Advies nodig (Probleem kind)

Hoe oud ben je Henry?

Want dat scheelt nogal in de reacties.

Reactie Lente

Sorry, helemaal vergeten dat erbij te zetten.

Ik ben 16 jaar.

Volgens mij wil je je ouders gewoon vertellen wat je nu aan ons vertelt. Is het een idee om precies jouw begintekst van dit draadje te laten lezen aan je vader en/of moeder?

De vorige adviezen waren prima

Ik heb je vorige vraag opgezocht. De reacties zijn heel duidelijk. Zoek hulp voor jezelf, je hebt de leeftijd om die zelf te regelen.
https://www.ouders.nl/forum/6-puberteit-12-18/16-jarige-advies-nodig

Je kunt ook de kindertelefoon bellen voor advies.

Reactie Lente

De reacties op mijn vorige vraag gaan meer over het behandelen van mijn ADHD, daarom dat ik hem nog een keer post met waar ik graag advies/antwoord op zou willen.

Het lijkt mij beter om advies te krijgen van een ouder met pubers, dan van de kindertelefoon. (Heb dit al geprobeerd)

Ja maar Henry

Wij kennen jou ouders niet en als ik het goed begrijp wil je het liefste dat je ouders jou begrijpen en jou steunen. En dat ze erkennen dat je ADHD hebt.
Misschien helpt het als je kunt uitleggen waar je tegenaan loopt. Dat als de emoties oplopen dat je impulsief terugreageert en dat jou emoties ook snel hoog oplopen en dat je jezelf dan niet in de hand hebt.
De andere kant is dat je dat voor jezelf beseft en als je confrontaties aan ziet komen dat je dat dan uit de weg gaat.
Je kunt consequent deze vraag aan je ouders stellen: ik hoop zo dat je me begrijpt en me steunt en mijn keuzes steunt. Ik heb jullie steun nodig om me goed te voelen en rustiger te worden.
Wat voor tekst je ook van toepassing lijkt. Je kunt het eerst voor jezelf goed formuleren zodat het er in een keer goed uitkomt.
Als gesprekken snel hoog oplopen kun je ook nog overwegen om een korte mail te sturen. Dan kun je even rustig nadenken wat je wil zeggen en zij kunnen rustig lezen wat je bedoelt.
Realiseer je ook dat je ADHD ergens vandaan komt en dat dat mogelijk ook een rol speelt bij je ouders. Enerzijds dat ze zelf heftiger kunnen reageren vooral in kwesties met jou en anderzijds kunnen ze herinneringen hebben aan confrontaties met een eigen 'heftige' ouder waar ze negatieve emoties bij voelen opborrelen.
En doe uiteraard je best om zelf rustig te worden en niet in te gaan op provocaties. Ga dat uit de weg.
Een op een gesprekken zijn ook vaak wat effectiever en heetgebakerde situaties in een gezin op een spitsuur als het avondeten bijvoorbeeld.

Twee tips

Bij mijn zoon werken de volgende twee tips die voor hem heel belangrijk zijn gebleken en die hij kreeg van twee volwassenen.
1. 'Remember the plan'. Maak een plan wat je doet als er een confrontatie aankomt. Tel tot tien, ontspan je lichaam, ga heel rustig praten, kalmeer jezelf, loop weg en zeg dat je zo terug komt als je gekalmeerd bent en dat je dan met een van beiden wil spreken op de gang. Maak zelf een plan wat voor jou het beste werkt en oefen dat.
2. Praat niet meer over ADHD, vergeet het woord, verbied jezelf om dat woord te zeggen, maar formuleer wat je moeilijkheden zijn, wanneer gaat het fout en hoe ontstaat dat en wat kun je eraan doen om het te voorkomen.
Wat kunnen je ouders dan doen om je te helpen, wat kun je ze melden zodat ze direct goed gaan reageren en de zaak kalmeert en niet escaleert.
Toch zou ik ook naar de huisarts gaan. Die kan je ook wat medicatie voorschrijven dat je kan helpen om rustiger te blijven.
En lotgenoten contact kan ook helpen. Anderen hebben vergelijkbare situaties en misschien heb je wat aan de tips die in hun verhalen voorkomen of de troost dat je niet alleen bent en dat het soms ook lastig is vooral als je je ouders niet duidelijk kunt maken wat jij nodig hebt of dat ze daar geen ruimte voor hebben, het zijn ook maar mensen.

Wat ik zou willen als ouder...

Als je mijn zoon zou zijn zou ik je brief, je openingspost, graag willen lezen. Mijn zoon is fysiek en mentaal uitgeput. Ik zou me schuldig voelen dat ik dat niet weet.
Als ik weet dat ieder gesprek tussen jou en je vader eindigt in ruzie wil ik alleen met je praten. Kijken of ik je kan helpen. Samen naar de huisarts als je dat wilt, zonder dat je vader dat weet of als ik wel zonder ruzie met hem kan praten hoort hij het later een keer.

Is ook je moeder geen steun op dit moment ga dan eens praten met een andere volwassene. Misschien een tante? Of je mentor? Of de vertrouwenspersoon op school?
Je ouders haten je niet, maar ze begrijpen je nu niet. Dan is het zaak om iemand te zoeken waar je wel steun van kunt verwachten.

Rust en privacy

Mijn dochter heeft wel eens een ouder de tip gegeven om niet achter een kind, dat rust zoekt, er achteraan diens kamer in te gaan en door te gaan met ruzie maken.
Als een kind rust zoekt op zijn kamer dan laat je het met rust. Een kamer is privé, je geeft iemand de kans om te kalmeren.
Er zijn echt ouders die dit niet begrijpen en achter je aan stormen tot ze hun gelijk gekregen hebben, maar zo escaleren zaken.
Je kunt dan beter even afstand nemen, als kind door naar je kamer te gaan, als ouder om jezelf even te kalmeren.
En later, als je beiden gekalmeerd bent, kun je er op terug komen. In een rustig tweegesprek.
Leg dit uit aan je ouders: als het te hoog oploopt wil ik graag dat je me de kans geeft naar mijn kamer te vluchten waar ik tot rust kan komen. Ga dan svp niet achter me aan maar laat me met rust.

Drie tips

1. Jouw behandeling van de adhd kan het voor jou makkelijker maken om de relatie met je ouders beter te krijgen.
2. Ook als de psychiater je geen medicatie geeft, kan deze je bv naar een training verwijzen, dat maakt het ook gemakkelijker om je gedrag te beheersen. Ook kan deze eventueel eens met jullie samen praten.
3. Soms is het ook gewoon even niet anders. Veel ouders en pubers kunnen niet zo goed samen. Jouw ouders klinken niet gemakkelijk, jullie kunnen gewoon niet zo perfect bij elkaar passen. Als je wat ouder bent, niet meer thuis woont, krijg je een andere relatie en kan het veel gemakkelijker worden.

Sterkte en succes!

Bemiddeling

Beste Henry,

Het klinkt alsof je er niet helemaal uit gaat komen met je ouders. Je bent in een patroon van ruzie maken terecht gekomen met je vader en dat is moeilijk te doorbreken, helemaal als je (nog maar) 16 bent. Hartstikke goed dat je dit wilt oplossen en dat je ook erkent dat je zelf ook niet altijd handig bezig bent! Misschien kun je iemand vinden die in het gesprek tussen jou en je ouders kan helpen voeren: iemand die zich neutraal opstelt en zorgt dat het gesprek niet uit de hand loopt. Bv een oom of vriend of vriendin die zowel jij als je ouders respecteren. Heel veel sterkte met deze vervelende situatie, en laat nog eens weten hoe het is gegaan.

Update

Het is een paar maanden later dus ik geef een update zoals gevraagd.

Op dit moment heb ik door dat mijn familie niet met mij wilt zijn, ze gaan vaak met elkaar weg en ik ben de gene die thuis blijft op verzoek van mijn ouders. Redenen variëren van thuis blijven omdat er een pakketje aangenomen moet worden tot aan je bent te oud en zal het vast niet leuk vinden.

Ik praat nauwelijks nog met mijn familie en als we praten gaan de gesprekken nergens over of zijn er ruzies. Ik zie het allemaal niet meer zitten en denk steeds vaker aan zelfmoord, en ik heb geen idee hoe ik dit weg krijg. Ik heb te veel op mijn bord liggen en weet niet hoe ik het moet aanpakken, weet niet hoe ik het tegen mijn ouders moet zeggen en weet niet hoe ik die gedachtes uit mijn hoofd krijg.

De ruzies met mijn ouders gaan nu voornamelijk over wiet gebruik. ik ben bijna elke dag zo stoned als een garnaal. Mijn ouders en school willen dat ik stop maar dit zijn de enige momenten dat ik geen pijn voel en niet aan zelfmoord denk.

Ik heb niemand om hier over te praten en voel mij alleen op deze wereld.

huisarts of hulplijn of allebei

https://www.sensoor.nl/sensoor-telefoon.html

Je kunt een gesprek aanvragen met je huisarts. Je kunt ook bellen met Sensoor. Soms helpt het al als je een echt persoon aan de lijn krijgt.
Je zit nu helemaal vast en het lijkt of er geen eind aan komt, maar er komen altijd weer andere tijden. En voor jezelf is het belangrijk om na te denken en met geinteresseerde anderen te bespreken hoe je zelf kunt zorgen dat jou tijden beter gaan worden.
Hopelijk blijf je wel naar school gaan want dat gaat je helpen om zelfstandig te worden en voor jezelf te kunnen zorgen, dat gaat lucht geven.
Dus bel of mail. Krijg een echt persoon te spreken. Je bent niet de enige die vast zit in een diep dal. En er weer uit kan komen.
Ik heb met je te doen. Het is echt niet prettig als je ouders je niet kunnen begrijpen en steunen. Concentreer je niet op je wietgebruik maar op de rest van je leven. Houd school zo goed mogelijk vast. Ook al blijf je zitten of weet je nog niet wat je daarna zou kunnen doen. Ga zonodig in gesprek met je mentor over het verloop van je studie. Je bent ook niet de enige die school probeert vol te houden als het verder moeilijk gaat. En als je blijft zitten ben je ook niet de enige die dat gebeurt.
Heb een beetje vertrouwen in jezelf. Je bent hier ook voor jezelf.

Lotgenoten?

http://www.adhd-xtra.nl/

Ik heb zelf geen ervaring met dit forum maar ik weet wat lotgenoten contact voor jezelf kan betekenen.

Vraag hulp!

Je zit in een lastige situatie (potver, je zou maar zulke ouders hebben!), maar ik ben het helemaal eens met Anne: er komen betere tijden! Je bent nu nog te jong om op jezelf te staan, om zoveel op je bordje te hebben. Je hebt nu hulp nodig. Je kunt je ei kwijt bij je huisarts (daar is hij/zij voor!) en die kan je ook de weg naar hulp wijzen als dat nodig is.

Verder is het belangrijk dat je verder blijft gaan met je opleiding zodat je zo snel mogelijk een diploma hebt en daarna een pad kunt uitstippelen zodat je uiteindelijk voor jezelf kunt zorgen. Ik heb het idee dat je geen toekomstbeeld meer hebt en dat moet veranderen.

Heb je vrienden of familie waar je af en toe even heen kunt, een middag of een paar dagen, zodat je even in een andere omgeving bent?

Wiet kan helpen om de scherpe kantjes van het leven te halen, daar is niet zoveel mis mee. Er is een medische term voor: zelfmedicatie. Maar elke dag zo stoned als een garnaal zijn, dat is ook niet handig, dat weet je zelf ook wel. Probeer er eens een limiet op te zetten voor jezelf. Bijvoorbeel alleen 's avonds, niet meer dan 2 joints, en als dat lukt, dan verder afbouwen. Te veel wiet maakt je de volgende dag ook weer sloom en down, en dat helpt niet. Nou ja, dat hoef ik je niet te vertellen, dat heb je al gemerkt. Dus probeer het in de hand te houden.

Maar bel nu eerst de huisarts en leg je verhaal daar eens neer. Je bent een intelligente vent, je kunt het ons uitleggen, dus je kunt het de huisarts ook uitleggen. Print desnoods uit wat je hier geschreven hebt, dan heb je wat houvast. Succes!

jeetje

je laatste bericht raakt me enorm! Neem zo snel mogelijk iemand in de arm, de huisarts om te beginnen en leg je verhaal aan hem of haar uit. Ik heb zelf geen ervaring met adhd dus kan je hierin dan ook niet adviseren maar ik denk dat de huisarts daarin meer kan betekenen of je verder doorverwijzen.

Ach Henry

Wat klink je verschrikkelijk eenzaam. Ik vind je laatste bericht inderdaad verontrustend. Ik denk dat je ouders geen idee hebben wat er in je omgaat.
Ben het met de anderen eens: zoek hulp. Nu lijkt alles misschien uitzichtloos, maar je er zijn zo ontzettend veel mogelijkheden. Je bent nog zo jong, kunt niet overzien hoe dit een goede wending kan nemen. En dat kan het, neem het alsjeblieft van ons aan.

Ga naar je huisarts en vertel dit verhaal, of laat het hem lezen. Als dat te moeilijk is, zoek dan verder online naar hulp. Hier kun je bijvoorbeeld terecht met je gedachten over zelfmoord.
https://www.113.nl/

Ik zie op de site dat je er anoniem en gratis kunt mailen of chatten met een deskundige. Doe dat alsjeblieft! Mocht je denken: dat heeft geen zin, vertel jezelf dan dat je weinig te verliezen, en veel te winnen hebt. In het allerergste geval is het niet de hulp die je nodig hebt, dan zoek je verder. Of je zet toch de stap naar de huisarts. Geloof me, ongelofelijk veel mensen hebben ooit gevoeld wat jij voelt en zijn er uit gekomen. Misschien voelt het alsof je een van de weinigen bent met deze wanhoop en uitzichtloosheid, maar dat is beslist niet zo.

Heel veel sterkte en laat alsjeblieft nog af en toe iets van je horen.

Hup, naar de huisarts

Je hoeft niet zo eenzaam te blijven, er zijn lotgenoten, heus! Mensen met wie je wél fijn contact kunt hebben, die je wel begrijpen. Ik ken een meisje van jouw leeftijd, sneed zichzelf zelfs ernstig. Joh die is nu begin 20 en zo happy. Die zon gaat voor jou ook (weer) schijnen, maar zet stappen. Laat je doorverwijzen. Zij is een half jaar in een therapeutisch centrum geweest, kreeg vrienden, wat afstand van de familie. En er zijn meer mogelijkheden. Echt.

Update

Het is een aantal maanden later en ik geef even een update.

Het gaat beter tussen mijn ouders en mij, maar ik voel me nog steeds zo alleen en niet begrepen. Ik loop nog steeds rond met dezelfde afschuwelijke gedachtes, maar ondanks dat het beter gaat tussen ons, weet ik nog steeds niet hoe ik dit alles tegen mijn ouders moet vertellen. Ik weet niet wanneer het juiste moment is, ik ben bang voor hun reactie en nog banger dat ik alles weer verkloot.

Mijn ouders denken ook dat ik gestopt ben met blowen, maar het lukt mij maar niet om te stoppen. Ik wil mijn problemen niet meer weg blowen, maar ik weet niet hoe ik mijn ouders om hulp vraag omdat ik alles dan weer verpest.

Ik wil jullie allemaal wel bedanken voor de reacties en bezorgdheid.

Henry

ben je nu bij de huisarts geweest? Je kan gewoon zelf een afspraak maken, misschien een dubbele om wat meer tijd te hebben.

Ik heb je draadjes gevolgd, goed van je dat je een update geeft, maar echt ga naar de huisarts. Print desnoods je eerste posting uit en lees het voor.

Reactie Krisje

Ik ben niet naar de huisarts geweest omdat ik geen idee heb wat ik moet zeggen, ik kan dit makkelijk delen op het internet omdat het anoniem is, maar ik schaam me om dit uit te speken tegen mensen die mij kennen. Ik schaam me rot om mijn gevoelens, gedachtes en acties en vind het eng om mijn zwakte te tonen.

printen

Dat is natuurlijk ook doodeng. Maar wat al is gezegd: print je verhaal wat je hier hebt geschreven eens uit en geef het je huisarts in handen. Dan hoef je niet wat te zeggen, dan zal hij (of zij) je erna wat vragen stellen maar dan loopt het gesprek makkelijker.
De huisarts is er voor je, die heeft al zoveel meer veel genantere dingen gehoord en gezien.
Is er werkelijk niemand die je in vertrouwen durft te nemen om mee te gaan? Dat die evt de brief voor kan lezen?
Ik vind je nu al heel dapper trouwens!

Wel gaan hoor Henry!

Inderdaad Henry, je huisarts heeft al veel vreselijkere en beschamendere verhalen gehoord. Print je openingspost uit en laat die lezen. Er is hulp en begrip, jouw situatie is echt niet normaal. En het ligt niet aan jou, jij bent het slachtoffer hier. Je hoeft je helemaal niet te schamen voor compleet begrijpelijke gevoelens en gedachten. Ga alsjeblieft praten met de huisarts en blijf hier niet mee zitten! Achteraf zul je zo opgelucht zijn.

Medicatie

Je huisarts kan zelf, of via doorsturen naar een psychiater, zorgen dat je medicatie krijgt. Dat kan de behoefte aan wiet verminderen, en je hoofd rustiger maken. Het is geen tovertrucje dus het kost even tijd en uitzoeken, maar het is het proberen waard en je kunt dan het verschil ervaren.

http://wp.watisdiejongendruk.nl/over-jacob-klompstra/
Je bent niet de enige al voelt dat nu wel zo, en er zijn mogelijkheden. Maar ook, ga zo goed mogelijk door met je opleiding, bespreek met mentoren, laat je niet uit het veld slaan als het eens minder gaat, gewoon rustig doorgaan. Het recept als het je niet makkelijk afgaat is rustig doorgaan, geen paniek.

Update

Ik ben nog steeds niet bij de huisarts geweest, ik heb twee keer een afspraak gemaakt die ik beide keren heb afgebeld. Het lukt mij gewoon echt niet om deze stap te maken, het is echt een mentale blokkade. Ook heb ik nog steeds niks tegen mijn ouders gezegd over mijn gevoelens en gedachtes, ik wil het wel vertellen en zelf merken ze ook dat het niet helemaal goed gaat, maar zodra ik het probeer te vertellen blokkeert mijn hele lichaam en lukt het niet.

Op dit moment heb ik gewoon geaccepteerd dat het leven niet voor iedereen is.