U zeggen tegen moeder

De omgeving

Het is ook de omgeving. Zelf heb ik nog heel lang 'u' gezegd tegen mijn ouders. Ook toen de kinderen klein waren. Kinderen volgen je voorbeeld. Ook meesters en juffen op hun school werden in een aantal gevallen met u aangesproken, niet overal consequent.
Zoon vond het wel een teken van 'gelijkwaardigheid' toen hij einde pubertijd mij nadrukkelijk met 'je' ging aanspreken. Daar hebben we het toen wel over gehad. Hoe dat gehanteerd wordt en welke keuzes je daarin kunt maken.

Triva

Ach, ik houd geloof ik niet zo van die grote uitdrukkingen in deze als dat het toch bizar is dat....

Je maakt het veel groter dan het was. De kinderen van onze vrienden hoefden niet zo’n beetje de hele wereld aan te spreken met ook of tante. Dat was alleen onder heel goede vrienden en dat deden we trouwens ook wederzijds realiseerde ik me. Dus onze kinderen spraken hen ook aan met oom en tante. Met jonge kinderen voelde dat voor mij ook niet raar. Dat kwam pas toen ze ouder werden.

En ik ben het dus ook niet helemaal met je eens dat alleen degene die aangesproken wordt er iets van hoeft te vinden. Ik vind dat ouders van jonge kinderen daarin ook iets te zeggen hebben omdat zij de opvoeders zijn. Het is natuurlijk binnen familierelaties het prettigst als je als volwassenen overeenstemming hebt over hoe de kinderen de volwassenen aanspreken.

Overigens zeggen onze kinderen geen u tegen ons zoals wij geen u hoefden te zeggen tegen onze ouders. Er wordt zo weinig u en meneer/mevrouw gezegd in onze omgeving dat ik daar bij de oudsten nog wel wat extra aandacht aan besteed heb: dat ze zouden leren dat je niet iedereen met jij en jou aanspreekt.

misverstand over respect

Ik vind het inderdaad ook een misverstand, dat u zeggen iets te maken heeft met respect. Voor mij is het een teken van afstandelijkheid. Waarom zou je afstand willen creëren tussen jou en je kind of kleinkind? In mijn omgeving zijn volgens mij overigens geen kinderen die hun ouders met u aanspreken.

Ik heb altijd u tegen mijn ouders gezegd. Ik spreek ze ook aan met vader/moeder. veel mensen vinden dat afstandelijk klinken maar ik vind vader/moeder juist heel warm en veel fijner dan mama/papa.

Mijn eigen kinderen zeggen wel je/jij en ook mam/mama. Mijn man komt uit een taalgebied/gezin waar u zeggen tegen ouders helemaal geen gewoonte is. Dus we zijn met dat meegegaan (en met de tijd).

Zelf zeg ik nog gewoon u en vader/moeder. Mijn kinderen zeggen ook u tegen mijn ouders.

Misverstand

Ik vind het evengoed een misverstand dat u zeggen per definitie afstandelijk is. Volgens mij ligt het helemaal niet zo zwart-wit en heeft het alles te maken met hoe de ervaring is.

Er zijn liefdevolle, betrokken gezinnen waar u zeggen de norm is. Er zijn gezinnen waar onverschilligheid heerst en waar jij zeggen de norm is. En alles daar tussen in. Wat je als buitenstaander daarbij denkt, hoeft niet overeen te komen met wat in het gezin beleefd wordt.

Zie het verhaal van Arda

Zo kan het dus ook gewoon.

Trivia

Toen ik op de basisschool zat noemden wij ook diverse goede bekenden (vrienden van mijn ouders) oom en tante.
Daarentegen weigert mijn zwager al obstinaat vanaf het begin om 'oom' genoemd te worden (door onze kinderen) - sorry, geen zwager, de man van mijn schoonzus.

Wanneer wel/niet

Soms is het wel lastig om te bepalen of je u moet/kunt zeggen en wanneer niet.
Ik ben wel eens met 'je' aangesproken door een puber achter de kassa van supermarkt, dat vind ik dan niet netjes.

Zelf heb ik jaren gebridged toen ik in de twintig was. En dat is toch ook vaak met/tegen oude(re) mensen. Na een tijdje verschuift de 'afstand' ook van onbekenden naar bekenden met wie je regelmatig een spelletje speelt, plezier hebt en in gesprek bent op een informele manier.
Zo sprak ik de ouders van mijn partner nog netjes aan met 'u' en hun vrienden, met wie wij ook bridgeden, sprak ik bij de voornaam aan. Als je in gezamelijk gezelschap bent, is dat toch lastig. Het is ook raar om iemand die door allen wordt aangesproken als Truusje, te benoemen als mevrouw X.

Mijn kinderen noemden vroeger mijn ouders je en jij, maar sinds hun 12e ongeveer u, op eigen initiatief.
Zelf vind ik het leuk als mijn neefje en nichtje me tante Phryne noemen. Mijn zus vond dat niet nodig maar ze is er wel in mee gegaan. Zelf noem ik mijn tantes bij hun voornaam. Eentje heette vroeger wel tante, maar dat vind ik nu een beetje overdreven.
De ooms en tantes van mijn vriend noem ik bij hun voornaam, maar hij zelf nog tante en oom Voornaam.
Wat wel grappig is. Ik was de laatste schoondochter die erbij kwam bij de schoonouders. De eerdere twee en ook de ex van mijn partner noemden hen pa en ma. Daar ga ik echt niet aan beginnen. Inmiddels ben ik de oudgediende. De rest is ook gescheiden en heeft nieuwe partners die ook niet meedoen aan het pa en ma. Misschien is dat meer iets voor middelbare school liefdes?

Debby1989

"Daar heb je het toen wel over gehad omdat je vond dat dat eigenlijk niet kon, jou tutoyeren?"

Ik heb het er eigenlijk, voor zover ik me kan herinneren, niet over gehad met de kinderen toen ze klein waren. Mogelijk dat andere volwassenen in hun omgeving daar explicieter in waren.

Eerlijk gezegd kan het mij niet zoveel schelen, maar je past je wat aan aan je omgeving en als het gebruikelijk is om 'u' te zeggen ga je daarin mee. Tenzij je een anti-autoritaire levenshouding wil entameren.:-) Kan ook.

Andere tijd

' je vind "u" zeggen wel respectvol maar laat je kinderen wel jij zeggen. Puur uit nieuwsgierigheid, waarom heb jij dan wel voor jij gekozen naar jouw kinderen toe?'
Het is geen bewuste keuze geweest, gewoon een andere tijd. Vreemden spreken mijn kinderen overigens wel aan met -u- en grootouders hebben ze ook altijd gedaan.
Overigens is er geen sprake van dat er enige afstandelijkheid was. Maar er was wel een verschil tussen de relatie ouder-kind en de relatie tussen vrienden of vriendinnen. Ik vind dat eigenlijk heel gezond.
Het is ook neit zo dat ouders hun peuters dwongen om -u- te zeggen. Het was toen vanzelfsprekend.

Ik ben wel benieuwd als mensen zeggen dat je respect eerst moet verdienen, wanneer hun kinderen dan het moment aangebroken zien waarop het respect verdiend is. Volgens mij begin je met respect en kan iemand het hooguit daarna verliezen. Maar dat je eerst iets moet doen om het te verdienen, dat vind ik dan weer een rare gedachte. Zeker als het om ouders-kinderen gaat. De ouder moet dan dus eerst iets doen, waardoor het kind respect gaat krijgen. Goed door een hoepeltje springen of zo?

Tsjor

Debby

Ik vind het gewoon heel schattig klinken. Als ze me Phryne noemen vind ik het ook niet erg. En natuurlijk jij.

Debby

Als ik alleen had besloten was het waarschijnlijk wel u geworden maar waarschijnlijk geen vader/moeder. Die titels zijn voor mij zo verbonden met mijn ouders. Het lijkt me vreemd om zo genoemd te worden. Ik vind het verder niet erg dat mijn kinderen je/jij zeggen.Het is ook weer een nieuwe generatie.

Arda

'Die titels zijn voor mij zo verbonden met mijn ouders.' Maar voor je kinderen ben je toch vader/moeder? Wat maakt het zo moeilijk om die realiteit te aanvaarden?

Tsjor

Geen afstand

Ik snap de afstand niet zo eigenlijk.
Ik ben zoals alle generaties in mijn familie opgevoed met u, met 2 woorden spreken enz.
Niets dat dat iets te maken hebt met een mindere band. Wij waren juist erg close met elkaar, veel closer dan ik vaak lees her en der.
En ja, als je een verrotte relatie met je schoonmoeder hebt dan begrijp ik dat nog enigzins. Waarom je dan u blijft zeggen ondanks alles en eigenlijk dus onderdanig bent, dat snap ik dan weer niet. Daar zou ik wel een robbertje zeuren voor overhebben.

Mijn kinderen zeggen ook u. Wel iets minder vaak sinds ze uit huis zijn, maar dat boeit me niet. Onze band is door af en toe je en jij niet ineens beter geworden. Respect zit 'm niet in een woord. Niet in jij en niet in u.

Simpel

====Waarom je dan u blijft zeggen ondanks alles en eigenlijk dus onderdanig bent, dat snap ik dan weer niet. Daar zou ik wel een robbertje zeuren voor overhebben.====

Als het met 1 robbertje zeuren was opgelost dan zou ik dat zeker doen.
Maar na minstens 15 donderpreken heb ik mij geschikt in mijn lot en ben ik dus onderdanig zoals jij dat noemt.
Maar dan liever elkaar in neutrale stemming gedogen dan in aanwezigheid van mijn kinderen (inmiddels pubers) en schoonvader continue strijd voeren.

Ik ben opgegroeid met u zeggen tegen mijn ouders. Ik heb dat nooit als probleem gezien en heb nog steeds een warme band met mijn ouders. Zij zijn al in de tachtig. Mijn zoon zegt ook u tegen mij en mijn man. Hij heeft daar nooit probleem van gemaakt. Hij ervaart het niet als afstandelijk. Hij is inmiddels 15 jaar, een leuke normale puber. Hij is wel eens op school uitgelachen omdat hij een docent aanspreekt met u en daar ben ik dan weer niet zo blij mee. Laat iedereen in zijn waarde of hij nou je of u zegt.

Hier ook

Mijn dochter (14 jaar) spreekt mij en mijn man ook aan met u en spreekt ook altijd met twee woorden. Ik moet wel zeggen dat we dit er vroeger echt ingestampt hebben, het ging niet vanzelf. Mijn man en ik hebben hier ook bewust voor gekozen om afstand te creëren, wij zijn namelijk haar ouders niet haar vrienden/vriendinnen. Wij krijgen ook vaak te horen van bijvoorbeeld haar mentor op school, ouders van haar vriendinnen en van onze vrienden, dat ze heel erg beleefd en netjes is. Zelf vind ik het ook wel fijn om dit te horen, want ik hecht ook veel waarde aan respect en beleefdheid, zeker van mijn eigen kind.

Netjes

Goh. ik word toch vaak gevousvoyeerd door mensen die zich bijzonder onprettig en achter de ellebogen gedragen.
En juist die mensen gebruiken te pas en te onpas het woord "netjes" om over anderen te oordelen.

Precies @Emma

In strenggelovige kringen is u zeggen tegen de ouders heel normaal. Net als sexueel misbruik.

Beleefd en netjes

Een kind wordt niet beleefd en netjes door het te aan te leren om u te zeggen tegen ouders.

De naarste groepen kinderen zijn bij ons in de plaats de reformatorische pubers. Ongetwijfeld allemaal zeer nette kinderen. Zeggen u. Gaan 2x op zondag naar de kerk maar ze zijn verschrikkelijk op de fiets naaar school. Schelden andere kinderen uit met de gruwelijkste woorden. Blokkeren de boel. Gewoon zeer nare kinderen om tegen te komen.

Maar vast heel netjes en beleefd. Op school dan en thuis.

Vlinder

Die verhalen gingen 30 jaar geleden ook al rond over datzelfde publiek in de buslijnen naar Amersfoort....