U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Autistisch of 'normaal' pubergedrag?
Mijn dochter van 15 heeft pas geleden de diagnose autisme gekregen en binnenkort heb ik een aantal begeleidingsgesprekken. In de tussentijd loop ik steeds tegen situaties aan waarbij ik denk 'is dit normaal of autistisch gedrag?'.
Zoals deze week. Een dag van tevoren meldt puber dat ze een woordenboek nodig heeft voor haar proefwerk de volgende dag. Die woordenboeken heb ik nooit aangeschaft omdat ik hier op het forum had gelezen dat je die voorlopig niet nodig zou hebben. Dus ik ga eerder weg van mijn werk en haal bij de Action twee woordenboeken. Puber komt thuis, ziet de woordenboeken en begint gelijk te zeuren over dat ze er anders uit zien dan ze had verwacht. Toen ik vertelde dat ik ze, net als half Nederland, bij de Action had gekocht ging ze uit haar dak. Of haar klasgenoten moesten denken dat we arm zijn (?), en meer van dat soort fraais (een betoog van 20 minuten). Ze heeft in haar hoofd geprent dat iedereen naar haar woordenboeken zal kijken en daar dan iets van vindt.
Gaan pubers zonder autisme ook zo uit hun dak over dit soort dingen, en beelden ze zich ook een heel verhaal in over wat anderen erover gaan denken?
geen idee
Maar als ze zich er nog zo druk over maakt, kan ze de woordenboeken wellicht ook kaften.
herkenbaar:-)
Nooit even iets simpelweg 'oplossen' altijd vooruit over de valkuilen nadenken.:-)
Het moet wel precies zo zijn als kind bedenkt dat het moet zijn. En anders het bonnetje, ruilen enzovoort.
Het kan handiger. Samen doen of je dochter instrueren en het haar laten doen. Het 'probleem' 'woordenboek' concreet bespreken en de mogelijke oplossing bespreken.
Zal wel vaker gebeuren.
Het heeft te maken met de moeite om te kunnen generaliseren. Je dochter heeft een beeld van 'het' woordenboek in haar hoofd. Als daar een detail aan ontbreekt of anders is, raakt ze gealarmeerd of dat wel is wat ze nodig heeft. Oplossingen moeten perfect voldoen aan de verwachting. Daardoor is er ook vaak een keuzeprobleem. In het echte leven zijn de oplossingen nooit perfect maar maatwerk afhankelijk van context en andere details.
misschien helpt het
Als je je dochter laat zien dat woordenboeken er in diverse kleuren en maten uitzien.
Andere woordenboeken
https://www.google.nl/search?q=woordenboeken+action&espv=2&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=WSKjU_GWHILmOtqPgegF&ved=0CAYQ_AUoAQ&biw=1024&bih=653
Het is 'normaal' dat woordenboeken uiterlijk verschillen. Het gaat om de inhoud.
Dus toch
Ik vermoedde al dat het toch meer een autistisch dingetje zou zijn dan normaal pubergezeur (niet negatief bedoeld). Ik had het natuurlijk vooraf kunnen pareren door aan te kondigen dat ik naar de Action zou gaan (scheelt ongeveer 80% in prijs), maar dan had ik waarschijnlijk op dat moment de discussie aan gemoeten. Soms kies ik dan ook voor het voldongen feit, omdat ik niet in alle wensen tegemoet wil komen. Het gaat namelijk met ongeveer alles zo, dus ik ben continu aan het anticiperen en rekening houden met...
En ook altijd die last minute acties ;-)
Ik vind het ook wel puber hoor
Tenminste de last-minute acties. Hier komt dochter ook bij voorkeur de avond tevoren met de vraag of we nog even iets kunnen printen voor haar of dat ze opeens de volgende dag een gekleurd mapje o.i.d. mee moet nemen.
En woordenboeken koop je natuurlijk niet bij de Action, net zoals je kleding niet bij de Zeeman koopt. Ik noem dan dus gewoon geen winkel of een andere, dan is het altijd goed.
Veel uitleggen
Soms moet je veel tijd nemen, ook als het je niet uitkomt, het is een investering. Er valt heel goed uit te leggen waarom je het woordenboek bij de Action koopt. Het is voor mij wel soms echt zoeken naar woorden, concrete tekst, omdat ik zoiets 'normaal' zonder nadenken oplos.
Dat vond ik nou zo prettig aan het speciaal onderwijs. Daar komen in de dagelijkse situaties een heleboel zaken voorbij waar ook ter plaatse deskundig en begripvol met uitleg op gereageerd wordt. Of kinderen leggen het elkaar uit, of laten het zien onderling.
En hier is het ook nog eens zo dat kinderen eenmaal bekend met hun diagnose en geinformeerd over de mogelijkheden, ook zelf gaan nadenken hoe het eigenlijk in elkaar zit en waarom dingen gaan zoals ze gaan.
Zodat het uiteindelijk steeds minder nodig is om al die momenten van uitleg de hele tijd te nemen.
Zoon noemt het 'Autisme Centraal momenten' als er weer eens in gezinsverband zo'n 'ding' ontstaat.
Zelfs zoon wordt er weleens moe van en maant mij om gewoon te melden dat het is zoals het is en niet anders punt.
het verschil
Is het gemiddeld pubergedrag dan heb je kans dat puber de oplossing 'kaften' mopperend ter hand neemt. Snapt dat er heus geen andere woordenboeken komen en zo is de 'schade' tenminste te beperken.
Kinderen met autisme blijven vastzitten in het keuzemoment en kunnen niet verder kijken. Aandringen of oplossingen die ze niet overzien kan dan leiden tot ontploffingen.
Elke puber kan ontploffen maar als je dat eenmaal gezien hebt dan zie je dat een 'autistische ontploffing' er anders uitziet. Niet onder controle en kind verdwijnt in de woede. Tot ze er door meer kennis meer controle over krijgen.
Autisme levert vaak gewoon menselijk en puberachtig gedrag op, alleen extremer en moeilijker om te buigen, meer rigide en weerbarstig, omdat er meer geduld en uitleg en realisatie nodig is.
Andere kwestie
Het gevalletje woordenboek is weer opgelost, ze heeft de boeken gekaft (zelf verzonnen).
Ander terugkerend probleem is onze kat. Die wil altijd heel graag naar buiten maar puber is altijd bang dat hij doodgereden wordt. De kat wordt strontvervelend als hij te lang binnen is, en ik gun hem ook zijn buitenspeeluurtjes. Puber is dus elke dag aan het onderhandelen over of hij wel of niet naar buiten mag, en op sommige dagen wil ze het niet hebben. Zoals op haar verjaardag, 'want als hij doodgereden wordt kan ik nooit meer mijn verjaardag vieren'. Liefst houdt ze hem de hele komende week binnen, want ze heeft een boel proefwerken die ze niet kan maken als de kat dood zou gaan.
Die angst heeft zich de laatste tijd uitgebreid naar mij. Ze heeft liever niet meer dat ik 's avonds alleen naar buiten ga want 'dat is gevaarlijk'. Ik moet dus van tevoren afspreken hoe lang ik weg blijf, en als ik 5 minuten te laat ben hangt ze al aan de telefoon.
Dat lijkt me dan wel weer voortkomen uit haar autisme, want ik kan me niet voorstellen dat alle pubers zo zijn (die willen hun ouders juist de deur uit hebben?).
Feiten
Ik herken wel wat i, je gedrag van je dochter bij mijn man, die ik van autisme (Asperger) verdenk.
Hij is altijd erg van de feiten, dus misschien helpt het in het geval van je kat en jezelf om je dochter te wijzen op statistieken en feiten. De kans dat er wat met die kat gebeurd als hij naar buiten gaat is .... 0/00. Als die kat binnenblijft wordt die kat doodongelukkig, want je weet dat deze kat een buitenkat is. En hetzelfde voor jou: kansen en statistieken dat er met jou wat gebeurt zijn klein.
ik weet niet of het werkt, maar zoiets zou kunnen helpen.
En daarnaast dus of zeggen dat je niet weet hoe laat het wordt (er niet teveel in meegaan, en dan kan je het ook niet fout gezegd hebben!), of de tijd heeeel ruim nemen.
Maar AnneJ is er veel bedrevener in, dus heeft vast ook goede ideeën.
Hier geen autisme, maar...
Adhd. En ik herken de situaties een op een. Het heeft denk ik met (gebrek aan) controle te maken. Hier loopt iedereen op eieren want dochters feest komt eraan. Tjonge, jonge, waar ben ik toch aan begonnen....
Ik zou ook graag, op voorhand, overal op in willen spelen, maar het lukt me niet. En ik heb er het geduld ook niet voor als ik heel eerlijk ben. Heb daarom ook altijd veel respect voor Anne J, omdat zij zo prachtig kan meeveren met haar kinderen.
Welnee Ff zo
Je bent er zelf ook al langere tijd mee bezig en geloof me, het puzzelen gaat je steeds beter af, kwestie ook van trial and error en ik raad je aan je te verdiepen in wat er in het hoofd omgaat van iemand met autisme.
Vooral het lezen op Wrong Planet, ook al 'orakel' te gebruiken heeft mij geholpen.
Inderdaad feitelijk.
We hebben hier al lang katten. Dochter weet dat katten een echt 'kattenleven' verdienen en dat kost nou eenmaal risico. Weglopen door schrikken, aangereden worden, vechten met andere katten of honden. Maar dat weegt niet op tegen het genieten dat poes doet, dochter ziet poes ook genieten als ze buiten is. Poes heeft een chip en dochter (zelf doen) went haar langzaam aan buiten.
Poes is wel het 'maatje' van dochter dus als er echt iets gebeurt is dat ook echt heel erg. Vooral zelf doen, samen doen en veel concrete uitleg, soms honderd keer tot je de juiste woorden gevonden hebt of het kwartje valt.
Het gaat om de details en je eigen situatie.
Serieus nemen
Toch zou ik de zorgen van dochter ook serieus nemen. Hier is in het najaar poes, maatje uit haar kindertijd, van dochter aan een ziekte overleden. Dochter haar cijfers dropten, ze was erg verdrietig en ontroostbaar, en is bijna blijven zitten daardoor.
Maar alles gaat voorbij en wordt altijd weer minder zwaar en een nieuw jong poesje heeft ook veel verdriet verzacht.
Maar we praten nog regelmatig over 'maatje' en bekijken de plaatjes die dochter verzamelt heeft met tekstjes en foto's van overleden poes.
Ervaring
Ik weet natuurlijk al heel lang hoe puber in elkaar zit en sinds kort weten we dat er een naam aan hangt. Het meeveren zit dus wel aardig in mijn natuur. Boos word ik zelden maar ik slaak wel regelmatig grote zuchten. Vooral als ze weer eens moeilijk doet terwijl ik dat niet had voorzien.
De kattenkwestie is heel lastig. Onze vorige kat is namelijk, ondanks die statistieken, wel dood gereden dus ik kan niet beloven dat het met deze niet gebeurt.
Weet het niet hoor...
Dit is ook typisch een actie die ik op die leeftijd had kunnen hebben en ik geloof niet dat ik autistisch ben. Op die leeftijd was ik wel heel erg bezig met wat anderen vonden en ik kon echt in paniek raken als iets anders ging dan ik van te voren had bedacht. Juist over kleine dingen kon ik me enorm druk maken. Dus wat dat betreft vind ik het niet perse iets wat met autisme te maken heeft.
Wat de kat betreft ik ken genoeg mensen die hun katten binnenhouden uit angst voor overrijden of ander ongeluk. Daar kan ik me ook best wat bij voorstellen want het is toch een risico.Dus dat is meer een persoonlijke afweging die je maakt. Mijn moeder wil haar katten ook niet op straat hebben en heeft een afrastering in de tuin gemaakt. Vroeger toen haar katten wel buiten kwamen was ze ook altijd onrustig als ze lang wegbleven of niet gelijk kwamen als ze de katten riep (normaal kwamen ze wel altijd). Dus wederom niet perse autisme.
Maar goed aan de andere kant of het nu wel of niet te maken heeft met autisme doet er toch niet echt toe? Mijn zoon heeft ADHD en eigenlijk ben ik er nooit mee bezig of iets komt doordat hij ADHD heeft of niet. Als we tegen een probleem aanlopen dan proberen we een oplossing te vinden ongeacht of het een kwestie van karakter is of een kwestie van zijn stoornis. Mijn andere kinderen zonder diagnose hebben ook wel eens eigenaardigheden. We proberen daar altijd rekening mee te houden en als dat niet kan dan kan dat niet. En dan vinden we daar weer een weg in.