Help, weet niet wie de vader is

Er zullen weinig mensen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt. Ja, het is inderdaad een grote puinhoop.
Hebben jullie afgelopen 4 jaar geen medische onderzoeken laten doen om te kijken waarom je niet zwanger bent geworden?
Ik ken één situatie, waarin iemand gedwongen was om te trouwen (vroeger), omdat er een kindje kwam. Na een scheiding en met een nieuwe vriendin ontdekte hij dat hij onvruchtbaar was, en dat echt definitief. Het kindje kon nooit van hem zijn. Dat heeft echt zijn leven helemaal op de kop gezet.
Realiseer je dat als je niets zegt, dat je dan later mogelijk ook niet meer zwanger kunt worden van je vriend, dat daar mogelijk onderzoeken uit voortvloeien en dat jullie dan mogelijk ontdekken dat hij echt onvruchtbaar is.
Realiseer je echter ook dat je een geheim met je mee blijft dragen als je niets vertelt en wel een abortus uit laat voeren.
Ik denk toch dat openheid het beste is. Waarbij je voor jezelf al keuzes moet maken: zou je ermee kunnen leven dat hij het kindje niet accepteert maar jou wel vergeeft? Zou je kunnen leven met alleen je kindje, zonder je vriend?
heb je al met iemand gesproken? Huisarts bijvoorbeeld? Is er iemand die jou begeleidt bij je dilemma's?

Tsjor

Sorry voor mijn reactie

Als aller eerst bedankt voor jullie reacties Lianne en tsjor, hier heb ik zeker even behoefte aan. Voor mensen die niet zo zitten is het makkelijk gezegd om er nog een schepje boven op te doen en mij nog ellendiger te laten voelen zoals ik nu zit, zit daar echt eerlijk gezegd niet op te wachten en dan zo hatelijk te doen naar mij nou dan ontplof ik.
Ik zal hoe dan ook met een geheim moeten leven welke keuze ik ook maak. Alleen ik zou minder goed kunnen leven om het kind te houden en dan dat mijn vriend het zou ontdekken dan dat ik het weg laat halen.
Hij houdt echt van mij en hebben beide fouten gemaakt maar buitenstaanders weten niet eens hoe of wat en dat ik dan een slecht mens ben..
Heb ook een geweten net als ieder mens en hoe moeilijk is het als vrouw iets weg te laten halen wat in je groeit.. je hecht je eraan.
Wou ook dat ik het anders had gedaan en heb er echt hele erge spijt van hij merkt al een tijdje dat er iets is en dat ik het niet kan zeggen vind ik zo erg want dit verdiend hij gewoon niet ... zucht ...

Het kindje is van jou en jou verantwoording.
Eén ding is zeker, jij bent de moeder. Voor nu het belangrijkste. Van wie het kindje ook is, het zit in jou buik.
Eerlijk opbiechten tegen je vriend is geen optie schrijf je.
Je schrijft dat alleen abortus dan overblijft als optie.

Wat ik zou doen?
Ik zou het kindje houden en zien hoe de relatie met je vriend verder verloopt.
Waarom?
Omdat abortus, om deze reden, voor mij geen optie zou zijn.

Ik zou wel naar mijn huisarts gaan om dit te bespreken.
Je moet iemand hebben, in het echte leven, waar je je verhaal doet.

Adviseer ik je om te liegen?
Ja, terwijl liegen niet bij me past.

Je laatste bericht.

Die had ik nog niet gelezen. Maar ik lees hierin dat jij voor een abortus kiest?

Wil40

In mijn hart wil ik geen abortus, het is idd mijn kindje.. mijn huisartsen weten hiervan en heb dit ook al besproken.. mijn vrouwelijke huisarts heeft een verwijzing voor mij gedaan naar abortuskliniek maar probeerde mij ook te overtuigen om geen abortus te moeten doen.
Mijn beste vriendin die weet het ook, en ook zij zei dat ik echt aan mijn kindje moest denken en niet aan wat iemand anders mij adviseert om abortus te laten doen.
Alleen ik voel mij zo schuldig tegen over mijn vriend, dat ik ergens gewoon denk dat het beter is.
Mijn huisarts zei ook dat ik dus voor het komend jaar niet meer erachter zou kunnen komen of hij wel of niet vruchtbaar is omdat ik bij het azm volgende maand al een echo heb.
Het blijft hoe dan ook een moeilijke beslissing en vooral als de andere man ook zijn 2e kindje krijgt en al een kindje heeft niet meer ziet straks, hij zet mij zo onder druk dat het maar beter is dat ik het weg laat halen.. hij heeft zijn vriendin al jaren lang bezeikt en is weer bang dat het uitkomt.
Dit is een nachtmerrie gewoon

Dat veel mensen proberen om je te overtuigend at je geen abortus moet doen komt ook vooral, omdat het een ingrijpende beslissing is en mensen met jou willen kijken of er echt geen andere mogelijkheden zijn.
Ik ben geen voorstander van abortus.
Ik ben wel blij dat we een goede abortuswet hebben, waardoor je als vrouw zelf kunt kiezen.
Wat ik wel eens mis in de discussies over abortus is, dat een ongeboren kindje tot 24 weken alleen maar kan bestaan in het lichaam van de moeder. Een zelfstandig bestaan is nog niet mogelijk. Deze humanitaire staat is bijzonder. Dat maakt ook dat de positie van de vrouw in deze kwestie heel bijzonder is.
Het kindje is ook van de vader, maar voor de vader is het gemakkelijker om het kindje weg te denken of het bestaan ervan te ontkennen. Voor de vrouw is dat onmogelijk, want het kindje is er, het zit in je lichaam, jij laat het groeien en jij zult ook degene zijn die het op de wereld zet.
In al je berichtjes proef ik dat je die verantwoordelijkheid serieus neemt en dat jouw conclusie is, dat jij dit kindje geen goede basis kunt geven om aan het leven te beginnen. Je kunt of wilt het niet alleen, je kunt of wilt het niet met je vriend (eerlijk vertellen) en je kunt of wilt het niet met de vermoedelijke vader van het kindje.
Er is nog één optie: stel dat het kindje wel van je vriend is, zou je dat nu al kunnen testen, bijvoorbeeld door te kijken of er een DNA-match is met de vermoedelijke biologische vader? Ik weet niet of dat kan. En ondertussen tikt de tijd wel door. Je moet nu toch echt snel beslissingen gaan nemen.
Ik geef je nog één hinderlijke gedachte mee: als blijkt dat je vriend onvruchtbaar is, dan kan het zijn dat er medische onderzoeken komen; het is dan relevant dat jij wel al een keer zwanger bent geweest (wat je vriend niet weet). En het kan zijn, dat jullie samen nooit een kindje zouden kunnen krijgen. Dat maakt dit hele verhaal dan extra moeilijk. Maar als je nu zeker weet dat je liever dat risico neemt, dan dat je nu het kindje krijgt, dan ben je weer een stap verder in je besluitvorming.

Ik ben blij dat je een goede vriendin hebt die op de hoogte is en die je echt je eigen beslissing laat nemen. Ik hoop dat ze je begeleidt, mocht je besluiten om abortus te doen (wat een zeer eenzaam proces is). Ik hoop ook dat ze je steunt, mocht je besluiten eerlijk te zijn tegen je vriend.

Je zoekt naar waar elke ouder naar zoekt: wat is het beste voor mijn kindje. En dat is soms heel moeilijk om te beslissen. Je moet er zeker van zijn dat wat je op dit moment beslist voor jou ook de beste beslissing is, ongeacht wat verder de consequenties zijn. als je besluit om abortus te doen zal het kindje sterven. Als je besluit om het je vriend te vertellen loop je de kans dat je relatie voorbij is.

Het allermooiste zou zijn, als je je vriend kon vertellen over de zwangerschap en je twijfel; als je je vriend duidelijk kunt maken dat je kiest voor hem en het kindje niet wil houden als het van de ander man is en hij dat niet wil; als jullie samen dan een DNA-test zouden kunnen doen (als dat mogelijk is) en als je samen dan een beslissing kunt nemen. Maar dat is ideaal. Ik ken je vriend niet, ik weet niet hoe hij zou reageren. Ik weet niet of hij dat aankan. Anderzijds: jij moet het ook maar aankunnen.
Nog idealer zou zijn als je zo'n gesprek samen zou kunnen voeren bij de huisarts. Dus dat je het hem vertelt bij de huisarts, dat de huisarts jou en hem kan begeleiden en informatie kan geven over wat er wel of niet mogelijk is (bijvoorbeeld rond zo'n DNA-test en rond abortus).

Ik realiseer me goed, dat zo'n ideale situatie in theorie wel mooi zou zijn, maar dat er in de praktijk heel veel praktische bezwaren kunnen zijn. En de tijd begint te dringen.

Ik wens je veel wijsheid toe, een heel lieve vriendin en een goede huisarts.

Tsjor

Je minnaar.

De man die voor de 2e vader wordt pusht jou tot een abortus omdat hij zijn vrouw al jaren bedriegt en nu bang is dat dat uitkomt.
Voor jou hoeft dat niet mee te wegen, zijn ontrouw is zijn probleem.

Fijn dat je mensen in je omgeving hebt waar je mee kunt praten.

Ik wens je ook sterkte met de beslissing. Ook mijn laatste keuze zou een abortus zijn, maar het is goed dat in Nederland de vrouw zelf kan kiezen.

Advocaat van de duivel

Je zegt dat je al een paar jaar geen anti-conceptie meer gebruikt. Stel dat je partner onvruchtbaar is. En jij laat het nu weghalen. Hoe sterk is je kinderwens? Of is je kinderwens niet zo aanwezig en zou je prima zonder kind kunnen?
Als je kinderwens wel heel sterk aanwezig is, wat als het met je partner niet lukt?

Je hebt beslist geen makkelijke keus, maar jij bent wel diegene die het moet doen. Luister naar je gevoel!

Bedankt voor de reacties en voor het mee leven desondanks

Bedankt voor de reacties, dit laat me zo erg twijfelen er gaat niks anders door mijn hoofd heen.. de ene zegt abortus en de ander weer niet...
daarbij is mijn kinderwens altijd al heel sterk geweest en was ik telkens zo verdrietig dat het maar niet raak was, ik slik al langer dan 4 jaar geen pil, omdat ik er niet tegen kan en heb hiervoor ook nog twee relaties gehad waaronder een soort van met mijn minnaar en toen raakte ik ook nooit zwanger, ook niet van mijn andere partner( toen was ik wel jong)
Heb trouwens ontdekt dat ik vanaf 16 november al vruchtbaar ben geweest tot de 22e november en hem heb ik 23 november gezien en de 21e heb ik mijn eisprong gehad en de 21e ben ik bevrucht geraakt volgens het echo termijn ( de 2e) dus ergens heb ik gewoon nog hoop dat het eerder van mijn partner is en dat maakt het ook weer zo moeilijk.. of hou ik mezelf nou voor de gek

Van je partner.

Als het kindje van jou en je partner is wil je het dan houden?
Is je partner ook blij met je zwangerschap?

Abortus wel/niet.

Niemand gaat tegen jou zeggen of schrijven dat je moet kiezen voor een abortus. Daar is de beslissing te ingrijpend voor.

Het gaat erom of mensen je steunen bij jou beslissing, ook als je kiest voor een abortus.

Van mijn partner

Als het van mijn partner is, ik zou niks liever willen dat zou echt het mooiste in mijn leven zijn!
En er zijn gelukkig mensen die steunen wat mijn keuze ook is.

Het is echt een lastige keuze, ik heb ook gevraagd aan de minnaar waar ik inmiddels naar de ene keer al afstand van heb gedaan of hij mij de ruimte wou geven om na te denken.
Hij blijft op mijn hart drukken dat het weg moet ivm zijn kindjes en mijn leven... ik zie het wel het is mijn leven en lichaam.

Jou leven en jou lichaam.

En zo is het!

Vreemde vraag

' ik heb ook gevraagd aan de minnaar waar ik inmiddels naar de ene keer al afstand van heb gedaan of hij mij de ruimte wou geven om na te denken.' Hij kan niet beslissen, hoe pijnlijk dat voor hem mogelijk ook is. Daarom ligt het beslisrecht juist bij de vrouw: niemand anders kan bepalen wat zij met haar lichaam (en dus met het ongeboren kind dat nog niet levensvatbaar is) doet.
Hij kan zeker niet de ruimte bepalen die jij nodig hebt om daarover na te denken. Waarom vraag je dat aan hem? je weet niet zeker of hij de vader is, hij heeft een relatie met een vriendin en jullie willen samen niet verder gaan.
Waarom bespreek je dit wel met hem, maar spreek je nog niet met je vriend hierover? Ik snap wel dat je bang bent dat je vriend je verlaat. Maar nu je zoveel erover praat met de mogelijke vader wordt het wel heel erg riskant, dat je vriend het op een andere manier toch ooit te horen krijgt. Zij waren aartsvijanden?
Als ik jou was zou ik deze week de beslissing nemen: of je doet abortus, of je vertelt het je vriend. Verder uitstel maakt de problemen alleen maar groter.

Tsjor

Verder kijken

Ik kijk even en paar jaar verder. Stel, je krijgt dit kindje niet. Stel, je blijft bij je vriend. Stel, jullie hebben beiden een kinderwens. Zouden jullie dan misschien donorzaad gebruiken of adopteren? Zo ja, waarom zou dit kind dan niet welkom zijn? Ik begrijp dat het heel moeilijk te bespreken is, dat je bang bent voor je relatie, maar ik zou hem die vraag toch willen voorleggen. Misschien nog voordat je hem vertelt dat je zwanger bent. Gewoon, als denkoefening. Dit is een kind dat in elk geval van jou is, geen "vreemd" geadopteerd kind. Je kunt dit ook zien als het resultaat van donorzaad. Te vroeg en zonder overleg, maar toch. Waarom nu een zwangerschap afbreken die je later pas na heel veel gedoe en met heel veel geluk opnieuw kunt bereiken? Is dit niet een gelukje in plaats van een ongelukje (sorry voor het afschuwelijke woord)?

Zo.

Eerst die denkoefening en dan vertellen dat je zwanger bent?!! Dan zou ik me echt dubbel genomen voelen. Ik zit echt naar lucht te happen hier, zo kwaad zit ik me plaatsverangend te maken.
Nee. Niet doen.
Geef je vriend gewoon de ruimte om kwaad te zijn. Hij heeft het recht. Laat hem zelf kiezen of hij wel of niet met je verder wil. Geef hem de tijd. Want hij heeft een informatie-achterstand. Hoe langer je niks zegt hoe groter die kloof wordt.
En kies zelf over je lijf en je kind. Je minnaar heeft er niets over te zeggen. Hoe rot dat voor hen ook is. Een zwangerschap kan nu eenmaal het gevolg zijn van seks. Dat risico heeft hij toch echt zelf genomen.

Nou Denkoefening

Ik vind het een heel verschil, vreemd gaan of donorzaad.
Voor het 2e kies je samen, ga je als man mee met de inseminatie en leef je samen naar een zwangerschap toe.
Voor het eerste kiest in dit geval de man niet.

Ik weet niet of mijn man zou kunnen houden van een kind wat ik heb "opgelopen" door vreemd te gaan!

Inderdaad

Ja, dat verdient geen schoonheidsprijs, dat begrijp ik zelf natuurlijk ook wel. Maar ik denk dat de partner van TS wel gevraagd moet worden of hij ooit kinderen zou willen en wat hij daarvoor over zou hebben. Desnoods na het opbiechten. Maar er moet wel over gepraat worden. Anders aborteer je misschien een baby die hij best had willen opvoeden. Waarom je leven lang rondlopen met een zwaar geheim als hij die baby misschien ook wel zou willen? De baby kan er toch niks aan doen?

Jawel, maar dan dus in omgekeerde volgorde

Eerst vertellen wat er is gebeurd, en dan nadenken over of ze samen kunnen blijven (a) en samen dit kind willen houden (b). Lukken (a) en (b) niet, dan kan SG altijd nog besluiten om alleen voor dit kind te zorgen.

Overigens denk ik niet dat ik, met een grote kinderwens, voor abortus zou kiezen. Maar dat is natuurlijk puur theoretisch, ik heb nooit zo'n heftige kinderwens gehad, en ik heb twee prachtexemplaren, dus ik kan me niet helemaal in SG verplaatsen. Maar toch, abortus zou voor mij echt de allerlaatste optie zijn.

Ik vind dat ze haar partner, zoals Tsjor ook zegt, NU moet vertellen wat er is gebeurd. Alles open met elkaar bespreken, hoe moeilijk ook. Dit soort geheimen hebben er een handje van om (soms na jaren) toch uit te komen, en dan is het helemaal ellende. En hoe dan ook is leven met een (zo groot) geheim volgens mij een zekere manier om je huwelijk om zeep te helpen. Het is altijd in je gedachten, het bepaalt hoe je denkt, voelt, reageert. En je partner weet van niets... Nee, hoe moeilijk ook, opbiechten is echt de enige (juiste) manier.

Maar, het zou natuurlijk helemaal mooi zijn als het toch van haar eigen partner blijkt te zijn. Die kans is er nog steeds, dus al helemaal daarom zou ik nooit abortus overwegen.

Alleenstaand moederschap

Inderdaad een puinhoop... ik zou mij inderdaad ook schuldig voelen ten opzichte van mijn vriend. Eigenlijk had deze situatie zich helemaal niet mogen voordoen, maar dit terzijde... Feit is dat je nu wel zwanger bent en niet weet wie de vader is. Als dit bekend wordt, dan zit de kans er natuurlijk in dat je vriend je relatie beëindigt. Dus moet je je vooral de vraag stellen of je je kindje alleen zou kunnen opvoeden en als je opgewassen bent tegen het alleenstaand moederschap. Zie je dit helemaal niet zitten, dan kies je beter inderdaad voor een abortus.

NIPP

Geloof het of niet, maar er is een technische oplossing.

https://dnacenter.com/dna-paternity-test/non-invasive-prenatal-paternity-test/

Gebaseerd op hetzelfde principe als de NIPT. Met bloed van de moeder en een DNA sample van de vader (condoom achterover drukken?) kun je een vaderschapstest doen tijdens de zwangerschap. Natuurlijk niet in Nederland maar wel in het land van de onbegrensde mogelijkheden...

Zelfde soort situatie

Hier nog zo’n vrouw die niet heel handig is geweest.
Ik heb de dagen voor de ovulatie seks (onbeschermde)gehad met mijn vriend, de dag na mijn ovulatie met een ander (onbeschermd, echter zonder zaadlozing)
Nu zal je denken... waar maak je je druk om, praktisch gezien bijna onmogelijk, echter theoretisch gezien kan het nog alle kanten op. Waar ik me dus ook wel druk om kan maken, want ik ben zwanger. 18 weken nu.
Naar de huisarts geweest, opties voor DNA testen doorgenomen. Er zijn wel van die legubere sites voor DNA testen via bloed, echter betaal je daar ongeveer 1000 euro voor. Huisarts vind dat niet betrouwbare testen. Via reguliere weg alleen mogelijk via vruchtwaterpunctie en vlokkentest. Of DNA test na de geboorte.
Nu heb ik de keuze gemaakt hier niks mee te doen, want de kans is groter dat het van mijn vriend is dan van sekspartner 2.

En nee ik zit niet te wachten op oordelen over de situatie en hoe slecht ik ben, mijn vriend is op de hoogte dat ik ben vreemdgegaan, echter niet dat dat is gebeurd rond de verwekking van deze baby.

Maar ik vind dat je hier echt je eigen gevoel in moet volgen. Mensen hebben al snel hun mening klaar.. en een ieder die in deze situatie zit of heeft gezeten weet ook wel dat t niet goed of handig is geweest. Maar wat een ander ook vind, het gaat er om hoe jij zelf je toekomst ziet in elk mogelijk scenario en waar jij je goed bij denkt te voelen. Maar ik zou niet kiezen voor vage sites die DNA testen aanbieden.

Mattie Valk effect

Het is natuurlijk gebeurd met Mattie Valk en zijn (ex) partner. De tweeling bleek niet van hem te zijn.
En al heb je sex gehad met een partner die bijvoorbeeld heel erg op je eigen partner lijkt, ooit kan het uitkomen.
Een vriend van mijn mijn man heeft een vriend die half negroïde is, met blanke ouders en blanke broers en zussen. Hij is ook het resultaat van een slippertje en liefdevol ontvangen door de niet biologische vader. Maar ja, het blijft voor hun altijd zichtbaar in het gezin, lijkt me lastig hoor.

Ondertussen

ben ik eigenlijk wel benieuwd hoe het met Rk is afgelopen. Het feit dat ze niet meer heeft gereageerd doet vermoeden dat ze toch niet zwanger was. Laten we dat maar hopen...

Ik denk

Dat het goed is afgelopen, anders zou ze wel weer gereageerd hebben