Burnout (niet door werk) en werkgever zit dwars...

Nog niet

Maar ga het volgende week doen. Mijn teamleider was 2 dagen afwezig vanwege overlijden schoonvader, ik had me ziek moeten melden bij de directeur. En dat wil ik perse niet, die man is een hork. Maandag werk ik niet, teamleider ook niet.
Op dinsdag is ze weer terug en dan moet ik bellen. Ik zie er tegenop, bijna nog meer dan blijven werken.
Yoeki

Ooit

Ooit zat ik in een situatie die een beetje vergelijkbaar was. Mijn tweede kind iets destijds 9 weken te vroeg geboren en moest uiteraard een tijd in het ziekenhuis blijven. Oudste kind was nog geen anderhalf en was uiteraard gewoon thuis en partner aan het werk. Geen auto tot mijn beschikking, geen kraamhulp en eigenlijk meteen na de bevalling alweer op de been. Oudste naar opvang brengen en halen, reizen. Naar ziekenhuis met jongste.

Aan het eind van mijn zwangerschapsverlof was ik gewoon helemaal op. Totaal geen energie, hyperventilatie en dergelijke. Mijn werk kon echter niets aan de situatie doen. En fysiek redde ik het nog om naar mijn werk te gaan. Ik kon mijn collega’s toch niet langer laten stikken nu ik er net 16 weken uit was geweest?

Ik trok het niet, maar ging toch naar mijn werk. Een aantal weken later stortte ik volledig in en was ik echt een aantal maanden uit de running. Achteraf denk ik dat ik mijn collega’s en ook mezelf meer zou hebben geholpen door eerder op de rem te trappen. Ik weet vrij zeker dat ik dan veel sneller weer deels en ook helemaal aan de slag had gekund.

Bellen.

Waarschijnlijk zal ook je leidinggevende nu meer begrip tonen. Ze heeft ook kunnen nadenken over haar eerste reactie, weet dat je het toch geprobeerd hebt en dat "dreigementen" over het mislopen van een promotie geen invloed hebben.

Je bent ziek, je huisarts heeft geadviseerd je ziek te melden en dat advies ga je opvolgen. Werken gaat nu niet. Kort, beleefd en duidelijk.

Gebeld

De reactie was: "ja dat zag ik aankomen. Zo weinig collegiaal dit."
En dat was het dan. Geen vragen of beterschap wensen, niets. Ik krijg een mail.
Yoeki

Oef

Ernstige reactie. Vooral het deel dat het ‘weinig collegiaal’ zou zijn. Alsof ziek worden/zijn een keuze is. Wat diskwalificeert de leidinggevende zich met een dergelijk normatieve opmerking.

Het verandert je situatie niet, maar het lijkt me wel belangrijk dat je je realiseert dat deze opmerking meer zegt over je leidinggevende dan over jou en je ziekte.

Sterkte.

Weinig collegiaal?

Fijn zo'n leidinggevende, opbeurende persoonlijkheid.

Tijd voor bezinning

Volgens mij is het nu ook tijd om je te bezinnen op de school. Er is een schreeuwend tekort aan docenten, dus je hebt als je hersteld bent de banen voor het uitkiezen.

Yoeki

Vergeet niet om, als je straks bij die bedrijfsarts zit, het ook even over de opstelling van de leidinggevende te hebben. Die lijkt me tenminste niet bevorderlijk voor reïntegratie en herstel.

Groeten,

Temet

pff yoeki

wat een hufter, die leidinggevende. Je zou om minder een andere baan zoeken. Maar ik zou dit ook zeker aankaarten bij de bedrijfsarts, waar je over een x aantal weken vast een eerste gesprek mee hebt. Geeft hem/haar namelijk veel informatie over hoe de reintegratie moet/kan gaan verlopen. Sterkte!

Op site

Thuisarts. nl staat dat het (ook in beginfase) belangrijk is zoveel mogelijk te blijven werken. (naast rust en ontspanning)
Er staat ook dat er (uiteraard) situaties kunnen zijn waarin werken niet meer kan.
(maar een huisarts is doorgaans niet aangewezen persoon om dit te beoordelen noch een deskundige op dit gebied)

Advies vd site is bespreken met werkgever en bedrijfsarts. Kijken naar wat wel en wat niet kan.

Aangezien je klachten niet werkgerelateerd zijn kan ik me voorstellen dat werkgever hoopt dat je toch nog wat wil/kunt bijdragen die laatste weken.

Je leidinggevende brengt het zeer bot en onhandig.
Maar ik zou me zo maar kunnen voorstellen dat in deze bizarre tijd een hoop docententeams op hun tandvlees lopen en zowat collectief rond een burnout zweven. Natuurlijk kan ik niet beoordelen hoe dat op jullie school zit maar het zou zomaar zo kunnen zijn. En dan vind ik zo'n reactie toch iets begrijpelijker. Als een team al zwaar overbelast is wordt die belasting natuurlijk nog groter door jouw afwezigheid. Als de oorzaak daarvan in je privéleven ligt en misschien wel door persoonlijke keuzes van jou kan dat best zuur voelen.
Zelf zou ik de reactie van leidinggevende erg rot vinden maar ik zou de eerlijkheid ervan wel ook op prijs kunnen stellen.

Maar nogmaals, zelf zou ik, zeker voor het moment, echt zorgen uit een (arbeids) conflict te blijven (lukt niet meer nu maar weliicht kun je er nog uitkomen) door iig zo veel mogelijk op z'n minst de schijn op te houden dat je wel inzet wil tonen.

Gebeld door bedrijfsarts

En ik heb maandag al een video gesprek. Ze was ontzettend aardig, een verademing in vergelijking met de teamleidster. Dat was een van de medewerkers, ik hoop dat de arts net zo aardig is.
Ik was vandaag even in de weer met toetsen nakijken en heb geslapen. Verder niets, ja even gewandeld.
Yoeki

Mooi maar

ook wel logisch toch?
Een bedrijfsarts zit er alleen (als het goed is) om jouw beperking goed in te kunnen schatten in relatie tot je werk. Daarbij is een neutrale grondhouding handig en vriendelijkheid kost niks.
Je leidinggevende moet het belang van hele team verdedigen, dat is een andere insteek.
(en ja, ik vind ook dat dat beter vriendelijk kan, maar ik ken maar weinig leidinggevenden die dat bij iedere ziekmelding blijven)

Bizar dit

Gisterenmiddag even met collega gesproken die lief vroeg wat ze voor mij kon betekenen en of ze dingen kon overnemen.
Gisteravond whatsappje van dito collega: "kun je nu de documenten opsturen want ik wil in het weekend doorwerken?".....
Het gaat om plannen voor volgend schooljaar. Niet dringend iets dat in het weekend af moet. Zeker niet als ik aangegeven heb dat hoe privé en werk door elkaar heen lopen simds Corona voor mij moeilijk is.
Om 23.00 was ik dus nog documenten aan het verzamelen en doorsturen. En daarna heb ik collega op whatsapp op stil gezet.
Yoeki

Nee zeggen

Jouw probleem van gisteren was dat je geen nee hebt gezegd.
Lief van je collega dat ze iets wilde overnemen, maar daarna zette ze je onder druk en dat kan je nu niet hebben.

Je weet dat je bij whatsapp per persoon kunt instellen of je een piepje wil als ze een bericht schrijven? Of kunt instellen dat je nooit piepjes wil. Zo verminder je de druk van het willen kijken wat iemand schrijft als je een piep hoort.

Ik heb alleen man, moeder en kinderen op piep staan, de rest lees ik wanneer ik er zin in heb. Eens per dag. Bij dringende zaken kunnen ze me bellen.

Grenzen

“ Om 23.00 was ik dus nog documenten aan het verzamelen en doorsturen.”

Yoeki, dit is dus precies waarom jij een burnout hebt gekregen. Zie je dat?
Het is sowieso bizar als je om 23 uur documenten gaat doorsturen aan collega’s (zeer uitzonderlijke en super dringende situaties uitgesloten), maar als iemand jou ‘s avonds vraagt die te sturen terwijl het niet dringend is, doe je dat?
Dat is op zijn minst onverstandig.
Als je een burn out hebt moet je vroeg naar bed en veel slapen. Je lichaam moet zich kunnen herstellen.

Verder krijg ik een naar gevoel van zo’n vraag. Die collega lijkt jou ook een schuldgevoel aan te willen praten, zo van “jij bent ziek, dus moet ik in het weekend werken”. Bah!
Gelukkig dat je zelf ziet dat het iets is dat niet urgent is en dus helemaal niet dit weekend hoeft.
Wel jammer dat je er dan toch ‘s avonds laat aan mee werkt.
Dat had je beter zaterdagochtend kunnen doen.

Was jij de enige die die documenten kon doorsturen?

Ik denk dat jij via de huisarts moet regelen dat je heel snel met een psycholoog of zo aan de slag lunt aan het werken van het bewaken van je grenzen. Dat is echt hard nodig, denk ik.

“ En daarna heb ik collega op whatsapp op stil gezet.“

Dat is dan weer verstandig.
Ik zou alle collega’s en leidinggevende nu al blokken op whatsapp, tenzij het echte vriendinnen zijn geworden.

Communicatie met leidinggevende kan per mail. Mocht ze bellen, dan zou ik haar weigeren en in automatisch antwoord (kan je nu al instellen! Zou ik nu maar meteen doen) reageren met:
Het komt niet gelegen, kan je een mail sturen?

Ik heb geen ervaring in onderwijs

maar lees wel in media dat veel scholen kampen met een serieus personeelstekort.
Tegelijkertijd moet de planning voor volgend jaar ook geregeld worden, iets dat me ingewikkelder lijkt dan voorheen.
Dat zoiets in weekenden gedaan moet worden lijkt me niet zo vreemd. Zeker niet als collega werk voor jou overneemt, dat kan ze vast niet zomaar bij haar eigen werk plakken.
Ze vraagt jouw documenten zodat ze zelf op tijd kan gaan werken. Of dat manipulatie is kun je helemaal niet stellen.
Misschien ging zij ervanuit dat het voor jou geen grote klus was, je documenten doorsturen.
Kortom misschien alleen maar wat miscommunicatie. Lijkt me niet zinvol daar allemaal negatieve plakkers op te zetten.

Boze opzet

Ik ga er ook helemaal niet van uit dat het boze opzet van je collega was om je om die documenten te vragen, zij realiseerde zich waarschijnlijk niet hoeveel moeite jou het kost om die documenten door te sturen.
Maar omdat anderen niet jouw grenzen kunnen bewaken, moet je dat zelf doen.

En Stelle, jammer dat er personeelstekort is op scholen, daar heeft Yoeki nu even niks aan, zij is ziek. En dan is het aan haar leiding om de taken te verdelen en het werk te laten doen door anderen, daar hoeft Yoeki zich niet schuldig over te voelen.
Soms is het makkelijker om je beide armen te breken, dan zien mensen dat je niet achter de computer kan.

Schuldig?

Nee natuurlijk niet, wie heeft het daar over?
Dat heeft toch ook geen zin.
Maar rekening houden met is iets heel anders.
En wat echt niet gaat, gaat natuurlijk niet.
Die uitdaging heeft iedereen, om zijn eigen gezondheid tov de buitenwereld te beschermen.
En het meeste is natuurlijk niet vanzelfsprekend of duidelijk voor iedereen.
Dat je met gebroken armen niet achter computer kan is 1, maar of je dan wel andere dingen kunt doen is een vraag waarvan het antwoord afhankelijk is van vele aspecten.
Zelf heb ik bijv ernstige rugklachten, ook onzichtbaar en niemand die rekening met mijn klachten kan houden, dat moet ik volledig zelf organiseren.

En mijn suggesties zijn ook voor ts haar welzijn zelf bedoeld. De combi burnout en arbeidsconflict is nu eenmaal niet fijn. En ook is het fijn als je je collega's een beetje achter je voelt staan. Dat komt van 2 kanten, als jij iig steeds maar weer de intentie laat blijken dat je ook oog hebt voor hen dan krijg je meestal ook meer krediet.
Ipv fors grenzen aangeven kan je insteek bijv ook zijn: wat fijn dat je werk van mij wil overnemen en dat zelfs in je weekend.. Ik doe mijn best je alles op tijd te bezorgen maar helaas weet ik niet of me dat gaan lukken gezien mijn klachten.
En of je dan daadwerkelijk aan de gang gaat of zelfs helemaal niet, dat maakt verder niet zoveel uit.