Zo'n raar gevoel bij...

Moeders die kind laten vragen

Plok: Ik had altijd wat moeite met kinderen die door moeders gestuurd aan mij kwamen vragen dat ze bij mij thuis met pietje wilden spelen. ===

Ik kan niet in ieders hoofd kijken natuurlijk, maar ik vermoed dat veel moeders dat met een reden doen, namelijk kind zelfstandig en zelfverzekerd maken. Laten durven dus.

ik denk

dat het Plok erom ging dat dan al vast stond waar er gespeeld ging worden. Bij haar. Want eigenlijk had die andere moeder oppas nodig. Of in ieder geval had zij geen behoefte aan kinderen over de vloer. En het kind moest dat dan vragen.

Plok

Dat dacht ik nou ook, beetje brutaal om jezelf uit te nodigen. Als mijn kind ergens wil spelen dan nodigen wij dat kind eerst uit, en komt er meestal wel een volgende speelafspraak bij dat kind. Maar ik zou mijn kind niet naar een andere ouder sturen om zichzelf te laten uitnodigen.

Aaarrrgg!

Als ik dit draadje lees, dan duizelt het me weer met terugwerkende kracht. En weet ik weer waarom ik blij ben dat de speelafspraakjes-periode voorbij is hier!
Pfft al die verschillende ouders met verschillende verwachtingen hieromtrent. Vermoeiend! Voor mij, en voor mijn kinderen want die probeerden dat toch ook in te schatten/ aan te voldoen.
Resultaat was vaak toch dat ze het meeste speelden met kinderen met makkelijke ouders....

Zelf laten regelen

Zo jong mogelijk heb ik het de kinderen onderling laten regelen. Vaak speelden ze bij ons. Prima toch. 1 moeder gebruikte me als oppas. Pietje moest om 12 uur mee en werd om zes uur opgehaald. Ze waren toen vier. Dat was dus 1 keer en nooit meer.

soms

Soms moet je gewoon je kind even ergens onderbrengen omdat het zo uitkomt Andersom ook hoor, en dan help je elkaar. Het is maar wat je je kind vóórleeft: zelf keuzes maken en elkaar helpen. Ik was snel klaar met moeders die niet veel anders om handen hebben dan zeuren dat hun kind alles zelf mag bepalen. Het ergste was dat meisje dat daardoor de halve klas terroriseerde en die moeder die niks in de gaten had.
Precies wat Stelle zegt: ik ben blij dat die tijd van meidenvenijn voorbij is, vooral bij de moeders onderling.
Ik speelde als kind ook op vaste tijden met vaste vriendinnetjes en ik heb er niks aan overgehouden. Mijn dochter ook niet.

Speelafspraak

Hier wil de kleine ma. Wel afspreken maar hij durft niet met iemand mee, dus komen de kindjes bij ons. Ook weleens een kindje wat 5 dagen in de week naar de bso gaat.
Het mag van mij altijd maar omdat ze om 14:00 al vrij kan is het tot uiterlijk 16:00 anders is het gewoonweg te lang en wordt het ruzie. Daarnaast moet het initiatief altijd bij een van de kinderen liggen en dat is heel simpel beide kinderen geven aan dat ze willen spelen dan spreek ik met de ouder af wanneer en tot hoe laat en waar....

Wat drietje zegt in #31

Dat was ook mijn insteek. Kinderen regelden het zelf. Wel met de regel dat ze altijd vroegen of Pietje bij ons kwam spelen, jezelf bij een ander uitnodigen kan niet. Vaak ontstond er dan een gesprekje met kinderen en vaders of moeders en werd het toch soms een afspraak niet bij ons, omdat Pietje zijn nieuwe hengels wilde laten zien en wij hebben geen visgelegenheid aan huis.

Dat sommige ouders je als oppas gebruiken vond ik vreselijk, tenminste als het niet vooraf gevraagd werd. Met de moeder van een vriendje van zoon ging het over en weer, zij vroeg wel eens of haar zoon na school bij ons kon en dan langer dan een normale speelafspraak en andersom mocht mijn kind ook altijd daar in geval van paniek of langdurend leed. Dat vriendje is hier wel eens in bed gegaan, omdat ouders opeens naar oma in Limburg moesten (oma spoedopname ziekenhuis).
Dochter had een vriendinnetje wat hier te pas en te onpas gedropt werd met vreemde redenen (er was stilte in huis nodig, want mama moest met ouder broertje een spreekbeurt maken, zoiets) en werd dan niet voor zessen opgehaald. Op het eind was ik heel goed in smoezen bedenken om haar al bij de voordeur af te wimpelen als ze op woensdagmiddag om 14.00 voor de deur stond, moesten we nodig naar de bieb, dokter of tandarts. Vooral ook, omdat ik mijn kind nooit bij haar kon laten spelen. Dan werd haar huis vies geloof ik. Betreffende kind stond een keer voor de deur met een tas met een doos erin voor de deur, eenmaal binnen (met de afspraak dat ze om 16.00 naar huis kon) bleek er in die tas een doos verf te zitten en moest er bij ons geverfd worden, want dat mocht thuis niet. Toen was ik er echt klaar mee, daarna is dat kind nooit meer hier geweest.
Nu beide kinderen op VO en geen gedoe meer met andere ouders over speelafspraken, echt wat een verademing.

moeilijke ouders

tja, die heb je. Mensen bij wie het nooit kan, of die zo nerveus "om de beurt" willen. Ik heb er niet zo'n moeite mee, wil me ook best laten misbruiken als oppas, als het om leuke kinderen gaat. We hebben hier wel eens een tijdje een kind heel veel over de vloer gehad, waarvan het juist heel gezellig was dat ze kwam!

Ach dat oppas verhaal

Ach ja. Zo vaak, dat kind wilde afspreken. Prima, maar vandaag niet bij ons. Dus als je wilt afspreken liever elders.
Ik vond het afspreken altijd belangrijk, goed voor sociale ontwikkeling kinderen. Dus het mocht van mij bijna altijd. Als het bij ons uitkwam ook bij ons. Kwam het niet uit dan mocht afspreken wel maar niet bij ons. Maar ja, dan vroeg ik blijkbaar oppas, ppfft. Zo ingewikkeld!
Het enige dat ik niet wilde was vastigheid in afspraken, dat heb ik altijd afgehouden. Ik wil niet kinderen verplicht hier hebben. Niets zo veranderlijk als een kind(ervriendschap). Soms heb ik idd weleens echt opgepast op een kind terwijl mijn kinderen er dan niets meer aan vonden, dat vond ik niks. Dat deed ik alleen incidenteel voor goede vriendinnen. (Vriendinnen van mij dan, niet vd kinderen)
Maar sommige kindervriendschappen waren zo hecht dat ik ook weleens makkelijk afsprak met de ouders, zonder de kinderen hierin te kennen.