Kind wil niet bij ons zijn

Een op een

https://www.geefmede5.nl/home
https://tistje.com/2013/09/21/vijf-vragen-aan-peter-vermeulen/

Zoon had hier ook een minder prettige ervaring bij de geboorte van zijn zusje. Toch was dat niet de reden van zijn andere gedrag.
Het maakte wel zijn omgeving onrustiger waardoor hij minder goed kon nadenken en puzzelen en sneller overprikkeld raakte. Het was voor mij ook moeilijker om een op een aandachtig met hem om te gaan omdat je nu je aandacht over 2 kinderen moet verdelen.
Ik had een dove collega en het viel me op dat mijn kinderen vaak op eenzelfde manier functioneren. Als er veel ruis in de omgeving is kunnen ze het niet meer volgen en je benadert ze het beste door recht voor ze te gaan staan en geduldig aan te spreken en daarbij goed te articuleren. Ook besef je dat ze niet makkelijk dingen horen en begrijpen die in de omgeving gezegd worden, zodat je dat controleert.
Ook werkt deze collega graag een op een want anders is het teveel schakelen of mensen praten door elkaar.
Dus dan is het begrijpelijk dat een kind bij de komst van een broertje of zusje meer problemen krijgt. Hoe die daar mee omgaat hangt van het karakter af, terugtrekken of juist drukker worden, boos worden omdat zaken niet meer lukken en het kind frustreert.
Mijn kinderen zijn ook gevoelig voor alles wat binnenkomt, geluid, geuren, kleuren, gebaren, temperaturen. Ze kunnen zich moeilijk afsluiten zodat ze snel 'vol' raken in de wirwar van indrukken. Dan is het belangrijk om de rust te bewaren, een kalm tempo, en er even bijblijven of het wel lukt.
Een kind snapt zelf ook niet waarom hem niet lukt wat een ander blijkbaar moeiteloos afgaat, waardoor het makkelijk negatieve reacties krijgt van de mensen om hem heen.
Belangrijk is om een indruk te krijgen wat er in je kind omgaat, wordt het overweldigd door onbegrijpelijke emoties, kan het zich nog niet uitdrukken, heeft het wel goede ervaringen dat het dingen wel voor elkaar krijgt.
Krijgt het rust genoeg om rustig te kunnen blijven is de omgeving wel stil genoeg zodat hij kan horen wat jij zegt. Niet roepen van een afstand maar even kalm voor hem gaan staan en op ooghoogte spreken.
In Belgie zitten wel de specialisten van Autisme Speciaal.
Hopelijk heeft de psychologe wel goede tips. Wij hadden voor zoon eerst een hele goede psychologe die mij echt aan het denken heeft gezet.
Niet elke therapeut kan gezinnen begeleiden met kinderen met autisme.
Ik zou me goed inlezen.
Geef me de vijf is een goed boek.

Grootouders

Ik denk dat de grootouders voor je kind een groot geluk zijn. Kinderen met autisme kunnen vaak moeilijk omgaan met leeftijdgenoten die voor hen te druk, te lawaaiig en te onvoorspelbaar zijn met uitvergrootte emoties. Dan kan een kind zich niet handhaven want raakt steeds uit zijn evenwicht. Grootouders zijn rustig en geduldig en voorspelbaar en kunnen een kind ook veel praktische zaken leren als je veters strikken, even rustig je broodje snijden, op een overzichtelijke manier gaan douchen. Even een kind kalmeren en over de drempel helpen om te doen wat nodig is.
Mijn kinderen hebben gelukkig ook veel tijd doorgebracht bij mijn ouders.
Mijn dochter was altijd bang maar mijn vader hielp haar geduldig en moedigde haar aan. Dan ging ze een tijd elke week mee naar volleybal tussen de andere bejaarden. Dat kon ze wel maar op school gymen met een klas vol lawaaiige pestkoppen jaagde haar angst aan.

Knuffelen en kussen

http://www.me-to-we.nl/als-knuffelen-met-je-kind-niet-vanzelfsprekend-is/
Hoe ze haar kinderen noemt kan me niet bekoren maar ze legt wel goed uit hoe gecompliceerd knuffelen en kussen kan zijn voor een kind.
En hoe afgewezen je als moeder kan voelen als je dat niet begrijpt.
Mogelijk dat je hier iets in herkent?
Door de stress, heel lichaampje strak gespannen, kon zoon een periode niet knuffelen met mij. Door haptotherapie was dat al na de eerste keer over. Toch knuffelt hij niet spontaan. Tot nu toe vragen we elkaar: kan ik een knuffel krijgen? Onverwachte aanraking is niet prettig. En soms kan het niet, dan komt het wel weer later. Zeggen is vaak makkelijker vooral bij het naar bed gaan. Weet je hoeveel ik van je houdt? Tot voorbij de maan en weer terug.

bloed?

Goed dat je hulp zoekt. Alleen snap ik niet waarom er eerst uitgebreid bloedonderzoek moet worden gedaan, dit is nou typisch iets wat je niet in het bloed kan vinden lijkt mij.
Ik denk dat je een heel gevoelig mannetje hebt en dat de impact van het zieke broertje op hem groot is. Hij hoeft geen stoornis te hebben, maar hij heeft nog wel eea te verwerken. En hij is nog wel op een leeftijd waarbij hij lastig kan uitleggen wat er nou precies scheelt.
Is het nog een idee om oma en opa mee te laten helpen dat het thuis beter gaat? Of zijn ze te veroordelend?
Ik hoop dat jullie een fijne psycholoog of psychiater leren kennen.

Lichamelijk onderzoek

Niet vreemd hoor om ook te kijken of er lichamelijk iets mankeert. Daar kan een kind ook behoorlijk sacherijnig en moeilijk van worden.
Ik zou in elk geval ook zijn gehoor en zicht goed laten testen. Als daar wat tekortschiet kun je ook niet goed meekomen.

Hechtingsstoornis

Er zijn toch wel tekenen, die daar op wijzen. Laat het kind onderzoeken! Als het een hechtingsstoornis heeft, heb je weinig aan goed bedoelde adviezen op een forum. Dan heb je echt professionele hulp nodig. Hier alvast ter orientatie: http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/kinderen/115292-bodemloosheid-geen-bodem-syndroom.html
sterkte

oh ik lees net

dat jullie hem al laten onderzoeken. Goed hoor! En laat je niet met een kluitje in het riet sturen of de bal helemaal bij de ouders leggen. Er zijn wel degelijk tekenen van hechtingsstoornis