al wat ouder en toch niet kinderwens opgeven

Ik heb expres de titel op ik gehouden. Ik lees dit draadje vanuit mijn beleving. Moederschap op oudere leeftijd vind ik geen bezwaar, gevoelsmatig ligt het voor mij op 40 jaar, met een uitloper naar grijs gebied, dus zeg 42-45 jaar. Dat grijze gebied vind ik voor de 'cadeautjes' die niet gepland maar toch gekomen zijn. Als het mij was overkomen, zou geen haar op mijn hoofd abortus overwogen hebben, ook niet als uit een test het syndroom van Down was gebleken. Over bewuste zwangerschappen ben ik kritischer. Dan ga je bewust de risico's aan. En dan heb ik best moeite met 'dan laat ik abortus plegen'. Ons eerste kindje had een vorm van spina bifida, dat wisten we niet, pas toen het misging. Hoe vreemd het misschien ook klinkt ben ik blij dat de 'natuur' de keus voor on heeft gemaakt. Dus een dilemma werd het daardoor niet. Wat ik gedaan zou hebben als we wel dat dilemma op ons bord hadden gekregen, vind ik erg moeilijk te zeggen. Mijn hoofd zegt 'dat wil je niet voor je kind', mijn gevoel zegt 'geen abortus!', maak maar eens een keus waarmee je kunt leven.

Tegen jou: ten eerste: verkijk je niet op het verdriet als je afscheid van je kindje moet nemen. mocht je een negatieve uitslag krijgen. Ten tweede: je denkt er naar mijn idee te lichtzinnig over. Ten derde: stel je kindje heeft een afwijking... op naar de volgende?

Mijn algemene beeld die ik heb gekregen uit je reacties is eigenlijk niet positief. Het beeld past niet bij een vrouw van 39 jaar, maar bij een jonge vrouw die nog ietwat naïef aan het moederschap wil beginnen. Komt tijd komt raad, ik zie wel wat er gebeurt. Maar die jonge meid heeft nog zo'n 18-15 jaar de ruimte en een baarmoeder die nog fris en fruitig is.

Ik zie het zo: het is nu of nooit. Die man komt wel en anders maar niet.

Wilgenkatje

Om eerlijk te zijn vind ik het leeftijdsverschil het minst belangrijk bij een discussie als dit. Zolang je maar geen romantisch beeld hebt over gezelligheid tussen de kinderen.

De baarmoeder fris en fruitig:-)

Geen idee eigenlijk of de baarmoeder ook van mindere kwaliteit is op wat latere leeftijd. In ieder geval gaat de kwaliteit van eicellen wel rap achteruit.
Mannen leveren langer goed materiaal af wat dat betreft.

"Ik wil bij Down een abortus" zegt Cinderella. Op je 40e bewust een kind willen en kiezen voor perfectie, tja.....ik wil ik wil ik wil.

Als je nu al zeker weet dat je een abortus wilt bij een afwijking, dan zou ik er op jouw leeftijd gewoon echt niet meer aan beginnen. Lang niet alles is vooraf met een testje vast te stellen namelijk, en de kans dat het kind niet zo perfect is als jij wenst is gewoon een stuk groter naarmate je ouder bent.

Tel je zegeningen en word oppasmoeder!

nee hoor ik hoef geen perfectie. heeft ook niks met veertig te maken. als ik 15 zuo zijn van een kind met down zou ik het ook weg laten halen. heb gezien hoe zwaar dat kan zijn en wil dat niet meemaken. ieder zijn eige keus.

ik wil geen abortus bij een afwijking. ik wil een abortus bij down. das iets heel anders

zoals al gezegd

Down is de meest bekende afwijking, maar er zijn er heel veel meer, afwijkingen die je niet kan ontdekken met een test en die veel ernstiger zijn. De kans daarop is nu eenmaal een stuk groter na je veertigste. Bij mannen boven de veertig is de kans op een kind met een afwijking ook groter.
Het kan ook pas na een aantal jaar blijken dat je kindje gehandicapt is. Of dat het een ziekte krijgt.
Ik vind ook dat je wel wat makkelijk denkt over: doe mij maar een abortus. Het leven is niet maakbaar. Daarom krijg je hier ook kritiek, omdat je eea erg overschat.
Wat niet wil zeggen dat het je niet gegund is, maar tel ook vooral je zegeningen.

ik heb een kinderwens net als heel veel andere mensen. natuurlijk is de kans groter op een afwijking als je ouder bent maar het kan ook goed gaan. bij ivf kunnen ook zat complicaties optreden of als je rookt of wat dan ook.

het leven is niet maakbaar maar down is zo ongeveer de enige reden dat ik abortus zou willen. heb in mijn naaste omgeving twee keer een kind met down meegemaakt en ik zou er dan voor kiezen om het kindje weg te laten halen.

die testen zijn er niet voor niks he. ze zijn er juist voor om ouders op tijd op de hoogte te stellen. maar een kindje met down kan je ook krijgen als je 13 bent, hoewel de kans dan kleiner is.

ik zie ook zat mooie voorbeelden van ouders rond de 40. dan zouden dat allemaal gestoorde egoistische moeders zijn die een raar plan hadden en nog een kind wilden terwijl dat niet handig is.

ik denk dat iedereen naar zichzelf moet kijken waar de risico's liggen. en als je er dan zelf achter staat dan is dat prima.

Cinderella

Pfff...voel je niet zo aangevallen steeds. Ik had een vrijwel identiek stukje getypt als Mej. Griffel #58. Om de manier waarop je steeds reageert, heb ik het niet verstuurd. Je wil alleen horen wat in je straatje past.

Je zegt: "ik denk dat iedereen naar zichzelf moet kijken waar de risico's liggen. en als je er dan zelf achter staat dan is dat prima."

Doe dat dan. Je weet allang wat je wil. Klaar toch?
Lukt het, dan lukt het en zo niet dan niet. Daar kan je ook prima mee leven geef je aan. Niks aan de hand toch?

Cinderella

Dus jij denkt dat een open ruggetje makkelijker in te passen is dan een kind met Down? Waarom wel bij Down als dat geen 'afwijking' is?

Ik gun je oprecht alles wat jij wenst en ik hoop ook écht dat een toekomstig kindje gezond het levenslicht mag zien. Ik vind de wens niet egoïstisch van je. Ik hoop ook dat je een man treft, die in je leven mag blijven en dat zelf ook wil. Bedenk wel dat een man een eigen mening heeft. Wie weet wil hij dolgraag een kind met Down houden. Krijg je dat weer. Wat dan? Man weg, baby weg en op zoek naar nieuwe kansen? Hoe ga je het trouwens oplossen als je een tweeling krijgt? Lijkt je dat leuk? Daar heb je ook meer kans op bij een hogere leeftijd.

ik zal altijd overleggen met mijn man natuurlijk, maar ik mag mijn eigen voorkeur hebben natuurlijk en zal natuurlijk altijd van te voren dat met een partner overleggen.

ik heb geen zin in discussies van is een open ruggetje makkerlijker te behappen dan down of weet ik veel wat.

die testen zijn er niet voor niks he.

Is er iemand in je eigen omgeving

Waar je weerstand of kritiek van verwacht? Misschien rare kronkel maar ik heb de indruk dat je hier een beetje een soort een discussie probeert te voeren die je al tig keer in je hoofd hebt gevoerd. Je haalt naar mijn idee dingen uit reacties en zet ze op Ern bepaalde manier neer waar ik ze heel anders lees. Ik krijg het idee dat je eigenlijk niet met de mensen hier discussieert maar je aan t ontdekken bent welke kritiek je hoe kunt pareren

Volgorde

Als je graag eerst een man wilt en dan pas een kind, kun je het best als de wiedeweerga gaan daten. Wat je vervolgens aan prenatale testen doet en welke kinderen je wel of niet laat aborteren is ook aan jou. Daar hoeft niemand iets van te vinden, aangezien in Nederland elke reden goed genoeg is om een abortus te laten uitvoeren.
Natuurlijk vind ik daar wel iets van, en waarschijnlijk vindt iedereen daar wel iets van, maar het gaat om jou en dat jij jezelf nog recht in de spiegel kunt aankijken.

het punt is dat ik op een gegeven moment veel heb meegemaakt en mijn grote kinderwens noodgedwongen toch op de achtergrond is geraakt. nu ik 39 ben denk ik jemig dit wilde ik toch juist zo graag, waarom sukkel ik dan nu in slaap.

ik weet ook wel dat het leven niet maakbaar is.

mijn oproep was vooral voor vrouwen in hetzelfde schuitje. dat je je droom niet op hoeft te geven en positief mag blijven denken in de situatie dat je nog kinderen kan krijgen

Over "positief denken"

Positief blijven denken mag altijd. Dat is wat sommige mensen ook wel noemen "een geboorterecht". Anderen halen in dit verband nog wel eens het bekende gezegde aan "De zon schijnt voor iedereen".

Juist bij tegenslag komt het erop aan. Zo vond ook Johnny Jordaan (en velen met hem). Zie:

testen

"..die testen zijn er niet voor niks he"
Ik heb meerdere malen in mijn omgeving meegemaakt dat een test geen down uitwees (hoera!), maar een andere genafwijking en vele malen ernstiger dan down.
Testen zeggen niet alles.
Het is prima als je zo naief in het leven wil staan en dat je denkt dat alleen down uitsluiten voldoende is. Je kan namelijk niets uitsluiten.

waarom zijn er testen...

nee je kan niet alles zien en ja er zijn ergere dingen dan down. maar het is wel fijn dat er toch iets van screening is. en als ik een dergelijke test wil doen dan doe ik dat omdat ik het fijn vind om bepaalde dingen te weten. er zijn ook echo's, waarom zijn die er dan. dat heet screening. en ik weet heus wel dat je niets op de beelden kan zien en dan uiteindelijk toch een gehandicapt kind kan krijgen. maar als je van te voren al weet dat het kind down heeft is het voor mij wel zo fijn dit te weten ivm abortus.

Cinderella

Even los van mijn mening en kritiek, vind ik het wel lovenswaardig dat je op alle reacties in blijft gaan en nog redelijk kalm ook.

Ten tweede heb ik álle begrip voor je kinderwens. Maar man man, wat heb ik daar téveel jaren door laten 'verpesten'. Vanaf dat mijn jongste dochter zo'n 2-3 jaar was, kwam het ondanks dat ik na haar geboorte dacht dat ik daar tevreden mee was, toch weer zeer nadrukkelijk bovendrijven. Maar ik kreeg miskramen en zat mezelf daardoor op den duur vreselijk mee in de weg. Ik wilde wel een kind, maar de angst voor miskramen werd mij teveel. Dus hoe dubbel ook, durfde ik daardoor eigenlijk niet meer zwanger te raken. Deze situatie duurde tot ik 40 was en ik opééns een helder moment had waarin ik bedacht dat ik helemaal geen behoefte meer had aan een verse baby met alles wat daarbij kwam kijken. De jongste was inmiddels 8 (dat dit bijna net zo oud is als jouw kind, dringt nu pas tot mij door) en het idee dat ik álles weer rond een baby zou moeten organiseren... nee bedankt. Ik was ontzettend opgelucht door dit inzicht, ik kreeg er meer ruimte door in mijn hoofd. Op naar de toekomst, met wat ik had en waar ik gewoon erg gelukkig mee en trots op was en nog steeds ben.

Aan een kant gun ik jou je tweede kind, aan de andere kant gun ik je ook dat heldere inzicht wat ik toen heb gehad. Voor alles gaat het om iets waar jij mee moet kunnen leven, maar door hoe je dat wilt doen, maak je het jezelf te moeilijk en moet je je echt afvragen wie erbij gebaat is dat je vasthoudt aan je plan: daten, relatie... baby. Jij kunt daardoor alsnog de babyboot missen, de biologische aftakeling gaat door. Wil je het nú niet in je eentje, waarom na een gestrande relatie mogelijk na een jaar wél? Want de reden dat je een relatie wilt, lijkt te draaien om dit kind en niet om de man.

je zegt je jongste dochter...dat suggereert dat je meer dan 1 kind hebt. mijn vraag is dan waarom was je niet tevreden met een kind. waarom wilde je een tweede. bedoel t neit stom hoor.

ik weet nog wel dat ik net bevallen was van mijn zoon. negen pond schoon aan de haak en er een vrouw op kraamvisite kwam die dolgraag n kind wilde maar diverse ivf etc had gehad. ik hoor mezelf nog zeggen; joh, ik wilde ook altijd graag kinderen, maar er is meer hoor. staar je niet blind op het krijgen van een kind want het is ook best veel werk en er is zoveel moois in het leven.

nu vind ik mezelf gewoon een gestoorde idioot dat k zoiets tegen ieand met een kinderwens heb gezegd. ja er is mee rin het leven. maar om nou zoiets te zeggen. ik wil graag een tweede. net als heel veel mensen. en lukt het niet dan lukt het niet maar dat geldt ook als je 25 bent.

Er is onmiskenbaar een verschil

tussen een tweede kind willen als je een vaste relatie hebt en 25 bent; en een tweede kind willen van een man als je geen man hebt en 39 bent. De tweede wens lijkt me praktisch en medisch gezien iets gecompliceerder.

Tsjor

Tsjor.

Qua verstand wel, ben ik met je eens. Maar qua gevoel misschien niet. Cinderella wil nog even blijven dromen, zoals ze zelf zegt. Ze is nog niet toe aan het definitief afsluiten van haar wens.

Ik ken vrouwen die alleen daarom psychisch extra veel moeite hebben met de overgang.

ik sluit het echt niet definitief af hoor, er zitten bij mijn zoon drie kinderen in de klas met waarvan de moeder 43 of 44 was toen hun kind werd geboren. die noemen mij jonkie. dus sta er nog midden in

Ja precies!

Ik hoop dat je gauw een leuke man ontmoet.

Ja, ik ken ook moeders van boven de 40 die nog een kindje kregen. Zeker, ik ken er ook die al in de overgang zaten.
Daarom, kijk alleen naar jezelf.
Veel succes en geluk voor de toekomst.

Cinderella

"ik lees net dat johnny de mol vader is geworden en nog geen twee jaar met zijn vriendin gaat. "

Ik krijg een beetje de indruk dat jouw wereld uit de privé en de story bestaat ;-)

ik zit zeker niet in de overgang, in elk geval vorige week nog niet toen ik bij mijn gynecoloog was.