezorgde moeder en daar loopt het de spuigaten uit.
Ik denk dat het ook hier weer went en dat het alleen bij vakanties blijft, ik vond een goed argument daarvoor van ginny, die houd ik vast.

Guera
12-08-2018 om 23:08
Vroeger
Vroeger moest ik de telefoon altijd 3 x laten overgaan. Dan wisten ze dat ik goed was aangekomen. De moeder van een goede vriendin vroeg mij dat ook altijd als ik in donker naar huis fietste en als oppas deed ik het ook. Ook moest ik me altijd even melden na het stappen als mijn ouders sliepen. Op vakantie moest ik om de 2 dagen bellen. Als ik met vriendinnen was dan belde 1 van ons en de ouders belden dan elkaar. Ook deed ik weleens collect call bellen. Mijn ouders accepteerden dan de call niet maar je kon dan gauw roepen: joehoe alles is goed hoor!!!
Overigens vraag ik ook vaak aan kids als ik op werk ben . Iedereen veilig thuis?
Toch prettig te weten.
En ik app inderdaad ook als ik weg rij. Onderweg! Opruimen en vaatwasser!:)
Ria ik vind het echt verdrietig te lezen dat het zo'n opgave voor je is. Maar dan zijn dat appen of niey appen er toch alleen bestrijding van symptomen? Dan is er toch echt iets ad hand wat betreft je begrenzing?
Als mensen mij appen ook schoonmoeder fan app ik terug waar ik zin in heb. Soms is dat: alles goed!
Wat ik ze heb geleerd is bij status te kijken van whatsapp. Dan post ik foto's en dan weten ze waar we uithangen.
Uitgebreid appen met mensen doe ik zelden en werk blijft thuis. Maar als ik iets gaafs meemaak dan deel ik dat graag.
Zo zie je maar. Ieder is anders.

Flanagan
13-08-2018 om 10:08
Geen app
Ik herken die behoefte aan niet bereikbaar zijn en de daaruit voortvloeiende rust.
Ik heb een oud model mobiel zonder app-applicatie. Heerlijk rustig, geen geping de hele dag.
Wie mij iets wilt mailen, stuurt dan een sms of belt.
Als ik wel een app-applicatie had, zou ik die op vergader-stand zetten, als dat tenminste mogelijk is.
Mijn oudste kind stuurt wel eens een sms over hoe examen ging of als ze onderweg naar huis is. De jongste, die vroeger geen mobiel wilde omdat zijn ouders het vroeger ook zonder mobiel redden, belt als hij van het werk naar huis gaat; even checken of er iemand thuis is en hij evt opgehaald kan worden bij een storing in het OV.
Soms vraag ik mij dan af waarom ze bellen, maar dat doen ze omdat ze dat fijn vinden. Niet omdat ze zich verplicht voelen.

Kaaskopje
13-08-2018 om 10:08
Flanagan
Ik heb een moderne telefoon, niet hypermodern, want het is alweer een verouderd model (dat is het al na een paar maanden), met alle mogelijkheden die bij zo'n model hoort en toch zit ik in álle rust in de kamer kan ik je vertellen. Tot ergernis van wie mij wat te melden heeft soms. De keerzijde van bereikbaar zijn (in theorie) is dat men wil dat je bereikbaar bént. Maar er zit een knop aan je telefoon, waarmee je elk geluid het zwijgen oplegt.
Als ik aan mijn eigen jeugd denk, verbaas ik me weleens over hoe vrij mijn ouders mij lieten tijdens een dag. Zeker als je dat vergelijkt met de praktijk van het heden. Ik vertelde bijvoorbeeld wel met wie ik iets ging doen, maar als ik bijvoorbeeld spontaan de natuur in ging met een vriendin, of met vrienden en die vriendin, meldde ik dat niet. Het enige wat ertoe deed, was dat ik thuis was met etenstijd. Het was ze ook worst of ik 's avonds alleen met de fiets door het donker naar huis moest, als ik maar om een bepaalde tijd thuis was. Ze stonden totaal niet stil, althans zo leek het, bij dat er toch risico's waren. Ik heb ook het gevoel dat dat nog niet zo hevig speelde in die tijd. Uiteraard gebeurden er toen ook ellendige dingen, maar mensen werden nog niet zo bang gemaakt door elkaar als nu door het gebruik van internet. Ging je toen gewoon met je fiets die lange weg tussen de weilanden op, nu voel je dat als risico. Die ontwikkeling is niet meer te stoppen en in dat kader vind ik het begrijpelijk dat mensen meer behoefte hebben aan geruststelling. We leven nu, vroeger was het anders.

Jasmijn
13-08-2018 om 10:08
hoe het hier ging
Ik heb dochter een keer (niet als ze in een dwarse bui is) uitgelegd hoe het voor mij voelt als zij op pad is. En dat ik wéét dat ik waarschijnlijk niet reëel bezig ben, dat ik wéét dat zij niet in 7 sloten tegelijk loopt, maar dat ze misschien wel eens iemand kan tegenkomen die wel raar is (huidig voorbeeld Anne Faber) en dat ik het gewoon fijn vind dat ze het even meldt, dat ze veilig aangekomen is. Gewoon, voor mij, doe je moeder een plezier, ik ben de bangerik, ik ben misschien te zuinig op haar, ik haal stomme dingen in mijn hoofd. Mijn dochter vond het schattig, deze openbaring en heeft sindsdien altijd wel haar best gedaan om even een teken van leven te geven, ik kan dan weer rustig zitten (of slapen als ik al in bed lag)

Emmawee
13-08-2018 om 11:08
Ja, ik vind het wel een gekke eis. Jij vindt het belangrijk om te weten hoe het met je dochter gaat. Kun je dan zelf geen berichtje sturen? Nu eis je van je dochter om aan jou te denken, terwijl zij juist lekker onbezorgd weg wil zijn.
Je kunt haar best uitleggen waarom je het zo belangrijk vindt (zoals Jasmijn) en dan hopen dat ze daar rekening mee wil houden. Maar eisen... Ik denk dat ze daar net een beetje te oud voor is.

Ria
13-08-2018 om 11:08
Kaaskopje
Ik denk niet dat onze ouders naïef waren en de risico's niet beseften.
Net zoals (oa) ik dat niet ben maar er toch voor kies mijn kinderen los te laten.
Hetgeen overigens niet al te best lukt want mijn kinderen zijn zelf poepie voorzichtig;)
(en dat geldt ook voor veel van hun vrienden)
Zelf fiets ik ook op stukken in het donker waar veel vrouwen niet willen fietsen.
Niet omdat ik de risico's niet ken (ik ken ze beter dan me lief is) maar omdat ik me niet (sterk) wil laten leven door angst/zorg.

Emmawee
13-08-2018 om 12:08
Helemaal eens met jouw bericht. Loslaten is een keuze. Je niet laten leiden door angst ook.
Een kind van 16 dat vol vertrouwen op pad gaat is iets om trots op te zijn.

Mari
14-08-2018 om 15:08
Is niet gek, ik vraag het ook altijd. Zoon begrijpt het maar vergeet het 50% van de tijd. En dat begrijp ik dan weer want als je net bij mensen of op een feestje aankomt, vergeet je dat. Maar hij begrijpt het dan weer als ik alsnog app of hij goed is aangekomen.
enfin een heel begripvol geheel dus.
Vader van zoon (mijn ex) vraagt het niet en dat vinden zowel zijn nieuwe vrouw als ik maar niks. heel normaal hoor dat ze even terugrapporteren.
Oh ja mijn zoon is 17

Jesse_1
14-08-2018 om 16:08
Misschien
"zij vindt natuurlijk weer dat ik haar teveel beperk (waarin??)."
Zij wil haar eigen leven leiden en met haar vriendinnen omgaan, maar jij wilt dat ze steeds contact met jou houdt. Iedere keer als ze weg gaat, moet ze als éérste aan jou denken. Daarin beperk jij haar.

Jesse_1
14-08-2018 om 17:08
Hier was het juist andersom Kaaskopje
Het maakte niet uit hoe laat ik thuis kwam, als ik maar niet alleen in het donker naar huis kwam fietsen. (Wel op tijd voor het eten hoor, of melden als ik niet meeat).
Overigens is de enige keer dat ik werd 'lastiggevallen' op klaarlichte dag.
Toen ik op kamers woonde fietste is vaak 's nachts in mijn eentje door de stad. Ik vond dat ook nooit eng.
Hoe zien ouders dat die nu altijd een appje krijgen als hun kind weg gaat/ergens aan komt, hoe dat zo gaat als ze op zichzelf wonen? Als jullie kinderen zo op zichzelf wonen, dan weet je niet wanneer ze weg gaan of thuis komen.
Maken jullie je dan constant zorgen? Maak je je sowieso zorgen? Waar ben je bang voor, ben je bang voor een ongeluk, of ben je bang dat ontvoerd of lastig gevallen worden?

Ginny Twijfelvuur
14-08-2018 om 19:08
Wat niet weet...
Wat niet deert Jesse, uitzonderingen daargelaten.

Tango
14-08-2018 om 21:08
Wat is gek?
Je kan het zelf geen gekke eis vinden maar mijn ervaring met pubers is inmiddels dat zij daar heel anders over denken.
Puberdochter van 17 hier kan met allerlei vragen appen waarvan ik dan denk, kan ze dat zelf niet bedenken, maar even appen of ze wel of niet thuis eet of hoe laat ze thuis is blijft lastig. Tegenwoordig app ik zelf maar naar haar om te vragen of ze thuis eet en hoe laat ze thuis denkt te komen.
Ongerustheid van ouders is verder ook zo'n ding dat pubers niet lijken te begrijpen. Die van mij roept altijd dat haar niets overkomt en dat ze altijd voorzichtig is. Alleen als het haar uitkomt dat ik haar kom ophalen ergens, is ze opeens bang om in het donker over straat te gaan. Pubers blijven rare wezens hoor.
En het verschilt erg per puber ook. Zoon is 13 en appt altijd heel braaf waar hij is, als hij tenminste zijn telefoon bij zich heeft, want hij is weer veel minder verknocht aan dat ding dan zijn zus. Dus ook hem ben ik wel eens kwijt

Kaaskopje
15-08-2018 om 01:08
Jesse
Met kinderen die op zichzelf wonen, kun je niet aan de gang blijven. Dan geldt wat niet weet wat niet deert. Ik weet niet dat ze van huis zijn, dus ook niet of ze lang of kort weg blijven en of dat normaal is of niet normaal. Als ze hier zijn, zie ik dat allemaal wel. Als ik weet dat mijn dochter zo'n beetje half 2 thuis moet zijn en ze is om half 3 nog niet thuis, dan 25 jaar of niet... app ik haar even. Als dan blijkt dat ze nog ergens naartoe is gegaan, of dat het is uitgelopen op haar werk, kan ik het ook weer loslaten.

Emmawee
15-08-2018 om 08:08
Twee dingen
1. Laten weten dat je later thuis komt, vind ik heel wat anders dan laten weten dat je ergens bent aangekomen.
2. Wat niet weet wat niet deert is ook al thuis toe te passen door minder te (willen) weten.Gewoon:, wel / niet thuis met eten en 'vandaag nog' (voor middernacht) , of 'met de laatste bus', lijkt mij op een zeker moment genoeg informatie. .
Zolang zoon / dochter in kwestie er geen last van heeft, is er natuurlijk niks aan de hand.
Maar anders vind ik eigenlijk wel dat moeder (vader?) degene is die een stapje terug moet doen.

Flanagan
15-08-2018 om 09:08
Laten weten
Het lijkt mij belangrijk te weten of iemand nog thuis komt slapen of niet, ipv met het nachtslot.
Of dat iemand thuis eet, zodat je meer of minder hoeft klaar te maken.
Sociaal wenselijke zaken.
Als een jongvolwassene op zichzelf woont, is het een heel ander verhaal. Dan hoeven dergelijke zaken je niet bezig te houden omdat je weet dat ze niet thuis komen. Net als tijdens een vakantie, da; weet je ook dat je geen rekening met hen hoeft te houden.
Het geeft gewoon meer rust.

Kaaskopje
15-08-2018 om 09:08
Emmawee
Op den duur slijt dat gedrag van alles moeten weten misschien ook vanzelf. Toen mijn jongste dochter een eigen auto had en dus met die auto de weg opging, was ik heel erg ongerust. In het begin niet helemaal onterecht, gezien haar rijstijl. Maar het is altijd goed gegaan. Op een gegeven moment leer je vertrouwen te krijgen. Niet eens zozeer in je eigen kind, maar in de omstandigheden.
Ik merk nog steeds dat ik het vervelend vind als een kind niet begrijpt dat ouders soms geruststelling nodig hebben, maar wie weet komt er ook voor dat kind een dag dat er een lampje gaat branden, als het zelf ouder van een kind is geworden bijvoorbeeld. Dit jaar heb ik mijn dochter bijvoorbeeld een paar keer om haar vakantieadres gevraagd. Na 'zeur' nummer 3 van mij heb ik het erbij gelaten. Ik stel me voor dat men in geval van nood gaat uitzoeken wie ze moeten bellen. Ze heeft haar telefoon altijd bij zich. Dat is het voordeel van het mobieltjestijdperk.
Ik heb mezelf ook toegesproken over dat vakantie-adres . Vorig jaar trok ze langs Airbnb-adressen in de VS, dus had ik ook geen gegevens. Ze is een paar jaar geleden ook door Europa getrokken met de auto, dus ook geen vast adres. Gelukkig wel af en toe een foto, dus een teken van leven.

Kaaskopje
15-08-2018 om 09:08
Flanagan
Veel meer rust. Bij ons is eten en etenstijd de grootste bron van ergernis nu dochter weer thuis woont. Wat we eten, hoe laat we eten... De rest kan me niet veel schelen. Als ik maar weet of ze nog thuiskomt inderdaad. Als ze niet thuiskomt draai ik de deur dusdanig op slot dat je niet meer binnen kunt komen met een sleutel.
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.