band tussen zoon en mij

spanning?

Kan het zijn dat je zoon zo reageert omdat hij zenuwachtig is voor dat examen? Niet dat dat alles goed maakt, maar misschien wel begrijpelijker. Iedereen reageert anders op stress, hij wellicht door heel kortaf en onvriendelijk te worden.
Als het examen achter de rug is, is de stress weg en is hij alleen nog blij. En wat doet hij dan? Hij belt zijn moeder. Wel jammer dat je het niet op kon brengen om hem te feliciteren. Mijn advies zou zijn om iets lekkers/feestelijks in huis te halen voor wanneer hij thuiskomt en hem alsnog van harte te feliciteren.

Om je band te versterken zou je 1 op 1 wat actiefs met hem kunnen ondernemen. Als je bezig bent is het ook makkelijker praten: je kunt het dan hebben over hoe hij soms doet en wat dat voor anderen (niet alleen jou) betekent/hoe dat overkomt.

Als je dat kunt zien als iets dat hij nog moet leren, dan kun je er wellicht anders mee omgaan dan als je het ziet als zijn karakter.

ik zou

Inderdaad zorgen voor iets lekkers en er een goed gesprek bij te houden. Dit kan gaan over rekening houden met elkaar, een open , zonder veroordeling, verhaal van jou wat zijn gedrag met je doet of een simpelweg stellen van regels;' zolang je hier wilt wonen ga je respectvol met ons om'. Gasten die zo met ons omgaan zetten we er nl. uit!

Zie maar wat handig is bij jullie situatie!

Deurmat

Ik heb begrepen dat jongens later puberen dan meisjes, dus hij zal wel gewoon (midden) in de puberteit zitten. In die periode moet je je als ouder gewoon een beetje opstellen als deurmat. Laat hem stoom afblazen en maak het hem voor de rest een beetje makkelijk. Het valt allemaal ook niet mee met zo'n onvolgroeide frontaalkwab Ik vind het wel een beetje zielig voor hem dat je hem niet hebt gefeliciteerd. Vanavond maar zijn favoriete eten maken en iets lekkers in huis halen?

oei bellefleur

Ik denk dat hij flink pubert en zich aan het losmaken is, maar ik vind niet feliciteren wel zielig voor hem hoor.
Ik snap wel dat je dr van baalt dat ie zo doet. Maar het is en blijft wel een felicitatie waard toch...al is ie maar kort.
Hij zal zich er neit altijd bewust van zijn dat ie nsauwt, tenminste dat merk ik bij pubers hier wel. Als ik ze er dan op wijs kijken ze me heel verbaasd aan en is het: jaaaaa zo bedooeeeel ik t toch niet!!
( en dan ben ik ook pissig hoor )
Vanavond iets lekkers bij de koffie omdat ie geslaagd is en...dat jullie deze week door zijn gekomen :)

Ach...

Jij kent je zoon natuurlijk het beste, maar zo van buitenaf gelezen denk ik wel dat je een inschattingsfout hebt gemaakt door zijn telefoontje zo te beantwoorden. Pubers kunnen ontzettende botterikken zijn. Als je daar middenin zit en je hebt het gevoel dat jij persoonlijk getroffen wordt door die botheid, valt het niet mee om dat te bekijken vanuit het oogpunt 'pubers zijn nu eenmaal zo', maar het is wel verstandig om dat in je achterhoofd te houden.

Je zou kunnen denken dat een jongen van 18 onderhand zijn streken wel eens afgeleerd zou hebben, maar ik heb aan mijn eigen kinderen gemerkt dat je zomaar nog even aan de beurt kunt zijn als kind al wat ouder is. Mijn oudste was haar ergste pubergedrag kwijt toen ze 16 was, maar de jongste, die ons het minst had getrakteerd op puberellende, haalde dat dunnetjes in op latere leeftijd. Prinsessengedrag noemde ik het.

Ik vind ook dat het nu aan jou is om zijn prestatie toch nog te vieren met iets waar je hem plezier mee denkt te doen. Dat kan iets heel kleins zijn, zoals iets lekkers halen, een bloem kopen met een kaartje eraan, een toetje wat hij lekker vindt en dat aan te bieden met "Alsnog gefeliciteerd, kanjer!"

persoonlijk

Je neemt het allemaal zo vreselijk persoonlijk. Doe dit niet, zeker niet bij een puber in stress. Hij wordt er niet aardiger op als je hem constant van alles verwijt (dat wordt niemand, ik ook niet), dus probeer je verwijten voortaan wat in te slikken. Hij leert heus wel van zijn fouten, het is niet fijn dat teveel in te wrijven.
Geef hem maar alsnog een lekkere reep chocola oid, wat Kaaskopje schreef.

En het komt goed

Jongens zijn echt iets later dan meisjes, maar ook zij komen door de puberteit heen. Middelste lijkt op jouw zoon. Inmiddels 23. Twee weken geleden zei dochter tegen hem: je bent zo veranderd, zo volwassen. Echt, het komt goed. Neem hem ondertussen niet echt iets kwalijk (wel pedagogisch je grenzen stellen natuurlijk) en help hem door deze moeilijke tijd heen te komen. Een hartelijk welkom, gefeliciteerd, een knuffel en onder het genot van een bosche bol de opmerking: wil je volgende keer niet zo humeurig zijn tegen ons, je kunt het ook gewoon op tijd vragen (dat laatste doen ze echt niet, zeker net op tijd).

Tsjor

blijven benoemen wat goed gaat

Je klinkt echt heel negatief.

Ik zou gewoon onverstoord blijven benoemen wat er goed gaat.

Mijn dochter is 18 en die heeft ook regelmatig van dit soort stunten als met de trein. Ze wil het gewoon allemaal zelf regelen. En dan gaat het weleens mis. Dat is niet erg.

Jij wilt het van te voren afdekken, maar dan leert hij er niets van. Hij leert, door fouten te maken. Als je alle problemen van te voren wilt afdekken, ben je eigenlijk als een moeder die haar kind dat moet leren lopen, de hele tijd verplicht aan het handje blijft houden, omdat hij anders valt. Vallen hoort bij leren lopen.

Wat wij wel doen, is soms voor af vragen: 'He, volgende week heb je xxx, heb je nog hulp nodig bij het regelen? Heb je goed in de smiezen wat je allemaal nodig hebt?' Het is heel belangrijk om daarbij rustig te worden niet stresserig te doen. Dan maak je het alleen maar erger. Mijn kinderen gaan dan ook geergerd brommen. Ik hoor in mijn stem dan mijn moeder terug....

En soms als iets mis is gegaan achteraf bespreken: Vond je zelf dat het handig ging? Misschien is het handiger als je voortaan .....

En hij heeft het zelf gered. En hij was op tijd. En hij heeft het ook nog gehaald. Wat goed van hem!

Eens met Druif

Ik zou denk ik/hoop ik de vraag anders gesteld hebben: ik zou aan mijn oudste gevraagd hebben: alles onder controle? Weet je hoe je moet reizen of heb je hulp nodig?

Hij is 18 en denkt dat ie het allemaal zelf kan doen. Jouw vragenvuur geeft hem het gevoel dat ie niet voor vol wordt aangezien. Ik herken dit gevoel, mijn moeder kon mij ook zo op de wekker werken.

Ik vind het eigenlijk nog best knap dat hij zijn vader gebeld heeft. Ik zou het in mijn bokkige bui denk ik helemaal zelf uitgezocht hebben.

de deurmat van een chagrijn

Het mislopen van station kan ik me helemaal goed voorstellen. Iedereen maakt zulke fouten. Dat hij zich verslapen had kan ik me ook nog wel voorstellen. Maar waar ik slecht tegen kan is zijn humeur. Niet van één dag, maar van dagen, weken achterelkaar. Afgelopen week ging hij twee dagen met school op reis. Ik heb hem gevraagd of hij alles onder controle had, en of ik hem ergens mee kon helpen. Zijn reactie was snauwerig en negatief. Hij vertrekt, knalt de deur achter zich dicht. Toen hij de dag er na weer thuiskwam precies hetzelfde. Dus ik voelde me al aardig een deurmat. En nu was de emmer vol. Iets lekkers in huis halen? Dat zou ik graag doen. Maar ik weet al van vorige keren dat hij dat niet leuk vindt. Blijft voor mij de vraag: hoe ver moet je gaan met pubers? Moet je accepteren dat je als een voetveeg wordt behandeld, en elke keer weer vriendelijk blijven?

Aanvulling

Mijn suggestie is verder nog om de gedachte 'de band tussen hem en mij is niet sterk' uit je hoofd te bannen. De band is zoals hij is. Het klinkt alsof jij de band anders zou willen dan hij op dit moment is. Dat kan, maar het is aan jou om iets te veranderen zodat ook die band kan veranderen.
Het ligt niet aan hem en het ligt niet aan 'de band'. Het ligt aan niemand. Bedenk wat je zelf ander zou kunnen doen om ook dat laatste stukje opvoeding 'af te maken'. En geef jezelf een compliment dat je inziet en bereid bent dit te doen!

tja, lastig

pubers zijn lastig, dat weet iedereen. Hij gaat misschien wel erg ver door nooit eens zijn moeder te helpen. Pubers zijn vreselijk egoistisch, daar kun je ze best eens op wijzen! Houd wel regels aan, laat niet zo maar over je heen lopen en probeer hem ook los te laten (niet te veel regelen, laat hem het zelf maar doen als hij zo nors is). En een tip van eerder: eens een keer wat leuks doen samen of zorgen dat hij wat leuks doet met vrienden (filmpje pakken of zo).
succes...

Ik zou inderdaad niet accepteren als een kind brutaal tegen mij doet en al helemaal niet als dat kind in kwestie een volwassen man is. Aan de andere kant juist omdat hij volwassen is zou ik me ook niet meer bemoeien met hoe hij zijn zaken regelt. Heeft hij hulp nodig dan vraagt hij er vast wel om. Verder zou ik het hem zelf laten uitzoeken. Hij heeft duidelijk behoefte aan die autonomie. Ik zou dus helemaal niet meer vragen hoe hij denkt ergens te komen of iets te doen. Hij is oud genoeg om dat zelf uit te zoeken en lukt dat niet dan kan hij om hulp vragen. Maar ik zou wel heel duidelijk maken dat hij zich verder gewoon neleefd te gedragen heeft, voor zichzelf en zijn eigen spullen zorgt en niet brutaal is of mensen afsnauwt. Jij doet vast ook genoeg voor hem (koken en zo) dus daar mag op zijn minst wat net gedrag tegenover staan.
Overigens zou ik niet over elk klein detail vallen maar ik zou hem wel duidelijk maken dat er grenzen zijn. Hij is 18 dus my way or the highway begint dan toch wel een optie te worden.

gesprekje?

En toch maar gewoon eens 'zakelijk' om de tafel gaan zitten, zeggen dat je het de laatste weken niet gezellig vindt, is hem dat ook opgevallen, wat kunnen WE doen om hier iets aan te veranderen? Zeg hem dat je van hem houdt maar dat het zo'n stuk leuker zou zijn als er gewoon met elkaar gepraat kan worden. Snauwen kan altijd wel een keertje gebeuren (doe ik ook) maar meestal ben ik de eerste om na een paar minuten te zeggen 'sorry, dat ik daarnet zo snauwde' en andersom, als er naar mij gesnauwd wordt dan zeg ik dat ook wel snel, 'zeg, je kan dit ook anders zeggen hoor'.
Over het algemeen blijf ik niet lang in boosheid hangen, dus doe al snel weer gezellig (ik had een moeder die dagen kon negeren/kortaf doen, terwijl ik dan al 4x sorry had gezegd, dus zo wil ik niet zijn)
Dus ja...ik zou vragen hoe hij het gelukkig zo snel heeft kunnen oplossen, niet verwijten (zie je nou wel, had dan overlegd..blabla) alhoewel, ik zou dat op een gegeven moment wel aankaarten maar er dus wel heel erg op letten dat het niet verwijtend overkomt, meer dat ik zelf ook vaak even om advies vraag/ overleg of ik het goed gepland heb, zodat je niet bij bijv. een verkeerd station staat. Wel zou ik hem complimenteren over dat hij het weer heeft kunnen oplossen én voor het feit dat hij geslaagd is natuurlijk!

voetveeg

Natuurlijk accepteer ik het niet, als ik als voetveeg wordt behandeld.

Dus dan zeg ik er wat van. Op een zakelijke toon: 'Ik verdien het niet, dat je zo tegen mij praat.' Of: 'Het kost helemaal niets om het vriendelijk te zeggen.'

Meestal schamen ze zich dan weer snel en komen er excuses. Maar dat had ik uit je eerste post niet begrepen. Uit je eerste post begreep ik dat jij je ongevraagd met zijn theorie-examen aan het bemoeien was en dat hij dan afwerend antwoordde. Dat doen mijn kinderen ook. Als ik me teveel met hun zaken bemoei, dan zijn ze afwijkend. Het is moeilijk voor hen om te zeggen: 'Mam, je zeurt, laat mij het zelf uitzoeken.' Dat zeg ik dus weleens voor hen, om ze te helpen. 'Ach, ik zie allemaal leeuwen en beren op de weg, maar ik denk dat jij vindt dat ik zeur. Zeg je het, als je vragen heb, of hulp wil van me?'

En dan ook echt op mijn tong bijten.

Dat is wat anders dan de dagelijkse omgang. Als ze ook zo chagrijnig doen, tijdens het eten, of als ik iets voor ze maak of zo, dan zeg ik daar wat van op een ander moment en dat helpt meestal uitstekend. Een gesprekje zoals Jasmijn beschrijft ongeveer.

Wat ik merk is, dat ze heel veel behoefte hebben aan waardering. Maar geen behoefte aan bemoeienis.

Het wil hier weleens het ijs breken om bijvoorbeeld iets lekkers op de kamer achter te laten. Of om gewoon af en toe te zeggen dat ik trots op ze ben. Met de reden erbij. Dat willen ze echt wel horen.

Ze zijn gewoon heel erg druk met hun eigen gevoelsleven. Er is simpelweg weinig ruimte voor dat gevoelsleven van mij. Dat komt dan soms hard over, maar zo bedoelen ze het echt niet.

Ik denk altijd maar: 'Wat is waarschijnlijker, dat ík vriendelijk blijf en de deur open blijf zetten voor positieve interactie, of dat mijn norse, egocentrische puber dat doet?'

niks deurmat

Bepaald gedrag in de puberteit is min of meer normaal, maar dat wil niet zeggen dat je het dus maar moet accepteren. Nee, sterker nog; het is je laatste kans om hem op te voeden, duidelijk te maken dat er consequenties zitten aan wangedrag. Wat wel belangrijk is, inderdaad, is om het je niet persoonlijk aan te trekken. Dus,ja wel iedere keer proberen om neutraal opnieuw te beginnen, maar duidelijk de grens trekken wat je wel of niet pikt.

Ga nooit heen.....

Niet meer de telefoon uitdrukken uit frustratie. Pers de volgende keer er een kort en beleefd:gefeliciteerd en tot straks uit. Jij zit nu meer met een rotgevoel dan benjamin. Verder toch wel eens met Jaina. Puberen oke, zich afzonderen oke, wat bokkig oke, alles zelf denken te kunnen oke, maar wel de normale fatsoensnormen graag.
Toch straks wel wat lekkers in huis, zonder er teveel aandacht op te vestigen. Meneer vindt het niets? De rest van het gezin wel, smakelijk!
De kunst is toch om hem te laten zien dat het hem niet lukt om met zijn gedrag een negatieve sfeer voor iedereen te creeren. Als hij bokt dan is dat zijn probleem, jij laat het los. Hij wil aandacht en vraagt het op een negatieve manier. Grow up!

Ja ook eens

Bij mij zit de grens tot aan mijn wenkbrauwen zo'n beetje, maar als daar overheen gegaan wordt zeg ik er echt iets van. "Leuk en aardig dat jij zus of zo, maar dat kan ook anders." Dat hoeft naar mijn idee helemaal niet tijdens een officieel moment. Daar gaan ze al van bokken voor je goed en wel iets gezegd hebt.

Ik heb mezelf wel aangeleerd, door het gedrag van de oudste, om élke dag weer met een schone lei te beginnen en maar te zien hoe lang dat ging duren.

Als je zoon niet in is voor iets lekkers, dan kun je hem toch iets geven waar hij blij van wordt? Een speciale sleutelhanger voor de autosleutel die hij zal krijgen. Wij hebben het behaalde theorie-examen overigens niet speciaal gevierd, maar als ik me er rot over zou voelen zou zo'n kleinigheidje wel een opening bieden om het toch weer recht te breien.

Bellefleur

Probeer regelmatig samen een dagje weg te gaan, met als afsluiting een gezellig terrasje bijv. Je zult verbaasd zijn hoe dat de relatie verbetert. Ik heb het idee, dat je veel goed bedoelde maar ongevraagde adviezen geeft. En dat is iets waar een gemiddelde puber echt niet tegen kan.

Twee verschillende dingen

Enerzijds lees ik het kortaf reageren op (goed bedoeld) informeren naar opkomende activiteiten. Dit herken ik van mijn beide kinderen. Als ze ergens een beetje zenuwachtig voor zijn, willen ze er niet telkens aan herinnerd worden. Blijkbaar doorbreek ik dan hun uitstelgedrag. Dat respecteer ik omdat ik weet dat het toch altijd goed komt. Ik informeer dus niet naar dat soort zaken uit 'interesse' maar alleen als het strikt noodzakelijk is en dan op een goed moment. Achteraf kunnen we er wel gewoon over praten.

Anderszijds lees ik dat zoon zich onredelijk gedraagt. Daar zijn al veel goed tips over gegeven. Ik denk dat het belangrijk is om te bedenken wat je nu precies dwarszit. Gedraagt zoon zich echt onredelijk? Zijn er simpele dingen (zoals ons voorbeeld hierboven) die jij kan doen zodat het makkelijker is voor zoon om zich te gedragen?

Reactie

Kind aangesproken op zijn humeur. Hij geeft aan dat hij echt niet in de gaten heeft dat hij bot en onbeleefd is. En ja, gistermiddag was hij weer vriendelijk. Vader omschreef het zo: hé gezellig. Daar is onze 'zoon' weer. Die hebben we een week gemist. Ik heb met hem gehad over wat hij beschouwt als bemoeienis: roepen als hij zich verslaapt, tips over treinreizen etc. Ik heb hem uitgelegd dat dat geen verantwoordelijkheid afpakken is, maar dat je elkaar helpt in een gezin. Ik had namelijk vader ook al gewaarschuwd voor verslapen die ochtend. (ik ben het wakkerst 's ochtends) Verder heb ik hem er op gewezen dat je vriendelijk en respectvol met elkaar omgaat in een gezin. En iets lekkers? Hij heeft een taart gebakken voor klasgenoten...

Fijn Bellefleur

Klinkt goed.

En misschien was hij wel heel nerveus afgelopen week. Daar worden mensen wel vaker kribbig van.