Ongepland zwanger vriend niet blij

Knurf

Ik vind dat zo’n bijzondere en ook rare gedachte, die jij hier steeds uit. Kwetsend ook dat je ts iets in de schoenen lijkt te willen schuiven waar in het verhaal van ts nergens bewijs voor is.

Hij wist dat er geen anticonceptie gebruikt werd door haar (was op de hoogte dat de spiraal er uit was en er geen andere middelen gebruikt werden door ts), zij heeft condooms aangeschaft maar hij wilde ze niet gebruiken. Want wilde liever ouderwets voor het zingen de kerk uit. Dan weet je toch allebei, dus ook hij, dat je een enorm risico loopt? Dan kun je haar toch niet betichten van per ongeluk expres zwanger worden? Ze waren er allebei bij.

Ik vind het naar en tendentieus dat je dit toch steeds weer opwerpt. Voordat je zegt dat we alleen het verhaal van ts kennen: waar. Maar als we er niet van uitgaan dat posters hier eerlijk zijn, kunnen we ieder draadje wel stoppen.

Kaaskopje

Je gaat niet in op het feit dat de vader niet weet wat jij of je kind in de toekomst gaan doen. Hij mag van jou niet mee beslissen of het kind er komt, maar voor hem is dat geen garantie dat er niemand later alsnog bij hem aanklopt.
Tenslotte ben jij dan al minstens 1 keer van gedachten veranderd t.a.v. een kind (in het geval van per ongeluk zwanger worden) en dan ben je nou niet bepaald het toonbeeld van standvastigheid of betrouwbaarheid. Wat je dan nu zegt over alles alleen doen heeft dan ook helemaal geen betekenis. Want wat zeg je volgend iaar?
Het zou ook kunnen dat hij dacht 'er is altijd nog abortus, want zij wil het ook niet' en dan ineens moet het kind er toch komen. Als je dan later nog eens een kind aan je deur krijgt, ben je wel dubbel genaaid.
Dat niemand mag meebeslissen vind ik daarom niet zo netjes. De mening van de vader moet op zijn minst meewegen, zeker als je zelf zo veranderlijk bent.
Liefst vooraf bespreken, maar het blijkt in zo'n geval maar weer dat meningen toch niet helemaal vaststaan van tevoren.

Tsjor

Uiteraard zijn dat ook moeilijke beslissingen. Net zo moeilijk als de beslissing om het kind wel of niet te houden. Als vader zal hij een manier moeten vinden om daar mee om te gaan, ongeacht of hij het kind wel of niet wilde. Uiteindelijk zal hij moeten beslissen of hij verder gaat met de relatie of niet.

Ik zou TS dan ook adviseren hem rustig de tijd te geven om na te denken en hierover met hem te praten. Maar de beslissing wel/geen abortus is feitelijk al genomen dus daar hoeft het niet meer over te gaan.

De vader heeft inderdaad minder keuze dan de moeder. Hij heeft wel de keuze gemaakt om onbeschermd seks te hebben. Dat had ook anders gekund natuurlijk. En zelfs bij beschermde seks kan er een zwangerschap ontstaan. Dat is nu eenmaal het gevolg van seks hebben, zeker onveilige seks.

En ik kan me voorstellen dat het als man heel oneerlijk voelt dat je een kind tegen je zin kan krijgen (of dat de ander abortus pleegt tegen je zin) maar dat is nu eenmaal de natuur. Het is niet anders.Het leven is niet maakbaar. Soms gebeuren er gewoon dingen die je liever niet had gewild.

Floria

Ik wist niet dat ik daarop in moest gaan. De vader krijgt alle gelegenheid om zijn vaderschap op zich te nemen. Het is aan hem of hij dat gaat doen. Ondertussen zou ik het moederschap al op mij genomen hebben door verstandig met de zwangerschap om te gaan.

Bij zaaddonors is het ook niet meer zo dat je anoniem kunt doneren. Kinderen moeten je kunnen vinden. Dus een partner van moeder is dan niet anders. Daar heb ik al van gezegd dat dat losstaat van afspraken die je als ouders met elkaar maakt. Ik vind dit alles nog steeds geen gegronde reden voor abortus.

Ik herken niet dat ik van gedachten veranderd ben. Wil je dat uitleggen? Bedoel je dat TS ook is overvallen door deze zwangerschap en geen abortus wil, terwijl de bedoeling nog niet was dat ze zwanger zou raken? Iemand die weleens van gedachten verandert over een zwangerschap heeft haar recht op baas in eigen buik verspeeld?

Vriend wilde geen jasje aantrekken, voelt zo vervelend, wat zegt dat over hem? Hoe betrouwbaar is iemand die op het moment suprême alles laat waaien en vervolgens verbaasd is dat dat gevolgen kan hebben? Als hij het vaderschap afwijst is dat zijn keus, maar het kind is er wel en mag er zijn. Niet verbaasd zijn dan als kind ooit voor de deur staat met "hallo pa!".

Kaaskopje

'Een kind komt nu niet uit, dus weg ermee.' Weet je, dat heeft niemand gezegd, alleen jij. Ook de vriend van Maria heeft dat niet gezegd. Ook ik niet. Het zit alleen in jouw hoofd.
Overigens is dit wel vaak de grond voor een abortus. En gelukkig kunnen mensen (vrouwen en mannen, waarbij de vrouw wel de definitieve beslissing moet nemen) die keuze maken. Dankzij 'baas in eigen buik' en de wet die dat opgeleverd heeft.

Tsjor.

Aanvulling

'Het zit alleen in jouw hoofd.'Aanvulling: en in het hoofd van Maria.

Tsjor

Stel...

...je hebt afgesproken anticonceptie te gebruiken, dan wil je dus geen kind. Ook de vrouw niet. Gaat de anticonceptie mis, dan blijft dat niet-willen toch staan?
Willen doe je in overleg.
Je kunt toch niet eerst afspreken om het te voorkomen (hoe krakkemikkig de methode dan ook) en dan van gedachten veranderen en geen ruimte laten voor de mening van degene die NIET van gedachten is veranderd?
Natuurlijk kan het dat je er dan niet uitkomt samen, maar dan heb je het wel geprobeerd. Als je vast blijft houden aan dat abortus geen optie is, dan niet, dan respecteer je dus de wens van de vader niet eens een klein beetje.
Ik vraag me dan af, wist de man dat? Er is namelijk altijd een kans dat je zwanger wordt met anticonceptie. Dus, dacht de man 'dan hebben we abortus nog, want ze wil ook niet' of 'nou ja, dan komt dat kind er maar'? Als hij het eerste dacht, dat de vrouw wel abortus zou doen bij een foutje, want ze wil niet, is dat toch vrij vervelend als ze dan ineens wel blijkt te willen en hij mag er niets meer over zeggen.
Nee, ik vind zo'n houding absoluut niet netjes. "Als hij het vaderschap afwijst is dat zijn keus, maar het kind is er wel en mag er zijn" nee, het kind is er nog niet. Nu kun je nog proberen te voorkomen dat er een half-ongewenst kind komt.

Veel reacties .....

Bedankt voor jullie reacties. Hoe het er nu voor staat? Ik weet niet eens waar ik moet beginnen......

Mijn vriend is als eerste een slechte prater en heeft in onze relatie nog nooit gehuild (3 jaar) en deze week voor het eerst liet hij echt zijn emotie zien. Hij ziet ook dat ik eraan onder doorga betreft welke keuze. We hebben gesproken met een stelletje wat hele goede vrienden zijn en die wii vertrouwen. Kortom praat goed met elkaar en weeg alles af. Zoals jullie omschrijven.

Relatie is sterk. Beide een baan en wonen samen in een appartement (maar is oke). Hij geeft aan het nu nog niet te willen keer op keer .... hij heeft zelf geen vader gehad in zijn jeugd. Zijn zus hetzelfde die man wilde geen kinderen wn vertrok na 11 dagen. Hij is wil voor zichzelf eerst alles op een rijtje hebben. Heeft een kinderwens maar NU NIET. Ja te laat ..... want hij was er zelf bij.

Vandaag huisarts geweest. Goed gesprek gehad ook mogelijheden abortus besproken. Heeft geluisterd naar mij vragen gesteld en naar hem. Mijn vriend vond dat hij partij trok voor mij met name door zijn reactie; je bent baas over je eigen buik. Hij heeft geadviseerd dat mijn vriend met een vertrouwenspersoon moet praten; dat is dan toch zijn moeder. Heeft hij vanmiddag gedaan en die steunt als ware mijn vriend en was ook erg geschrokken. Ik durf het mijn ouders niet te vertellen want die zeggen laat het niet weghalen het zal uiteindelijk wel goedkomen.

Kortom er is geen juiste keuze. Ik hou het en wacht af of mijn vriend blijft of niet en toekomst geen idee?

Of ik maak de keuze die mijn vriend wil en gaan in de toekomst voor als we beide er echt achterstaan. Zal ik het hem later kwalijk nemen? Straks lukt het inderdaad niet meer ..... wat wil ik? Mijn gedachtes schieten van links naar rechts ben op en trek het slecht. Daarnaast liegen over afspraken en 5 vriendinnen om mij heen die zwanger zijn ...... wat niet makkelijk maakt.

Ik weet het allemaal niet meer...... dinsdag weer dokter en moet dan echt een keuze maken. Anders val ik onder de 5 dagen wettelijke bedenktijd.

Floria

Ik krijg opeens het gevoel dat ik me moet verdedigen over mijn standpunt dat ik nooit abortus zou overwegen bij een ongelukje.

Je gebruikt anticonceptie en dan.. "Gaat de anticonceptie mis, dan blijft dat niet-willen toch staan?" Waarom? Mag je op zo'n moment niet van gedachten veranderen? Je weet pas echt hoe je zult beslissen als je in een situatie zít. Van gedachten veranderen is hel menselijk. Ik zie anticonceptie trouwens niet automatisch als afwijzing van een zwangerschap. Het is een middel wat voorkomt dat je zwanger wórdt, om wat voor reden dan ook. Bén je het desondanks toch, dan verandert dat alles, dus mogelijk ook het idee dat je er nog niet aan toe bent. En dat mag.

Verrassing

Noem het ongelukje een verrassing. Vind het altijd zo jammer als mensen als ‘ ongelukje’ worden betiteld. En kom op, heel wat mensenkinderen komen per verrassing op de wereld. Het leven is niet zo afgepast en georganiseerd als we denken toch ?

En Kaaskopje, ik snap je. Al kunnen er situaties ontstaan waarvan je dacht dat dat je nooit zo overkomen. Zeg nooit nooit.

Wilgenkatje

Ik zou het zelf liever ook geen ongelukje noemen. Ik schijn het cadeautje van mijn ouders geweest te zijn.

Wat dit draadje betreft gaat het nu alleen over wel of geen abortus zonder te weten of er iets met het kindje aan de hand is. Als er wel iets aan de hand is, durf ik inderdaad nooit nooit te zeggen. En dan heb ik nog makkelijk praten ook, want de tijd van zwanger kunnen worden ligt al ruimschoots achter mij.

Aagje

Ik blijf het raar vinden dat je geen nieuw spiraaltje wilt terwijl jullie samen nog geen kinderen willen.

En dat mag

Dat zegt iemand alleen voor zichzelf.

Ja, alles mag. En dan heb je het er over met je man...

Een middel dat voorkomt dat je zwanger wordt IS een afwijzing van een zwangerschap OP DAT MOMENT. Als je op dat moment zwanger had willen worden, had je helemaal niks gebruikt.

In het algemeen dus, even niet specifiek voor de halfhalfgebruik situatie van to.

"Maar we gebruikten wat, hoezo wil jij nu ineens wrl?" Kan me dat goed voorstellen van een man hoor.

Maat

Eigenlijk ging het me om het ' en dan spreek ik af dst iik hem niet lastig val'.

Maria

'Kortom er is geen juiste keuze.' Er is geen gemakkelijke keuze, maar uiteindelijk kom je wel tot een goede keuze, of de best mogelijke keuze voor dat moment.
Goed dat jullie zoveel gesprekken hebben georganiseerd. Wees niet bang voor de 5 dagen bedenktijd.
Wellicht toch goed om je ouders in te lichten, zodat ze begrijpen wat jij nu doormaakt.Maar probeer wel respectvol over de zorgen van je vriend te praten.
Wellicht ook nog een gesprek bij FIOM en eventueel een vroege echo, al is dat misschien een beetje chantage. Ik heb zelf een echo gehad met 7 weken. Dan zie je een klompje onduidelijk gevormde cellen, met daarin een kloppend hartje. Ik vond het ontroerend. Het wordt daarmee allemaal wel heel konkreet, welke beslissing je ook neemt.
Misschien helpt het ook als je zelf en hem ervan kunt overtuigen, dat je hem graag als vader wil. Dus niet alleen: ik wil dit kindje; maar ook: ik wil jou als vader, ik heb alle vertrouwen in jou.
Heb je al enig zicht op wat zijn problemen zijn met 'nu'? Is het appartement eigenlijk te klein voor kinderen? Is hij bang dat jij minder wil gaan werken? Heeft hij nog een verre wereldreis op zijn to-do-lijstje staan? Heeft hij geen idee van een goede vaderrol en is hij bang om het niet goed genoeg te kunnen doen? Is er een goed rolmodel in zijn familie of vriendenkring? Kan hij wellicht eens gaan praten met de partners van je vriendinnen die nu zwanger zijn? Wellicht een mannenavond organiseren? Waarschijnlijk herkennen sommigen wel zijn huiver en is het dan beter bespreekbaar voor hem.
Mijn zoon en zijn vriendin hebben nagenoeg dezelfde situatie gehad. Zij hadden net een woning die ze aan het opknappen waren en besloten om te stoppen met anti-conceptie. Vriendin had een duidelijke kinderwens, die in een eerdere, slechte relatie niet was vervuld. De gedachte was|: over een jaar kunnen we dan het medische circuit in. Maar toen was zij zwanger. Zij blij, hij wat pips. Zij is ook ouder dan hij, net als bij jou. Als je als vrouw begin 30 bent, dan heb je voor je gevoel toch al 2/3 van je vruchtbare periode achter de rug en wordt het spannend of het in de laatste 1/3 van de tijd nog gaat lukken. Hij was nog bezig met vrienden, gamen, werk opbouwen en wat wil ik eigenlijk in het leven. Zij verdiepte zich al in de babykleertjes. Hij zag de grote zorgen op zich af komen. Er is bij hen overigens geen sprake geweest van abortus.
Ik heb hen geadviseerd om allebei de zorgen even serieus te nemen, zowel de zorg voor het kind als ook de zorg voor het inkomen; en waar mogelijk ervoor te zorgen dat de vader in elk geval ook een dag alleen voor de baby kon zorgen. De band tussen vader en kind is geweldig goed. Ik zou het je vriend gunnen als hij op een dag net zo kan genieten van zijn kind als mijn zoon. Thuis komen en enthousiast begroet worden met 'papaaa' is bijzonder (maar dat duurt wel een jaar of 2).
Ik hoop echt dat jullie er samen uit komen, als het nu niet is, dan volgend jaar.

Tsjor

Wens

TO, wat een vervelende situatie.

Ik (ja ik) wilde heel graag kinderen. Uiteindelijk duurde het 3 jaar voor ik zwanger was, de zwaarste periode in mijn leven.

Weet dat als je abortus laat plegen, het een volgende keer misschien niet meer lukt, of dat het jaren duurt (hoe ouder je bent hoe moeilijker je zwanger wordt, ik was 29 toen we het gingen proberen, jij al 31), de risico’s op complicaties toenemen als je ouder bent, en als het niet lukt je en je adoptie zou overwegen je ook tegen de tijd aanloopt (max 40 voor een baby en 5 jaar durende procedure - althans zo was het in onze tijd).

De vraag is wat je erger zou vinden: misschien geen kind meer, of een kind op laten groeien in een niet ideale situatie.

Heeft je man al helder dat hij de relatie wil verbreken als jij het kind houdt? Dat las ik niet.

Wat je misschien nog kunt meegeven is dat hij zonder vader is opgegroeid, maar dat hij dat juist anders kan doen. Ook al is het eerder dan hij wilde.

Tot slot: hij zegt nu dat hij over 2 jaar wil. Wie weet tegen die tijd toch nog niet? Ik ken er ook zo eentje, die wel wilde maar ‘nu niet’, en vrouw maar wachten. Ze is nu 51, gescheiden en zonder kinderen. Echt heel verdrietig want ze wilde dolgraag kinderen, maar heeft te lang op hem gewacht.

Floria

Dus gebruik van anticonceptie leidt standaard naar abortus als je toch zwanger wordt?

Wat mijn gevoelens betreft, heel persoonlijk dus, ben ik zeker bereid om een zwangerschap te voorkomen als de juiste tijd nog niet daar is. Maar dat wil niet zeggen dat ik uit principe bij een andere wending direct in zou grijpen. Dat vind ik helemaal niet vanzelfsprekend. Toen ik alleen was had ik ook al een kinderwens, maar dat was gewoon niet zo'n goed moment. Toen een test toch positief bleek twijfelde ik totaal niet. Dat werd een miskraam. Eenmaal een vaste relatie, heb ik gewacht tot man ook zo ver was. Als hij geen kinderen had gewild, was het einde relatie geworden. Ik zou nooit afstand van een onverwachte zwangerschap gedaan hebben voor een ander, of onhandige timing.

Re: tsjor

Bedankt voor jouw reactie. Vanmorgen bij mijn ouders geweest werd vanmorgen wakker en trok het niet meer .... ze schrokken maar ook verrast blij en steunen mij in welke keuze ook. Ze hebben me verschillende inzichten kunnen geven. Waaronder ik mezelf eens op nummer 1 moest zetten omdat ik mezelf altijd weg cijfer en eerst denk wat wil de ander. Mijn vriend is heel besluiteloos ..... nu niet?! Straks misschien wel maar wat jullie ook zeggen ik ben 31 ... daarnaast is het ook wel een wonder vinden me ouders zo had ik het nog niet bekeken ... ben drie jaar geleden ernstig ziek geweest waarbij ik bijna kwam te overlijden .... zoveel medicatie en rotzooi in mijn lichaam gehad dat ik altijd dacht moeilijk kinderen kon krijgen. Hou ook steeds in mn achterhoofd wat als hij het me nu afneemt volgenf jaar op zijn manier er wel klaar voor is en of over twee jaar dan vergeef ik het hem en mezelf nooit. Hoop dat mijn situatie net zo uitkomt als bij jojw zoon en onze relatie het red.....

Re; mirthe

Bedankt voor jouw verhaal/reactie.

Ik heb gevraagd wat als ik het houd ..... dat weet hij niet. Hij zegt stapgek op me te zijn maar nu er nog niet klaar voor is... ik wordt er angstig van .... maar misschien draait hij bij als hij wel een echo heeft gezien.... ik weet het niet. Toekomst zal het zeggen ..... ik wil hem als vader en ben gek op hem. Maar is onze relatie sterk genoeg ? Ik denk het wel maar is dat genoeg? Dinsdag weer gesprek huisarts ..... morgen mijn verjaardag (32) ik wil proberen het even los te laten zoveel stress is ook niet goed ....

Dat kan niet

'Hou ook steeds in mn achterhoofd wat als hij het me nu afneemt...' Dat kan niet. Hij kan het niet tegen jouw zin van je afnemen. Je kunt wel door samen te praten tot de conclusie komen dat het nu niet het goede moment is. Maar dan zou je helder moeten krijgen wat die 2 jaar voor je vriend betekenen. Voelt hij zich dan iets volwassener?
Fijn dat je met je ouders goed hebt kunnen praten en fijn dat ze je steunen, wat je ook beslist. Dat is heel waardevol.
En goed om te weten dat je in elk geval wel zwanger kunt worden.
Ik hoop dat je vriend een beetje van de schrik bekomt en zich straks kan verheugen op de komst van een kindje.
Fijne verjaardag morgen.

Tsjor

Er klaar voor zijn?

Ik vraag me af of je er ooit klaar voor zijn kan, hoor.

Ja het kan op een bepaald moment beter uitkomen maar is dat er klaar voor zijn? Zo klaar als wij er voor waren, betekende niet dat de gedachte om verantwoordelijk te zijn voor een kind ons niet met regelmaat naar de keel vloog.. elke dag wel minimaal een keer. Dat betekende niet dat we uiteindelijk niet wilden. Wij hadden een te krappe 2 kamer woning, een auto waar geen kinderwagen in kon, een tochtig huis, met, zo bleek later, schimmel.. etc.. en toen raakte mijn partner tijdens de zwangerschap zijn baan kwijt.

Vertel hem eens (of laat hem er iets over lezen, vraag desnoods een van zijn vertrouwelingen die al vader zijn) weten dat jij ook af en toe bang bent, dat heel normaal is, het hoort erbij en dat komt goed. Laat hem dat niet verwarren met niet willen.

Tsjor

Jij zegt: “En goed om te weten dat je in elk geval wel zwanger kunt worden.”

Vergis je niet!
Er zijn genoeg vrouwen die 1x zwanger worden en daarna nooit meer!
Wat een verdriet ik op dat punt voorbij heb zien komen.

Dus geen garantie op een tweede zwangerschap.

Dat vind ik het belangrijkste punt voor TO.
Wat als jullie het later alsnog proberen en het lukt niet meer?

En je bent morgen dus al 32. Alvast gefeliciteerd!
Maar dus nog weer iets ouder.
En dan bewust deze zwangerschap af reken terwijl de biologische klok doortikt en je niet weer of je nog zwanger wordt en hoe lang (jaren?) dat kan duren...
Ik vind een abortus met 20 wat dat betreft ook heel anders dan met 32, maar goed , dat vind ik.

Heftig hoor.

Baas in eigen buik

Wat je vriend betreft, hij kan je niet dwingen tot abortus en hij kan je niet dwingen tot een zwangerschap uitdragen.
Het enige wat ik zie is heel veel koudwatervrees. Het is ook eng, vader worden!

Voor jou is een abortus eng en je weet niet of je dat wel wil. Doe het alleen als je er zelf achter kunt staan anders krijg je er gegarandeerd spijt van en gaat het tussen jullie in staan.
Wat bedenktijd betreft, er moet minimaal vijf dagen tussen gesprek en abortus zitten, meer mag ook! Het is niet zo dat je dan moet beslissen, je kunt ook afspreken om er twee weken later op terug te komen. En als het niet goed voelt kun je zelf in de kliniek je afspraak verzetten. Laat je niet opjagen, het hoeft echt niet binnen een week gebeurd te zijn.

Je vriend heeft inspraak, maar jij geeft de doorslag, het is jouw lichaam.

Mijn vriendin had destijds nog maar twee maanden een relatie en hij wilde niet omdat hij zo'n beroerde jeugd had gehad met een jong overleden vader en meerdere stiefvaders waarmee het niet goed klikte.
Hij is volledig bijgedraaid en een goede vader geworden al was hij geen ideale partner.

Bijdraaien

Ik zie dat in verhalen van anderen best vaak. Zodra het geen theorie meer is, maar zichtbaar tijdens een echo, lijkt opeens het kwartje te vallen. Verdraaid dat is mijn kind!

Maria, ik proef in alles dat jij je kindje wil houden. Niet omdat ik dat graag zo wil lezen, maar omdat je dat laat blijken. Ook hoe je ouders erop gereageerd hebben zegt mij dat in dit gesprek de weegschaal meer doorsloeg naar "houden, desnoods alleen". Als ik jou was, zou ik na je verjaardag, gefeliciteerd!!, komende week, de knoop doorhakken voor jezelf. Stel dat dit het einde van jullie relatie zou betekenen.... Laat dat scenario goed tot je doordringen. Wat voel je dan? Wie "wint"? Je vriend, je kunt niet zonder, of je kindje in wording? Probeer eerlijk een beeld te vormen van en te vóelen wat die scenario's bij je oproepen. En probeer ook eerlijk te voelen of je een abortus kunt accepteren, of dat je nu al weet dat dit wrok zal veroorzaken. Ga je akkoord met abortus, dan ga je akkoord met acceptatie zonder spijt. Omgekeerd geldt dat ook. Hou je het, dan accepteer je alle consequenties, zonder spijt.

Stel dat de conclusie is dat jullie apart verder gaan, probeer dan de deur nog wel open te laten staan voor als hij plotseling toch een rol wil spelen in het leven van jullie kindje. Of je dat kunt opbrengen hangt uiteraard af van hoe jullie uit elkaar gaan. Ik hoop voor alles dat het niet zo ver komt en jullie er uit komen. Dat is prettig voor jullie samen, maar ook voor jullie kindje.Voor nu... fijne verjaardag.

En als je er dieper op in gaat?

Als ik het goed begrijp wil je vriend nog geen vader worden omdat hij denkt er nog niet klaar voor te zijn. En dat dat gevoel op één of andere manier zijn herkomst heeft in het opgroeien zonder vader en een zus die achterbleef als alleenstaande moeder.
Wat ik me afvraag is of hij kan duiden wat dat ‘er klaar voor zijn’ dan betekent? Wat zou hij over twee jaar dan kunnen of doen wat hij nu niet kan? En wat heeft hij nodig om dat wellicht in een half jaar te leren/ontwikkelen?
Ik denk dat je misschien hem kan helpen met open vragen dit gevoel voor zichzelf te ontleden. Ik hoop dat hij er dan achter komt is dat hij vooral liefde en toewijding nodig heeft en dat die juist zullen volgen als hij de knop omzet dat hij dit wél kan.
Het klinkt voor mij echt als koudwatervrees. Alsof hij bang is dat zodra hij vader wordt er een grotere macht hem zal tegenhouden een goede vader te zijn (want blijkbaar heeft hij zoiets eerder zien gebeuren bij moeder en zus)
Kun je het zo ver met hem bespreken?