U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Dip
Alweer een hele tijd geleden dat ik hier wat geschreven heb. Het gaat om mijn 15 jarige dochter. Alles in het leven steekt haar tegen: school, haar hobbies, vrienden, zelfs haar vrije tijd. Ze voelt zich leeg en zit met een aantal zaken/visies in haar hoofd wat betreft haar toekomst die eigenlijk allemaal negatief zijn. Ze wil ze niet gaan verderstuderen (maar ze moet -van zichzelf- en ze zit in VWO dus verderstuderen is wel logische stap). Ze moet later “rijk zijn” maar ze beseft nu al dat ze daar wellicht hard voor zal moeten werken, ze zal haar werk waarschijnlijk niet graag doen, ze zal gestresseerd zijn, ze zal voor niets leuks tijd of zin hebben. Ze zal moeten meedraaien in routine (wat ze bij voorbaat al niet wil) en moeten werken tot aan haar pensioen en dan is ze al oud en bijna dood. Haar leven zal bestaan uit nu: school en toetsen en later uit werk en stress. Zelfs ‘op vakantie mogen gaan’ zal enkel zijn om haar uitgeputte geest en lijf even te laten rusten om er dan weer tegenaan te moeten vliegen.
Als ik zeg dat ze bv. helemaal niet rijk moet zijn, vindt ze van wel want andere mensen kunnen rijk worden door studie en inzet en zij moet dat dus ook kunnen en doen. Maar tegelijk weet ze dat geld niet alles is en dat je voor (veel) geld moet werken (veel) en dat wil ze dus ook niet. In haar ogen: welk pad ze ook zal bewandelen, het zal nooit goed zijn. En daarom ziet ze niet in waarom ze nu naar school moet en studeren voor toetsen en huiswerk maken. Maar niet naar school of later geen werk ontaardt ook in negatieve zaken.
Vorig jaar sprak ze nog regelmatig af met vriendinnen maar de afgelopen maanden spreekt ze met niemand af, ze heeft er gewoon geen zin in. Ze is onlangs met school een weekend weggeweest (was een beloningsweekend) en eigenlijk wilde ze alleen maar thuis zijn en heeft zich niet geamuseerd. Ze irriteert zich ook steeds meer aan de (negatieve) punten van haar vriendinnen in die mate dat ze zich steeds meer van hen distantieert.
Ze is ook erg triest dat ze nergens echt in uitblinkt (terwijl ze vroeger wel aanleg had om in vanalles uit te blinken). Maar omdat ze altijd van het ene naar het andere ging en heel veel activiteiten tegelijk wilde doen, zit ze nu nergens op competitie.
Zelf zegt ze dat ze sinds september vindt dat ze ‘een depressie’ heeft of minstens een dip maar die maar niet over wil gaan. Ze wil dat ik ‘erover nadenk’ maar ik weet niet meer wat ik nog kan zeggen.
Welk plan van aanpak zien jullie als mogelijkheid?
Ach ik heb met jouw dochter te doen
Ik ken je man niet, maar ik vind zijn manier van doen ten opzicht van jullie dochter alles behalve prettig. En het verhaal lezend vind ik het verbazingwekkend dat ze nog steeds zo braaf alles doet en niet compleet in de contramine is gegaan.
Haar vader luistert niet naar haar maar beleeft zijn eigen doelen/dromen/ideeën door haar. Het is echt naar om te lezen. Ik ben het met Pennestreek eens, je moet naast haar staan en haar helpen, desnoods kies je haar kant en maak je ruzie met je man maar als er niets gebeurt gaat ze richting een enorme depressie en problemen voor de rest van haar leven
Maak ik het te zwaar? Ik denk het niet. Ik zie als mentor op een middelbare school veel kinderen met zulke ouders, het gaat meestal niet goed met ze.
Kom in actie!!!
Sini
ze wil precies toch
Ze is door een paar incidenten net weer zo teleurgesteld in haar vriendinnen. Ze is zo loyaal naar hen toe en dat is echt niet altijd wederkerig. Ze begrijpt dat niet en neemt alweer een stapje verder afstand. Ik probeer haar toch vaak op de goede kanten te wijzen (want het zijn best fijne meiden) maar mensen (en zeker 16 jarige pubers) zijn gewoon soms egoïstisch. Ik heb haar gezegd dat ze niet zoveel van haar vriendinnen mag verwachten, dat ze hen toch niet kan veranderen en dat ze toch bij zichzelf te rade zal moeten gaan. Dat ze soms zo zwaar tilt aan zaken, het is gewoon niet goed.
Gisteren heb ik met haar kunnen spreken over geholpen worden en kunnen praten met mensen die daar voor opgeleid zijn. Ik had het bv. over tabakologen die mensen met een rookverslaving kunnen begeleiden naar hun doel, naar mensen met perfectionisme die inzicht krijgen in zichzelf enzo. Ze heeft goed geluisterd en nu dan toch gevraagd dat ik al die websites eens doorstuur. Dat is misschien al een goed begin.
Verder weet ik niet goed of dit te maken heeft met haar (vroeger vastgestelde) hoogbegaafdheid. Volgens haar is ze dat niet meer en zelf vind ik dat heel moeilijk om te beoordelen. In die zin weet ik niet of ik bepaalde boeken/psychologen/hulpverleners dan wel of net toch niet zou aanraden.
Waarom haar vader zo’n beeld heeft van haar… ik heb er een beetje het raden naar maar we hebben een tweede kind met een diagnose. Van dat kind hebben we van jongsaf verwacht dat het allemaal mis (of toch niet goed) zou lopen. Dochter is jonger en dat we zo’n slim bijdehand kind hadden, dat was gewoon gemakkelijk (al was het niet echt gemakkelijk maar dat leken meer op luxeproblemen en hebben we ook met dochter problemen gehad met uiteindelijk een versnelling als gevolg). Maar ergens is dat beeld bij man gebleven: zoon = problemen en dochter = alles wat ze wil zal ze kunnen bereiken. En nu is het bijna omgkeerd: zoon doet het fantastisch, dochter ook maar misschien minder dan hij verwacht/gedacht had. Ik probeer hem niet goed te praten (absoluut niet) maar is schets dit als achtergrond. In ieder geval zal zijn beeld niet beletten dat ik achter haar sta en dat als ze hulp wil, ze die hoe dan ook zal krijgen.
Ik ben overigens blij met de reacties hier.