U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zoontje van 7 uit huis plaatsen
Mijn zoontje heeft al problemen vanaf zijn geboorte. Naarmate hij ouder werd, namen de problemen toe. Hij is sinds zijn tweede levensjaar al in behandeling. En vanaf zijn derde jaar aan de medicatie. Hij werd van de peuterspeelzaal verwijdert vanwege zijn gedragsproblemen, gestart op het MKD, daarna basisschool, ook na 2 maanden verwijderd vanwege zijn gedrag en zit nu op een SO school en het Robertshuis waar hij 5 dagen in de week is. Maar zijn gedrag is als hij thuis is niet te handelen. Hij is agressief, doet uit impulsen zijn zussen pijn, de dieren pijn en vernielt. Hij schreeuwt, gebruikt behoorlijke schunningtaal. Hij heeft ADHD en hechtingsproblatiek. Hij zit nu op concerta de hoogste dosering die hij hebben mag, maar het lijkt vaak geen effect, terwijl er wel verschil is met en zonder medicatie. Ik ben alleenstaande van vier, waar nog een kleintje van een jaar tussen loopt. De situatie thuis is onveilig, voor zichzelf en de rest van het gezin. Nu wordt er gezegd vanuit de gemeente en alle andere hulpinstanties die in mijn gezin betrokken zijn dat het beter is om hem uit huis te plaatsen. Niemand kan de veiligheid nog waarborgen. Mijn zoontje heeft 24 uur 1 op 1 begeleiding nodig en dat kan ik hem niet bieden. Maar uithuisplaatsing, mijn God wat resoluut.... Mijn hart gaat kapot alleen al bij die gedachte. Hij is pas 7, hij hoort bij zijn mama.... Maar verstandelijk gaat het thuis ook niet meer. Mijn andere kinderen lijden en komen aandacht tekort. De jongste begint zijn gedrag over te nemen. Ik loop op het einde van mijn Latijn. Ik weet het allemaal niet meer. Zijn er mensen die een dergelijke situatie hebben meegemaakt en wat hebben jullie gedaan? Alvast bedankt...
Instelling
Ik weet niet hoe, maar je zou eigenlijk goed moeten navragen hoe het opvoedbeleid van de instelling is. Ik hoorde laatst van iemand wiens zoon bijna 80% van de tijd straf had voor het een of ander. De instelling hanteert schijnbaar het three strike out principe, heel consequent, zonder erbij stil te staan dat het ook nog een doel moet dienen (namelijk dat een kind zich gaat gedragen).
Mama van vier
Er is nog een middenweg tussen een instelling of een pleeggezin, namelijk een gezinshuis. In een gezinshuis woont je kind in een gezin,met een paar andere kinderen en gezinshuis ouders. Zo wordt je kind behandeld, maar in een gezinssetting. Ook instellingen zijn zich ervan bewust dat dit voor veel kinderen beter werkt dan een instelling.
OT Mirreke
Mirreke: zou je daar meer over kunnen vertellen? Want als stiefmoeder lijkt het me toch anders dan als echte moeder. Is die bij jullie ook nog in beeld? Was dit een gezamenlijke beslissing? Zaten jullie op 1 lijn en hoe is de band met de echte moeder en stiefmoeder?
Ik vraag ik omdat ik in een vergelijkbare situatie zit als stiefmoeder. Het is onze keuze niet, maar juist wel die van de echte moeder die wel de meeste zorg op zich moet nemen. Wij zijn (nog) van mening dat het anders moet kunnen....
pillen
Veroorzaken de pillen niet dit gedrag? Heb je de bijsluiter gelezen?
Misschien een zorgboerderij waar hij een paar keer per week heen kan? Krijg jij rust en hij veel plezier.
Bij ons
was het een gezamenlijke beslissing. Wij hadden een week-om-week regeling. Weliswaar een soort afgedwongen beslissing, we kwamen om hulp maar vanwege het armzalig optreden van Jeugdzorg escaleerde e.e.a. heel snel en werden we min of meer gedwongen te kiezen voor vrijwillige uithuisplaatsing, anders zou het OTS en UHP zijn geworden. En dan heb je als ouders geen enkele inspraak meer.
Je schrijft dat de moeder de meeste zorg op zich neemt. Blijkbaar is de situatie voor haar niet meer te dragen. Kunnen jullie het omdraaien? Dat jullie de meeste zorg op je gaan nemen?
Dit is bij ons wel allemaal gebeurd. Zoals ik al zei, we hadden week-om-week, maar ongeveer een jaar voordat we concreet met uithuisplaatsing begonnen hebben wij een half jaar volledig voor mijn bonusdochter gezorgd omdat moeder zelf overspannen in een instelling zat. En nee, dat was idd niet te doen... Het was niet alleen zwaar maar ook onverantwoordelijk. Ze spijbelde veel, ging met ongure types mee, en liet gedrag zien waardoor wij met reden angst hadden voor loverboys of drugsverslaving. Achteraf vertelde ze ook nog dat ze 's nachts zonder dat wij het wisten via het balkon het huis verliet en 's ochtends weer naar binnen klom (nooit geweten, nooit gemerkt). Zelf hadden wij toen drie kleine kinderen.
En ja, moeder is nog steeds in beeld. Het is allemaal erg moeilijk geweest, maar ons doel is wel bereikt. Bonusdochter heeft nog steeds een band met beide ouders, we zijn haar niet kwijt, ze ziet mij als tweede moeder. Zo stelt ze me ook altijd voor bij vrienden, werk of opleiding. Het laat zijn sporen na, ja, ze heeft therapie, en soms kan ze nog steeds boos zijn, omdat ze zich weggedaan voelde. Maar ik ben 100% ervan overtuigd dat er iets moest gebeuren, anders waren er denk ik echt vreselijke dingen gebeurd. De kwaliteit van de geboden zorg is wat anders, eigenlijk is er geen zorg geleverd, alleen maar een woonplek. En dat is iets waar ik me nog steeds vreselijk kwaad over kan maken. Maar dat is weer een ander verhaal...
Herkenbaar
Ik herken dit en de pijn die het doet, ook al gaat het niet om mijn 'eigen' kinderen, maar om mijn lease jongens. Beiden ernstige problemen, de oudste het ernstigst. Het breekt je hart. Je hebt het gevoel dat je het kind in de steek laat en hem afschuift. Alsof hij een lastig ding is, wat iemand anders mag overnemen. Dat is het gevoel dat je hebt, maar waar is het niet. Mijn man en ik haddden allebei een verschrikkelijk schuldgevoel en toch hadden we geen enkele keuze. De situatie bij ons thuis en bij zijn moeder was onhoudbaar en zij deed niets. Wij hebben de keuze moeten maken.
Voor ons en voor hem bleek het een adempauze. Hij zit in een gezinshuis, na een aantal instellingen te hebben doorlopen en hier is hij gelukkig. In tegenstelling tot bij ons heeft hij daar vriendjes gemaakt en speelt veel buiten, elk weekend komt hij nu naar huis en ik zal niet zeggen dat die gemakkelijk zijn, maar we komen ze wel door. Hij groeit langzaam naar zelfstandigheid en wij moedigen zijn groei en bloei aan. Het gaat nu zoveel beter dan twee jaar geleden. Zelfs een half jaar maakte al een wereld van verschil. Wij hebben adempauze en hij ook. Al is het een lange adempauze, het heeft de relatie tussen vader en zoon, leasemoeder en zoon en zelfs tussen de jongens behoorlijk verbeterd.
Moeder is nog steeds in beeld, maar ernstig op de achtergrond vanwege opname in een instelling. Wij en de kinderen hebben niet zoveel aan haar. Dat hebben we ook nooit gehad en dat zal waarschijnlijk nooit veranderen.
preventief
inmiddels heb ik een vrij slechte smaak van het woord preventie etc. in mijn mond.
sommige mensen zijn niet instaat om hun kind op te voeden noch te begrijpen. hij is 7 jaar met gedragsproblemen? en op zijn 2e jaar ging het al mis, en nu moet het kindje ook nog het huis uit.
waarschijnlijk wordt er al aan het kindje getrokken sinds zijn geboorte bij wijze van. en nu zit ie ook nog aan de speed, of een verwante stof ervan op zijn 7e levensjaar, waar hebben we het hierover. terwijl begrip en liefde, van mensen in zijn omgeving, misschien nu wel voor jaren, een bijdragen hadden kunnen leveren. dit zijn vicieuze cirkels, dit komt heel moeilijk nog goed. elke keer wordt het moeilijker en elke keer gaat die zich meer verzetten. meer kwaad doen. dan wordt het nog moeilijker voor zijn omgeving, en dan gaan ze nog lelijker doen naar hem. we hebben het btw over een 7 jarig kind. en gaat het kind nog slechter en kwader terug doen. in de aap gelogeerd. de halve wereld bemoeid zich al mee. want mams is totaal de controle verloren, dus die is heel braaf aan het opvolgen van wat andere mensen willen. waardoor het kind zich nog meer onbegrepen voelt. krijgt nog meer pillen toegediend.
we weten heel weinig over opvoeden. noam chomsky in gesprek met lawrence kraus.
elke keer is wat we 5 jaar geleden dachten over opvoeden, is 5 jaar later niet waar. wij mensen zijn niet goed instaat om kinderen op te voeden. alleen maar keuzes maken, niet weten wat goed is. liefde geven, aandacht. een kind wat aandacht wil, en schreeuwt om aandacht. heeft juist die aandacht nodig. die kennis bezitten we nu wel gelukkig. overigens bij adhd kunnen hele gevoelige kinderen zijn. erg intelligente kinderen btw ook. maar ach, daar zijn ze waarschijnlijk al aan voorbij gegaan. hehehe.
ragnarlutjebroek
Wat een rare reactie. Ik heb twee heel verschillende kinderen en kan uit ervaring zeggen dat de gedragsproblemen bij de jongste niets maar dan ook niets te maken hebben met zijn opvoeding.
Ik hoop wel dat TS intussen een afspraak heeft met de kinderpsychiater om die mee te laten denken, de medicatie die hij krijgt kan ook averechts werken.