Achter de kont aan zeuren

Hier laatst

toch besloten dat als ik geen zeur wil zijn, ik dus niet moet zeuren. Nu wil zoon wel gewoon goede cijfers en vermoed ik dat hij het lekker vindt om zijn frustratie even in een ruzie met mij eruit te gooien. Daar zijn er twee voor nodig dus ik besloot er uit te stappen.

Ik doe dat niet!!

Is goed, ik heb al een diploma ik hoef het ook niet te doen dus als jij het niet wil doen dan doe je het niet.

Totale schok en 10 minuten later stond ie beneden of ik even met geschiedenis wilde helpen..

Dus ik ben vast van plan om de strijd niet meer aan te gaan maar vooral aan te geven dat ik wil helpen. Wel zorg ik dat ik zo veel mogelijk weet wat hij moet zodat ik in de buurt als ik vermoed dat hij hulp nodig gaat hebben en bied ik dat ook aan. "Zal ik straks aardrijkskunde even overhoren". In plaats van heb je aardrijkskunde nu al gedaan. Ook maken we iedere week samen een planning voor de week.

Ik ga vast 100 x uit mijn rol vallen maar ik ben er vrij zeker van dat dit de manier is die voor zoon en mij beter werkt.

Mijk

idem

Hier geen meerdere pubers maar nog maar 1 verse middelbare scholier maar ik ga niet zeuren. We zorgen dat we inderdaad op de hoogte zijn. Maken om de paar weken een overzicht op een A3 wanneer welke toetsen zijn (dan zie ik het ook in 1 oogopslag) en ik informeer tussen neus en lip. Goh van de week geschiedenis. Lukt het een beetje?

Kamer opruimen boeit mij niet. Als ik ga schoonmaken dan meld ik dat in het weekend zodat ze de tijd hebben. Ik zeg dan en dan ga ik poetsen. Zorg dat alles weg is anders gooi ik het weg.
Hoef je maar 1 x te doen overigens...

Werk ruilen zou ik lekker aan kind overlaten. Jammerdebammer als dat mis gaat. Verantwoordelijkheid waar die hoort. Groot genoeg voor een baan? dan groot genoeg om het te regelen. Dan krijgen ze vanzelf op hun falie van hun werk.

wij hadden een week of vier geleden een 'goed gesprek' (nou ja, eigenlijk een monoloog, puber knikte voornamelijk) dat de cijfers best een tikje omhoog mochten. Sindsdien heb ik geen onvoldoendes meer gezien.

Kamer opruimen gaat hier op dezelfde manier als bij guera: ik roep wanneer ik de vloer vrij wil hebben (stofzuigen) en wanneer de rest schoongemaakt wordt. Ik was alleen de dingen die in de wasmand zijn beland, dat scheelt een hoop ergernis bij mij ;-)

Afspraak

Ik heb de afspraak met dochter dat ik me niet bemoei met schoolvakken, zolang de cijfers boven de 7 zijn. Wordt het lager, dan wil ik graag zien hoe dat komt en moet ze haar huiswerk beneden maken en zeur ik ook als ik dat nodig vind.

Verder probeer ik niet te zeuren. Af en toe een herinnering voor iets.

Soms

Een tijd lang kan ik het allemaal soepeltjes bekijken en vind ik de rotzooi in zoon's puberhol zijn pakkie aan. Ook heb ik dan de relaxte houding wat betreft schoolser resultaten. Hij moet nog diploma's halen, ik niet.

Maar soms roep ik:"Ja, ik moet weer even opvoeden en jij gaat braaf luisteren".
Leuk als ze groot worden, hij weet precies wat ik bedoel. Ik krijg een knuffel en hij belooft dat hij het weekend afval gaat sorteren en op school gaat het echt prima! Echt, geloof me maar:-)

Dat gevoel dat je alleen maar aan het zeuren bent heb ik ook gehad, naarmate ze ouder worden, heb ik ontdekt, kan je het beter loslaten. Het is toch zinloos, zonde van je energie:-)

iemand

die het gevoel kent van krampachtig in je bed blijven liggen terwijl je weet dat kind zich boven ligt te verslapen?

Maar het helpt dus wel. Het probleem verlegt zich naar school.Lossen ze heel goed op!

ja, vertel mij wat

Ach ja, hier ook zo'n portret die voor alles zijn ouders nodig heeft. Helaas is hij wat dat betreft niet als onze oudste puber. Heeft heen zin om het aan hem over te laten, dan ligt hij echt tot 2 uur in bed, wordt zijn huiswerk amper gemaakt, vergeet hij elke dag wel iets van schoolspullen. Maar toch ben ik niet meer die zeur van een jaar geleden. heel veel dingen heb ik geleerd los te laten, gaat nog steeds wel fout maar is niet zo belangrijk. Onze puber nr 2 is er een uit het boekje, puberbloed tot in zijn vingertoppen haha

Ik zeg vaak tegen mijn pubers

dat ik ook aan het leren ben. Leren loslaten. Want zodra je zwanger bent (ik dan) ben je 24/7 in dienst van je kind, en ben je daar na een paar jaar net een beetje aan gewend, dan moet je juist weer leren loslaten. En omdat je als ouder natuurlijk verantwoordelijk bent voor je kind, is dat loslaten (voor mij) vele malen moeilijker dan het leren zorgen voor.
En op hun beurt moeten zij leren zelfstandiger te zijn. Dat leren ze niet als hun ouders elk probleem voorzien of oplossen (curling ouders, kennen jullie die term? Ik was het prototype ;-(...).
Dus eigenlijk kun je pas een goede ouder zijn als je je kinderen loslaat en hun eigen fouten laat maken. Natuurlijk sta je altijd klaar om échte problemen te (helpen) oplossen. En om te troosten. En mee te helpen nadenken hoe het een volgende keer beter kan. Maar loslaten en laten struikelen móet, anders leren ze nooit los van het handje lopen.