Aanvraag onderzoek bij vermoeden add

Vermoeden

Dat kun je ook melden. Dat je jezelf er zo in herkent en denkt dat je dat zelf mogelijk ook hebt.
Het is echt zinvol om er iets mee te doen. En ja, een diagnose kan je aan toetstijdverlening en toetstijdrust helpen op school en thuis gerichtere begeleiding bij het huiswerk en het ordenen van zijn leven.

Met zo'n profiel heb je niet alleen meer kans op onderpresteren maar ook op schooluitval en dat wil toch niemand? Je wil je kind alle kansen geven.

Wees ook niet te bang voor medicatie. Er is een grotere neiging naar verslavingen omdat jongeren aan zelfmedicatie gaan doen om hun hoofd tot rust te brengen. Dat kun je nu nog voor zijn.

Ik ken inmiddels drie jongeren met een sterke vorm van ADD die nergens heengaan. Lief klein meisje dat inmiddels al jaren in de prostitutie zit en door veel geld te verdienen de problemen, alles kwijtraken, kan oplossen met geld. Een andere jongere strand steeds op een opleiding en gebruikt teveel drugs. Dus het is van de school naar de rehab.
Een andere heeft wel een vak maar weet de juiste prioriteiten niet te stellen en komt niet of te laat of heeft een werkhouding die snel weer tot ontslag leidt.

Je staat erbij en dan denk je toch: met meer begeleiding had daar toch wat moois uit kunnen komen want het zijn echt slimme kinderen.

Thera

"Maar het is gewoon jammer dat hij onderpresteert. Ik hoop zelf toch wel op wat duidelijkheid. En dat de school het serieus neemt dat hij is zoals hij is (maakt mij niet uit of het een naam heeft)."

Je hebt geen enkele garantie dat de school hem wél serieus neemt na een diagnosetraject. Hij zit al in groep 8, ze hebben blijkbaar een bepaald beeld van hem en daar gaat een testrapport niet zomaar iets aan veranderen.

Je bent straks maar zo een half jaar verder, in die tussentijd is er niets veranderd en het enige dat je straks hebt is een papiertje waarop staat wat je zelf al lang vermoedt. En je kind is geen stap verder.

Volgens mij moet het gesprek (met school en met een eventuele deskundige) gaan over de vraag: hoe kunnen we x helpen om zich beter te concentreren? Gewoon, praktisch aan de slag. Een goede leerkracht heeft een behoorlijke trukendoos, die moeten ze gaan gebruiken. Gewoon dingen uitproberen en kijken wat voor hém werkt (het maakt hiervoor geen bal uit of hij wel of geen diagnose heeft). Een zitbal, muziek op of juist een geluidswerende koptelefoon, een elastiek onder de tafel, een andere plek, tussendoor mogen bewegen etc. etc. Een praktisch ingestelde kinderpsycholoog of orthopedagoog (of goede RT'er of fysiotherapeut) heeft nog veel meer oefeningen om uit te proberen.

Als een school dit niet wil doen omdat er geen diagnose is, dan vrees ik dat je een slechte school heb.... En dan verwacht ik er ook weinig van als je wel een diagnose hebt (bovendien is je kind tegen die tijd al bijna klaar met groep 8).

Thera

"Ik heb de leerkracht gevraagd of ze hem anders zouden behandelen als er een diagnose is en hij zei van wel."
Ik vind dat echt een zwaktebod van een leerkracht. Mij eerste vraag zou zijn: wát zou je dan anders doen? En waarom doe je dat nu dan niet? Misschien ben ik nogal assertief, maar ik had in zo'n geval al lang bij de directeur gezeten. Ik vind het gewoon zeer kwalijk als een leerkracht ziet/weet dat een kind zich niet kan concentreren en zich verschuilt achter 'we hebben geen diagnose, dus we doen niets'.

"Maar ergens denk ik dat het ook invloed kan hebben op de school als ze weten dat ik het zelf serieus neem."
Dat denk ik ook, dat is in ieder geval ook onze ervaring. Maar onze insteek was wel altijd: wat zien we, wat valt op, wat kunnen we proberen? We hebben steeds actief onze ideeën ingebracht en met de leerkrachten meegedacht over de juiste aanpak van ons kind. We hebben altijd laten zien dat wij er zeer serieus mee bezig waren (bijvoorbeeld ook dat we wel eens bij en kinderpsycholoog kwamen), en dat vonden ze op school prettig. Toch ging het bij ons nooit over 'we moeten weten hoe het heet', maar was het altijd praktisch gericht.

De deskundigheid van leerkrachten vonden wij overigens nogal eens tegenvallen, dus veel initiatieven voor aanpassingen/trucs etc. kwamen uiteindelijk vanuit ons. Dat kan bij jullie natuurlijk ook spelen: de leerkracht heeft gewoon geen idee wat hij/zij moet doen. Als ouder moet je ervoor zorgen dat je de deskundige van je eigen kind wordt.

Halverwege de basisschool heeft onze zoon trouwens wel een diagnose gekregen. Na een half jaar praktische hulp door een psycholoog hadden we nl besloten dat we medicatie toch een kans wilden geven, en daar was een stempel voor nodig. Diagnose kon toen op basis van zijn dossier worden gesteld. Het was voor alle betrokkenen (school hebben we er buiten gehouden) al tijden overduidelijk dat hij 'in het hokje' paste.

We hebben de diagnose trouwens niet met school gedeeld (hij was toen 9). Vonden we niet nodig en we zagen vooral de potentiële nadelen (die ik hierboven al noemde). Communicatie tussen ons en school was er dus wel volop, maar altijd over zijn 'eigenaardigheden' en niet over de naam die de psychiater aan had gegeven.

Ervaring

Als je sterke vermoedens hebt, je zoon er last van heeft, dan lijkt het mij juist slim om het uit te laten zoeken voor hij naar de middelbare gaat. Als wij het toen al hadden geweten had het ons en onze dochter een hoop ellende bespaard. De diagnose gaf ons als ouders zekerheid, maar ook dochter zelf. En op school heeft het ook geholpen met dingen voor elkaar krijgen. Helaas was dochter toen al vastgelopen op school, had een laag zelfbeeld enz. Dat alleen al voorkomen gun ik iedereen. Dat is ook de reden dat we jongste dochter ook hebben laten testen. Daar kwam iets uit wat we niet verwacht hadden. Geen diagnose maar wel belangrijke informatie om haar te kunnen helpen met de dingen waar ze tegenaan liep.
Het testen liep trouwens via een doorverwijzing van de huisarts en werd gedaan bij een combinatiepraktijk (kinderpraktijk en psychologen).

Thera,

Als de school van mening is dat de thuissituatie een rol speelt, kan je misschien beter wachten tot hij van de school af is, voor je hem laat onderzoeken door een deskundige.
Als uit het onderzoek komt dat hij ADD heeft, blijft de thuissituatie voor hen nog steeds meespelen. Dan heb je een dubbel probleem.
Dan leeft het kind thuis een instabiele gezinssituatie en is het op de koop toe, ook nog eens een ADD-er. Dit klinkt niet zo leuk, zoals ik dit opschrijf. Maar ik schrijf het zo, omdat je kind voor een schooladvies staat. Scholen zijn voorzichtig in situaties waar thuisfront meespeelt.

Ik zou de school volledig erbuiten houden. Hun ook niet wijzer maken dan ze zijn.

En vergeet niet; er gaan deuren open, maar andere deuren gaan dicht. Is zijn concentratie probleem zodanig dat hij extra tijd nodig heeft, of lukt het met of zonder medicatie ook?

Praat alleen met de huisarts en een vrijgevestigde psychiater. Dan heb je controle over het dossier.

Hen is het schoolteam.

En verder zijn jullie m.i. erg open en mededeelzaam naar school. Doen jullie dat uit jezelf, ongevraagd? Stop daar aub mee.
Als het team vragen heeft, komen ze wel naar jullie. En dan nog, bestaat er iets als privacy.

schoolvoorbeeld

"Tjonge, ik wist. Iet dat er zo'n verhaal achter je reacties zat. Ik vind het een schoolvoorbeeld van hoe het zou moeten gaan!"

Nou, dat valt wel mee hoor. Of beter gezegd: dat valt wel tegen. Alles is relatief:-). Maar assertief zijn we inderdaad vanaf het begin af aan geweest. Ik zit al jaren hier op het forum en daar heb ik in de beginjaren op de basisschool echt heel veel aan gehad. We hadden mede daardoor al snel door dat wijzelf dé deskundigen moesten gaan worden. Als je een 'gemiddeld' kind hebt, dan is de gebruiksaanwijzing redelijk voorspelbaar. Thuis en op school. Maar bij sommige kinderen werkt die standaard gebruiksaanwijzing niet zo goed, zoals ook bij jouw zoon (en die van mij) En dan is het zoeken wat wél werkt. Daar kom je alleen maar in de praktijk achter. Trail and error.

Hoe betrokken een leerkracht soms ook is: jouw kind is een van de 25 (of meer) leerlingen. Als ouder ben je de enige die écht het kind centraal heeft staan. Jij kent je kind zoveel beter dan welke leerkracht dan ook. Wij merkten al snel dat we niet te veel konden verwachten van leerkrachten. Helaas. (Ja, ik vind daar wat van). Dus moest het bij ons vandaan komen. Dus: veel lezen, o.a. op OOL (in die tijd waren er heel veel draadjes over 'zorgenkinderen', dat is nu veel minder). En hebben we steeds ons best gedaan om de relatie met de leerkracht goed te houden, zodat hij/zij onze tips zou overnemen. de bereidwilligheid was er gelukkig steeds wel (maar in de uitvoering ging het regelmatig fout, daarom kijken we met gemengde gevoelens terug op de basisschooltijd).

Maar goed, ik reageer hier nogal eens kritisch in draadjes over diagnosetrajecten. Je zult namelijk niet de eerste zijn die met hooggespannen verwachtingen een traject in gaat en een jaar later (en een diagnose rijker) merkt dat je nog steeds geen gebruiksaanwijzing hebt. Want dat is belangrijk om je te realiseren dat een diagnose niet betekent dat ouders en leerkrachten opeens wél weten hoe het werkt met jouw kind. Een kind is namelijk zoveel meer dan zijn diagnose.

Warm

Misschien vind hij het fijn om ‘s ochtends iets warms te drinken, ipv koude melk
Misschien werkt een glas warme chocolademelk ook prima.

Onderzoek

Hier raadde de vrijgevestigde ook een onderzoek aan want als er sprake was van een vorm van autisme, dan mocht je je kind die zorg ( en medicatie) niet ontzeggen.
Maar dat kwam niet uit het onderzoek. De school vroeg ook direct of bij kind een diagnose was geconstateerd. Men had er duidelijk de pee in dat dit niet was aangetoond.

Het onderzoek kan dus naar twee kanten werken; als een kind op papier een diagnose heeft, heeft de school daar rekening mee te houden. Als een kind op papier geen diagnose heeft, moet men zich afvragen waarom een kind dan wel onrust beleefd ipv een aangenomen standpunt hanteren.