Radeloos dochter 9 jaar steelt

Miriam

In het kader van jeugdzonden, die ik zelf ook niet goedkeur:

"Samen de kamer eens een grote beurt geven dus. Zet het nu maar vast op de agenda."

Mijn moeder ontdekte op een dag dat ik sigaretten in mijn schooltas had. Een later moment herhaalde zich dat. Dom van mij, had ik ze maar ergens anders moeten stoppen. Wat ik daarna dus wél deed.

En ondertussen spelletjes en oefeningen doen waarin ze leert omgaan met teleurstelling, tegenslag, verlies en uitgesteld verlangen. Ze moet leren om het leuk te vinden zich aan de regels te houden.===

Aan een kant begrijp ik je idee, maar aan de andere kant... je mag toch aannemen dat dit in de opvoeding is opgenomen? Het leuk vinden om je aan de regels te houden, vind ik een wat dubieuze, maar de rest hoort naar mijn gevoel vanaf de wieg met de paplepel ingegoten te worden. Een kind van bijna 10 wat dit nog via spel moet eigen maken, vind ik best bijzonder. Dan ben ik geneigd om te denken dat het gedrag van kind sowieso extra aandacht nodig heeft. Waaróm heeft ze het zich nog niet eigen gemaakt?

We zijn apen

Opvoeden is meer dan verbieden en bevelen. Opvoeden is vooral voordoen. Mensen zijn apen. We apen na. Je doet in speelse of dagelijkse situaties voor hoe je je dient te gedragen. Kinderen apen dat van ons na.
Al kun je er niet op rekenen dat ze alleen maar ons (de ouders) nadoen. Ze kunnen ook gedrag en normen en waarden oppikken van elders.
Jouw kijk op opvoeden vind ik te beperkt. Bovendien: als je al zou menen dat het opvoeden uit verboden en geboden bestaat, dan moet je hier toch tot de conclusie komen dat het niet gewerkt heeft. Op dit punt is het opvoeden dus nog niet klaar.

Stelen, of per ongeluk meenemen of afgedwongen ruilen in je voordeel, komt vaker voor dan je denkt. Op alle leeftijden.:-)

Dat dunne laagje beschaving kan zomaar een keer verdwenen zijn.

Mijn dochter ook

Mijn dochter gapte ook telkens: labello's bij de kruidvat, snoep bij de etos etc. Iedere keer als ik het ontdekte ging ik met haar terug. Helaas waren er dan altijd van die lieve kassières die het zo "goed van haar vonden dat ze zo eerlijk was". Tja, ik vond het helemaal niet goed, want ze had gestolen en ik moest haar met dwang terug naar de kassa sturen. Wat ze overigens peentjes zwetend uiteindelijk wel deed.

Op een keer waren we in een groot pretpark. De volgende dag ontdekte ik dat ze een sleutelhanger meegenomen had uit het winkeltje. Hij was niet compleet, het knuffeltje dat eraan hoorde, zat er niet aan. Ik had het dingetje zien hangen, waardoor ik zeker wist dat ze het knuffeltje niet verdonkeremaand had.
Samen met haar ben ik terug gegaan naar het pretpark en ze heeft bij de entree zelf haar verhaal gedaan. Ze vond het vreselijk. Wat ik toen fantastisch vond, was dat de kassière er iemand van de beveiliging (in uniform!) bijgehaald heeft. Die heeft mijn dochter apart genomen en behoorlijk toegesproken. Dat heeft diepe indruk op haar gemaakt.

Een paar weken terug hadden we het er nog eens over (het is nu 4 jaar later) en ze heeft sindsdien nooit meer iets gestolen. Hoe dat voor haar werkte, geen idee...maar dit maakte zulke diepe indruk op haar dat ze het nooit meer gedaan heeft.

Dun laagje beschaving

Kaaskopje, precies zoals AnneJ dat benoemt, een dun laagje beschaving.
Maar de 'bedoeling' (?) uiteindelijk is toch dat je leert normen en waarden te internaliseren, waardoor je dit soort dingen niet meer _wilt_doen, ook als er iemand kijkt.
Bij mij had straf van buitenaf dus geen effect, pas toen ik er zelf klaar mee was ben ik daarmee gestopt en voelde ik me vreselijk toen ik in gezelschap van stelende leeftijdgenoten was.

Maar goed, wachten tot je goed internaliseert kan te lang duren, dat snap ik ook wel. Ik heb zelf ook veel te veel gestolen eer ik het snapte. En niet iedereen internaliseert de algemeen geldende normen.

Spiegelen+soort van huisarrest

Kan ze zich inleven in een ander? Heb je haar wel eens gevraagd hoe zij het zou vinden als er van haar dierbare spulletjes verdwenen? Is ze daar gevoelig voor, of reageert ze dan heel laconiek.

Een van de kinderen kon als kleuter kon als kleuter zijn handen niet thuishouden. Bij hem controleerde ik na elk bezoek even zijn zakken. Eerst vroeg ik het, soms biechtte hij het meteen op, meestal ontkende hij het, Vond ik dan toch wat in zijn zakken dan legde ik het discreet terug. Geen publieke boetedoening. Een korte reprimande of een verwijtende blik vond ik straf genoeg.

De week daarop mocht hij dan niet afspreken. Dat presenteerde ik niet als straf,maar als voorzorgsmaatregel omdat het hem nog niet lukte van de Pokemonplaatjes (die vooral) van zijn vriendjes af te blijven. En vriendjes wil je tenslotte niet verdrietig maken.

Miriam

Heb je het in #28 tegen mij?

Juul

Ik heb verteld wat ik weleens gedaan heb, om die kant te belichten, maar verder sta ik strak van de normen en waarden . Dat is er bij mij ingepompt. Hoe meer ik verwijderd raakte van mijn jeugd en dus de invloed van mijn ouders, hoe braver ik werd, gewoon omdat ik zo ben. Ik kan niet zeggen dat ik véél gestolen heb. Een paar oorbelletjes dus en een beestje van hout. En thuis een paar keer een gulden en als laatste 3 jaar zakgeld. (ik kreeg 1 gulden per maand.) waar ik dus zo door in de problemen en dat heeft voldoende indruk gemaakt. Ik heb altijd begrepen dat stelen fout was, dus dat was mijn probleem ook niet. Ik denk dat een inbreker ook wel snapt dat hij het huis van een ander niet mag leeghalen en toch doet hij het. Ik durfde erg weinig en was altijd een beetje bang voor wat mijn ouders ergens van zouden vinden, dus alles bij elkaar kan dat verklaren waarom uitgerekend ik dit heb gedaan. Iets meenemen was een soort uitdaging denk ik. Een overwinninkje op al dat niet durven.

Samen met mijn man heb ik twee kinderen opgevoed en uit die ervaring zeg ik, dat ik het wel wat laat vind om een tienjarig kind nog via spelletjes duidelijk te moeten maken dat kind tegen teleurstelling moet kunnen, moet kunnen wachten, tegen verlies moet kunnen en niet mag stelen. Ik vind dat je ervan uit mag gaan, dat een kind op die leeftijd dat al voor een groot deel weet en dat je het ook vanuit die gedachte kunt benaderen. Daar begin je mee zodra een kind iets kan leren.Tenzij er iets met het kind is, waardoor je mag aannemen dat kind het echt nog niet snapt. Een lagere intelligentie bijvoorbeeld, of een stoornis.

Bedankt voor reacties

Hoi dames

Heel fijn en bedankt voor jullie advies.

Na het laatste voor val mocht ze dus bij niemand spelen die week, ook geen zakgeld. omdat de familie niet vlak bij woont heeft ze gebeld om haar excuses aan te bieden ze schaamde zich aardig en terecht.
Ik hoop dat het voor haar toch eens duidelijk zo is.
Als ze bijvoorbeeld iets moet kiezen kan van alles zijn iets uit de winkel ofzo dan kan zij niet kiezen terwijl haar kleine zusje van 6 dat wel heeft die weet precies wat ze wil, de oudste ziet te veel waardoor ze op tilt staal zeg maar, ze heeft dit met veel dingen ook op school.
Ik had het ieder dat het stellen uit ontevredenheid kwam, ik geef mn kinderen altijd mee dat het niet vanzelf sprekend is dat je alles maar kunt krijgen, als kost geld en dat kun je maar één keer uitgeven.
Ik maar ze bewust ook voor later maar goed misschien werkt dit niet bij de oudste dat ze daarom het idee heeft om het dan te stellen.
Ze pikt niet uit de winkel dat niet, nog niet in ieder geval.