U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
zoon (9) heeft geen echte vriendjes
Mijn jongste zoon van 9 is een heel lief jongetje, lief in de zin dat hij zachtaardig is en veel rekening houdt met anderen. Overigens laat hij ook weer niet over zich heen lopen. Niet om op te scheppen, maar ik denk dat hij sociaal/emotioneel zijn leeftijdsgenoten in een bepaald opzicht aardig vooruit is.
Voor zover ik kan beoordelen ligt hij goed in de klas, vindt iedereen hem aardig. (zit in groep 5 in een 4/5 combinatie) Maar eigenlijk al sinds een tijdje valt mij op dat geen echt vriendje heeft in de klas. Hij spreekt wel eens wat af, maar veel minder dan hij zou willen. Momenteel ongeveer 1x per week, maar zoon wil het liefst elke dag met iemand spelen. Er lijkt voor hem wat betreft de andere jongens niet echt wat bij te zitten: de jongens uit zijn eigen jaar zijn allemaal stoere voetbaljongens, of ze zijn bijzonder in de zin van adhd/autistisch. Dat laatste hoeft natuurlijk niet erg te zijn, maar de betreffende jongens zijn sociaal écht niet sterk en bovendien enorm druk. Een van de stuiterballen hangt regelmatig aan mijn zoon (letterlijk) omdat hij zo'n beetje de enige is die aardig doet. Maarja, zoon vindt dat niet leuk en wil zodoende ook niet met dat jongetje spelen, laat staan afspreken.
Hij speelt ook wel met jongens uit groep 4 of met meisjes (is de enige die ook op feestjes komt bij meisjes:-) maar dat is het ook niet helemaal. Zoon wil graag echt samen spelen maar de andere jongens trekken nogal hun eigen plan, willen alleen gamen, spelen vals met spelletjes of in rollenspellen zijn ze bijvoorbeeld een superheld die óveral tegen kan en nooit af is. Dan vindt mijn zoon er niks meer aan. Hij vindt veel kinderen ook niet zo aardig, omdat ze andere kinderen pesten. Hij speelt wel met 1 jongen uit groep 5, maar die 'wordt ook al stoer net als de rest' en die gaat bovendien binnenkort verhuizen. Dus dat is weer een vriendje minder.
Vorig jaar zat hij in groep 4 in de 4/5 combinatie, en toen speelde hij bijna altijd met jongens van een jaar ouder (in die klas waren het ook niet allemaal voetbaljongens). Af en toe spreekt hij wel eens met hun af, maar daar werkt toch een beetje het uit het hoofd uit hart principe. Die jongens zitten nu in een andere klas en hebben andere pauzetijden, een is bovendien helemaal naar een andere school gegaan dus dan moet zoon hun bellen en vist dan vaak achter het net. Zoon zit op scouting en daar spreekt hij af en toe wel eens af met een paar jongens die ook 1-2 jaar ouder zijn, en verder speelt hij veel met zijn broer van 12. In de buurt zijn er ook net geen kinderen waarmee hij een klik mee heeft en op de bso ook niet echt.
Misschien niet zo'n heel groot probleem, maar goed. Tegenwoordig zit zoon regelmatig alleen thuis zonder vriendje (terwijl hij dat wel heel graag wil) en in de vakanties en het weekend is dat ook een beetje zo. Het komt regelmatig voor dat hij dan tevergeefs wat kinderen langsgaat of belt en dan is het weer niet gelukt om met iemand te spelen.
Herkenbaar? Heeft iemand tips?
meer clubjes
Ik herken er wel iets van. Hier een 10-jarige die moeite heeft met afspreken, terwijl iedereen hem leuk en aardig vindt. Maar nét een beetje een ander jongetje dan de rest. Komt wel op bijna alle feestjes, dus verder is er kennelijk niks aan de hand.
Ook hij zit op scouting. Daar gaat het goed. En daarbuiten kost het hem heel veel moeite om af te spreken. Ook omdat veel kinderen nauwelijks mogen afspreken of per definitie naar oma moeten. En in de straat wonen geen kinderen. Vraagt heel vaak om afspraken, ook in het weekend, maar dan mogen of kunnen die kinderen uit de klas weer niet.
Hij zit dus ook vaak alleen thuis. Daarom zit hij nu behalve scouting nog op 4 andere activiteiten. Een soort bezigheidstherapie en dat werkt goed.
Ik hoop dat het straks op het VO allemaal soepeler gaat. Dan gaan al zijn vrienden vast niet meer elke dag naar oma.
Wat apart
Hier een zoon, sociaal-emotioneel ook erg goed, die juist helemaal niet meer wil afspreken. Het zit er op dit moment gewoon niet in, het past gewoon niet. Waarom wil jou zoon toch zo graag spelen terwijl het niet echt klikt? Wat zoekt hij in het contact met andere kinderen? Ik ben wel benieuwd eigenlijk 
Bennikki
Ja, dat vraag ik mij ook wel af, voor een deel kan ik het wel verklaren.
Het is wel zo dat hij zichzelf niet altijd goed kan vermaken, zodat hij meestal wel met íemand wil spelen. Misschien heeft hij wel input van een ander nodig, dat is hij van jongs af aan ook wel een beetje gewend van zijn 3 jaar oudere broer die het altijd goed heeft gevonden dat kleine broertje meespeelde.
Net als bij Pirata speelt hier ook nog mee dat er kinderen zijn met wie nooit afgesproken kan worden (3 dagen bso of opa en oma inderdaad, plus muziekles op de 4e dag, en op de 5e dag kan mijn zoon net niet, dat soort dingen)
Ook jammer dat jouw zoon met niemand klikt. Hoe oud is hij eigenlijk?
vrienden en kennisen
Ik heb mijn dochter ooit het verschil tussen collega's, kennissen en vrienden uitgelegd en dat hielp haar enorm. Zij zocht ook echte vrienden waar ze echte aansluiting mee had en was anders alleen. Ik vertelde bijvoorbeeld dat er soms geen leuke collega's (voor mij leuke collega's dan he) zijn om mee te lunchen. Soms lunch ik dan liever alleen en soms maak ik er met iemand het beste van.
Dat zou voor jou zoon ook handig kunnen zijn. Dat het soms wel leuk is om iets met dat hang jongetje te doen, maar hoe je hem dan uit kunt leggen dat hij niet moet hangen (of hoe jij daarbij helpt). Of dat je soms toch gaat gamen en een andere dag liever zelf thuis bent.
Meer keus is ook fijn natuurlijk, met clubjes buiten school. Uiteindelijk had dochter al haar echte vriendinnen buiten school opgedaan.
het helpt
Als je zoon zich misschien zelf ook iets flexibeler opstelt. Je schrijft "de andere jongens trekken allemaal hun eigen plan" maar realiseer je dat je zoon datzelfde doet. Hij wil ook graag spelen op zijn manier. Soms moet je dan eerst hetgeen doen wat een ander wil en daarna wat jezelf wil. Er samen uit komen.
Ik herken het nl heel erg van mijn oudste, die zat vroeger ook "alle jongens willen voetballen en voetballen is stom". Totdat hij besloot mee te doen en zag dat het toch wel gezellig was. Het voetbalvriendje wilde na een partijtje meestal best weer wat anders gaan doen met hem.
maar dat is het dus, hij doet bijvoorbeeld best wel mee met voetbal op het schoolplein.... bij gebrek aan beter, dat wel. En er wordt echt niks anders gedaan dan voetbal. Mijn zoon past zich al best wel aan, bedenkt echt al wat een ander ook leuk zou vinden. Hij is eerder van het zichzelf wegcijferen om toch maar contact te hebben en dat zie ik bij zijn klasgenootjes helemaal niet.
Af en toe komt er wel een vriendje mee van school maar dan gebeurt er vaak niet zoveel. Op de tablet spelen willen ze dan maar, maar dat mag niet altijd en zeker niet uren achter elkaar. En als ik dan wat voorstel in de trant van lego/playmobil/kapla/buitenspelen/tekenen/bordspelletje/hutje bouwen dan hebben ze daar geen zin in (en dan meestal het vriendje niet).
Ik heb ook wel een beetje het idee dat er al best jongens zijn die thuis ook niet (meer) spelen. Als zoon bij een ander heeft gespeeld hebben ze altijd gegamed of buiten rondgehangen.
Sanne
"Ik heb mijn dochter ooit het verschil tussen collega's, kennissen en vrienden uitgelegd en dat hielp haar enorm. Zij zocht ook echte vrienden waar ze echte aansluiting mee had en was anders alleen. Ik vertelde bijvoorbeeld dat er soms geen leuke collega's (voor mij leuke collega's dan he) zijn om mee te lunchen. Soms lunch ik dan liever alleen en soms maak ik er met iemand het beste van."
Dat is het probleem niet. Hij is niet alleen op school, hij heeft na schooltijd vaak niemand om mee te spelen. Of in het weekend, of in de vakanties (behalve zijn broer) Dat hoeft geen probleem te zijn, maar het is er een die juist wel graag íemand heeft om mee te spelen.
"Dat zou voor jou zoon ook handig kunnen zijn. Dat het soms wel leuk is om iets met dat hang jongetje te doen, maar hoe je hem dan uit kunt leggen dat hij niet moet hangen (of hoe jij daarbij helpt)"
Het hangende jongetje is echt een ontzettende stuiterbal met de letters ADHD bijna in zijn voorhoofd gebrand. Het jongetje ziet zoon zo'n beetje als zijn beste vriend omdat mijn zoon zo'n beetje de enige is die niet onaardig tegen hem doet. Zoon vindt het jongetje ook een beetje zielig, want hij ziet wel dat het jongetje niet expres lomp is maar zodoende dus geen aansluiting heeft. Maar zoon heeft niet de behoefte om na schooltijd nog met hem af te spreken, hij vindt dat gewoon niet leuk. En daar kan ik me best iets bij voorstellen, want het is echt een heftig kind. Met tikkertje tikt hij niet maar beukt hij een ander omver, hij schreeuwt i.p.v. dat hij praat en hij is behoorlijk hardhandig. En hij luistert niet.
lieverdje
Dat niet meer spelen herken ik wel en is erg jammer. Tegenwoordig wordt vooral nog gegamed of andere dingen met een schermpje gedaan. Maar als ze dat kunnen doen na het voetballen buiten, kunnen ze toch een vriendschap opbouwen? Als ze hier uit school spelen is het van half 4 tot ca 17 uur, eerst buiten en dan op de tablet. Dus zeker geen uren.
Mijn jongste wordt binnenkort 9 en ik weet ook niet meer wat ik moet geven. Met speelgoed wordt amper meer gespeeld. Hij heeft nog wel een vriendje die van wormen en rivierkreeftjes vangen houdt, dus dat is dan ook iets leuks om samen buiten te doen. Maar helaas willen ze dat ongedierte dan mee naar binnen nemen...
hier ook
Mijn zoon van 10 (maar ook toen ie 9 en 8 en 7 was) speelt ook weinig met anderen. Inderdaad, ze zitten ofwel op BSO of bij oma, of er is een sport waar iemand naar toe moet. Mijn zoon zit er niet zo mee, dat is wel een verschil. Hij zegt wel eens dat hij het jammer vindt dat hij geen echte vrienden heeft, maar hij is zelf ook kritisch en niet 'standaard' in de zin van willen voetballen en ook niet heel weerbaar (wel cursus gedaan). Maar hij is liever gezellig en fijn thuis dan ongezellig en conflictueus bij iemand met wie het niet klikt. Maar waar een wil is, is een weg, in ieder geval bij hem is dat zo. Hij speelt af en toe met een ander, plm 1x per paar weken en dan met een vast 'vriendje'. Hij kan het gelukkig goed vinden met zijn broertje. Broertje zoekt vaker iemand op. Het verschilt ook per karakter denk ik. Mijn 10 jarige vermaakt zich thuis het allerbest, en dat is toch ook heel mooi vind ik, dat hij het thuis fijn vindt.
daarbij denk ik
...dat ze de hele dag al bij elkaar op school zitten en in de pauzes met elkaar spelen, dus de contacten zijn er wel. Ik heb de indruk dat deze contacten genoeg zijn voor mijn zoon.
Jammer zeg
En clubjes met een wat ander soort jongens? Schaken of programeren ofzo?
vervolg - onveilige klas
...de laatste tijd hoor ik veel verhalen over gedoe in de klas, en dan juist het groep 5 deel, waar mijn zoon in zit. Zowel bij de meisjes en de jongens (die níét met elkaar omgaan op school) is er getreiter, kinderen die elkaar buitensluiten etc. Dat was eigenlijk vanaf groep 3 al een beetje aan de hand, maar het lijkt erger te worden. Er zijn heel veel kinderen die onder schooltijd therapie krijgen om steviger in hun schoenen te staan, en er zijn verscheidene ouders die via hun kind onderling klagen over de slechte sfeer. De meisjes bijvoorbeeld moeten vooraf afspreken met de leerkracht met wie ze gaan spelen in de pauze en zich daar aan houden, omdat er anders iemand buitengesloten wordt. Bij de jongens is er een wedloop gaande wie er het stoerst is en alles wordt kinderachtig gevonden.
Ik heb niet de indruk dat mijn zoon speciaal wordt gepest of buitengesloten, maar voor mijn gevoel lijdt hij er wel onder. Misschien ligt het hier ook wel aan dat hij niet echt vriendjes heeft in de klas, hij is van zichzelf niet 'stoer' en misschien zelfs wel kinderachtig:-D En ondanks dat hij van zijn meester een heel goed rapport had gekregen, zijn zijn cito-scores behoorlijk gekelderd. (van A's en B's naar D's). Eigenlijk heb ik niet zoveel vertrouwen in de meester. Hij wuift de cito-scores weg met een 'de hele klas had minder gescoord', daarnaast vindt hij juist de brutale pestkoppen in de klas van die leuke assertieve kinderen.
Wat denken jullie, genoeg redenen om met de ib-er te gaan praten?
Ik denk dat je met iemand moet gaan praten. Die klas functioneert niet goed en het lijkt erop dat jouw zoon daaronder lijdt. Al vraag ik me af of de IB-er degene is op wiens bordje dit moet komen te liggen, want de IB-er is er voor kinderen die iets extra's nodig hebben. Jouw zoon heeft iets gewoons nodig: een redelijk functionerende klas.
Maar de enige die anders het aanspreekpunt zou moeten zijn is de klasseleerkracht en die lijkt eigenlijk onderdeel/veroorzaker van het probleem te zijn. Naar de IB-er stappen is in die zin wel diplomatiek, denk ik.
Maar misschien zie ik het fout, ben benieuwd hoe anderen erover denken.
Groeten,
Temet
Temet
"Maar de enige die anders het aanspreekpunt zou moeten zijn is de klasseleerkracht en die lijkt eigenlijk onderdeel/veroorzaker van het probleem te zijn. Naar de IB-er stappen is in die zin wel diplomatiek, denk ik."
Precies, dat is ook mijn gedachte. Ik weet van een andere ouder die met een verhaal dat hiermee te maken heeft naar de ib'er is gegaan. En ik vind het ook lastig om tegen de leerkracht te zeggen dat ik vind dat hij beter op dat pesten moet letten, en scores van de kinderen meer serieus moet nemen.
en dan maar hopen
En dan maar hopen dat die IB-er intern de kat de bel aanbindt en uitlegt dat hij/zij extra werk op het bordje krijgt omdat er in die klas iets heel erg scheef zit. Misschien dat er dan intern wordt geschoven ofzo. Zo lossen ze dat soort dingen op de school van mijn dochter nog wel eens op.
Groeten,
Temet
Hoe gaat het
Hoe gaat het met jullie kids? Het is nu 2 jaar later, heb hetzelfde probleem met mijn zoon van 9.