afbranden van autisten

Jijbakken

Je ziet soms gewoon waar het vandaan komt als je een kind ziet jijbakken. Dat nemen ze letterlijk over van de volwassene of het kind dat op ze af staat te geven omdat ze iets doen wat niet gepast is of niet uitkomt. Maar omdat ze geen idee hebben hoe ze dat hadden kunnen voorkomen en al helemaal geen idee hoe dat op te lossen hebben ze geen verweer dan doen wat de 'aanvaller' doet.
Ze imiteren de volwassene vaak de ouder die tekeer gaat. Want blijkbaar is dat een geaccepteerde manier van doen om je gal te spuien als het je niet bevalt.
En vergis je niet hoe extreem mensen tekeer kunnen gaan over een kleine onbegrijpelijkheid van mensen met autisme. Omdat ze er door verrast worden en dan hun beheersing verliezen.
Extreem gedrag is goed te volgen voor iemand met autisme, het is zwart wit en niet genuanceerd. Dus wordt het makkelijk overgenomen.
Vader heeft de sociale vaardigheden niet die nodig zijn om een echt bemiddelend gesprek te voeren. Dat zegt al wat.

nee roepen

Maar je schreef: "ik lig hier ff helemaal dubbel dat er gesuggereerd wordt heel hard NEE te roepen. alsof vader dat zou accepteren! die zou gelijk mijn kind terugpakken om bij het eerste het beste wat hij dan niet goed zou doen(bv zijnjas niet goed ophangen)ook heel hard NEE te roepen. want wie zo tegen zijn prinsesjes doet kan verwachten het drie keer zo hard terug te krijgen."

Het gaat mij er niet om dat zij dan stopt. Dat verwacht ik ook niet. Maar wel dat jij gealarmeerd wordt en hem direct komt helpen.

Dat meisje kan er niks aan doen. Je zoon moet dus niet met haar alleen zijn.

Kamille, je bent boos en gefrustreerd

maar wat er gebeurd is heeft in principe niets met autisme te maken, maar met verkeerde hulpverlening, slechte communicatie en ik denk ook een stukje onvermogen als ouder.

Jij bent boos omdat je kind terecht is gekomen in een situatie die niet goed voor hem bleek te zijn. Jouw pogingen om daar wat aan te veranderen, mislukten. Die mislukkingen wijt jij aan autisme per se.

Gek genoeg is dat mijn ervaring met autisme totaal niet. Niet met pdd-nos, niet met een vader met autisme, niet met kinderen met autistisch gedrag.

De hulpverlening, ja, daar noem je wat. Ik heb ervaring met slechte hulpverleners. Maar ook met goede, dus ik denk dat je hier pech hebt gehad. Ik moet bekennen dat ik het advies wat blijkbaar aan jullie is gegeven over het meisje met autisme (niks verbieden, in de eigen wereld laten) totaal, maar dan ook totaal niet herken. Bizar zelfs, want een van de belangrijkste dingen is natuurlijk dat een ander nooit schade of angst oploopt. Je schrijft dat er totaal niets aan te veranderen was, kind bleef volharden in het gedrag.

Ik sluit mij aan bij de mening van meerderen hierboven: wellicht had je toch veel duidelijker moeten maken dat jij niet wilde dat dit jouw kind overkwam.

Enfin, uiteindelijk ben je daadkrachtig geweest en heb je jouw kind en jezelf uit de situatie gehaald. Je bent weggegaan. Dat is knap. Goed gedaan, je bent voor je kind opgekomen!

Nu ervaren jullie de naweeën hiervan. Ik kan me voorstellen dat je die nog lang voelt. Dus wat mij betreft mag je best klagen. Maar alsjeblieft, gooi dit niet op autisme. Volgens mij is hier de hulpverlening volledig falende geweest. Het had de hulpverlening meteen duidelijk moeten zijn dat jij en vader hier niet hetzelfde in stonden. Men had oor moeten hebben voor jouw angsten om jouw kind, een kind dat ook nog eens veel jonger was dan de anderen. Ze hadden jou tools moeten geven om jouw kind een veilige omgeving te bieden.

Daarnaast wil ik je voor de toekomst meegeven: vertrouw op je instinct. Als jij iets niet wilt, niet doen!, al zeggen honderd hulpverleners dat het wel moet! Tuurlijk moet je ook altijd een open mind houden, maar in dit geval zijn de grenzen van jouw jonge kind ver overschreden, met nare gevolgen, en dat mag natuurlijk echt niet.

Daarnaast

denk ik dat je zelf ook een nare ervaring hebt gehad in een relatie met een vader die waarschijnlijk zelf ook autistische trekken heeft. Het is goed om die nare ervaringen te verwerken, want daar wil je echt niet je hele verdere leven onder gebukt gaan. Maar echt, wat jij hebt meegemaakt is toch vrij extreem.

Mijn bonusdochter werkt met vrij ernstig gehandicapten en zware autisten. Mensen die absoluut niet zelfstandig kunnen wonen, en in hun opwinding of frustratie door hun kracht andere mensen soms ernstige dingen kunnen aandoen. Maar gedragsverandering is wel degelijk mogelijk hoor. Daar wordt juist gericht op gestuurd. En in een eigen wereld laten, als die wereld schadelijk is voor anderen, dat gebeurt dus absoluut niet. Sterker nog, men probeert juist actief te vermijden dat mensen met obsessies of een eigen wereldje, daarin terecht komen en erin blijven steken. Maar daar heb je veel geduld voor nodig, en veel duidelijkheid.

Ik denk echt dat je dubbel pech hebt gehad, omdat je terecht kwam in een huishouden met een bizarre aanpak en op zijn minst vreemde hulpverleners.

Nogmaals, dat zegt meer over de personen zelf, dan over de aandoening.

romantisch

Eens met Mirreke e.a. Het lijkt heel romantisch, een samengesteld gezin, maar het werkt gewoon niet altijd. Door verschillende opvoedstijlen, door onbegrip of wat dan ook, en dan is het gewoon beter om voor je kind te kiezen en evt. het bij een latrelatie met deze man te houden. Dat heb je nu gedaan en daar moeten jullie van bijkomen. Door boos te blijven op het verleden help je je kind nu niet.

....

ik ben zelf kennelijk ook autistisch omdat ik op de foto hierboven een stopcontact zie? ik dus details zie? haha ik lig hier dubbel. ik schrijf dit hier even, misschien vinden jullie het ook vermakelijk.

Vreemd

Geen idee, Kamille, maar je gedraagt je wel vreemd.

Kamille

"ik ben zelf kennelijk ook autistisch omdat ik op de foto hierboven een stopcontact zie? ik dus details zie?"

Tip: beperk dit soort opmerkingen tot het draadje dat hierover gaat. Als je dat leest, begrijp je dat niet iedereen dezelfde foto ziet, of vooral niet de complete foto. Die vraag is al opgelost.
Ga er niet over zeuren in een ander draadje.

niet alles gelezen maar

"wat had ik in jullie ogen dan kunnen doen?"
Ik ben heel erg beschermend naar mijn kinderen toe. Als ik zag dat mijn kind door een ander kind word gepest, dan zou ik mijn kind onmiddelijk beschermen. Als mij verteld wordt dat dat niet "mag", dan zou ik gelijk vertrekken. Ik snap echt niet hoe je het anderhalf jaar kunt aanzien. Echt niet. Ik wil het niet veroordelen hoor, maar "het sluipt erin"? Echt? Als je ziet dat je kind bang is op een plek waar hij zich veilig moet voelen?

Als ik jou was zou ik echt nooit meer gaan samenwonen met iemand. Dit kun je echt niet nog een keer riskeren voor je kind.

Wat ik niet begrijp

Is waar je nou naar op zoek bent hier. Bevestiging dat het pittig kan zijn om te leven met mensen die in verschillende gradaties afwijken van perfectie inclusief diegenen met een stempel? Nou, lees even goed rond, vooral bij 'relaties', veel draadjes hier gaan daarover.

Wil je horen of het mogelijk is dat de (jeugd)hulpverlening faalt? Nou dan zit je hier helemaal goed, daar zijn legio draadjes van.

En/of wil je dat we jou bevestigen dat jij het goed heb gedaan en je ex en zijn kinderen echt verschrikkelijk zijn? Tsja, in dat geval, je bent door sommigen geprezen dat je (uiteindelijk) weg bent gegaan. Helpt dat?

Ik snap dat je het zwaar hebt. Ik snap dat het verschrikkelijk was. Maar ik kan maar niet begrijpen welk gat in je ziel je met deze posts probeert te dichten. Kun je sowieso wel accepteren dat jullie beschadigt zijn door iets wat in de basis is veroorzaakt door jouw eigen keuze (en daarna wellicht gebrek daaraan)? Ik weet dat dat hard is maar het lijkt mij wel essentieel dat onder ogen te zien om verder te kunnen komen.

Ely, eens!

Ik denk dat het probleem van Kamille feitelijk is dat ze zich schuldig voelt dat dit heeft kunnen gebeuren. Zij heeft haar kind dit laten overkomen. En het lijkt erop dat ze hiervoor redenen of excuses zoekt... en zelf een schuldige heeft gevonden, namelijk autisme.

Ik denk dat dat het doel is van dit draadje. De bevestiging dat het niet haar schuld is.

Maar Kamille, shit happens. Het is nu zaak weer op te krabbelen, te leren van het verleden, en vooral er niet in weg te zakken. Jouw kind heeft er geen baat bij als jij blijft hangen in rancune.

huh ik probeer autisme echt niet overal de schuld van te geven, maar ik vind dat het feit dat een kind autistisch is wel soms als excuus wordt gebruikt voor dingen. dat vind ik erg. kijk ook eens naar de kinderen eromheen. stel je hebt een kind dat niks mankeert maar bv "gewoon" moeite heeft met concentreren, of verlegen is of wat dan ook. en die zit in de klas naast een autist die overal aanzit, op elke prikkel reageert, overal zich mee bemoeit, daar wordt een dergelijk kind echt niet gelukkiger van. daar wordt te weinig naar gekeken. want de autist moet in een normale klas zitten en kan niks doen aan zijn tics en gedrag. nee dat zal wel niet, maar er kunnen kinderen omheen wel last van hebben die ook gewoon rust en structuur willen.

hoe lang

Maar hoe lang ben je al uit deze situatie? Ik vind het wel zorgelijk dat je kind (hoe oud is hij?) nog zo angstig is en weer in zijn plast. Zou dit ook andere oorzaken hebben, vraag ik me af. Kan dat het komt doordat hij zich niet veilig voelde, en ook niet bij jou omdat je hem niet beschermde, maar misschien zit er meer achter.
Ik zou meteen hulp inschakelen voor hem.

Je hebt verder je point al gemaakt over hoe erg het is om met een autist samen te leven of in de klas te zitten. Hier over verder zemelen, daar help je je zoon niet mee, daar wordt hij alleen maar angstiger van.

Rust en structuur.

juist autisten hebben rust en structuur nodig. Als rust en structuur geboden wordt komt dat aan alle kinderen ten goede. Wat jij beschrijft: reageren op alle prikkels, gebeurt juist aak als rust en structuur ontbreekt.

Ik heb net je andere draadje gelezen, en volgens mij is het hetzelfde draadje, althans, je post hetzelfde soort dingen.

Ik denk dat je zelf naar een psycholoog moet. Ik denk dat je zelf ook de nodige klappen hebt opgelopen, en ik denk dat je echt moet zorgen dat je niet hierin blijft hangen. Dat is niet goed voor jou en het is niet goed voor je kind.

Nee ik hoef niet naar de psycholoog, ik denk wel dat het goed is dat autisten in bepaalde situaties weg worden gehouden bij positieve lieve kinderen die hierdoor klappen oplopen.

troll

Ah, nu komt de aap toch echt uit de mouw.

stel dat je zelf de moeder zou zijn van een kind dat psychisch lijdt onder een autist. stel dat je het hele autisme niet in je leven hebt, maar wel een kind dat al veel heeft meegemaakt bv doordat zijn ouders op jonge leeftijd zijn gescheiden, de vader nooit meer wat laat horen, of het kind is bijvoorbeeld te vroeg geboren en heeft daardoor diverse achterstanden. en dan zit er een autist naast je die continu de aandacht opeist.

WEDDEN dat als JULLIE de moeder van dit kind zouden zijn jullie ook naar juf zouden stappen en een andere plek voor je kind zouden vragen?

Juist!

Aap en mouw en zo.

Verder zou het best wel eens kunnen dat jouw positieve lieve kind een overgevoelig kneusje is dat van om het even welke ervaring (schoolpleinruzies, schoolplein'geweld') getraumatiseerd zou kunnen zijn geraakt.

Hoe oud was je zoon toen jij ging samen wonen met de partner met de autistische kinderen? Hoeveel vrienden had jij daarvoor al gehad met wie je had samengewoond? Hoe is de band met zijn vader eigenlijk? Want dat kan allemaal meespelen, en was deze laatste relatie gewoon de druppel...

Ahh, dus er zijn inderdaad

eerdere voorvallen in het leven van je kind. Ik vind het dan onbegrijpelijk dat je zo onverantwoordelijk bent geweest om zo snel te gaan samenwonen met iemand met wie je pas een half jaar een relatie had.

Nogmaals, je hebt duidelijk issues, er is veel gebeurd en dat heeft zijn sporen nagelaten. Des te meer reden om echt wel naar een psycholoog te gaan.

Nee, ik zou met mijn te vroeg geboren kind niet naar een juf gaan om te vragen of hij niet naast een autist hoefde te zitten. Stel je voor zeg!

ruimer nemen

"ik denk wel dat het goed is dat autisten in bepaalde situaties weg worden gehouden bij positieve lieve kinderen die hierdoor klappen oplopen."

Ik zou het zelfs iets ruimer formuleren.

"Ik denk dat kinderen die gedrag vertonen waarmee ze anderen lastig vallen soms uit elkaar gehouden moeten worden"

Of je dan een labeltje hebt of niet boeit toch niet.

....

er wordt niet op mijn opmerking ingegaan en het woord kneusje vind ik niet op zijn plek. ik vind de autisten die ik heb meegemaakt ook echte kneusjes. kijken heel vreemd uit hun ogen omdat ze de sociale hints niet begrijpen enzo. maar omdat zij een sticker hebben mag je hun niet kneusje noemen.

mijn kind is niet te vroeg geboren het is een vorobeeld.

als een kind autist is, heeft het een label en is het voor de rest van zijn leven klaar. je mag er niks van zeggen, alles wordt begeleid, geen kritiek want tja het is een autist

maar er zijn ook kinderen die andere dingen hebben meegemaakt. en daar wordt te weinig naar gekeken. dat soort kinderen worden dan kneusje genoemd.

terwijl ik dan weer autisten vaak kneusjes vind

Kamille

Kamille school is ook samen leren leven.

Mijn kind kan misschien veel last hebben van jouw kind vanwege zijn problematiek. De achterstanden van jouw kind zorgen er voor dat mijn kind niet genoeg aandacht krijgt voor de gewone lesstof bijvoorbeeld. Het is een goede les om te leren dat jij en je kind niet het middelpunt van het universum zijn.

We zullen met elkaar moeten leren samenleven, anderen maar ook jouw kind. Aandacht moet verdeeld worden. Dat leren kinderen met broertjes en zusjes binnen 1 gezin al vroeg, jouw kind leert dat op school en in contact met andere kinderen.

Oh zucht

meid, ga naar een shrink...

ik en min kind hoeven ook niet het middelpunt te zijn, helemaal niet zelfs. maar er zijn kinderen die niet het geluk hebben om een label te krijgen waardoor ze eeuwig begrip, pgb en leuke uitjes krijgen. er zijn ook kinderen die bv gepest worden omdat ze heel klein zijn en daar heel erg onder lijden. of andere dingen. er kan zoveel spelen bij een kind. maar daar wordt te weinig naar gekeken.

in deze maatschappij is het: Autist? ok prima. Veel pgb, ondersteuning, pgb, veel wordt betaald. veel extra steun en hulp en veel begrip.

Als een kind niet een mooi label heeft maar wellicht andere dingen heeft dan moet het kind het maar gewoon pikken en accepteren. dat vind ik zoooooooo gemeen.