Ben ik te streng? Grenzen stellen....

Woonkamer

Ik zie de woonkamer als een gezamelijk vertrek, zeg maar de gelagkamer van de herberg. Het centrale punt waar iedereen thuis is.
Dat houdt ook in dat er hier enige regels gelden om geen overlast te veroorzaken: geen harde telefoongesprekken voeren, maar 1 geluidsbron tegelijk (muziek of tv), bij meer geluidsbronnen koptelefoon en dat je zorgt dat je niet te veel zooi laat liggen.
Maar aan de andere kant is iedereen hier ook welkom ten alle tijden. Het behoort niet aan een enkele huisgenoot toe maar aan alle huisgenoten, of ze hier nu tijdelijk zijn zoals logees of voor langere tijd zoals mijn kinderen.
Het zou niet in me opkomen om hier iemand weg te sturen (behalve tijdelijk een kind dat zich misdraagt)
En als ik minder huisgenoten had gewild dan had ik a) met een andere man moeten trouwen (of helemaal niet trouwen) en b) geen of minder kinderen moeten krijgen.

En ik vind het ook wat ongezellig, juist de avonden zijn vaak heel leuk met grote kinderen, het huiswerk is af, alles is opgeruimd en dan kunnen we nog samen iets kijken of een spel spelen of wat kletsen. Zijn juist vaak fijne momenten. En ook vaak het moment voor een rustig gesprek.

Hier ook

gemeenschappelijk verblijf.
De jongste van 10 gaat rond 19.45 naar boven. Wordt door 1 van ons voorgelezen en in bed gestopt.
Dan komt nr 3 van 13 vaak naar beneden tot 21.15 - 21.30. Gezellig bakje thee drinken/ televisie kijken/ beetje bijpraten.
Dan komt nr.2 van 15 rond 21.00.-21.15 naar beneden, zelfde verhaal. Nog even samen kletsen.
Nr. 1 gaat dan douchen en komt tegen 21.45-22.00 nog naar beneden voor gezelligheid.
Dat wil niet zeggen dat ik niets voor mezelf kan doen. Maar wel dat we in elkaars aanwezigheid zijn.
Meestal is in elk geval 1 van ons thuis. Anders gaat t geloof ik ongeveer gelijk- drinken ze met elkaar wat. (verschuiven wel de bedtijden;-)

We doen niets bijzonders; thee drinken en wat praten / televisie kijken/ boek lezen/ filmpje kijken enz. Toch wel waardevol. Juist dan ontstaan de leukste gesprekken met tieners. In het weekend - als ze thuis zijn- is het vaak veel later. Komt regelmatig voor dat we met de oudste 2 tot na twaalven leuke gesprekken hebben over politiek enzo.

Natuurlijk heb ik 's avonds ook wel eens geen zin. Dan kruip ik in bed met een boek. Ook prima.

In de eerste posting viel mij op dat je schrijft dat je kind je de hele dag zo claimt. Maar je werkt 90%, dus 4 dagen. Dan blijven er toch nog maar 3 over? En waarschijnlijk vallen die drie niet door de week- dus heb je dat geclaim toch ook niet hele dagen? Je ervaart het als claimen. Misschien is het ook de manier waarop je er naar kijkt wat je gevoel bepaalt.
Misschien is het juist goed om wat meer tijd voor ze vrij te maken, voor aandacht. Ze lijken er om te vragen. Misschien kun je leren er van te genieten ipv het gevoel te hebben dat ze jouw 'vrije tijd' inpikken. Of op die ene vrije dag in de week wat meer tijd voor jezelf vrij te maken- oplossingen zoeken voor praktische dingen (poetsen, boodschappen, koken enz). Zodat je dan even op wat op kunt laden. Dan krijg je misschien wat meer energie voor je kinderen.

Ik lees nu dat dit in veel gezinnen zo gaat. Als t werkt voor allemaal zal t wel oke zijn. 't Komt op mij wat neurotisch over. Enigszins kil. Aandacht op gezette tijden.
Ik zie het meer als 'leven' met elkaar, met elkaar optrekken. Hoeft voor mij niet in hokjes van tijd.

Tot 20.00 voor vragen beschikbaar

Om te voorkomen dat er rond 21.00 nog een huiswerk vraag komt waar we tot 22.00 mee bezig zijn. Uit school eerst "chillen" en dan tegen bedtijd aan huiswerk beginnen wil ik hier niet. Niet voor de kinderen en niet voor mezelf dan blijft er helemaal geen tijd voor mezelf over. Wat niet wil zeggen dat een vraag om 19.45 om 20.00 altijd klaar is. Huiswerk of andere nood daar kom je als kind op tijd mee, dat werkt het beste voor iedereen.

Kil en neurotisch

Zilver post#53 schreef:Ik lees nu dat dit in veel gezinnen zo gaat. Als t werkt voor allemaal zal t wel oke zijn. 't Komt op mij wat neurotisch over. Enigszins kil. Aandacht op gezette tijden.
Ik zie het meer als 'leven' met elkaar, met elkaar optrekken. Hoeft voor mij niet in hokjes van tijd.

Mijn reactie:
Ik merk dat ik er moeite mee heb met de kwalificatie "kil" en "neurotisch"

Weet je, er komt een tijd dat je je kinderen niet meer naar bed toe kan sturen en dat ze "moeten" luisteren. Een inwonende 18-21 jarige stuur je niet even naar boven om naar bed toe te gaan.

En ook een 16 tot 18 jarige is prima in staat om te bepalen wanneer ze wel of niet gaan slapen.

Terugkomend op die 18-21 jarige: als dat kind besluit om niet meer naar school toe te gaan, en vervolgens geen werk heeft (of van het ene parttime baantje in het andere parttime baantje rolt) en zijn ritme enorm aan het verzetten is, waarom zou ik dat niet mogen begrenzen?

Als hij zijn ritme aan het verzetten is van 13:00 wakker en om 4:00 in bed, moet ik daar dan in meegaan? En gezellig meedoen, terwijl man er om 5:30 uit moet om naar zijn werk te gaan? Wanneer is er dan tijd om voor ons als ouders "ongestoord" de dingen te bespreken die nodig zijn en waarbij het niet nodig is dat er een 18+er op de bank zit mee te luisteren?

En als de woonkeuken/kamer een gemeenschappelijke ruimte is, waarom is het dan wel goed dat een 18+er het ritme bepaald, en is het verkeerd als de ouders gaan begrenzen, en worden zij als "kil" en "neurotisch" gezien?

Ik vind het niet meer als normaal dat je met de behoeften van alle gezinsleden rekening houdt. Al mijn gezinsleden hebben hun eigen ruimtes waarin ze zich kunnen terugtrekken, ruimtes die van alle gemakken zijn voorzien. Ruimtes waarin ze helemaal eigen baas zijn.

Wij als ouders hebben een slaapkamer met een bed. Meer past er niet in. De woonkeuken is de gezamenlijke ruimte, en na een bepaalde tijd is die voor ons. Zodat wij als koppel tijd en ruimte hebben die wij nodig hebben om onze relatie goed te houden. Tijd en aandacht voor ons, zodat er voor de rest van de dag tijd en aandacht voor alle anderen is en kan zijn.

Huh?

Het ging bij anouk toch om kinderen tussen 7 en 12 jaar?
Niemand heeft het toch over kinderen van 21 die de hele nacht doorhalen?

Grenzen stellen

Dat is iets dat je doet vanaf jonge leeftijd in mijn ogen. Als ze jong al de dienst mogen uitmaken kan je ze als ze ouder zijn niet meer "begrenzen" als ze het van jongs af aan gewend zijn valt er als ze 20 zijn ook nog een grens aan te geven. Rekening houden met elkaarof je 12 bent of 21 dat maakt niet uit.

natuurlijk

maar ik zie net als Silver, het claimen van de dochter van TS, (zo op een afstand) meer als een vraag om aandacht. Ik weet niet hoeveel de man van TS werkt, maar als je met 3 kinderen bent en je ouders zijn grofweg alleen in het weekend en de avond beschikbaar, dan is dat best weinig. Denk ik. Het gezellig samenzijn, maar ook vragen, probleempjes, elkaar onder 4 ogen spreken e.d. moet allemaal in die korte tijd gebeuren.

Hier proberen de kinderen ook 's avonds wel tijd te rekken, maar een deel van de aandacht hebben ze meestal eerder op de dag al gehad. En op sommige dagen hebben wij overdag ook al een deel van suffe taakjes gedaan (zoals administratie, dingen regelen e.d.) zodat we sowieso wat meer ontspannen de avond in gaan.

Ik ben wel benieuwd of die mensen die zeggen tot 20.30 beschikbaar te zijn voor hun kinderen, wel eens samen een film (keuze van de kinderen) kijken dan, of spelletjes doen. Ik heb 's avonds ook geen zin meer om uitgebreide aandacht te geven aan de kinderen (waar ik zelf geen plezier aan beleef), maar de aanwezigheid van de kinderen stoort me meestal niet.

appels en peren

" Terugkomend op die 18-21 jarige: als dat kind besluit om niet meer naar school toe te gaan, en vervolgens geen werk heeft (of van het ene parttime baantje in het andere parttime baantje rolt) en zijn ritme enorm aan het verzetten is, waarom zou ik dat niet mogen begrenzen? "

Ik snap werkelijk niet wat dit te maken heeft met ' kinderen van de vloer om 20.00 omdat ik tijd voor mezelf nodig heb'.

Dit gaat om een jongere die zijn verantwoordelijkheid niet neemt. En zeker gaat dit over grenzen stellen. Is toch van een totaal andere orde dan een kind van 12 jaar dat dagelijks om 20.00 (weet even de tijd niet meer, sorry) naar haar kamer moet omdat ouders tijd voor zichzelf en elkaar nodig hebben?

Iets met appels en peren..

Sindbads vrouw en Anouk

" Wij als ouders hebben een slaapkamer met een bed. Meer past er niet in. De woonkeuken is de gezamenlijke ruimte, en na een bepaalde tijd is die voor ons. Zodat wij als koppel tijd en ruimte hebben die wij nodig hebben om onze relatie goed te houden. Tijd en aandacht voor ons, zodat er voor de rest van de dag tijd en aandacht voor alle anderen is en kan zijn."

Heb je als koppel echt elke avond dingen samen te bespreken waar de kinderen niet bij mogen zijn? Heb je echt elke avond nodig om je relatie te onderhouden?
Ik krijg er echt een beetje naar gevoel van; elke avond tijd samen nodig om onze relatie goed te houden, zodat de rest van de dag er tijd is voor alle anderen.
Geen idee of je werkt- maar dan is de tijd voor de anderen al snel beperkt, als die anderen dan ook nog naar school gaan blijft er nog minder tijd over. In de tijd dat die anderen dan aan de beurt zijn moet er gekookt en opgeruimd worden. En dan, als je allemaal even rustig kunt gaan zitten hebben ouders tijd nodig voor elkaar en hun relatie en moeten de anderen naar hun eigen kamer waar ze zelf de baas zijn.

Ergens schiet er dan iemand bij in.

Het gaat er toch niet om wie waar de baas is? Volgens mij gaat het erom dat je met elkaar tijd doorbrengt.

We verstaan elkaar niet denk ik; ik begrijp er tenminste echt niks van. Hoeft ook niet.

Terugkomend op topicstarter; ik zou het zo jammer vinden als de tijd met de kinderen geen ontspanning voor jezelf kan zijn. Dan lijkt het moederschap me een heel zware klus. Het lijkt mij voor jou echt de moeite om hierin te investeren.

Reactie

Dank jullie wel voor alle reacties, ik heb er veel aan gehad.
Ik zie dat er meer mensen zijn die grenzen stellen aan wat ze nog doen "voor" de kinderen na een bepaald tijdstip. Ik ben wel opgelucht om te zien dat ik daarin niet de enige ben. Wat ik echter ook lees (en besef), is dat ik zal moeten leren ontspannen terwijl de kids nog niet in bed liggen. Ik schrik er zelf ook wel een beetje van dat ik de aanwezigheid van de kinderen als zwaar ervaar af en toe, (zodat ik het gevoel heb dat ze de hele dag mamma roepen, terwijl ik er idd niet eens ben gedurende de dag).
Hier wil ik iets aan gaan doen: aan de ene kant moet ik ervoor zorgen dat ik met meer energie thuiskom (door te mediteren op de hoek van de straat of me misschien op het werk iets meer af te sluiten zodat ik niet al leeg ben als ik thuiskom).
Ook snap ik dat juist die gesprekjes aan het eind vd dag heel waardevol kunnen zijn en dat ik die kansen niet moet laten liggen.
Dus: meer rust in mijn eigen leven, op zoek naar ontspanning gedurende de dag, en wel grenzen stellen aan de kinderen, maar een stuk minder star.
het heeft me op ideeën gebracht, ik ga ermee aan de slag!

Ik heb er ook heel erg aan moeten wennen

dat de kinderen steeds langer op waren. Er wordt langer een beroep op je gedaan en op je sociale kant. Onze kinderen hoefden na een bepaalde leeftijd niet meer worden voorgelezen dus dat scheelt. Maar onze kinderen zijn allemaal avondmensen dus gaan in weekeindes en vakanties net zo laat naar bed als wij.

Helpen met school gaat soms wel langer door dan we willen, maar dat vinden we te belangrijk om niet te doen. Een goed gesprek gaan we ook niet uit de weg op de late avond omdat dat vaak het moment is dat het komt.

De woonkamer off limits verklaren doen we nooit. We gaan ervan uit dat dat grmeenschappelijk terrein is en dus voor iedereen toegankelijk.
De enige uitzondering die we maken is dat we soms regen de kinderen zeggen dat ze na een bepaald moment op de avond niet meer op de badkamer terecht kunnen. Dan zitten we samen in bad. Ze heb en dan wel uitgebreid de gelegenheid om vooraf de badkamer te gebruiken. En er is nog een tweede wc dus tijdens onze badsessie hoeven ze niets op te houden .

Aagje

VO en daarna

De leeftijd VO en de paar jaren daarna vond ik het lastigst, omdat ik naast afspraken buitenshuis voornamelijk thuis werkte. Als de laatste de deur uit stapte, kwam de eerste alweer binnen. Natuurlijk is dit een leeftijdsgroep die zich uitstekend zelf kan redden, maar als je als moeder eigenlijk graag even tijd wilt maken voor thee en een 1-op-1 praatje, krijg je heel rommelige dagen. Daarnaast de mantelzorg voor mijn bejaarde moeder die toen nog in hetzelfde dorp woonde.

Onze kinderen gingen niet snel op kamers, oudste werkte in de zorg (onregelmatig), en ze zijn met z'n vieren.

Ik heb in die jaren een paar keer gedroomd dat ik in ons huis een slaapkamer ontdekte die ik eerder nooit had gezien.

Nou ja, het is allemaal geschiedenis. en ik kan nu kiezen in welke lege kamer ik iets voor mezelf wil doen :)

Om de beurt

Wij hebben om de beurt 'de late dienst'. Dan is het niet 'ik praat niet met je', maar wel 'vraag het maar aan papa'. Ik ga dan ook niet mee naar boven. Ik vind het ook wel fijn, na werken, reizen, samen eten: even 'uit' kunnen staan.

Wandelen

Als mijn man en ik samen wat willen bespreken maken we vaak even een ommetje. Dan kunnen we in alle rust alles bespreken.
Of we gaan in de keuken zitten en doen de deur dicht naar de woonkamer.
Of gewoon op onze slaapkamer.
Tegenwoordig heb ik ook mijn'room of one's own' dus nu speelt het niet meer zo.
Maar in ons vorige veel kleinere huis gingen we dus vaak even wandelen. En die gewoonte is blijven hangen. Nog steeds bespreken we vaak zaken op die manier. Ik vind dat prettig (en gezond)
En om nou te zeggen dat we elke avond volop spannende zaken te bespreken hebben die de kinderen niet mogen horen kan ik ook niet zeggen.
Meestal zitten we dus gewoon in de kamer en kan iedereen aan het gesprek deelnemen (of niet)
In elk geval zou ik het heel ongezellig vinden en ook onaardig naar de kinderen toe als we ze elke avond weg zouden sturen naar hun eigen kamers.

Goed idee, dat wandelen

Beweging, privacy, buitenlucht, onverdeelde aandacht voor elkaar. Ontspannend. je bent makkelijker openhartig doordat je elkaar niet steeds aankijkt en naast elkaar loopt.