U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wijze raad gevraagd door stiefmoeder
Hallo allemaal,
Sinds bijna 2 jaar ben ik stiefmoeder van een jongetje van, nu, 8 jaar. Ik heb geen eigen kinderen.
Normaal gesproken is hij een aantal dagen per week bij ons, maar woont hij bij zijn moeder.
Nu zijn we twee weken met zn drieën op vakantie en ik merk dat ik mij erger aan het gedrag van Tygo (fictieve naam).
Met name dat we constant, elke dag weer, hetzelfde moeten zeggen. Zoals: eet met je mond dicht, niet met je handen eten, praat niet zo hard, eet boven je bord etc.etc.etc.
Ik zit heel erg met de vraag of ik, als stiefmoeder zijnde, daar wel iets van moet zeggen. Mijn vriend zegt dat ik dat gerust kan doen, maar ik heb inmiddels het gevoel dat ik altijd degene ben die er iets van zeg omdat ik mij er aan erger en mijn vriend niet.
Hebben meerdere stiefmoeders daar last van?? Ik heb erg de behoefte om ervaringen uit te wisselen en te horen dat mijn worstelingen er bij horen, hoe rot ze ook zijn.
Nieuwkomers
Voor nieuwkomers in een relatie, zeker als ze zelf geen kinderen hebben, kan het begrip 'opvoeding' een soort buikidee, rudimentair politiek correct beeld, oproepen over de vereiste stappen die, als je die zet, leid tot een goed eindproduct, en als je dat nalaat tot een misbaksel. Je wil niet weten hoeveel mensen dat omhoog halen als De Opvoeding. Net als de 'baas' zijn over je kinderen of 'grenzen trekken', 'ingrijpen'.
Opvoeden klinkt te activistisch denk ik. Veel meer is het goed voorleven, praktische zorgzaamheid, ruimte geven, balans zoeken in rust en ontspanning, samen met je kind doorleven wat het is om ouder en kind te zijn. Daar is geen protocol voor. Dat is een creatief proces. Waar iedereen, gezien de eigen achtergrond, ook anders instaat.
100x keer zeggen
Om iets in te slijten is soms een geduldwerkje van irritante herhaling. Mijn moeder kon weleens uitroepen: 'moet ik het dan 100 keer zeggen?'
Ja, soms is dat zo. Soms duurt het lang voor het kwartje valt. En soms betekent het dat je niet op een handige manier bezig bent. Of een kind is er gewoon niet aan toe. Teveel met zichzelf bezig. Tja, daar hebben meer mensen last van. Of een kind leert het nooit. Er is geen gegarandeerde uitkomst.
De kunst is om de relatie goed te houden, meer prettige omgang met elkaar, geduld voor het onaffe wezen dat een kind kan zijn, over je eigen schaduw heenspringen.
de koningin
Ik zei altijd plagend tegen mijn dochter als ze weer eens vies zat te eten: "zo kun je toch nooit bij de koningin gaan dineren?" Zij dacht dat dat toch nooit zou gebeuren en dat ze dus best met open mond kon kauwen. "Als je maar weet hoe het hoort," zei ik dan.
Toen kwam De Grote Liefde in haar leven en werd ze uitgenodigd om bij zijn ouders te komen eten. Eenmaal weer thuis viel het kwartje en zei ze: "DAT was natuurlijk de koningin waarover je het had..."
Ze wordt er nog steeds uitgenodigd, dus ongetwijfeld weet ze zich daar keurig te gedragen.