schaamhaar bij mensen met beperking

Ik zou het zelf

dan ook niet aan een arts vragen.
Ik zou het gewoon niet doen. Dat is mijn eigen professionaleit als vk, dat is mijn eigen grens.
Tenzij er een opdracht van een arts komt, dat is een ander verhaal, dan is er (blijkbaar) een medische noodzaak.
Als ouders dit perse willen zoeken ze maar een andere oplossing.

Zo denk ik

Maar waarom doen de ouders het niet. Vader kan er toch ook in t weekend n tondeuse opzetten?

Zielig

Ik vind het vooral ook zielig omdat het helemaal niet comfortabel is. Na twee dagen gaat het gigantisch jeuken, krabt ze het stuk, en ben je nog verder van huis met je menstruatiebloed.

reacties

"En als Juf Ank dan schrijft dat het meisje hard protesteert als ze geschoren wordt dan voel ik daarin mee."

Dat schrijft ze niet.

"En ik als vk maak die keuzes zelf, als familie dat voor mij gaat bepalen dan haak ik af!"

Ten eerste: In deze casus gaat het niet om familie die voor jou gaat bepalen wat je wel of niet moet doen. Het gaat om een handeling die de ouders belangrijk vinden voor hun dochter en waarvan de begeleiding heeft toegezegd dit te doen (en dat ook doet). Een medewerker van een andere groep heeft hier een andere mening over, zoekt op een forum naar bijval en overweegt om ook een arts te laten verklaren dat 'dit niet noodzakelijk is', zodat ze de ouders kan overrulen.

Ten tweede: als er met de ouders een afspraak is, dan besluit je als individuele medewerker niet dat jij het lekker niet doet. Als je het om wat voor reden niet wil doen, dan bespreek je dat met je leidinggevende of de persoonlijk begeleider (of wie hier dan ook maar de aangewezen persoon voor is). Misschien kan het anders worden georganiseerd. Stuit het op echte problemen, dan bespreken jullie het met de ouders. Zo horen de lijnen te lopen. Als iedere begeleider voor zichzelf gaat besluiten wat wel/niet hoort of gewoon is, dan wordt het een chaos.

"Ik vind het vooral ook zielig omdat het helemaal niet comfortabel is. Na twee dagen gaat het gigantisch jeuken, krabt ze het stuk"

Dat is een aanname. Maar mocht dit inderdaad het geval is, dan bespreek je dát dus met de ouders.

Nogmaals, dit draadje gaat wat mij betreft helemaal niet over wel of niet scheren. Het gaat mij om het venijn richting ouders, en het gemak waarmee mensen oordelen dat zij véél beter weten wat goed is voor dit meisje dan de ouders.

Zo denk ik

Ik denk dat de ouders het het beste/behoorlijk goed weten. Maar ik begrijp niet waarom zij het niet doen. T is hun dochter toch?

Snapt niemand dat de 7 van 24/7 nooit juist kan zijn? Gebruik dat dan ook niet.

Zeemeeuw

Oké, misschien schreef Juf Ank niet dat het meisje hard protesteert, maar wel dat ze een hekel heeft aan het gedoe er omheen, en duidelijk laat merken het niet fijn te vinden. En dat is voor mij, voor een niet noodzakelijke handeling (een in mijn ogen zelfs nadelige handing) die vaak herhaald moet worden, voldoende reden om hier niet aan te willen beginnen.

Triva

"Snapt niemand dat de 7 van 24/7 nooit juist kan zijn? Gebruik dat dan ook niet."

Het is een gebruikelijke manier om aan te geven dat het om 'altijd' gaat. Een woonvoorziening is niet alleen voor overdag, of alleen voor doordeweeks, of alleen voor de weekenden of de vakanties. Het is de permanente verblijfplaats van iemand.

Waar maak je trouwens uit op dat die 7 nooit juist kan zijn? Bedoel je dat kinderen ieder weekend naar hun ouders gaan? Nee, dat is zeker niet het geval.

maar nagels lakken

en andere make up zou ik nooit en te nimmer doen als een cliënt daartegen protesteert. Ook niet als de ouders het vragen. aandacht in de zin van een wandelingetje is duidelijk iets waar de client van geniet. Maar iets waardoor de verzorging weerstand oproept en soms zelfs met behulp van 2 begeleiders om handen vast te houden is geen leuke bezigheid hoor.

Maar Zeemeeuw....over venijn gesproken zeg. Ik ben wel een beetje klaar met de toon die jij aanslaat.
Ik stelde mijn vraag gewoon ook omdat ik in de situatie kan komen dat dit van mij verwacht wordt. Daarom denk ik er graag goed over na hoe ik dat dan aanpak en vind ik het leuk daar een discussie over te voeren hier.

Beperking geeft kennelijk veel vrijheden aan ouders?

Ik ben een nitwit in de zorg maar kennelijk is dit anders omdat de jonge vrouw zo’n laag verstandelijk niveau heeft? Als ze een IQ had van 100 en om andere redenen in een instelling woonde en het tijdelijk zelf niet zou kunnen, zou iemand er dan ooit over piekeren om om hygiënische redenen haar schaamstreek te scheren, op verzoek van de ouders? Terwijl het kind signalen geeft het niet prettig te vinden? Echt absoluut niet. Dat zou een instelling akelig in de problemen brengen. Maar omdat het hier gaat om iemand met een heel laag niveau moeten we daar niet zo moeilijk over doen. Het is net zoiets als wassen. Maar dat is maar de vraag. Dat argument van hygiëne wordt er mijns inziens gewoon aan de (schaam)haren bij gesleept. Kaal/kort is gewoon mode maar je moet schaamhaar kennelijk zo vies vinden dat je een verzoek van de ouders om scheren rond de intieme delen net zo normaal moet vinden als wassen en tutten met kapsels en make up. Ik kan daar eerlijk gezegd gewoon helemaal niet bij. Voor mij blijft het grensoverschrijdend.

Precies Jo Hanna

Wij (ggz) balanceren continu op het randje. Doen veel dingen die patiënten niet willen. Om veiligheidsredenen of minimale hygiëne te waarborgen.
Het idee alleen al om die grenzen flink op te rekken alleen omdat ouders dat graag zouden willen.. Geen denken aan.
Ik werk graag MET familie maar VOOR patiënten, niet voor ouders.

Overigens

Ik werk dan wel in ggz maar ook bij ons veel mensen met (soms forse) verstandelijke beperking.

Zo denk ik

Nee de vraag is waarom de ouders dat niet doen. T is HUN kind

Jo Hanna

Jij weet beter onder woorden te brengen wat ik bedoe, dank je. :-)

gevoelige snaar

"Maar Zeemeeuw....over venijn gesproken zeg. Ik ben wel een beetje klaar met de toon die jij aanslaat."

Misschien kom ik wat venijnig over, sorry daarvoor. Jij en sommigen anderen in deze draad raken bij mij een gevoelige snaar. Ik blijf het herhalen: het gaat hier niet om wel/geen schaamhaar weghalen, het gaat hier om de manier waarop over de ouders wordt gesproken. Het gemak waarmee mensen die het meisje en de ouders in kwestie niet eens kennen, en/of geen verantwoordelijkheid voor dit meisje dragen, toch op basis van een via-via-boodschap hun mening klaar hebben, en vinden dat de ouders gewoonweg genegeerd kunnen worden.

Ik vind dat als je dingen ziet waarvan jij persoonlijk denkt dat ze niet prettig zijn voor een cliënt (terwijl dit met de ouders is afgesproken), dan ga je hierover in gesprek met de ouders. Dan leg je uit aan de ouders wat jullie zien en ervaren en dan kun je hen vragen hoe zij hier naar kijken. Gewoon een open gesprek. Communiceren. Gelijkwaardig.

Sommigen lijken er zo vanuit te gaan dat er met de ouders geen open gesprek mogelijk is, dat ze veeleisend zijn, met de hakken in het zand zullen gaan, dat dit Enorm Belangrijk voor ze is of wat dan ook maar. Terwijl er in dit daadje niets staat waar dit uit blijkt. Het enige dat we weten is dat ouders iets graag willen en de begeleiding (of een specifieke begeleider) dat heeft opgepakt. Verder zijn er vooral aannames en interpretaties.

Natuurlijk

Natuurlijk moet er hier met de ouders over gesproken worden. Het is dan wel handig als de begeleiding 1 lijn trekt.

Gesprek met ouders

natuurlijk ben en blijf je in de zorg in gesprek met ouders/vertegenwoordigers. Maar het is wel belangrijk scherp de grenzen in de gaten te blijven houden. Dat er met ouders een goede band is en dat je in overleg met en op verzoek van hen veel doet voor hun kind is natuurlijk heel erg mooi. Maar er zit ook het gevaar in dat je ongemerkt over grenzen gaat. En ik vind schaamhaar scheren terwijl het kind in kwestie dat zelf niet prettig vindt over de grens gaan. Vanuit haar maar ook vanuit het team. Het zal best dat er mensen zijn die er geen probleem mee hebben, maar een cliënt die zó kwetsbaar is moet je naar mijn idee niet onnodig in een situatie brengen waar misbruik uit voort kan vloeien. En ik vind dat je daarover het gesprek met de ouders aan moet gaan. Vooral omdat het hier gaat om (in de algemene opinie hier in ieder geval) niet-noodzakelijke zorg. Niemand hier betwist dat intieme hygiëne belangrijk is, maar er zijn meer mogelijkheden om dat te bereiken. Daar kwam mijn suggestie van de prikpil uit voort. Ik beweer nergens dat dat de ouders opgedrongen zou moeten worden.
Ik vind dus dat juf Ank prima op kan werpen bij haar collega's dat ZIJ vindt dat deze zorgverlening wel ver gaat. We moeten elkaar scherp houden. En dat is wat anders dan bemoeien.

Stel nou dat er over een jaar blijkt dat dit meisje slachtoffer is geworden van seksueel misbruik, en uit het onderzoek blijkt dat haar verzorgers haar schaamhaar scheren, hoe denk je dat er dan op die 'zorg' gereageerd zal worden? En hoe zal er naar die ouders gekeken worden als blijkt dat zij daarop aangedrongen hebben?

Zo denk ik

Ik begrijp dat ik genegeerd word terwijl ik volg ns mij echt niet zo'n rare vraag stel

Ik praat niet over de ouders

want ik ken ze uiteraard ook niet.
Ik praat juist over mezelf en mijn beroep en de grenzen daarin.
En het kan gevoelig liggen voor jou, maar het is voor mij idd zo dat de wens van ouders hierin voor mij niet belangrijk is.
Niet omdat 'wensen van ouders' niet belangrijk voor me zijn, maar omdat ouders niet gaan over onze grenzen aan zorg waarbij integriteit en zelfbeschikking van patiënten voorop staan.

En dan ben ik binnen mijn team nog eentje (vd weinigen) van het kamp 'zoveel mogelijk samenwerken met familie en naasten'!
Dat wordt veel te weinig gedaan naar mijn zin maar dit voorbeeld is mi echt volkomen over de top.

Ik doe veel gekke, vieze, bizarre, maffe dingen maar dit zou ik weigeren.
Natuurlijk moet je samenwerken (ook als team) maar je hebt ook nog ziets als eigen verantwoordelijkheid.

Zo denk ik

Ik snap gewoon niet dat pa of moe niet ff naar t kruitvat fietst en daar voor 15 euro n tondeuse koopt en in t weekend ff de bos schasmhaar kortwiekt. Zoiets is 10 minuten werk.

Zoiets is misschien bij jezelf 10 minuten werk.
Bij iemand met een forse beperking kan dat wel een uur duren. Je hebt misschien een heel ritueel vooral nodig om persoon gerust te stellen, je moet afstemmen met collega's om samen te kunnen werken als dat nodig is, je moet betreffende persoon op goede moment op goede plek hebben, je moet zorgen dat je niet afgeleid wordt door andere acute zorgvragen van anderen en dan moet je ook nog net de juiste methode aanwenden om persoon zo ver te krijgen niet al te veel tegen te werken.

Ik werk met patiënten waarbij ik soms makkelijk een uur tot 2 uur bezig ben voor een simpele douche.

Zo denk ik

Ok een uur dan. Het gaat erom dat als de ouders het zo belangrijk vinden ze het lekker zelf moeten doen lijkt me.

nou zeemeeuw

Ik heb anders in al mijn berichten steeds benadrukt hoe belangrijk ik samenwerking met de ouders zelf vindt en hoe belangrijk mijn organisatie dit vindt wat zich uit in de vele bijscholingen en besprekingen die daar aan gewijd worden.
Het is ook een soort beroepseer om daar zorgvuldig mee om te gaan en dat allemaal voor de cliënt zelf: het zijn de belangrijkste personen in het leven van hen (die altijd afhankelijk blijven van hun ouders). Je trapt me daardoor dus ook meerdere keren flink op mijn ziel door te zeggen dat er over de ouders heen wordt gewalst. En mij over een kam te scheren met andere mensen die hier heftig reageren en misschien minder genuanceerd over de ouders schrijven.

en de vraag van 40+

Waarom ouders het niet zelf doen. Wat eigenlijk geen oprechte vraag is maar meer een soort aantijging...
Je moet goed begrijpen dat de meeste ouders een heel scala aan teleurstellingen te verwerken krijgen als zij een kind krijgen met een zware handicap. De meeste ouders zijn heel erg betrokken en lopen stad en land af om het beste voor hun kind te krijgen. Er zijn allerlei toeters en bellen nodig om het dagelijks leven te leiden met een kind wat zo veel extra's nodig heeft. En uiteindelijk moeten ze dan toch de zorg uit handen geven en hun kind naar een instelling brengen. Dat valt niet mee. Ouders hebben vaak een flinke tijd nodig om dit helemaal te accepteren. Hebben ambivalente gevoelens naar de begeleiders, want ja: zij verzorgen hun kind wel en daar zijn ze blij om maar het is tegelijkertijd iets wat ze zo graag zelf hadden willen doen. Maar te moeilijk en te zwaar is gebleken.
Maar gelukkig...hun kind kan wel af toe een weekend naar huis zodat ze het nog even lekker ouderwets kunnen vertroetelen.
Zouden ze echt hun tijd willen besteden aan nare karweitjes?