U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Drama bij het slapengaan (3j8m)
Hey iedereen!
Veoeger was er een periode (rond 3jaar en 4maand) dat we een hele miserie hadden om hem in bed te krijgen (telkens als we ons draaiden kroop hij uit bed), daarna volgde een periode zonder problemen en nu sinds enkele weken geleden terug hetzelfde verhaaltje, nu alleen dat stukje erger: hij kruipt er telkens uit, wenen "ik wil niet slapen" terwijl zijn ogen rood staan van vermoeidheid.
Na een half uur, uur, uur en half proberen slaapt hij wel...
Nu, wij hebben een nieuw bed besteld, omdat ik dacht dat zijn bed misschien te groot zou zijn en hij een benauwd gevoel ki rijgt (slaapt nu in een 2persoonsbed, we hebben een 1 persoons besteld in de vorm van een raceauto) en dachten ook zijn racebanen van hotwheels in zijn kamer te plaatsen, samen met zijn hotwheels autos, zodat hij toch al vaker naar zijn kamer gaat om te spelen en zot te doen. Nu is er op zijn kamer niets, hij komt er niet overdag enkel voor het slapengaan. Kan dit alles helpen? Nog tips aub?
Ben beetje radzloos om telkens die strijd te voeren bij het slapengaan, is niet leuk voor hem maar ook niet voor ons. Nieuw bed = nieuwe start voor een leuke kamer!
Wat bij ons werkte
Wat wij deden rond die leeftijd was 'belonen'; als je lief gaat proberen te slapen, kom ik zo even kijken.
Vervolgens kom je al heel snel kijken - nog voordat hij in paniek kan raken of kan gaan zeuren, even een aai over de bol 'slaap lekker, ik kom zo nog even kijken als je lief gaat proberen te slapen'.
En dit herhaal je steeds. In het begin zal hij steeds wakker blijven om je te zien, maar op een gegeven moment slaapt hij. De tijd tussen de keren dat je komt wordt steeds groter, maar maak het in het begin niet te groot. (Als hij gaat roepen of huilen en je gaat er heen, dan lijkt het alsof je dát gedrag beloont, en je wilt juist belonen dat hij niet huilt of roept).
Het geeft je kind de bevestiging dat je er voor hem bent en voor jezelf kost het misschien even tijd, maar het geeft wel rust (tenminste, dat vond ik).
Bij ons was het zo dat hij zelf na een paar keer zei: je hoeft zo niet meer te komen kijken hoor. En dan was hij dus al zo moe en gerust dat hij zelf voelde dat hij in slaap ging vallen.
en...
hoe gaat het met de structuur overdag? Kinderen die niet willen kunnen slapen hebben vaak overdag veel te veel prikkels gehad en/of te weinig begrenzing en kunnen daardoor ook moeilijk gedrag vertonen met naar bed gaan.
Dus in dat geval eerst structuur aanbrengen in de dag.
Ik zou zeggen: geen extra speelgoed op de kamer: eerder minder. De slaapkamer is er om te slapen en kan beter prikkelarm gemaakt worden.
Het bed zo groot is waarschijnlijk helemaal niet zo'n goed idee. Vaak is het juist beter om ze een gevoel van begrenzing om zich heen te hebben om te kunnen slapen. Mijn zoon vond het toentertijd heerlijk om juist in een slaapzakje gestopt te worden en strak ingestopt te worden.
en...
met het nieuwe bed (de raceauto ) die kleiner is, wat waarschijnlijk beter zal uitpakken is het handig om een strak bedritueel in te voeren als je dat nog niet hebt.
Niet alleen
Je kunt van alles verzinnen en uiteindelijk werkt een goede routine heel behoorlijk, maar kinderen willen primair niet alleen zijn vanuit een biologisch gevoel van onveiligheid. De een heeft dat meer dan de ander.
Het spreekt dus niet vanzelf om alleen te liggen als kind.
Ik denk dat dit gedoe, vanwege het eigen kamer principe, in deze tijd wel toegenomen is. Wij lagen vroeger vaker bij elkaar op de kamer, meerdere kinderen bij elkaar. Dat is al makkelijker in dat opzicht.
Zelf heb ik er dus geen punt van gemaakt. Voor hun vader was het ook gewoon. Kinderen slapen waar zij dat zelf willen zonodig bij ouders in bed. Daarvoor hadden we een supersize bed.
Achteraf ben ik daar nog steeds blij om, want bij ons hadden kinderen nog wel meer angsten dan gemiddeld vanwege autisme en een moeilijke thuissituatie met hun vader.
Geen haar op mijn hoofd om ze te 'leren' in hun eigen bed te slapen.
Fases
Mijn kind is nog niet zo oud, maar ik hoor iedereen over sit soort fases.
Wij denken er net zo over als AnneJ en slapen gezellig samen in een enorm bed. Heeft natuurlijk ook zo z’n nadelen, maar we hebben nooit strijd rondom slapen gehad.
Ik denk dat je dit soort fases moet accepteren als je wil dat hij op jullie voorwaarden gaat slapen. En verder misschien uitzoeken waarom hij niet wil slapen? Is hij misschien bang? Helpt het als je toch even blijft tot hij slaapt of inderdaad na eventjes terug komt om te kijken en op de gang wat rommelt. Betrek hem bij een oplossing, ze kunnen al veel zelf aangeven. En ik verwacht dat de oplossing niet ligt in een mooi bed of een gezellige kamer..
Met onze oudste
Ik ben van mening dat je er het snelst van af bent, als je mee gaat in de behoefte van het kind. Zo geef je het kind vertrouwen dat jij er voor hem bent als hij je nodig heeft. Dus wanneer een kind om geborgenheid vraagt, om dat dan ook te geven door er bij te zijn en wellicht bij te blijven tot dat hij slaapt, en dit dan langzaam af te bouwen.
Natuurlijk is dat best een hele opgave, want mijn avonden gingen er ook helemaal aan op destijds en nee, leuk vond ik dat ook niet altijd. Maar het werkte wel en sindsdien hebben we nooit geen slaapproblemen meer gehad met hem.
Onze jongste is nu dreumes en die begint nu ook een beetje. Hij is dus wel nog wat jonger dan jouw zoontje. Maar ik ga precies hetzelfde doen, geborgenheid geven als hij daarom vraagt, en na een tijdje merk je dat ze het vertrouwen langzaam krijgen en kun je in kleine stapjes afbouwen. Succes ermee!
Eens met Zonne en Joyce
Ik heb nooit begrepen waarom kinderen overdag wel geknuffeld en getroost worden als er iets is, maar het 's nachts in hun bedje ineens zelf maar moeten uitzoeken.
Kijk hoe je hem kunt helpen bij het ontspannen. Eerst naast hem (desnoods in het grote bed), dan wat meer op afstand (de was strijken op de overloop?). Maar laat hem merken dat je er 's avonds net zo goed voor hem bent.
Wat hier werkte
was wisselend. We hebben periodes gehad dat ze in ons bed in slaap vielen en we ze dan over legden naar hun eigen bed als wij gingen slapen. Of de hele nacht bij ons in bed. Of juist nog even om een uur of 5 bij ons. Of in het bed van papa of mama en de andere ouder op de kamer van het kind (dat was natuurlijk wel vanaf dat ze in een groot bed sliepen).
Toen jongste een half jaar was werd oudste ineens standaard iedere nacht wakker en wilde dan bij ons. Eerst gingen we daarin mee, maar uiteindelijk heb ik met oudste een goed gesprek gehad, dat jongste 's nachts nog bij mij dronk en dat ik ook wel mijn slaap nodig had. En oudste zelf ook. Dus dat het heel fijn zou zijn voor iedereen als oudste gewoon in bed bleef liggen en zelf weer in slaap zou vallen. Dat werkte wonderbaarlijk! Had ik dus voor niks een paar weken lang extra gebroken nachten gehad 
.
Nou ja, eens dus met de mensen hierboven. Bespreek met je kind wat het nodig heeft. En ga erin mee. Het gaat vanzelf weer over, en als ze 18 zijn willen ze echt niet meer bij jou in bed 
.
Nieuwe start
Zo, het nieuwe bed staat er en alweer hetzelfde liedje: poep opheffen, "ik wil niet slapen" en eruit kruipen.. Dus ik ben begonnen met jullie advies te volgen om erbij te blijven tot hij slaapt en dit lijkt inderdaad te zijn wat hij nodig had! Nu stuiken we op een volgend probleem: eens hij wakker wordt door het verleggen en hij voelt mij niet meer naast zich, kruipt hij uit bed en komr naar ons.. Ik ben er dus gaan bijliggen in zijn bed de ganse nacht, dat ging goed. Zijn er nog ouders die bij hun kind moeten slapen in hun bed? Ik hoop dat dit maar een fase is, en het niet te labg zal nodig zijn, want ik ben al gebroken na 1 nacht in een 1 persoonsbed samen met hem...
hoe wij het deden
Als kind niet wilde slapen deden we nog 1 ronde check: dorst, plassen, knuffel, enge droom? Nee niks ? dan nu klaar en slapen.
Als kind weer ging roepen. Gingen we erheen. Aai over de bol maar niks meer zeggen. Geen interactie, maar wel aanwezigheid.
Soms moest dit wel 100 x. Besluit vantevoren daarom ook of je dit gaat doen want als je de 101e keer toch weer wat gaat zeggen of erbij gaat liggen dan had je dat net zo goed de 2e keer meteen kunnen doen 
. Bespaart een hoop tijd. In bed of erbij liggen tot ze sliepen heb ik zelf nooit gedaan want ik had de angst dat ze wakker bleven om te checken of als ze wakker worden en je bent ineens weg is er alsnog drama.
Als kind midden in de nacht ging roepen of bij ons kwam ging 1 van ons erbij liggen op een apart matras. Kind in eigen bed.
We vonden het belangrijk dat kind leerde dat het eigen bed gewoon een ok plek is maar hadden ook oor voor de behoefte van het kind van onze nabijheid. Zo sliept iedereen goed. Soms ging kind lopen ouwehoeren of klieren. Maar dat negeerden we dan gewoon. Ik pakte een handje, lag ernaast op het matras, het bleef donker (of gewoon zoals je het altijd doet, als er een lampje brandt of iets dan laat je dat ook)
Soms sliepen we weken lang dag in dag oud bij kind.Soms maaaaanden niet.
Toen kinderen ouder werden draaiden we het om. Kun je niet slapen? Pak de matras maar en kom erbij liggen op onze kamer. Er heeft lang een extra matras gestaan. Idem soms wekenlang dag in dag uit (enge dromen, iets spannends op school, ruzie met een vriendinnetje etc). Maar kind in ons bed trokken wij echt niet. Ik deed geen oog dicht. Dit werkte voor ons allemaal goed.