Ongepland zwanger vriend niet blij

Zo duidelijk als wat

Jij vindt dit kindje gewenst, dus dan ga je vanaf nu blij zijn met de komst van je kindje. De omstandigheden zijn voor nú even niet om vrolijk van te worden, daar mag je mee in je maag zitten, maar ik zou die twee zaken wel gescheiden houden.

Door wat ik in de reacties gelezen heb, denk ik ook dat het verstandig kan zijn om je vriend even in zijn sop gaar te laten koken. Ga ondertussen zelf gewoon je gang, maar deel niet al je ingevingen die met de komst van je kindje te maken hebben. Daar zal hij zich meer door opgejaagd voelen. Maar je mag best een tijdschrift kopen en doen wat je normaal doet in deze fase. Ik zeg eerlijk dat ik zelf heel erg teleurgesteld zou zijn door een reactie als van je vriend en ik zou zelf ook tijd nodig hebben om daar weer verstandig op te kunnen reageren. Als hij de schok te boven komt en dan blij kan zijn.. nou vooruit, dan moet , maar vooral mag de knop om naar blije verwachting. Blijft hij in shock dan zou ik voor jezelf en je baby kiezen.

Je laat iemand niet zomaar in zijn sop gaarkoken, terwijl jij ondertussen zijn kind krijgt. En het is ook niet zomaar naief als iemand denkt: ho, wacht eens even...
Het is ook niet het moment om te denken: als jij er nu niet blij mee bent, dan doe ik het wel alleen. Da
Het gaat echt wel om een grote verantwoordelijkheid die de rest van jullie leven gaat bepalen, wat je ook kiest. Hij zal altijd de vader blijven, het zal altijd ook zijn kind blijven.
Dat gevoel van verantwoordelijkheid ziet er voor beiden anders uit, instinctief. Simpel gezegd: zij denkt: leuk, ik word moeder en zorg vanaf nu voor mijn kind; hij denkt: ik moet vanaf nu vrouw en kind onderhouden. Als je daar samen over kunt praten ben je al een stap verder: waarom ben jij blij, wat lijkt je leuk en waarom schrik je, wat lijkt je moeilijk?
Het klinkt even alsof jullie in de relatie nog niet veel tegenspoed hebben gehad en elkaar nu pas daarin tegenkomen. De beste insteek is dan: respect voor elkaar en de vraag hoe kan ik de ander steunen. Dat kan ook heel veel zonder uitgesproken teksten.
Tsjor

Sop gaarkoken

Bij mijn vriendin heeft het wel gewerkt, hem in zijn sop gaar laten koken.
Zij werd dus onverwacht zwanger, hij was er niet blij mee en vond dat ze abortus moest laten plegen en dat ze over ongeveer twee jaar wel aan kinderen konden gaan denken. Zij kon het niet, het was vanaf het begin al haar kind. Hij heeft zelfs met zelfmoord lopen dreigen als ze de zwangerschap toch doorzette. Effectief gezien was dat de druppel voor haar, ze heeft hem toen gezegd dat hij zijn eigen beslissingen kan nemen maar zij neemt de hare.
Een week later was hij bijgedraaid.

Maar Fransien

'Hij heeft zelfs met zelfmoord lopen dreigen als ze de zwangerschap toch doorzette.'

Gut, dat klinkt echt als iemand met wie je samen kinderen wilt grootbrengen 😨

Wat herkenbaar

Hier ging t ook zo. Ik moest van de pil af, want dan kreeg ik meer zin (en dat vond hij prettig, want t lag aan mij dat ik weinig zin had). Voor t zingen de kerk uit, want meneer vond een condoom niet fijn. Toen was ik zwanger en dat vond hij niet leuk. Hij heeft me nooit gefeliciteerd en is nooit blij voor mij en ons geweest want ‘ straks is het niet echt ‘. Ook de controle’s kon ik alleen doen maar weg bij hem mocht ook niet want dan pleegde hij zelfmoord. Ik moest hem maar begrijpen. Bij de bevalling zijn leek hem niks, daar kon hij niet tegen. Vrienden hebben hem over moeten halen. Uiteindelijk was hij daar wel bij, maar de verpleegster heeft de telefoon uit zijn handen moeten rukken want hij belde elke 5 minuten naar zijn moeder. Die moesten op de hoogte zijn vond hij. Tot de arts hem erbij sleurde en zei ‘ het kind wordt hier geboren, zorg voor je vrouw’.....
In de kraamweek dreigde hij al ‘je kunt weggaan maar het kind blijft bij mij’
Je raad al dat het nooit meer goed kwam. En dat lag allemaal aan mij volgens hem.....

Vriendin

Mijn vriendin heeft twee kinderen met hem gekregen, ze zijn zo'n twaalf jaar redelijk gelukkig met elkaar geweest. Hij is altijd egocentrisch gebleven en dat (gecombineerd met vreemdgaan) heeft er toe geleid dat ze hem de deur gewezen heeft. Vreemdgaan pikte ze niet. Maar hij is een heel behoorlijke vader geworden en gebleven.

Ik zei niet dat hij levenslang moest koken. Even. Een week zonder "strijd". Dat kan ruimte geven voor heldere inzichten. Ik zeg eerlijk dat ik dit advies zelf vaak ook kan gebruiken.

Tsjor: "Het is ook niet het moment om te denken: als jij er nu niet blij mee bent, dan doe ik het wel alleen. "

Oh, als ik het was, absoluut wel. Baas in eigen buik heet dat toch? Ik zou voor niemand abortus laten plegen, tenzij ik er zelf achter zou staan. Dus als de aanstaande vader een halve inzinking krijgt bij het idee alleen al, zou ik in standje "alleen doen" schieten en als vader overtuigend en geloofwaardig bijdraait, in zijn sop gaarkokend, is dat mooi natuurlijk.

Maar wel

Daarna klagen over te weinig aandacht of juist teveel ouderschap opeisend; en te weinig alimentatie.
Tsjor

Baas in eigen buik

Ging over de wet, niet over de onderlinge relaties tussen twee mensen die mogelijk een kind krijgen.
Tsjor

Tsjor

Wat je eerste reactie betreft doe je aannames op basis van hoe jóuw mening gevormd is, maar wat een vooroordelen zeg!

Ook in een onderlinge relatie is de vrouw degene die bepaalt of ze een zwangerschap afbreekt of niet en niemand anders. Ja, eventueel haar arts, als daar een medische noodzaak voor is.

Nee Kaaskopje

'Ook in een onderlinge relatie is de vrouw degene die bepaalt of ze een zwangerschap afbreekt of niet en niemand anders. '

Nee, dat is niet wat een gelijkwaardige relatie inhoudt.

Als ik op mijn 31e ongepland zwanger zou zijn geraakt, ongepland maar wel met een kinderwens, zwanger van mijn "verkering", had ik zeker geen abortus laten plegen. Ik zou het prima alleen hebben gekund, zonder vader, met hulp van derden.
Vriend zou ik er rustig over na laten denken, doen we dit samen of doe ik het alleen?

Schrale troost

Ook als het al jaaaaren heel gewenst is, vanuit hem en vanuit haar, en dan eindelijk lukt, vliegt het je aan bij vlagen. Dat is heel normaal.

baas in eigen buik

Gaat wel degelijk over het recht van de vrouw om in of aan haar lichaam niets te laten gebeuren wat zij zelf NIET wil.
Ja, Tsjor: inderdaad en dan ook nog zeuren om alimentatie!!

Dit is geen zeuren. Vrouwen zijn nu eenmaal de pisang op dit gebied; biologisch bepaald. En dat ontslaat mannen niet van de verantwoordelijk te zijn voor dat gene wat zij voortgebracht hebben.

Kijk naar dit verhaal: meneer vond het niet zo lekker met condoom, dus 'doe maar zonder, we gaan wel voor het zingen de kerk uit' …. hoe lang is het al alom bekend dat je dit geen voorbehoedsmiddel kunt noemen?

En ik denk, net als kaaskopje dat het het beste is om duidelijk te zijn:'het kan zijn dat jij het besluit niet te willen...maar dan wil ik het alleen'. Dat is eerlijk en duidelijk en geeft je grens aan: ik haal geen kind weg omdat JIJ alleen dat wil.

Knurf

Een baby laten weghalen omdat de man het niet aan zou kunnen, zou ik een zeer slechte reden vinden. Vind jij dat een vrouw daar in mee moet gaan?

Vooroordelen?

Kom Kaaskopje,. je leest hier al langer mee.

Tsjor

Juf Ank

'Gaat wel degelijk over het recht van de vrouw om in of aan haar lichaam niets te laten gebeuren wat zij zelf NIET wil.'
Ik heb zelf nog meegelopen in de demonstraties: het ging om een verandering van wetten, waardoor artsen en vrouwen die abortus zouden willen plegen niet meer de gevangenis in zouden moeten. Er lag een goede wet van D66, maar Van Agt kon dat niet accepteren. Uiteindelijk is er een andere wet gekomen.
Maar die wet gaat niet over interpersoonlijke relaties!

Tsjor

Juf Ank

'Vrouwen zijn nu eenmaal de pisang op dit gebied; biologisch bepaald.'
Jemig, wat een archaisch vrouwbeeld. En man voor geld. Hoe ver zijn wij gekomen met onze emancipatie?
Vrouwen kunnen opnieuw een spiraaltje laten zetten, de pil gebruiken, de prikpil nemen of zelf zorgen voor een condoom. Wij zijn geen baarmoeders zonder verstand? Dat wij overgeleverd zouden zijn aan de natuur is echt al zo lang achterhaald.

Wellicht een mooi beeld van hoe wij in Nederland tegen moederschap aankijken was vandaag te horen op radio 1, naar aanleiding van een boek van Liesbeth Smit: Echte vrouwen krijgen een kind; de stille revolutie van de niet-moeder.

Kunststof - Liesbeth Smit, schrijver
1 augustus 2019, 19:30 - 20:30 uur

Twee punten hieruit die mij opvielen:
- er is nog nooit zo'n overvloedige cultus rond zwangerschap en moederschap geweest als nu; (vooral romantisch beeld, is mijn interpretatie)
- dankzij de parttime werkende vrouwen (ma-di-do-vrouwen) en goede kinderopvang is er in Nederland geen stijging van het aantal kinderloze vrouwen, zoals in veel andere landen (Spanje gaat naar 1:3 kinderloze vrouwen).

Ik denk dat we terug moeten naar een wat praktischere benadering van moederschap en ouderschap.

Tsjor

Tsjor

Baas in eigen buik gaat toch niet alleen om de wet? Het gaat om een denkwijze. De denkwijze is dat de vrouw in principe het alleenrecht heeft op de beslissing over een abortus. Als een vrouw die beslissing niet met volle overtuiging heeft genomen, kan het een groot psychisch probleem worden.

Net als Ava

Denk ik dat het je kan aanvliegen. Dat is een teken dat je je zeer bewust bent van de verantwoordelijkheid die er op je af komt.

Een paar praktische overwegingen:
Vriend is 29, Maria is 31. Dat maakt veel verschil in de ervaring van de levenstijd die je hebt om grote beslissingen te nemen.
Wat betekenen de twee jaar uitstel voor vriend? En wat voor Maria? Praat daarover.
Je kunt een aantal stappen zetten om het even goed tot je door te laten dringen: naar de huisarts voor bevestiging; wellicht een eerste echo laten maken (het kan zijn dat je die zelf moet betalen); informatie opvragen bij het FIOM of daar een gesprek aanvragen.

Het heeft ook zeker zin om met de huisarts te praten over: wat als we nu niet door laten gaan, maar over twee jaar wel.

Bespreek ook de financiële consequenties: een kind kost 17% van je inkomen, een kleine ton voordat het kind 18 is. Hoe ga je dat opvangen?

Ik zou die stappen zoveel mogelijk samen zetten en daar ook over praten. Dus niet al meteen de beslissing nemen, maar even de tijd nemen om het erover te hebben en ermee bezig te zijn.

Ik zou zeker niet al meteen dreigen met het verbreken van de relatie. Je wil toch niet dat hij onder dwang het kind accepteert? Als de uitkomst van alle gesprekken en informatie is, dat jullie lijnrecht tegenover elkaar staan, hij wil echt niet, jij wil echt wel, dan kom je voor de moeilijke keuze te staan om uit elkaar te gaan en krijgt je kind gescheiden ouderschap.

Tsjor

Sle chte vertaling

'De denkwijze is dat de vrouw in principe het alleenrecht heeft op de beslissing over een abortus.'
Dat is dan een slechte vertaling van de slogan waarmee wij indertijd rondliepen.
Het betekent wel dat niemand een vrouw kan dwingen tot een abortus of kan verplichten een kind uit te dragen, tegen haar wil.
Maar dat wil niet zeggen dat er geen gemeenschappelijk gesprek over mogelijk is, dat de mening van de partner er niet toe doet.
In het begin geeft Maria al een reactie aan van haar vriend: 'Vervolgens geeft hij aan dus ik heb geen zeggenschap en jij mag maar beslissen?' Nee, zo is het dus niet.
Hij kan haar niet dwingen tot een abortus. En niemand kan haar dwingen het kind tegen haar wil uit te dragen. Maar daar tussenin valt er nog heel veel te zeggen. Dat zou je als twee volwassen mensen in een relatie toch aan moeten kunnen, zonder elkaar op voorhand af te serveren.

Tsjor

Tsjor

Ik zou zeker niet al meteen dreigen met het verbreken van de relatie. ===

Nee, ik ook niet. zo gaan dat soort zaken meestal ook niet, denk ik. Er is schrik, er wordt gehuild, er worden boze uitspraken gedaan en in het ideale plaatje trekt men zich dan terug om dit alles te overdenken. Wat is hier gebeurd?? Als daarná blijkt dat de vader geen zin in het kind heeft, dan zou ik uitspreken dat ik het desnoods alleen zou doen. Dan volgt weer een fase van praten, al dan niet met ruzie en boze woorden en dan is het beslissingstijd.

Wat de abortus zelf betreft, zou ik een onneembare vesting zijn, vrees ik. Ik zou nooit overstag gaan. Dus in mijn geval is de keus voor de vader accepteren of niet accepteren. Jouw hele gang naar de huisarts, praten over uitstel met twee jaar (dan zal er dus eerst abortus gepleegd moeten worden), zou voor mij taboe zijn.

Op voorhand de kosten van een kinderleven berekenen en daarvan af laten hangen of je er wel aan wilt beginnen of niet, is ook al niet mijn stijl. Je hoeft het niet in een keer te betalen. Wie weet zit je er opeens ook warmpjes bij tegen dat kind het meeste geld gaat kosten.

Kaaskopje

'Een baby laten weghalen omdat de man het niet aan zou kunnen, zou ik een zeer slechte reden vinden. Vind jij dat een vrouw daar in mee moet gaan?'

Het zou in ieder geval niet op voorhand als belachelijk weggezet moeten worden. Net als een baan in het buitenland, het kopen van een huis, voor jezelf beginnen, een open huwelijk. Je staat toch sámen in een relatie?

Knurf

Jazeker, je staat er samen in, maar ik zou voor niemand een zwangerschap afbreken. Echt niet. In mijn ogen is dat ook echt iets anders dan een beslissing die over werk of bezit. Als mijn man werk in het buitenland had gekregen, was ik meteen aan het googelen geslagen om alles te regelen. Als hij zonder mij een huis had gekocht, zou ik heel erg boos geworden zijn, maar zo'n huis kun je verkopen als het niet bevalt. Een kind kun je niet terughalen als het eenmaal verwijderd is. Je zal maar niet meer zwanger kunnen raken na een abortus. Een gelukstreffer die zich niet meer herhaalt.

Slikken of stikken

Of slikken en stikken....

'Jouw hele gang naar de huisarts, praten over uitstel met twee jaar (dan zal er dus eerst abortus gepleegd moeten worden), zou voor mij taboe zijn.'
'Als mijn man werk in het buitenland had gekregen, was ik meteen aan het googelen geslagen om alles te regelen.'
Vreemd, dat je over iets trivialers wel informatie zou gaan verzamelen om alles te regelen, terwijl je voor iets wat zo belangrijk is geen enkele moeite zou doen om de beslissing meer inhoud te geven dan: je hebt het maar te slikken, dit wil ik (of omgekeerd: dit wil ik niet).
Vraag: wil je kind dat ook, door jou alleen opgevoed worden, gescheiden ouders met gedoe over alimentatie en omgangsregelingen?
Je kunt toch wel een greintje energie stoppen in de relatie op zo'n belangrijk moment? Elkaar even de tijd geven om eraan te wennen, om gedachtes te vormen, zonder dat iemand met een klaar staat met de hakbijl? Of twee mensen tegenover elkaar, met standpunten die in graniet gehouwen zijn?

Tsjor