U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Levende knuffeldieren
Mijn jongste van 9 jaar is erg verknocht aan zijn knuffeldieren. Als hij een lange dag op school heeft en aansluitend naar de BSO moet gaan de knuffels mee. Ik heb dit tot nog toe toe gelaten omdat hij er veel troost uit put als hij even niet in de groep een conflict heeft, wat regelmatig gebeurt.
Hij is er van overtuigd dat het echte levende wensen zijn. Dit is me natuurlijk al vaker opgevallen maar ik heb het een beetje zo gelaten. Hij wordt nl erg verdrietig als ik er weleens iets van zeg.
Van de week echter, had hij voor we weg vinger zijn knuffels aan tafel bij een spel gezet en bij thuiskomst bleek zijn oudere zus dit spel te zijn gaan spelen. Hij was woedend, want de het spel van zijn knuffels was verpest. Het was hem ook niet uit te leggen. Ik heb kort gezegd dat dit knuffels zijn en als zijn zus ermee wil spelen dat dat echt voor gaat.
Ik heb het idee dat hij echt veel te oud is voor dit gedrag, maar ga er steeds van uit dat het toch vanzelf wel over moet gaan. Wat vinden jullie, moet ik dit meer forceren?
Hulp
Er is een verschil tussen een fantasiewereld die je vreugde geeft en één die je (ook) zorg en dwang geeft. Tussen geen aansluiting vinden in een bepaalde groep en tussen moeite hebben om aansluiting te vinden. Tussen anders zijn omdat je slim bent en anders zijn om andere redenen.
Ik lees hier een kind dat op een manier op zoek is naar grip dit niet gelukkig klinkt en daarbij zou ik dwang (met achterliggende redenen) uit willen sluiten of bij laten helpen voor hij over een paar jaar naar de middelbare gaat.
Google eens op
Zoek eens naar MCDD. Die term wordt niet meer gebruikt, maar je kunt er nog wel informatie over vinden.
Ik dacht hier al eerder aan, maar vond alleen de fantasiewereld niet genoeg om met dergelijke termen te gaan beginnen. Met wat je nu hebt toegevoegd echter wel.
Sinterklaas
Dat hij nog in Sinterklaas gelooft vind ik niet alarmerend. Ik moest beide dochters uit de droom helpen toen ze al 9 waren. Ik was blijkbaar nogal overtuigend over Sint, hoewel de oudste wel zei 'ik dacht het al', maar de jongste was echt een beetje boos door de ontluisterende waarheid.
Ik vind, zeker met je aanvullingen, ook dat je zijn gedrag niet moet opvatten als 'ach, hij is nog jong, dromerig en fantasierijk'. Dat je de vraag hier hebt gelegd, is voor mij eigenlijk een teken, dat zelfs jij als moeder, die er dagelijks bovenop zit en erin is meegegroeid, nu ziet dat er iets is wat niet klopt. Dus neem het op met de huisarts, die wijst je vervolgens de weg.
Als je het vervelend vindt om al te letterlijk aan je zoon te vertellen waarom hij naar een jeugdpsychiater gaat (als dat dus het scenario wordt) zou je het in eerste instantie op een mogelijke HB kunnen houden. Dan lieg je niet, want je weet zelf ook nog niet wat er uit de bus zal komen.
Sinterklaas
...het is meer de combinatie van dingen denk ik. Zoals Dineke haar zoon beschrijft heb ik het gevoel dat daar een vlucht uit de realiteit bij zit, of het blijven hangen in de veilige fantasiewereld en magisch denken wat kleuters doen. Het lijkt mij verstandig om eens te kijken wat er achter zit, en hoeverre je wil toestaan dat je kind een uitzondering is. Ik ben de laatste die vindt dat het belangrijk is om 'erbij te horen', maar het kind moet zich er wel prettig bij voelen.
Het geloof in Sinterklaas, op een gegeven moment moet je als kind dat 'willen' en dan weet je ergens diep in je achterhoofd wel dat het een wonderlijk verhaal is. En de meeste kinderen worden met een jaar of 7-8 vatbaar voor de bekende geruchten. Nu schijnt het zo te zijn dat slimme kinderen langer geloven omdat ze creatiever zijn in het verzinnen van argumenten waarom de sint wél bestaat:-) En ik heb zelf het idee dat kinderen die op een af andere manier een beetje buiten de groep vallen er ook langer in geloven - want ze zijn minder geneigd te geloven in de kreten van Pietje of Klaasje die roept dat Sinterklaas niet bestaat. Tenminste, dat zie ik in mijn omgeving.... dus dat is mijn theorie.
Mijn oudste geloofde ook nog in Sinterklaas toen hij in groep 6 kwam. Toen was hij nog 8, maar moesten we het hem maar eens vertellen (was wel ruim voor de intocht, in oktober ofzo). Zijn klasgenoten vertelden dat ze de cadeautjes van hun ouders kregen en toen ging hij nadenken. Kwam nu thuis met het verhaal:"Wat ik nou toch gehoord heb...." Terwijl hij het jaar daarvoor op de vraag "geloof jij nog in Sinterklaas" stellig antwoordde: "Ja natuurlijk, ík wel hoor.", dus toen kwam het nog niet in hem op om te luisteren naar klasgenoten. Hij zat t/m groep 5 in een klas waar hij niet zo'n aansluiting had en in groep 6 naar een andere school gegaan, waar hij de kinderen een stuk leuker vond. Overigens moesten wij hem er alsnog echt van overtuigen dat de kadootjes op pakjesavond door ons (en opa en oma) gekocht werden, want hij kon er niet bij dat wij zóveel kado's kochten :-DD
Sinterklaas
Sinterklaas op zich is het probleem niet. Mijn jongste heb ik met 10 jaar uit de droom geholpen (en die is NADH).
Maar ik lees hier veel dingen van Dineke die een nader onderzoek rechtvaardigen.
Hulp zoeken
Ik zou toch eens met iemand gaan praten . Dat hij in sinterklaas geloofd en graag knuffels om zich heen heeft vind ik niet gek . Maar al de rest . Ik zou toch even aan de alarm bel trekken . Helemaal gezond klinkt dit niet.