U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
beoordelen op uiterlijk
Mijn zoon van 17 (ADHD en laaggemiddeld IQ) kan zo vreselijk mensen beoordelen op hun uiterlijk. Hij praat over mensen op neerbuigende en beoordelende manier. Zo van 'die lelijke aap' terwijl zoń persoon hem dan geen enkele kwaad heeft gedaan. Dit is iets wat hij al veel langer doet, alleen het lijkt wel erger te worden.
Als ik bijv. iets wil vertellen over een gezellige avond die ik van de week hier had met mensen, dan lacht hij schamper en zegt;'Oh, je bedoelt die lelijke apen'. Hij wil dan als ik daar iets van zeg, in discussie gaan over hun uiterlijk, iets waar ik helemaal niet op in wil gaan. maar ik krijg maar niet aan zijn verstand gepeuterd dat uiterlijk niet zo belangrijk is en dat heel veel andere eigenschappen veel belangrijker zijn.
Ik loop hier iedere keer tegenaan en erger me dood aan dit soort uitspraken. Ik wil dat hij gewoon respectvol over anderen praat, en niet zoals het nu vaak gaat.
Is dit de arrgantie van de jeugd? Ligt het aan zijn lage IQ? hebben mensen tips hoe hiermee om te gaan?
arendje
Ik bedoelde niet Nimbo zelf maar als je als advies geeft dat je er niets mee moet doen omdat het uitdagen zou zijn: trek je dan nooit een grens, laat je dan alles wat je puber zegt toe? Negeer je dan alles? Dat bedoel ik: de mensen die zo'n reactie geven: trekken die ooit ergens een grens?
Nimbo
Het klinkt alsof je wil dat hij het begrijpt, dat hij inziet wat er verkeerd is, en tot rede komt. Als je dat niet kunt bereiken, dan kun je nog wel je eigen grens aangeven. Jij wil het niet hebben,klaar.
Ik zou het niet negeren, maar je hoeft hem ook niet te overtuigen.
Jamie
'Negeer je dan alles?'
Nee, dat denk ik niet. En je negeert ook niet meteen vanaf het begin. Eerst geef je aan dat je bepaalde uitspraken niet wilt. Of bepaald gedrag, zoals diefstal. Pas als je dat een aantal keer hebt gedaan, en het werkt niet, ga je wat anders proberen. Bij diefstal laat je je puber het spul terugbrengen (bijvoorbeeld). Of houdt je het bedrag in op zijn zakgeld (als hij dat heeft). Bij vloeken, schelden en schreeuwen reageer je pas als er weer normaal gepraat wordt. Zoiets.
Nimbo
Misschien zou je dit kunnen doen:
Kind: Ahaaa wat een eikels (oid)lelijk etc
Jij: Ik vind het niet leuk dat je eikels(oid) zegt over mijn vrienden
Kind: Nou en, het is toch zo?
Jij: Dat vind jij, maar ik heb er last van als je zo praat. Ik word er verdrietig van, dus zou je die dingen niet meer willen zeggen waar ik bij ben.
Kind: Ik zeg het toch want het zijn ****
Jij: Je weet hoe ik er over denk
Als het kind er verder over doorgaat, blijf je alleen die zin herhalen: Je weet hoe ik erover denk en vervolgens loop jij weg.
En dat bij alles wat hij zegt wat je niet meer wil horen bij hem. Geen discussie aangaan, alleen: Ik heb er last van/Ik word er verdrietig van/ Ik vind het niet leuk en daarna als ie toch doorgaat: Je weet hoe ik er over denk en dan weglopen, iets anders gaan doen.
Je reageert toch, je laat weten dat je het niet goedkeurt, maar je gaat geen discussie aan.Hij kan je niet meer "pakken".
Zoiets??
ja....
het is misschien de manier; zeggen dat het mij kwetst; dat ik dit niet wil horen en verder geen uitleg en discussie meer. Maar dat voelt ook alsof ik hem opgeef...
Nimbo
Oh Nimbo, uit jouw laatste posting klinkt zo duidelijk het probleem!
Nee, je geeft hem niet op, dat kun je nl niet, je kunt hem niet bewegen anders te praten, en al helemaal niet anders te denken.
Die keuze moet hij zelf maken, geef hem de ruimte.
Het enige dat jij kunt is goede voorbeeld geven en je eigen grenzen aangeven.
Ik 'herken' het probleem zo goed want ik herken dit gevoel dat je beschrijft heel goed. Dat gevoel van opgeven. Ik kom het best vaak tegen eigenlijk. En iedere keer weer opnieuw blijkt juist dat ik veel beter binnen kom bij mijn kinderen, als ik een stapje terug doe.
Nimbo
'Maar dat voelt ook alsof ik hem opgeef...'
Bedoel je dat jij die discussies ziet als een vorm van contact? Dat kan natuurlijk, dat je er beiden lol aan beleeft om lekker samen te 'sparren'.
Nimbo
dat snap ik niet.
Hoe bedoel je dat? Dat je hem opgeeft?
Misschien wordt ie er juist door getriggert (schrijf ik vast niet goed) omdat je anders dan anders reageert. In mijn ogen geef je hem juist niet op. Je benadert hem alleen anders...en gaat ie misschien merken dat telkens als hij zo praat, jij niet meer antwoord zoals hij verwacht en staat ie er na een tijdje wel voor open om naar je te luisteren. Echt te luisteren. Ik heb geen idee of het werkt hoor. Ik bedoel het goed, wil meedenken ;-)
Inderdaad
Ik denk dat je het verkeerd ziet. Door alleen maar te herhalen dat jij het niet wil horen in huis en dat je daar verder niet op ingaat kan hij niet meer tegen jou in gaan en zal het kwartje eerder vallen. Door juist te polariseren houdt hij langer vast aan zijn eigen ideeën, dat zie je denk ik ook bij het eetprobleem in dat andere draadje. Door minder te polariseren is het voor hem mogelijk om zonder gezichtsverlies een stap jouw kant uit te komen. Hij stapt nu alleen maar achteruit.
Loslaten is hier
misschien inderdaad het grootste probleem.
Het opgeven bedoel ik als volgt: dat ik er dan vanuit ga dat er niet met hem te praten valt, dat ik hem aan laat kletsen, net zoals ik wijselijk mij afzijdig houd van andere mensen met racistische en/of hele rechtse ideeen. Zelf ben ik links en politiek actief en het is mij echt een doorn in het oog dat mijn zoon zulke mens-onvriendelijke ideeen erop na houdt.
Terwijl hij tegelijkertijd ook zo goed weet hoe het is om gepest te worden met oppervlakkige dingen. En terwijl hij zelf weet hoe het is om homo te zijn en alleen al daarom uitgekost te worden door een deel van de mensen.
Maar bepaalde linken legt hij niet lijkt wel. Want hij kan bijv. zich neerbuigend uitlaten over homoś die zich als echte nichten gedragen. Als ik daar met hem over praat dan vraag ik hem waarom niet iedereen op zijn eigen manier homo mag zijn van hem, waarom alleen zijn manier wel oke zou zijn. Dat iedereen toch gewoon zijn mag wie die is, dat we elkaar niet hoeven te beoordelen maar gewoon accepteren zoals we zijn..... Maar het gaat er niet in.
Hij begrijpt het niet of is het gewoon niet met me eens, hij meet met twee maten.
En ja, als ik eerlijk ben zit hier een deel van de pijn; hij weet heel goed hoe ik erover denk en ik geneer me eerlijk gezegd dood met een zoon met dit soort denkbeelden en gedachtegang. Dat gaat me echt aan het hart. Het zou dus inderdaad kunnen dat hij dit haarfijn aanvoelt en op die manier misschien wel onbewust de strijd met me aangaat.
de enige oplossing zou dan zijn dat ik het los moet laten. maar dat vind ik dus echt heel moeilijk.
Nimbo
Ja, ik zie nu ook in dat er veel meer speelt dan alleen nare opmerkingen. Lijkt me idd erg lastig met zo'n vriend erbij...en laat het dan maar eens ècht los...Dan kan iedereen wel zeggen wat je zou moeten of kunnen doen,waaronder ik zelf,maar als ik dat eetdraadje lees en over die vriend en ADHD en lager IQ, dan is het verdomde moeilijk om los te laten. En hij is al 17. Da's toch iets anders dan 12. Hmmm sorry heb je niks aan,maar vindt het best rot voor je!
Dat is zeker heel anders dan 12.
Maar ik meen zo je gevoel te herkennen in het contact met mijn 12-jarige, die echt vol begint te puberen en het bloed echt onder mijn nagels uit kan halen...
Het is bij haar nog vooral het toontje, waar ik echt allergisch op reageer. En iedere keer weer voelt het als een bevrijding het 'op te geven', los te laten, ruimte te geven. Het is háár toontje, niet het mijne. Zij moet hiervan leren, het gaat om het proces, niet het product.
Dus diep ademhalen, bij jezelf komen, letterlijk loslaten. Weglopen, of ferm toespreken zoals beschreven. Of juist heel positief reageren; goh, vind jij dat echt? Ik vind het niet fijn zoals je je uitdrukt, maar ook wel goed dat je je mening zo stevig verwoordt. (Maar niet neerbuigend gaan doen, dan kun je beter weglopen denk ik)
Lult me niet altijd...en dan knalt het. Bijna altijd. Terwijl het heel snel wegebt als ik loslaat, of er iets positiefs ontstaat.
Nimbo
'Maar dat voelt ook alsof ik hem opgeef...'
Je geeft HEM niet op. Je geeft het op om met hem in discussie te gaan over dit onderwerp. Dat is echt iets anders. Het is niet die rare Wilders-stemmer in de straat die je (helemaal) links laat liggen, het is (en blijft) je zoon waarmee je niet meer over dit specifieke onderwerp wilt bekvechten.