Beloningsysteem voor add-puber gezocht

Pennestreek

'En ik heb van mezelf nog láng niet geaccepteerd dat ik dingen niet kan. Raak er nog altijd dagelijks gefrustreerd door. Voor mijn kind vind ik dat veel gemakkelijker'

Zo herkenbaar!

Belonen

Ik ben in het algemeen geen voorstander van straffen of belonen. De enige beloning die ik geef is voor goede cijfers, boven de 8 mogen we sushi halen dus daar wordt iedereen blij van (dat geldt dan weer niet voor techniek, en als er in dezelfde week ook een onvoldoende komt)
Jouw broodsmeerdebacle is hier ondervangen door iedereen aan het aanrecht de broodjes te laten smeren, potjes direct terug in de (koel-) kast. Dat gaat meestal goed, eigenlijk ben ik de enige die nog wel eens de kaas terug in de kast zet en de hagelslag in de koelkast :-)
Zo volgt ook de beloning, jongste heeft wel eens een miereninvasie op haar kamer gehad. Die beestjes zoeken net zo lang tot ze de zoete resten vinden, dus dochter had prijs en de mieren ook.

Knurf

Zo probeer ik al een jaar lang mezelf door het boek Zelfcompassie heen te worstelen . Als het over mezelf gaat is compassie echt heel lastig. Maar ik maak vorderingen. Mag ook wel, ben bijna 50...

Pennestreek

Ik heb inderdaad ook flink wat boeken gelezen over 'fouten maken mag' en zo. Ik ben het er altijd helemaal mee eens ... voor een ander. Voor mezelf blijft het nooit lang hangen. Ik blijf toch vinden dat ik eigenlijk wel zou moeten ... (wat dan ook). Of het nou gaat om leidinggeven, even een studie doen naast mijn werk, een perfect schoon huis, altijd lief, behulpzaam en geduldig zijn of zoiets sufs als hoeveel slaap ik nodig heb ('anderen kunnen toch ook met 6 uur slaap toe 😠'), ik blijf de lat te hoog leggen.

Ooit gaan we het leren!

Add-puber hier

Ik heb ook geen beloningssysteem hier, nooit gehad. Wat wel werkt: als de drukte en chaos van een toetsperiode of stressweek voorbij is wordt er altijd orde geschept en opgeruimd. Dat doe ik zelf, en zij heeft het zo van mij geleerd. Het hoeft niet altijd netjes te zijn hier. Maar misschien heb ik makkelijk praten met een klein tweepersoonshuishouden.
Na een rapport, succes, afronding, ook als net een zesje is, vieren we dat altijd met iets leuks. Film, sauna, etentje, samen iets leuks doen.
Add gaat nooit weg, bij mij ook niet, maar ja, je moet wel vaak op tijd ergens zijn met de juiste spullen op de juiste plaats, ook als je in een rolstoel zit trouwens, het zou wat zijn ;-)
Ik heb mezelf systemen aangeleerd waardoor er toch wat structuur is, je moet/wil op de één of andere manier toch meedoen in het leven.

Drempels

Als ik alle reactie hier lees, vraag ik me af of ik niet beter had kunnen vragen hoe jullie lastige taken voor adders leuker maken om die drempel wat prettiger te maken zonder dat het al te veel draait om de volwassenen in het gezin.

Wat ik veel zie gebeuren is vermijdingsgedrag. Kind weet niet goed hoe het moet, durft niet te vragen en begint er niet eens aan. Dat is wat anders dan iets niet kunnen of iets dat nooit zal lukken. Óók kinderen met add worden volwassenen met add en krijgen een baan, hebben een agenda nodig, moeten op tijd bij de baas verschijnen.
Add gaat nooit over maar dat betekent niet dat je niet kan leren omgaan met je zwakkere kanten. Voor mij betekent add hebben dat bepaalde dingen lastiger zijn en blijven maar het is geen handicap.

Wij belonen weer niet voor hoge cijfers maar dat is misschien wel makkelijk als je een kind hebt met een intrinksieke motivatie. En het is natuurlijk een leuke traditie om sushi te eten. We belonen wel voor hard werken of extra je best doen, voor je inzet dus, bij de dingen waarvan we weten dat het niet vanzelf gaat.

Saphier

'Wat ik veel zie gebeuren is vermijdingsgedrag. Kind weet niet goed hoe het moet, durft niet te vragen en begint er niet eens aan. '

Grappig, dat zie ik bij mijn ex-man (ADHD). Onbekende dingen maakt hij dan in zijn hoofd zo groot en ingewikkeld, dat hij er niet eens meer aan begint.
Daarmee heb je nog geen oplossing natuurlijk (hij heeft er op zijn 50e nog steeds last van) 😕

Vermijdingsgedrag

"Wat ik veel zie gebeuren is vermijdingsgedrag. Kind weet niet goed hoe het moet, durft niet te vragen en begint er niet eens aan." en "Onbekende dingen maakt hij dan in zijn hoofd zo groot en ingewikkeld, dat hij er niet eens meer aan begint."

Zeg, heb jij wel opgelet bij al die seminars die je hebt gevolgd? Dit is HET typische gedrag van een ADD'er (een adder is een slang ) die voor een taak staat.
Het vergt enorm veel oefening en psychische hulp voordat een ADD'er misschien (!) kan leren om de zaken in zijn of haar hoofd niet meer zo groot te maken of op te delen in kleine stukjes. Dat heeft niks met willen te maken, wilskracht is er vaak genoeg. Ze kunnen het gewoon niet spontaan, omdat jij het wilt. Ze missen het overzicht.

Mijn autizoon die ook ADD heeft, krijgt van mij geen beloningen meer. Ja, met woorden (dank je, goed gedaan, trots op je), een knuffel enz. Beloningen hielpen niet. Routine helpt wel. Elke dag, elke keer hetzelfde, geen uitzonderingen. Staat hij op van tafel zonder op te ruimen: zoon, kom eens terug, volgens mij vergeet je iets. Niet boos, maar vriendelijk. Ontgaat het mij en is hij al weg, dan ruim ik het op. Pech. Verder heb ik een aantal "regels" over douchen en schone kleding en vuile was op zijn kamer opgehangen. Vroeger gebruikte ik pictogrammen daarvoor. Zo wordt hij elke dag aan die routines herinnerd, dat geeft houvast. Zo hangt er al jarenlang een briefje in het toilet om hem eraan te herinneren dat hij moet doorspoelen. Dat gaat nu al een tijdlang altijd goed, dat briefje mag nu denk ik wel weg. Weer een succesje geboekt. :-)