Hulp aan moeder met autistisch (?) kind

Mijn zus heeft vandaag een moeder met een kind met autisme (of in ieder geval de diagnose autisme) leren kennen en toen ze het over mij had en vertelde dat ik heel lang met autistische kinderen heb gewerkt, heeft deze moeder mijn zus gevraagd of ze mijn nummer mocht om het met mij over haar zoon te hebben. Ik vond dit goed en werd een paar uur later door haar gebeld.

Voordat ik verderga met vertellen wil ik eerst uitleggen dat ik niet meer in Nederland woon. Ik ben zo'n vier jaar geleden geemigreerd naar Turkije en hier is de zorg in 'gewone' (dwz niet privé) ziekenhuizen, en dan met name psyhiatrische zorg, ronduit armzalig. In privéklinieken is het stukken beter maar dat kan ook niet iedereen betalen (voorbeeld: een afspraak voor controle kost al gauw zo'n 250 lire, en dat terwijl het minimumloon 1600 is en huurprijzen vanaf 500, in grote steden vanaf 800). Men wordt over het algemeen matig ingelicht, er bestaat geen consultatiebureau en behandeling voor kinderen met diagnoses als autisme of adhd is heel beperkt. Dit allemaal vergeleken met Nederland natuurlijk (gelukkig is er wel vooruitgang). Dus als de gemiddelde moeder van meneer de dokter hoort: uw kind heeft autisme en hier krijgt u wat Risperdal mee, dan accepteert ze dat braaf, want waarschijnlijk is autisme voor haar op dat moment nog iets waar ze echt niks van weet.
Zo ook deze moeder. Aangezien dokters in ziekenhuizen maar kort de tijd nemen voor patienten zat zij nog vol met vragen. Kan autisme overgaan, heeft mijn kind het misschien later gekregen, dat soort vragen. Ik heb haar verhaal aangehoord en wil het graag met jullie delen omdat ik benieuwd ben naar jullie meningen.
Jongen M. is 5 jaar en houdt erg van springen, springt de hele dag door en schreeuwt daarbij ook veel. Maakt weinig oogcontact. Is geobsedeerd door sleutels. Praat weinig maar maakt wel zijn wensen kenbaar, zinnetjes van 2 of 3 woorden. Klinkt inderdaad autistisch. Echter moeder geeft aan dat hij toen hij kleiner was, meer sprak en ook normaal oogcontact maakte. Hij heeft toen een tijdje bij oma gewoond, zo'n 8 maanden (ik heb niet gevraagd waarom, klonk als een gevoelig onderwerp) en hierna is het allemaal begonnen volgens haar. Dit heeft ze ook bij de psychiater aangegeven en ook filmpjes van vroeger laten zien, maar deze heeft toch de diagnose gesteld en aangegeven dat het kan dat zijn autisme zich gewoon wat later heeft geuit (?) en dat er in de filmpjes ook al wat kenmerken te zien was. Ook heeft M. Risperdal voorgeschreven gekregen. Moeder kon mij niet uitleggen waarom hij medicatie heeft gekregen (want behalve druk gedrag lijken M. of zijn omgeving nergens last van te hebben), een uitleg heeft ze er niet bij gekregen (verbaast me niet).
Omdat ze nog veel vragen heeft gaat moeder morgen weer naar de psychiater. Ik heb haar geadviseerd om desnoods naar een andere arts te gaan, indien financieel mogelijk bij een privékliniek zodat M. nogmaals wordt onderzocht en zodat ze beter geinformeerd kan worden (en zodat de arts ook echt de tijd voor ze kan nemen). Ik vond het lastig antwoord geven op vragen of ik vond of M. wel of niet autistisch was. Ik zei dat het kan maar dat het ook wat anders kan zijn en dat ik daar écht geen uitspraken over kan doen.
Ze vroeg of we konden afspreken. Nu zou ik in Nederland NOOIT ja hebben gezegd en haar vriendelijk naar allerlei instanties verwezen, maar hier bestaan die nauwelijks dus heb ik toch ja gezegd. Ik vond het vooral sneu dat ze zich gewoon geen raad wist en volgens mij ook niemand heeft om het mee te delen. Ze gaat me na haar afspraak met de psychiater bellen en dan spreken we misschien wat af.

Tja, ik vind het allemaal lastig. Ik wil best helpen maar ik wil geen verkeerde uitspraken doen of dingen invullen dus ik moet dan zo mijn best doen om niks verkeerds te zeggen. Ik heb geprobeerd vooral gewoon algemene informatie te geven en over M. heb ik aangegeven dat bepaalde kenmerken inderdaad bij autisme horen maar dat het wel opvallend is dat het na die periode is begonnen en haar geadviseerd dit nogmaals aan te geven tijdens haar afspraak.

Wat zouden jullie doen? Had ik misschien meer/minder moeten zeggen? Wat vinden jullie van de situatie van M.?
Bedankt voor het lezen/medenken!