Dagboek gelezen...

Eh stelle (ot)

Ik ben Geertje en geen Geerke ;-)

Hee bugs,

Hoe gaat het nu?

Tja...

Allereerst bedankt voor jullie reacties.
Eerlijk gezegd weet ik nog steeds niet wat ik moet doen. Natuurlijk had ik nooit haar dagboek mogen lezen, dat weet ik ook en heb er veel spijt van. We hebben echt een goede relatie, maar blijkbaar wil zij dit voor mij verborgen houden. En dat doet pijn.
Ik vind persoonlijk 14 jaar veel te jong en had liever gehad dat ze het voor de eerste keer uit liefde deed en niet uit nieuwsgierigheid ofzo...
Weet ook nog niet hoe ik een gesprek op gang ga brengen, ze is natuurlijk niet dom, die heeft het meteen in de gaten...

Vader

Je hebt het nu hier aan ons voorgelegd. Wat vindt de vader van je dochter ervan?

Misschien speelt de leeftijd ook mee in 'openheid'?

Ik snap dat het pijn doet dat ze het zelf niet verteld heeft, maar misschien speelt de leeftijd (eigenlijk te jong) hier ook in mee?
Hier is jongste net 15 en die kleurt al rood als de naam van de jongen die ze leuk vind al genoemd wordt per ongeluk. En ze vind 'm alleen nog maar leuk! Durft er nog amper naar te kijken, laat staan met 'm praten...
Ik heb wel eens geprobeerd om het gesprek over die leuke jongen op gang te brengen. En dat vind ze moeilijk, heel moeilijk. Het liefste verstopt ze zich.Over sex an sich is geen probleem, zolang die jongen maar niet ter sprake wordt gebracht.
Ze weet dat het 'normaal' is dat je die gevoelens krijgt op deze leeftijd en dat wij er open voor staan en haar vriendinnen zijn er makkelijker in en laten met regelmaat e.a. vallen in ons bijzijn. Het rare is dat ze wel open verteld dat haar 'beste vriendin' die nu een vriendje heeft beslist nog niet aan de pil wil, (want dat heeft haar moeder aangeboden) want ben je gek, die wil toch nog géén sex! Ze is pas 15!!! En ons verweer dat dat toch best verstandig is dat aanbod van die moeder want beste vriendin kan maar zo van gedachten veranderen, toch? Werd in alle toonaarden afgewezen als zijnde 'belachelijk'.
Van oudste herinner ik me dat die rond haar 16de pas wat 'opener' werd over sex en jongens en wat daarbij komt kijken (romantiek b.v.). Er meer over vertelde, vroeg, zonder gene. De giegelfase voorbij zeg maar.
Met 14 zit je daar nog vollop in.
groeten albana

Kaaskopje

Wat jij schrijft over toch kijken kan ik me heel goed voorstellen.

Om eerlijk te zijn, ik heb dagboeken gewoonweg nooit begrepen, heb er dus ook nooit eentje gehad, zie mijn kinderen er ook niet zo snel eentje hebben. Dochterlief moet verplicht vanuit school een 'journal' bijhouden van minstens 5 regels per dag en dat is dgeliks vloeken en schelden om het op papier te krijgen (meestal: today I woke up. I went to school. We had PE. It was awesome. Now I'm done) die zie ik geen gevoelens aan papier toevertrouwen.

Vraag, puur nieuwsgierigheid, aan degenen wiens dagboek geleen werd: als je wist dat het elezen werd, waarom schreef je er dan in?

Bugs

Hoe en of je hier iets mee kunt doen is ontzettend afhankelijk van jullie verstandhouding op het moment.
Ik zou me in jouw geval ontzettend zorgen maken, maar het moeilijke is dat zowel iets doen als niets doen dingen kapot kan maken.
Ik denk dat ik voor mijn eventuele acties zou laten meespelen wie de andere partij was. Bij een nieuwgierige leeftijdsgenoot zou ik anders reageren dan bij de clubcasanova of een trainer. Zodra er een machtsverschil is (trainer, echt meer dan paar jaar leeftijdsverschil) zou ik eerder geneigd zijn iets te doen. Het blijft wel seks met een minderjarige, dus strafbaar, en zodra de ander door positie of leeftijd overwicht heeft is de kans dat het minder vrijwillig was groter.

Niet zeggen

ik zou het niet zeggen maar wel een gesprek hebben over voorlichting. Misschien bedoelt ze met ontmaagd niet 'de daad' maar op een andere manier sexen??

Dagboekenmens

Dirksmama, ik denk dat je een dagboekenmens bent of niet. Ik was in mijn jeugd en nog een stukje in de twintig echt een dagboekenmens, maar vanaf het moment dat ik mijn man leerde kennen, is die behoefte verdwenen. In plaats van mijn zieleroerselen aan papier toe te vertrouwen, deed ik dat voortaan aan mijn man.

Ik zeg maar niets...

Ik heb besloten dat ik er niet over begin. Ik hoop nog steeds dat ze naar mij toekomt, doet ze het niet, dan leg ik me er (voorlopig) bij neer. Misschien doet zich er een gelegenheid voor en dan kunnen we het er over hebben. De vraag was gesteld of het daadwerkelijk ging om ontmaagden, en dat is zo (ze schreef zelfs dat het een beetje pijn deed, maar wel heel fijn was). Ben er wel achter gekomen dat het een leuke jongen is, waar ze al heel lang vriendschappelijk mee omgaat. Nou ja, vriendschappelijk...;-)
"Gelukkig" is ze ondertussen ook al ongesteld geworden dus mijn eerste vrees is even voorbij...