U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Bang dat puber ons ontstijgt
Samen met mijn partner voed ik 2 kinderen op, uit mijn vorig huwelijk. De oudste is een 'doorsnee' kind (inmiddels jong volwassen), met een heel normale intelligentie en een goede algemene ontwikkeld.
Heeft een MBO opleiding gedaan en heeft een baan op dat niveau.
De jongste, de puber, heeft veel meer grijze hersencellen mee gekregen . Hij doorloopt fluitend het VWO, zonder ergens moeite te hoeven doen maar ik merk ook aan zijn gedachtengang dat zijn hersens diep gaan. Vertelt aan tafel verhalen over quantumfysica lessen op school, vol enthousiasme. Hij is een type dat nadenkt en wil discussieren. Wil (uiteraard) naar de universiteit en heeft het over professor worden. Zodat hij altijd op de hoogte blijft van de laatste ontwikkelingen. En ik zie t m nog doen ook..
En daar zit m de crux. Partner en ik zijn MBO/HBO opgeleid en werken allebei, masr zijn niveau cq interesses kunnen wij niet volgen. Ik denk dat hij de hersens heeft van zijn vader, die erg goed kon leren maar wiens geest in de loop der jaren behoorlijk bewolkt is geraakt (zoals vaker gebeurd bij erg intelligente mensen). Het punt is dat ik bang ben dat zoon ons gaat ontstijgen (ik merk nu al wel eens dat hij ons maar 'dom' vindt). Wij, ouders en broer, kunnen duidelijk niet mee in zijn denk/interesse niveau.
Nu moet dat iets zijn van alle tijden. Onder jullie zitten er vast ook wel met kinderen met verschil in intellect, of jullue zijn zelf jullie ouders ontstegen. Hoe ging dat? Kan een familie/gezin relatie goed blijven met zulke grote verschillen?
Mijn man is zijn ouders ontstegen. Ik vind niet dat ze een goede band hebben. Ze zitten gewoon op heel andere niveaus. Niet alleen qua intelligentie, maar ook qua leefwereld.
Helaas gaat het ook niet altijd op dat iemand die minder goed op school was maar wel ouder, wel meer (levens)wijsheid heeft. Ik ken die mensen wel, maar in het geval van de ouders van mijn man gaat het niet op.
Band
Ik heb vrij veel vrienden die hun ouders qua niveau en leefwereld ontstegen zijn, maar die een prima band hebben. Het gat erom of je in elkaar geïnteresseerd blijft. Dat kan prima met niveauverschil.
interesse in elkaar
dat is inderdaad het toverwoord. Neem je de tijd om je in de ander te verdiepen, te luisteren, mee te leven. Al valt dat niet mee als iemand in een compleet andere wereld leeft die je uit eigen ervaring niet kent.
Mijn moeder en ik
Mijn moeder heeft eerst huishoudschool gedaan en daarna de verpleegstersopleiding, en dat ging niet zonder slag of stoot. Ik als dochter doorliep het vwo zonder veel problemen (anders dan een dyslexie) en heb gestudeerd, als eerste in de familie van beide kanten.
Mijn moeder en ik kwamen er toen ik 12 was al achter dat ik haar niveau echt ontstegen was. Ik was handiger in rekenen en wiskunde, kende meer vreemde talen, kon veel makkelijker vanalles met elkaar in verband brengen.
Mijn moeder heeft het daar heel moeilijk mee gehad en heeft mij iedere keer willen inpeperen dat ik dan wel meer wist maar dat zij nog altijd de touwtjes in handen had. Dit heeft niet tot een soepele puberteit geleid...
Met mijn vader had ik meer gemeen. Allereerst was hij een stuk intelligenter en veel meer geinteresseerd in de wereld maar ook in mij als persoon, ten tweede nam hij de tijd om mij dingen te vertellen en gaf hij mij de ruimte om te discusieren en ging hij in op mijn argumenten. Maar hij ging ook in op de manier waarop ik die argumenten bracht en gaf aan op welke manier hij overtuigd kon worden.
Met mijn vader heb ik een goede band, met mijn moeder is het nooit meer goed gekomen.
omgekeerd
Wij hebben eerlijk gezegd het omgekeerde. Man en ik zijn beiden hoog opgeleid en werken aan de universiteit. Ons kind haalt dat bij lange na niet. Het is niet dom, maar wel een zesjes klant op de havo. In principe niks mis mee natuurlijk, maar het begrijpt ons vaak niet, in onze gesprekken en denken. En heel eerlijk gezegd heb ik daar soms best moeite mee. Dat ik niet met mijn puberkind echt kan praten op mijn niveau, zeg maar. Dat het bepaalde gedachtengangen niet kan volgen en minder over dingen nadenkt. Beetje gemis.
Beetje sneu
Mijn vader komt uit een gezin van drie kinderen. De zus had in de zorg gezeten als ik het goed heb onthouden, de broer (mijn lievelingsoom) was op een wat lager niveau blijven steken (bedoel ik niet negatief), mijn vader is volgens eigen zeggen de enige geweest die echt heeft mogen doorleren. Hoe dat dan zat met de zus in de zorg, vraag ik me wel af. Ik had ook altijd het gevoel dat mijn vader daarmee vond dat hij daarmee op een hoger plan stond dan zijn broer en zus. Hij heeft de ambachtschool gedaan en is later op de avondschool geweest. Hij heeft het uiteindelijk tot een goede tekstschrijver/vertaler gebracht. Niemand zal ontkennen dat hij dat goed gedaan heeft, hij heeft het ver geschopt als zoon van een vuilnisman. Wat later eigenlijk vooral lachwekkend was, was dat mijn vader het blijkbaar in zijn hoofd gehaald had dat hij zijn oorspronkelijke niveau wel érg ontstegen was. Gewoon een beetje over koetjes en kalfjes praten was hem eigenlijk te min. Hij wilde gesprekken op academisch niveau en wij moesten ons aanwennen om met de "moeilijkere" woorden te praten. Dat laatste is er niet echt van gekomen.
Mijn dochter is qua opleiding mij dan wel ontstegen, maar qua algemene ontwikkeling ervaar ik dat niet zo. Wie weet komt dat nog met het stijgen der jaren.Het gaat niet alleen om schools niveau, maar ook hoe je in het leven staat, of je verder kunt kijken dan je eigen straatje en je je best blijft doen om bij te blijven. Mensen van mijn eigen leeftijd die laten merken dat ze al volledig tot stilstand zijn gekomen, de jeugd niet meer kunnen volgen (wat in mijn ogen vooral een niet wíllen volgen is), daar heb ik wat moeite mee.
veel soorten kennis
Er bestaan natuurlijk veel soorten kennis: algemene kennis, boekenkennis, levenswijsheid, 'streetwise' etc.
Mijn zoon en zijn neef zijn even oud, begonnen ongeveer op hetzelfde niveau maar waar zoon alleen steeg daalde neef. Ze zitten nu op mbo/hbo verschil maar neef is vele malen slimmer qua 'streetwise' en dan bedoel ik niet op straat maar gewoon: hoe je met elkaar om gaat, bepaalde grappen, manier van doen, lastig uit te leggen. Ik merk ook dat mijn zoon tussen zijn vrienden vaak in de maling wordt genomen maar hij zit intussen goed met die vrienden dus vindt het niet erg maar heel veel woorden en afkortingen kent hij gewoon niet.
Een puber kan nooit zoveel van het leven weten als een ouder, daar loop je mijlen op voor maar op die leeftijd is dat gewoon niet van belang.
Overigens denk ik nog steeds dat je als volwassene je niet moet laten zeggen dat je 12 jarig kind slimmer is omdat het al meer talen kent en wiskunde. Als je zou willen had je het brugklasjaar in twee maanden gedaan door gewoon die boeken eens te pakken maar waarom zou je dat doen? Jouw kind kan niet in twee maanden inhalen wat jij in al die jaren hebt geleerd door gewoon te leven en dingen mee te maken.
slim Kaaskopje
Goed over koetjes en kalfjes kunnen praten is ook een vaardigheid, of soms zelfs echt een talent. Daar goed in zijn maakt sociaal behoorlijk slim.
Ik vraag me af of mensen zich daar te goed voor voelen. Ik iig absoluut niet. Maar jee, ben er sowieso al vreselijk slecht in en het kost me vaak bakken met energie. Zeker met bepaalde mensen, zoals mijn ouders ;)
Ik probeer het wel (iig aan te horen, veel inbreng heb ik echt niet) en ben na afloop écht gesloopt. Ik begrijp dat veel mensen er juist energie van opdoen...
Opleiding
Opleiding is maar één factor en zeker niet de belangrijkste. Mijn man heeft nauwelijks opleiding gehad en ik heb heel veel opleiding. En toch kan ik uitstekend met hem over van alles praten en heb ik nooit het idee gehad dat ik slimmer ben of zoveel meer weet. Hij heeft ook een brede algemene ontwikkeling. Ik weet inderdaad van specifieke dingen meer af maar dat zijn geen spannende onderwerpen verder voor de meeste mensen.
Mijn kinderen zijn allemaal hoger opgeleid dan mijn man en geen één is hoger opgeleid dan ik (wel een paar even hoog). Hoger kan ook niet, hoogstens meer opleidingen. Maar ik heb wederom niet het idee dat dit verder een rol speelt in hun verhouding met hun vader of met mij.
Opleiding is wel een indicatie maar je kan ook zonder opleiding een brede algemene ontwikkeling hebben en natuurlijk kan je ook slim zijn. Al is slim ook weer een vrij moeilijke term want wanneer is iemand slim.
minachting kan ook andersom
Mijn familie van mijn moeders kant is laag opgeleid, daar werd juist heel minachtend gedaan over mensen die zo nodig verder wilde leren. Mijn moeder was de eerste die een HBO opleiding deed. Dat vond haar familie al overdreven, toen ik als twaalfjarige naar het gymnasium ging werd daar ook heel minachtend over gedaan. Wat een boekenwurm, stuudje enzovoort. Mijn tante zei eens letterlijk waar ik bij was dat ik duidelijk niet bij de familie hoorde maar bij mijn vaders kant.
Inmiddels ben ik daar wel overheen maar als kind vond ik dat verschrikkelijk, ik voelde me er zó niet bij horen.
en hier
goed contact met neef en nicht, altijd heerlijk gespeeld, totdat ik naar het gymnasium ging. Het leek opeens alsof we opeens vreemden waren. Het is niet meer goed gekomen, ik zie ze nooit, behalve op begrafenissen.
Daar moeten die ouders dan toch een rol in gespeeld hebben denk ik? Ik vind elfjarigen daar nu niet zo bewust van. De mijne in ieder geval helemaal niet. Laatst zei een vader van een klasgenootje 'o ja, jij bent die hele slimme, dat kan X niet' (beetje domme opmerking tegen een kind vind ik, maar dat terzijde). Waarop dochter direct zei (met hoorbare bewondering) 'maar zij kan zo goed gymen en zo mooi dansen'. Ik geloof niet zo dat kinderen op die leeftijd uit zichzelf leren zoveel belangrijker vinden dan voetballen. Of zijn wij daar een beetje naief in?
ik denk dat je gelijk hebt, het zal niet alleen aan de kinderen gelegen hebben. Toch zitten kinderen elkaar ook wel op te fokken over adviezen en zo. Welk advies krijg jij? Dat soort dingen.
Plusgroepje
Op de basisschool had je bij rekenen altijd het "plusgroepje" en het, eh...."rekengroepje", door de kinderen zelf direct omgedoopt tot "mingroepje". Het is vaak niet subtiel allemaal, dus van school komt ook een hoop ellende op dit gebied.