Brutale tienerzoon doet en laat wat hij wil

AnneJ

Juist jouw reactie bewijst mijn punt: de mening is niet populair. Dat niet elk kind geschikt is om onder beperkingen te staan is zo, maar kom op, je taak als ouder is grenzen stellen! Mijn eigen kinderen zijn ook niet de makkelijkste, heb zelf een zoon met de nodige handvatten en een zeer pittige dochter. Maar juist als je van jongs af aan grenzen stelt werkt dat beter. Verder heb ik ook gezegd dat het nu te laat is om daar nog mee te beginnen en dus zal TO inderdaad de grenzen wat geleidelijker moeten invoeren. Maar vind jij het dan een onredelijke beperking dat een 15-jarige niet de hele dag en nacht mag gamen? Oprechte vraag.

Verder: ik zie echt enorme rode vlaggen dat het niet goed gaat met deze jongen. Een echte gedragsstoornis zou je al eerder hebben opgemerkt dus dan ligt verslaving meer voor de hand. Ik heb in mijn werk als docent VO elk jaar weer te maken met jongens die door gameverslaving helemaal vastlopen en vaak langdurig thuis komen te zitten. Dit gedrag hoort daar allemaal bij.

Erkennen

Er komt nog iets bij. Deze jongen bezorgt anderen last met zijn harde praten en lachen in de nacht maar voor hemzelf is het iets plezierigs, waarin hij zorgeloos plezier heeft met andere jongeren of met zichzelf. Hij doet geen verboden activiteit maar het stoort de anderen en de rest van zijn leven. Dat kwartje moet vallen. Maar het valt eerder als je ook begrip voor hem hebt..

Thuiszitten

Juist en daarom ga je er niet hard tegenin met 'grenzen stellen', dat helpt namelijk helemaal niet. Je gaat je inderdaad liever verdiepen in de kwaliteit van zijn leven overdag en wat er op school omgaat. Heel verstandig. Inderdaad loopt hij waarschijnlijk tegen zijn grenzen aan. De kans dat je daar iets mee kunt als je iets meer begrip opbrengt is groter dan als je 'grenzen stelt'.

15 jaar

Ik ben het voornamelijk eens met Alison, hij is pas 15 jaar. Je kunt wel begrip tonen, wat AnneJ in het laatste bericht schrijft, maar ik zou, op een moment dat hij er voor open staat wel aangeven dat de wifi er om 23.00 uur vanaf gaat. Gewoon, omdat hij dan slapen moet, hij is 15 hé, en hij stoort de rest van het gezin ermee.
Als je het met hem bespreekt gaat hij akkoord zeg je, dan zou ik meteen ook bespreken dat je niet om 23.00 uur duldt dat hij dan nog een discussie met je aangaat omtrent het opnieuw aanzetten van de wifi. Zorg dat hij er niet bij kan en hou vol. Hij heeft overdag en in de avond tot 23.00 uur voldoende tijd om lol te maken en hij kan het blijkbaar niet aan om op tijd te gaan slapen en stil te zijn na 23.00 uur, dat heeft hij inmiddels voldoende bewezen.
Je zou met het zakgeld even kunnen wachten, maar als hij na 23.00 uur nog steeds herrie maakt, met andere dingen, deuren hard dicht of ander geklier, dan kan je nog eens bespreken dat die optie er ook nog is, geen zakgeld meer. Privileges zoals zakgeld hoor je te verdienen met normaal gedrag, als dat er niet is, dan zou ik het zakgeld stopzetten tot hij laat zien dat hij het kan, aan hem de keuze dus.
In de echte wereld (volwassenen of school) wordt ook gewerkt met beloningen en berispingen (bijv. een bekeuring) dus waarom geldt dat voor je zoon niet. Mocht alles goed verlopen, dan kan je op een gegeven moment een beloning in het vooruitzicht stellen (vrij in te vullen, maar je zoon zal vast wel een goed idee hebben)

Grenzen stellen

Mijn kinderen hebben een vorm van autisme. Bij ons thuis werkt 'routine' beter, vanzelfsprekendheid, overleg, uitleg en redelijkheid. Dat is een vorm van 'grenzen stellen' zonder verbodsbordjes en straf. Dat zou hier helemaal niet werken omdat ze dat niet hadden begrepen en er niets mee konden. Dat 'grenzen stellen' klinkt namelijk wel ferm maar werkt niet voor iedereen.
En mijn allergie zit er in dat dat wel van je geeist wordt door sommigen, ook in de hulpverlening, 'wie is er de baas' maar dat je daarmee juist van de regen in de drup komt.
Mijn kinderen met autisme, reageerden heftig op straf, in paniek. Dat heb ik juist, al op de basisschool moeten afleren. Ik kon dat ook fysiek, alleenstaand, met al jong een chronische beperking, helemaal niet afwingen!
Die vanzelfsprekendheid om de baas te moeten zijn is dus gewoon een niet helpende opstelling waarmee je op verjaardagsfeestjes of zo kunt scoren, wat zijn we lekker flink met elkaar, wij 'begrenzen' onze kinderen.
En als je dat niet doet dan ben je bezig met 'verwennen' en 'verwaarlozen' terwijl je juist bezig met hogere school opvoeding passend bij de kinderen die je voor je hebt.

vanzelfsprekendheden

Ja maar Anne, als je sommige dingen invoert en volhoudt dan wordt dat ook een vanzelfsprekendheid. Als vanaf nu altijd de wifi om 23.00 uur uitgaat en zoon weet waarom dat is, dan zou dat op een gegeven moment de vanzelfsprekendheid kunnen zijn. Ergens moet je wel een grens stellen. Zoon van 15 gaat nu rond 1.00 uur naar bed, straks wordt het 2.00 uur? Of 3.00 uur? Ergens moet -iemand- een grens trekken toch?

Eten is bij ons altijd rond 18.00 uur en we eten beneden aan tafel, niet om 17.00 uur en niet om 20.00 uur en ook niet boven op je eigen kamer. Dit is altijd zo geweest en niemand die er een drama van maakt. Sommige, voorspelbare dingen maken dat je samen kunt leven in een huis. En ja, soms moet een routine (zoals wifi permanent aan en om 1.00 uur naar bed) toch omgezet worden omdat die routine nu eenmaal niet echt werkt voor de rest van het gezin.

Ik speel thuis niet de baas, maar met uitleg en overleg kom je een heel eind.

grenzen

"Inderdaad loopt hij waarschijnlijk tegen zijn grenzen aan. De kans dat je daar iets mee kunt als je iets meer begrip opbrengt is groter dan als je 'grenzen stelt'."

Sorry hoor, maar "je scheldt niet tegen je moeder en je duwt en trekt niet fysiek aan haar" is zeker een grens die je wél moet stellen.

Wat voor zwaar leven die zielige jongen overdag ook heeft. Wat voor begrip moet je opbrengen voor iemand die zijn moeder fysiek intimideert?

De route

Het alternatief: je stelt grenzen en je gaat ze handhaven, desnoods fysiek? kan tot gevolg hebben dat je zoon fysiek reageert en met luide woordenwisselingen in de nacht. Dat is nu al aan de orde. En dat blijkt dus niet te helpen.
Even verder en de buren bellen de politie, of je doet het zelf omdat je je bedreigt voelt door je zoon. Staat even later jeugdzorg op de stoep.
Je vraag hulp en die stellen ook dat je moet gaan 'grenzen stellen'. Vervolgens ontstaat een geknok om de macht thuis met uiteindelijk de noodzaak dat deze jongen uithuis moet. En zie hem maar eens uithuis te krijgen. En wat denk je dat er dan terecht komt van zijn schoolopleiding?
Je kunt wel wensen, zeker als docent VO, dat kinderen door hun ouders onder de duim gehouden worden en zich gedragen op school en resultaten halen, maar hoe succesvol is dat in feite?
Je wil hem niet voortduwen in zo'n strijd om de sterkste verhaal. Dat kan wel logisch en eerlijk klinken, maar dat kan je van de regen in de drup helpen. En dat helpt niet.
Straf helpt niet. De Glenn Mills groepen zijn al lang gesloten.
Je gaat de route van de gesloten jeugdzorginstellingen.
Hoe help je kinderen aan beter gedrag?

hè?

Jeumig, wat haal je er veel drama bij.

Autisme

Een van mijn kinderen heeft ook autisme. Juist daarom is de voorspelbaarheid van de regels belangrijk. Dat kan zonder straf, ik kan me niet herinneren dat we ooit echt hebben gestraft. Dat kan wel met duidelijkheid en logische gevolgen. De regel is dat alle telefoons beneden aan de lading liggen. Vergeet iemand dat een keer, al dan niet expres? “Je bent je telefoon vergeten aan de lading te leggen, doe je dat nog even?” Natuurlijk pas je de regels aan naarmate het kind ouder wordt en laat zien(!) dat het meer vrijheid aan kan. Deze jongen laat zien dat hij de vrijheid juist niet aan kan.

Ja Allison

Ik heb zelf altijd huiswerkbegeleiding gegeven aan mijn kinderen, al vanaf groep 3. Vanwege moeite om te begrijpen wat er van ze gevraagd werd. Dat zouden alle ouders moeten doen want dan zie je vanzelf aankomen wanneer een kind tegen zijn grenzen aanloopt.
En dan kun je daar op tijd op bijsturen.
Dat is toch onzin met een sterretje? Niet dat ik het zo gedaan heb, want dat was zo in mijn gezin, maar om dat dan als 'regel' te stellen voor alle ouders?
Het werken met 'grenzen' alsof er een soort vanzelfsprekendheid is in wat je aanvankelijk 'beperkt' en dan langzaam loslaat is geen wiskunde dat is ook maar een constructie van gewoonte en natte vingerwerk.

Het is altijd zo flauw om ouders daarop aan te spreken. Had je maar dit of dat dan was dit nu niet gebeurt. Het is geen wiskunde en het helpt niet, ja om een ouder die toch al aan het worstelen is, want dat kun je beslist zijn met dit soort situaties nog even verder een schuldgevoel te bezorgen, wat helemaal niet helpt en ook helemaal niet waar hoeft te zijn.

Als het zo makkelijk was dan hadden we nu niet al die afstromers en vooral jongens die blijven zitten of uitvallen op school. Je doet wat je kunt en juist op een manier waarop het henzelf lukt om er greep op te krijgen. Beperken legt de energie verkeerd. Namelijk bij strijd.

Vind ik ook

'Dat niet elk kind geschikt is om onder beperkingen te staan is zo, maar kom op, je taak als ouder is grenzen stellen!'

Precies. Als ouder heb je, naast liefde geven en de feitelijke verzorging, ook de taak om je kind klaar te 'stomen' voor de maatschappij. Dat betekent dat je je kind (zo veel als mogelijk) leert met geld om te gaan, elke dag schoon ondergoed aan te trekken, een boterham te smeren, maar ook hoe hij zich hoort te gedragen en welke regels er in de maatschappij gelden. Daar hoort rekening houden met je huisgenoten gewoon bij. Van wie moet hij het anders leren als het niet thuis is?

AnneJ

Onder de duim houden is niet hetzelfde als leren om rekening te houden met anderen.

Autisme

Waarom lijken bijna alle discussies over probleemkinderen uiteindelijk te gaan over autisme en de manier waarop je kinderen met autisme moet begeleiden? Vooral niet straffen volgens Anne J. Ja, we weten het inmiddels.
Autisme komt voor bij een heel klein deel van de bevolking. Je zou het niet denken als je OO volgt, maar hee, het is zo.
Bij zoon van TS is geen diagnose autisme gesteld. Hij zal het stellen van grenzen en ook het onderwerp "straf" dus echt wel begrijpen en er niet van in de war raken. De vraag is meer of hij grenzen accepteert. Daar lijkt het nu niet op. Hij doet wat hij zelf wil, is al gameverslaafd misschien en gedraagt zich fysiek agressief. Ik heb nog steeds niet gelezen waar vader is.

Pubers

Pubers hebben soms, ook niet altijd, een moeilijke fase, vanwege een niet uitgerijpt brein, impulsiviteit, moeite met organiseren en plannen, meer behoefte aan rust en slaap, lichamelijk en geestelijk veel te groeien en te verwerken, terwijl ze in de ochtend niet vooruit te karren zijn.

Dat wil niet zeggen dat ze niet weten hoe 'het hoort'. Of dat ze tot dan toe verwaarloosd zijn door hun ouders, maar dat lukt even niet om diverse redenen.

Ga eens met deze zoon naar de Jellinek, wedden dat hij niet gameverslaafd is. Dat is ook weer zoiets. Je wil dat graag voorkomen, maar dan zet je in op het normaliseren van zijn dag en zijn school en je begint niet te targeten op het gamen, wat ze zelf vreselijk leuk vinden en wat je kunt vervangen door elke 'vlucht' uit de werkelijheid.

https://www.universiteitleiden.nl/wetenschapsdossiers/brein-en-gedrag-in-ontwikkeling/themas
Lees eens wat en probeer eens wat.

Bovendien is de wijze van omgaan met kinderen met autisme vaak ook heel geschikt voor alle kinderen. Vooral omdat je er zelf kalmer onder moet blijven, meer moet nadenken en meer samen met je kind puzzelen om tot een oplossing te komen.

Hoogoplopende woorden, achterna lopen tot in de eigen kamer en eisen en beperken en grenzen stellen klinkt wel goed, bevredigt je eigen gevoel van rechtvaardigheid, maar of het helpt is een tweede.

Ken je kind

Bij mijn niet-autistische kind hanteer ik ook ongeveer de methode Anne J. Met nog meer vrijheden overigens en minder structuur. Dat is wat hier werkt. Maar dat is wel een kwestie van wisselwerking tussen haar en mij, en ook een kwestie van karakter, en dan óók nog een kwestie van mazzel hebben, uitproberen, aanmodderen, vallen en opstaan. Ik weet zeker dat er heel andere kinderen zijn, met heel andere ouders, die beter gedijen bij heel andere methoden.

Dat gezegd hebbende, is het naar mijn mening wel altijd goed om na te denken hoe zinvol straffen is: helpt het je doel te bereiken of is het eigenlijk meer een goed gevoel bij jezelf dat je niet over je laat lopen?

Dus ik ben benieuwd hoe TS erover denkt nu.

AnneJ

Het jongere kind is nu de dupe. Dat is blijkbaar geen probleem, zolang de 15-jarige zich maar lekker kan uiten?

Eerlijk Sydney

Je zoekt juist een oplossing zodat het jongere kind, en jezelf maar ook zoon, rust heeft.
Het is soms echt zoeken in een gezin om zaken op te lossen. Als het makkelijk was, met een toverstokje tover je de puber weg of snoert de mond, dan was het geen probleem.
Flauw om dan te zeggen dat als je niet 'ingrijpt' dat je dan de puber zich maar lekker laat uiten.
Je kunt mensen niet uitvlakken, ook niet als ze zich niet altijd goed gedragen. Ze hebben een eigen wil en eigen benen, en tenzij er strafbare zaken zijn kun je een gevangenisstraf wel vergeten. Het is de keuze tussen diplomatie en oorlog, soms is het gewoon oorlog, maar de kunst is om terug te gaan naar diplomatie.
En ja, het leven is niet eerlijk, er vallen altijd slachtoffers, de kunst is juist om dat te gaan beperken, maar het paradijs hebben we hier nou eenmaal niet.

Die diplomatie werkt niet in dit geval.

Er zijn nog heel veel stappen vóór die oorlog hoor. Geen enkele reden om maar af te zien van iets ingrijpenders dan een vriendelijk verzoek.

Kind is pas 15!

Ik heb mijn puber (ja, lichte ASS) toch echt een paar keer stevig de oren gewassen wegens geluidsoverlast na (normale) bedtijd. Geloof me, dat hielp best. Gecombineerd met jarenlange gesprekken over gezonde nachtrust, dat wel. Nu op zijn 17e begint hij dat laatste langzaam te snappen, lijkt het.

Jeetje AnneJ

Van een kind tot de orde roepen in één klap door naar met geweld het huis uit trappen en in de gevangenis opsluiten. Normaal denken is niet jouw sterkste kant.

Consequenties Sydney

Ik heb daar de consequenties van gezien. Ja, kinderen opvoeden valt soms niet mee. Daar is een hele industrie op gebouwd. En ja, dat kan ook de doorvoerroute van je eigen kind worden.
Bij een kind waar het al zo uit de hand loopt ben je er niet met 'tot de orde roepen'. Die fase ben je al gepasseerd en dat hielp dus niet.

Oren wassen

Kun je ook kalm en vasthoudend en emotieneutraal doen. En dan noem je het niet 'oren wassen' maar bijsturen of zoiets.
Je wil, ondanks het gedoe, laten zien dat je gelooft dat ze het kunnen, zich goed gedragen, en dat je gelooft dat school hun toekomst kan zijn en dat ze dat kunnen. Zelf twijfelen ze daar soms juist aan. Dat kun je met respect bijsturen.

Dus?

'Bij een kind waar het al zo uit de hand loopt ben je er niet met 'tot de orde roepen'. Die fase ben je al gepasseerd en dat hielp dus niet.'

En dat is dan een reden om hem zijn gang te laten gaan?

Nee Sydney

Maar je doet een beroep op je eigen creativiteit, intelligentie en verstand en de relatie met je kind, en je doet iets meer moeite, met respect, om de zaak weer goed op de rails te krijgen. Je haalt iets meer gesprekstechniek en geduld uit je tenen en blijft er bij zonder op te geven, ook als het allemaal niet direct lukt.
Dat heeft niets te maken met 'zijn gang laten gaan'. Dat vraagt juist meer van ouders dan die 'oorlogstaal' van 'tot de orde roepen', 'oren wassen', 'ingrijpen , 'niet accepteren', 'begrenzen' en wat je verder nog kunt bedenken om jezelf op te peppen en te denken dat het dan wel goed komt, terwijl je kind zich steeds verder van je verwijdert.