Bang dat puber ons ontstijgt

Maak je geen zorgen

Als je band nu goed is met je kinderen wordt het echt niet opeens slechter door verschil in de knieval. Hier twee kinderen die veel slimmer zijn dan ik (ik mbo) toen ik nog dagelijks met ze aan tafel zat zuchtte ik wel eens dat ik ze niet kon volgen, maar dat veranderde de relatie niet hoor. En nu zijn ze jongvolwassenen en niet meer thuiswonend, maar als ze er zijn is het fijn en gezellig. Niveauverschil staat wederzijdse interesse voor elkaar echt niet in de weg. Bovendien zijn er nu ook schoondochters (net zo slim als de jongens) en dat maakt ook wel dat gespreksonderwerpen wat vaker over andere zaken gaan.
Geniet van je kinderen!

Verschillende interesses

Als je ernaar kijkt zonder er niveau bij te denken heeft hij toch gewoon andere interesses? Hier een kind wezenloos van auto's. Weet alles over auto's, pk's, cilinderinhoud etc. Ik weet niet eens exact wat voor auto ik zelf rijd haha. Hoeveel pk enzo. Geen idee. Voel me ook weleens onwetend maar het boeit me gewoon niet dus ik onthou het ook niet. Staat wat mij betreft echt los van opleiding hoor.

Ik heb nog wel een vraag: wat bedoel je met dat bewolkt raken van een slimmer brein? Die ken ik niet?

dom vinden...

Is dat ook niet iets van pubers? Wij zijn allebei universitair geschoold en bij de kinderen moeten we eerst nog maar zien of ze dat gaan worden, maar dóm dat ze ons vinden! Volgens mij trekt dat wel weer bij.

Jullie zijn de ouders en staan alleen daardoor al "hoger", zo ouderwets denk ik er wel over. Niet dat we dat constant lopen te roepen, maar het is wel zo en voelt ook zo.

Niet in je schulp kruipen hoor, zie er maar de humor van in! Ook een toekomstige professor zal nog wel eens een knuffel nodig hebben tegen liefdesverdriet, of goede raad over zaken die je niet op school leert.

Elkaar volgen

Ook natuurkundigen kunnen elkaar niet meteen volgen als ze in een verschillend vakgebied werken. Hoeveel natuurkundigen alle finesses van quantumtheorie begrijpen zelfs als ze er mee werken is zelfs de vraag. Dus hoef je daar als ouder geen zorgen over te maken. Als je kind het treurig vindt dat jullie hem niet kunnen volgen, heeft hij nog wat anders te leren, zich in anderen te verplaatsen. Maar ik denk dat het meer jullie gevoel is, dan van jullie kind.

Gevoel

Het is een gevoel ja. Een naar gevoel. Maar ik moet wel erkennen, deels ingegeven door mijn ervaringen met mijn ex, zijn vader. Die is zoalscik schreef heel erg intelligent en vond zichzelf daarom ook heel wat. Keek neer op 'mindere' mensen, zoals ik met mijn HAVO diploma. Liet me vaak voelen dat ik dom was.
Ooit de film 'a beautiful mind' gezien, met Russel Crowe? Over de schizofrene professor? Dat bedoel ik met 'bewolkte geest'. Heel
Ex' geest is vertroebeld geraakt en hij heeft weliswaar zijn studie afgerond, maar heeft de belofte nooit waar kunnen maken (als in; nuttig zijn voor de maatschappij). Niet echt een rolmodel voor zoon dus.

Is gelijk ook een deel van mijn angst. Zoon heeft zn vader's hersens maar hopelijk ontwikkelt hij niet de rest.

Iets andere vertaling

Ik denk dat je bang bent dat je zoon net zoals zijn vader is en een "bewolkte geest" heeft.
Ik denk dat niet bang bent dat je zoon slimmer is dan jij en je partner. Zoals je hier kunt lezen, is dat geen reëel probleem.

Er zijn veel jongeren die slim genoeg zijn om naar de universiteit te gaan, en het aantal TU-studenten neemt toe. Dat zijn de jongeren die gemiddeld genomen de interesse hebben in quantumfysica, zeker als ze het vak NLT hebben op school.
Het is uiteraard niet zo dat al die slimme bèta-leerlingen een bewolkte geest hebben. Er zijn er wel veel met een passie. En dat heeft jouw zoon blijkbaar ook.
Ik kan je alleen adviseren om de passie te waarderen en trots te zijn op je zoon. Angst is de slechtste raadgever.

Relativeren

Ik dacht vroeger ook dat ik slimmer was dan mijn ouders. Nou, echt niet. Vooral nu ze er niet meer zijn ga ik ze steeds meer opwaarderen.:-)
Het is een fase.
Zoon probeert steeds te bewijzen dat hij al meer gestudeerd heeft dan ikzelf.:-) Het is een wedstrijd blijkbaar die hij graag wint. Dan vertel ik hem maar dat het een fase is, het gaat wel over.:-)
We hebben hier ook het neerkijken op lagere niveau's verhaal, van zoon. Daar ga ik regelmatig de discussie over aan want dochter zit op het MBO.
Volgens zoon heeft het ook met onzekerheid van zijn kant te maken. Als hij niet zo hoog mogelijk scoort is hij bang zijn doelen niet te halen. En dat is een fijn huis, genoeg voedsel in de koelkast, genoeg geld om ook eens te reizen. Geen exorbitante zaken maar gewoon genoeg geld.
Het helpt soms al als ik hem er op wijs dat hij maar wil dat iedereen zijn studie doet want dat is het helemaal. Stel je voor dat we allemaal jou studie deden, dan bleven er een hoop zaken liggen in de samenleving.:-)
Het is wel handig als je die betweters ook eens met een grote korrel zout neemt.
En anders begin ik hier te zingen: 'Het is moeilijk bescheiden te blijven'.

Oei.

Dat komt heel dichtbij.

Ik was dat kind.

Mijn vader was als de dood dat ik me 'te goed' zou gaan voelen voor de rest van de familie. Maar door zijn continue gewaarschuw en gedreigd dat ik niet moest denken dat ik 'beter was dan een ander' doordat ik 'slimmer' was en door zich star en moeilijk op te stellen bij alles wat ik 'anders' wilde dan gebruikelijk ( idd, natuurkunde studeren, op kamers) heeft ie een afstand gecreëerd die tot op vandaag de dag onze relatie beïnvloedt. Ik wist destijds echt niet waarom ik me zou moeten schamen voir mijn hersens, of voor mijn familie. Maar door er zo op te hameren maakte hij er juist een extra groot ding van. Vreselijk jammer. En ik denk dat het anders had gekund.

Ingrid

Ik heb dat ook lang gedacht

Dat ik slimmer was dan mijn ouders. Maar ik ben er inmiddels wel achter dat het hebben van meer titels echt niks zegt. Eigenlijk wat AnneJ zegt: nu ze er niet meer zijn (mijn vader) en niet meer bewust zijn (mijn moeder) ga ik ze meer en meer waarderen en leren inzien dat ware wijsheid binnenin je zit.

Wat heb ik al vaak gedacht: mam je had gelijk....

Net als IngridT

Ik ben tot nog toe de enige in de familie van beide kanten met een opleiding boven MBO.
Maar waar ik dat niet interessant vond, vond de familie mij maar raar, dat was toch maar gedoe en huisvrouw zou mijn hoogste ambitie moeten zijn.
Op een gegeven moment verlies je dan idd de aansluiting.

Mijn ouders hebben mij altijd gestimuleerd ook al snapten ze meestal geen hout van mijn studies. Maar interesse voor wat ik deed was er wel. En dan blijft de band gewoon goed.

Door allerlei gebeurtenissen is dat wel wat veranderd maar dat heeft niets met het verschil in opleidingsniveau.

Interesse.

Ik toon interesse, stel vragen en geef ook gerust aan dat ik er soms niets van begrijp. Ieder mens heeft zijn kwaliteiten, dat gegeven heb ik bij slimme hersens van kind erbij gepropt.
En ik hoef ook niet net zo slim te zijn, ik ben zijn moeder en daar houdt hij onvoorwaardelijk van.:-)

Jij hebt 2 zoons en de wereld draait om meer dan schoolse verschillen. Een goede band, of mindere band tussen de jongens hangt niet alleen af van opleiding. De toekomst zal het leren.

Niet van belang

Ik sluit me maar aan bij de rest Zelf heb ik als puber wel een fase gehad dat ik mezelf erg slim vond. Helaas zijn sommige familieleden me dat jarenlang blijven nadragen. Mijn slimme kind kan soms ook wel wat irritant reageren als iemand iets doms zegt. Het is een fase. Uiteindelijk maakt het bij familie niet uit hoe slim je bent, zeker niet bij je ouders.

Neefje

Pubers vinden hun ouders dom en mensen ontwikkelen soms psychische en psychiatrische problemen.
Als je ouder wordt ontdek je gaandeweg dat je ouders kennis en wijsheid hebben, ook los van schoolse kennis. En gelukkig krijgen de meeste mensen geen (blijvende) psychische problemen.

Maar ik snap je angst hoor!

Herfstblad

Ik begrijp je zorgen over of je zoon net zo 'mistig' zal gaan worden als zijn vader. Het lijkt mij vervelend om als vrouw zijnde en misschien ook als kinderen zijnde altijd te moeten voelen dat je het niet haalt bij zo'n genie als hij en als dan ook nog blijkt dat al die genialiteit nergens toe leidt is dat bij elkaar wel naar. Dat wil je niet voor je zoon.

Misschien kun je dat eens voorzichtig met je zoon bespreken. Dat zijn moeilijke onderwerpen, want je wilt de vader van je kinderen waarschijnlijk niet zwart maken, maar een realistisch gesprek daarover kan je zorgen wel duidelijk maken.

Voor de rest vind ik niet dat we onszelf als ouders nu opeens moeten gaan uitputten in hoe we ons in de intelligentie van onze eigen ouders hebben vergist. Verschil in intelligentie is er nu eenmaal en dat is vind ik iets anders dan wijsheid. Een slimmerd kan heel niet wijs zijn, een 'dommerd' heel erg wijs. Ik vind mezelf in veel opzichten niet dom, maar ik heb voldoende zelfkennis om te weten dat ik geen vwo of wo intelligentie bezit. En ik schiet wel eens te kort vergeleken met iemand anders. Mijn man was op gelijk niveau geschoold als ik, maar bij IQ-testen haalde hij altijd net even meer punten dan ik. Hij wist ook altijd veel, waardoor ik het alleen maar fijn vond dat hij misschien iets intelligenter was dan ik.

Soms voelt dat tekortschieten onplezierig. Het is niet altijd fijn om er met je neus op gedrukt te worden als je eens iets niet weet of snapt, maar zo is het maar net. Je zult het ermee moeten doen. Ik kan het eigenlijk alleen maar positief vinden dat mijn kinderen in een aantal opzichten intelligenter zijn dan ik. Dat voordeel hebben ze maar mooi. Zolang kinderen maar het fatsoen hebben om anderen in hun waarde te laten en niet over je heen gaan lopen. Als daar iets mis gaat mag je daar best iets van zeggen.

Mijn dochters wonen niet meer volledig bij ons in huis en soms krijg ik een whatsappje met een hulpvraag. Daar kan ik enorm van genieten. Hoe zelfstandig, slim en al dat soort zaken nog meer, ze ook zijn, hebben ze mijn wijze raad of kennis af en toe nodig om ergens mee verder te kunnen. Het voelt fijn om op zo'n manier nodig te zijn.

Fantastisch

Ik vind het geweldig dat onze kinderen ons op alle fronten voorbij groeien ( ook fysiek) en dat zeg ik ze ook. Dat betekent niet dat ze naast hun schoenen moeten lopen, want ze gaan nu wel zien dat niet alle "kennis" uit de schoolbanken komt. Pa en ma hebben al meer "levenswijsheid".

leuk

Ik vind het juist leuk als mijn kinderen allemaal dingen weten of kunnen die ik niet beheers. En als ouder heb je altijd nog je levenservaring: ze zijn je niet zomaar op àlle gebieden voorbij, dus ik zou me daar zeker geen zorgen over maken.

Wat ik me wel voor kan stellen dat als je ex een bepaalde aandoening heeft (dat 'mistige') dat je je daar zorgen over maakt. Niet omdat dat bij intelligentie zou horen, maar wellicht is het wel erfelijk. Ik zou dat uit zoeken (of het erfelijk is) en er dan misschien eens over praten met je huisarts. Gewoon, ter geruststelling van jezelf. Als het iets is wat je zoon ook zou kunnen ontwikkelen dan is het goed voor jou èn hem om te weten waar je op moet letten. En als het niet erfelijk is, dan kun je die zorg misschien ook wat makkelijker loslaten.

En ja, alle ouders zijn (of doen) dom. Dat is heel normaal

Stagiaire

Ik heb momenteel een stagiaire van 19 die al in haar masterfase zit. Superslimme meid dus maar ze kan heel veel van me leren (terwijl ik maar hbo heb). Ik vind het wel leuk, zo'n leergierig 'kind'. Dat had ik 15 jaar geleden niet verwacht dat ik er nu zo naar zou kijken, en het niet als een 'bedreiging' zou ervaren.
Is natuurlijk wel anders met je eigen kind, want die blijf je altijd de baas ;-)

Herfstblad

Het is dus niet zozeer de (eventuele) houding van je zoon maar je ervaring met je ex, als ik het goed begrijp.
Spreekt je zoon echt letterlijk uit dat hij jullie dom vindt, of is het een aanname van je, omdat je het met zijn vader hebt meegemaakt?

Mocht je zoon inderdaad de kant van zijn vader opgaan, dan is het zaak dat direct de kop in te drukken. Jij verdient ook respect, ook al ben je misschien niet zo "slim" als hij. Jij hebt ook talenten, ook al heb je geen universiteit of zo! Laat je nooit, echt NOOIT meer door iemand vernederen omdat jij "maar" HAVO hebt.

Jouw ex heeft de belofte niet waar kunnen maken. Hoewel ik wel vraagtekens zet bij "nuttig zijn voor de maatschappij", ook zonder betaald werk (om wat voor reden ook) kun je je steentje bijdragen, bijv. met vrijwilligerswerk. En ook mensen met een torenhoge opleiding en/of intelligentie kunnen niet in staat zijn dit om te zetten in betaald werk. Ik heb zo'n kind. Superslim, maar ook superautistisch. Met zijn scherpe verstand en leergierigheid is hij niet in staat zijn opleiding af te maken of te werken zonder een flinke portie begeleiding. Hij zit nu enkele dagdelen per week in de dagbesteding met behoud van uitkering. En ik ben net zo trots op hem als op mijn andere kind dat qua opleiding gaat als een speer.

Ik hoop dat jouw zoon ook zijn weg zal vinden als volwassene. Een mooie hoge opleiding met vervolgens idem werk is natuurlijk geweldig. Maar als hij inderdaad net zo is als zijn vader en niet in staat is de belofte waar te maken, hoop ik dat je hem ook zult steunen in het zoeken naar alternatieven i.p.v. je teleurstelling uiten omdat hij "geen nut heeft voor de maatschappij".

Maar minachting, indien dat überhaupt al aanwezig is, moet direct de kop in worden gedrukt.

Sally

Dat woord zocht ik... minachting. Als ik zoiets zou merken van mijn dochters, zou het foute boel zijn! Ik meen me te herinneren dat ik in een ver puberaal verleden van een dochter daar mijn stem wel eens over verheft heb. Een keer en nooit meer nodig geweest.

Fase

Is misschien ook een fase?
een van mijn zoons had ook een periode dat hij iedereen eigenlijk maar dom vond; vooral de andere mensen die ons huis wonen. Hij was (is) ook vrij slim. Hij discussierde ook over alles en dacht duidelijk dat hij alles wel wist. Natuurlijk houd dat soort arrogantie niet lang stand in de werkelijke wereld. Bovendien werd hij ook volwassen. hij is nog steeds slim maar hij is nu ook (een beetje) wijs geworden. Die arrogantie heeft hij allang achter zich gelaten en hij is een bescheiden mens geworden dat zich niet laat voortstaan op intelligentie. Al is het natuurlijk ook wel een beetje een karakter trekje en vind hij het nog steeds wel fijn om af en toe te laten merken dat hij best slim is. Maar nu valt er wel mee te leven.

Ontgroeien

Natuurlijk kan je inderdaad het gezin waar je uitkomt ontgroeien. Dat is geen onbekend fenomeen. Zeker als het klasseverschil dan groter wordt. Je spreekt niet meer 'dezelfde' taal. Maar dat is niet gebonden aan opleiding. Dat gaat om veel meer dan opleiding.

Zie bijvoorbeeld:

http://www.intermediair.nl/carriere/doorgroeien/carriere-ontwikkeling/arbeiderskinderen-aan-de-top-worstelen-met-etiquette

http://www.volkskrant.nl/archief/toch-een-kwartje-geworden~a1011598/

Hierin gaat het meer om je weg te vinden in een hogere sociale klasse dan waarin je geboren bent maar uit de reacties van sommige geinterviewden klinkt ook door een bepaalde schaamte voor hun ouders en hun thuisgezin.

Overigens vind ik persoonlijk dit een wat gechargeerd artikel. Ik werk zelf op een universiteit en ik ken genoeg mensen die hier werken (waaronder ik zelf) die helemaal niet uit rijkere gezinnen komen en die toch echt niet zoveel moeite hadden met hun wge te vinden. En dat je postdocs niet kan vertellen dat je naar grey's anatomy of iets soortgelijks kijkt is ook niet mijn ervaring.

Maar in elk geval lijkt dit fenomeen wel te bestaan maar het is veel omvattender dan alleen opleiding en het lijkt zich vooral voor te doen bij extreme tegenstellingen tussen de werelden waarin je je begeeft.

Minachting

Tja hier zie ik dus weer uit hoe lastig al de aspecten van een geheel te vertalen naar een klein stukje hier.. maar Sally, jij sloeg behoorlijk de spijker op zn kop. Misschien dat ik mijn draadje beter 'bang dat kind op ons neerkijkt' kunnen noemen. Zijn vader was/is daar erg goed in, in neerkijken, en hoewel ze elkaar niet vaak zien merk ik toch zijn invloed op zoon.
Overigens, ik heb het expres 'niet nuttig voor de maatschappij' genoemd. Want je kunt ook heel goed nuttig zijn zonder betaalde arbeid. Maar daar daar voelde hij zich (ook) te goed voor. Minachting he.. voor alles 'onder zijn niveau'. Heel zielig eigenlijk, maar zoals ik al zei, geen goed voorbeeld voor zoon.

Dank allemaal voor jullie input. Goed te horen dat t vaker voor komt en dat t een fase is. Goed ook om te horen van hen die ooit 'aan de andere kant' stonden. We zijn trots op zoon en willen hem zeker stimuleren en helpen waar we kunnen om het beste te worden wat hij zijn kan. Om zijn dromen te kunnen volgen, zoals zijn oudere broer ook gedaan heeft. Ook met onze steun.

Wat trouwens ook hielp..

.. was deze link;
http://www.lindanieuws.nl/nieuws/intelligente-kinderen-komt-moeder/

Hij heeft t blijkbaar toch van mij.. )

talenten

ik heb twee kinderen die mij en hun vader ver ontstijgen qua intelligentie. ik heb mbo gedaan, man universiteit maar is echt niet te vergelijken met onze kinderen. we grappen altijd dat het een generatie heeft overgeslagen. Mijn oudste zit nu in 2 gym en ik kan echt niet alles meer volgen. zeker wiskunde niet. Omdat voor mijn kinderen hun intelligentie vaak eerder een vloek dan een zegening is geweest scheppen ze er niet over op. Daarbij heb ik mijn kinderen altijd voorgehouden dat goede hersens een talent is. Maar dat iedereen talenten heeft, dat kan op het gebied van school, sport, creativiteit of wat anders liggen. snelle hersens is dus geen reden om op te scheppen of op andere neer te kijken. als ik dat aan ze zou merken zou ik ook niet blij zijn.

er wordt trouwens wel gegrinnikt als ik een engels woord verkeerd uitspreek en mijn dochter me verbeterd.

ontstijgen?

Niets om bang voor te zijn.

Hele generaties ontstegen hun ouders, al was het maar omdat het vroeger vaak voorkwam dat er geen geld was om verder te studeren: gewerkt/verdiend moest er worden.

Welzijn is gelukkig veel meer dan je IQ.

Wel speelt mee in wat voor omgeving je kinderen opgroeiden. Een omgeving waar je profileren op een vervelende manier (arrogant gedrag) gebruikelijk is, werkt niet fijn voor buitenstaanders. Dat zullen pubers die in die positie verkeren eerst misschien niet merken, maar al doende leert men. Af en toe een goeie vraag stellen, spiegelen.

Elk mens heeft kwaliteiten en niemand kan gemist worden. Geef ieder de kans te doen waar hij/zij goed in is!