U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
De puberteit of onhandelbaar zijn?
Mijn dochter is net 18 geworden. Ze zit in haar laatste jaar humaniora, gaat in het weekend en tijdens het verlof in een indoor speeltuin werken en volgt nu rijlessen. Allemaal ok lijkt het was het niet dat haar gedrag te wensen overlaat. Gaat ze uit dan blijft ze de hele nacht weg om de volgende dag pas naar huis te komen. Ze wil met ons niet meer op vakantie gaan en amper daguitstappen maken. Ze heeft een opvliegend karakter en maakt om het minste ruzie. Als we naar het oudercontact gaan loopt zij 1 meter voorop al rokend wat mij ergert. We zijn bij een gedragstherapeute geweest waar ze heeft gezegd dat ze 2 maal per week wiet rookt. Ondanks het feit dat roken en wiet gebruiken slecht is voor de gezondheid wil ze er niet mee stoppen. Ze zegt nog weinig en de sfeer is gespannen. Enkel als ze iets nodig heeft, haar wegbrengen, geld vragen kent zij ons. Zij heeft vroeger anderhalf jaar een relatie gehad met een jongen die uiteindelijk ook aan de drugs zat en nadien iemand anders had. Zij zag die jongen wel graag en dat heeft haar diep geraakt. Zij vond het toen verkeerd dat hij aan de drugs zat. Ik had niet verwacht dat zij nu dit ook zou doen. Geld durven we amper geven want je weet nooit of ze er drugs mee koopt. Haar vrienden kennen we niet, dus we weten niet of zij dit ook gebruiken en wie ze zijn. Mijn man en ik missen die relatie met onze dochter. Soms zie ik moeders gaan winkelen met hun dochter, wat wel leuk is, maar ik kan hier niet van meespreken. Winkelen doet ze liever alleen en als ze dan toch meegaat moet het vlug zijn. Ik betaal haar kleding, soms gaat ze kleren kopen die ze achteraf niet aandoet. Verder zit ze altijd op haar kamer want ze beweert dat ze niet graag meer thuis is. Ik kan altijd bij die gedragstherapeute terecht ivm drugs maar ik zou graag onderling de relatie willen verbeteren en haar doen stoppen met het gebruiken van wiet, alleen weet ik niet hoe. Ook vertel ik dit liever niet aan de familie en kennissen want ik weet niet wat hun reactie zal zijn. Zij hebben deze problemen niet. Hierdoor voel ik mij soms zo alleen met dit probleem.
Wat hebben wij hieraan?
Wat bedoel je met 'Wat hebben wij hieraan?'
Wat hebben wij hieraan?
Hiermee bedoel ik dat de dochter enkel haar zin wil doen samen met haar vrienden en vriendinnen zonder met onze wensen o.a. samen op vakantie gaan rekening te houden. Zelfs een daguitstap, concert enz. dat we vroeger wel samen deden interesseert haar nog amper.
Ja, daar was ik al bang voor
dat je dat bedoelde.
Mag ik je vragen waarom jij aan kinderen bent begonnen? Ik krijg het idee dat jij kinderen hebt opdat zij jou gelukkig maken. Lees deze tekst eens, en kijk dan nog eens naar jouw eisen aan je dochter. De tekst is van Khalil Gibran.
And a woman who held a babe against her bosom said, Speak to us of Children.
And he said:
Your children are not your children.
They are the sons and daughters of Life’s longing for itself.
They come through you but not from you,
And though they are with you yet they belong not to you.
You may give them your love but not your thoughts,
For they have their own thoughts.
You may house their bodies but not their souls,
For their souls dwell in the house of tomorrow, which you cannot visit, not even in your dreams.
You may strive to be like them, but seek not to make them like you.
For life goes not backward nor tarries with yesterday.
You are the bows from which your children as living arrows are sent forth.
The archer sees the mark upon the path of the infinite, and He bends you with His might that His arrows may go swift and far.
Let your bending in the archer’s hand be for gladness;
For even as He loves the arrow that flies, so He loves also the bow that is stable.
En in het Nederlands: Je kinderen zijn je kinderen niet.
Kahlil Gibran
Je kinderen zijn je kinderen niet.
"En hij zei:
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is."
Zelfstandig zijn
Aan Pluis
Je helpt me echt niet verder met je opmerkingen die allesbehalve opbouwend zijn.
Volgens jou moet mijn dochter zelfstandig zijn en hoeft zij geen rekening meer te houden met haar ouders.M.a.w. ze kan gaan en staan waar zij wil.
Wel Pluis, ik ben het daar niet mee eens. Zolang mijn dochter bij ons woont zal zij ook rekening moeten houden met ons en onze regels, gaat zij alleen wonen dan kan ze haar zin doen.
Als zij later gaat samenwonen, getrouwd is en kinderen heeft moet zij toch ook met hen rekening houden?
Ik vind dat je maar een rare kijk hebt over wat een gezin inhoudt.
Rekening houden
Ik ben het met je eens dat dochter rekening moet houden met de andere gezinsleden. Dan denk ik aan een steentje bijdragen in het huishouden, aan tafel eten, anderen niet storen in hun nachtrust e.d. Maar vakanties, uitstappen, feestjes en concerten horen daar wat mij betreft niet bij. Dat is voorbij vanaf een bepaalde leeftijd (meestal16-18 jaar). Ze ontwikkelt haar eigen smaak en voorkeuren, dat is alleen maar gezond.
Nee, dat is duidelijk :-)
Weet je, je kunt van alles willen en opleggen, maar een puber is zich aan het losmaken. Hoe meer jij oplegt en dwingt, hoe meer de puber zich afzet. Dat kun je heel vervelend vinden, maar zo werkt het. En zeker bij jouw dochter. Als je wat aan de situatie wilt veranderen, zul je zelf moeten veranderen. Je kunt dat niet afdwingen bij een ander. Nou ja, dat kan wel, dat ben je aan het proberen, maar zoals je ziet werkt dat niet. Dus wat doe je als blijkt dat je aanpak niet werkt? Houd je dan stug vol, gooi je er nog een schepje bovenop, of kijk je hoe je dingen kunt veranderen door zelf mee te veren? Toen ze jong was paste jij toch ook je gedrag aan? Je hield rekening met middagdutjes en eet- en slaaptijden. Je richtte jouw dag daarop in, je probeerde niet je baby/kind in een stramien te duwen. Toch? En nu is je dochter volwassen, en nu vind jij dat jouw dochter vooral rekening moet houden met jou. Jij wil dat ze 'gezellig' met jullie mee gaat op vakantie. Hoe kan dat nou gezellig worden, als jullie zo botsen? Is het dan niet verstandiger om juist apart op vakantie te gaan? Om juist even afstand van elkaar te nemen, zodat je daarna weer blij bent dat je elkaar ziet?
Jouw dochter pubert op dit moment blijkbaar vrij heftig. Dat is laat, maar niet iedere puber is hetzelfde. Pubers houden met niemand rekening, alleen met zichzelf. Gelukkig gaat dat over. Maar dat kun je niet forceren. Ik denk dat je er goed aan zou doen om een boek te lezen over de puberteit en het puberbrein. Dat werkt gewoon echt heel anders dan het jouwe. Verwachten dat ze doet wat jij wil en hoe jij het wil is gewoon vragen om daarin teleurgesteld te worden. Ik lees van jou alleen maar negatieve dingen over je dochter. Zou je voor mij in je volgende post eens op willen noemen wat je positief aan haar vindt? Ik zou zo graag voor jullie willen dat jij haar mooie kanten (weer) gaat zien. Want die heeft ze, heel veel zelfs, dat weet ik zeker! Focus daarop, benoem dat tegen haar, geef haar complimenten, zeg haar dat je van haar houdt. Benader haar eens positief, en zie hoe dat jullie communicatie verbetert.
Wat iedereen in dit draadje je probeert te laten zien, is dat jij zelf de relatie met je dochter om zeep aan het helpen bent. Dat is geen leuke boodschap om te lezen, dat snap ik, en misschien sloeg ik niet de goede toon aan, maar zie je dan hoe de toon ervoor zorgt dat een boodschap wel of niet binnenkomt? Dus, verander je toon en je blik op je dochter. Jij bent de volwassene, jij moet dat doen. Je dochter lukt dat (nu) niet.
En om even antwoord te geven op jouw vraag: natuurlijk wil ik dat mijn kinderen rekening houden met ons. En natuurlijk doen ze dat vaak niet, want het zijn pubers. Dus dan hebben we een gesprek. Over hoe ik me daarbij voel, over de gevolgen van hun acties (bijvoorbeeld niet melden dat je wel/niet thuis eet. Dan kook ik of teveel of te weinig, en ik voel me de huishoudslons. Dan bieden ze netjes hun excuses aan, en de volgende keer denken ze er wel of niet aan om even te appen. Het blijven namelijk nog steeds pubers). En regels houden we regelmatig tegen het licht. Vroeger lagen de telefoons en andere schermen beneden, zodat ze op tijd gingen slapen. Dat is nu toch echt hun eigen verantwoordelijkheid. Als ze zich dan een keer verslapen of klagen dat ze zo moe zijn, tja, hun probleem. Pas als ze dan chagrijnig aan het ontbijt verschijnen wordt het ook mijn probleem, en daar pas ik voor, dan kunnen ze een preek krijgen. Wat ik bedoel is, ze is volwassen, behandel haar dan ook zoveel mogelijk zo. Dus regels: die leg je niet op, maar die stel je in overleg vast.
Succes!
Laat puberen
Het klinkt inderdaad als een meisje dat laat pubert. Hier had dochter dit gedrag met 15/16 jaar. Was ook reuze ongezellig. Ging je samen winkelen, was het klaar als zij haar buit binnen had. En thuis zat ze inderdaad vooral op haar kamer, want het was helemaal niet leuk thuis. Ze bleef ook regelmatig spontaan weg als ze thuis zou komen eten. En was dan ook niet te bereiken want telefoon stond uit of was leeg.
Inmiddels is dochter hier ook 18. Het puberen is een stuk minder, maar echt nog niet over. Je kan wel weer gezellig met haar winkelen en ze kan soms ineens spontaan iets lekkers halen of bakken voor iedereen. Maar rekening houden met is er nog niet altijd bij. Als ze diep in de nacht thuis komt wordt er altijd nog luidruchtig naar het toilet gegaan en met een beetje pech glipt er een kat naar boven die dan met veel geroep weer naar beneden wordt gejaagd. En 's morgens klaagt ze dan weer dat wij teveel herrie maken als ze nog wil slapen.
Over het algemeen is het echter alweer een stuk gezelliger dan een paar jaar terug. De ruzies zijn minder heftig, ze schikt zich makkelijker als ik me ergens mee 'bemoei'. Het is dus echt even een kwestie van uitzingen. Het gaat over. Op alle slakken zout leggen helpt niet. Kies een aantal regels uit die je echt belangrijk vindt (bijvoorbeeld laten weten of je mee eet, geen auto lenen als je iets gebruikt hebt etc.) en laat die andere dingen (rommel in haar kamer, onvoldoendes halen etc.) gaan. Ze is volwassen en moet zelf de last hiervan gaan ervaren.